нема (гл.) - леб (имн.)

— Како сакаш — му одговори муљазимот и му проговори нешто на војникот по турски.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За да го заплашат овие „Грци“ „Бугаринот“ Толета, влегуваа оружани со една мартинка в раце, која на вратата ја менуваа таа иста пушка, бидејќи само таа беше во селото, но на Толета му се стори дека има најмалку педесетшеесет такви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Селаните се узбунија и вечерта влегоа кај Толета петшеест души, еден поеден, да му стават до знаење, дека нема да го прибираат понатаму.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кај ќе одат, сакаат неќат, нема леб на друго место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— За кого нема леб, бре пес, кај вас? — му се овргали Толе, а Брниклијата замава со стапот по Дима, уште неналегнат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Така, брат Толе, така. Отсега потамо нема леб за бугарски војводи кај нас — му се исправи еден ден Димо лично на Толета во Градешница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Тој што нема леб барем ум треба да има- рече поп Доне.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Или луѓе немаат леб да јадат, или тераат тежок луксуз.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јас барај, барај, ги нема.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Ама партизаните немале леб. - Замисли и ти дека немаш леб.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Таа... Тие преку тебе и преку овие растенија сакаат да дознаат како може војската во кризно време, кога ќе нема леб, да се прехранува од растенијата што растат сами во природата...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Некој сиромав, безработен селанец, кога немал леб да јаде, мечтаел да биде селски говедар.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Болеста е голема кога имаш леб, вели, и болеста е уште поголема кога немаш леб.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)