нема (гл.) - враќање (имн.)

Она „саурус” на крајот, ми е некако сомнително, ама тоа сега не е ниту важно, нема враќање...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Не припаѓам тука. Ние сме ти како житни зрна ставени во кошот, над каменот што ги меле и нема враќање назад...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во право е таа, мојата нежна лекарка. „Нема враќање“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Мачно ни беше патувањето по патиштата на плачот, на солзите и страдањето, по патиштата од кои немаше враќање, по патиштата на битисувањето и изгубената надеж...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секој е господар на своето парче земја и на својот камен. Тоа е завет на нашите дедовци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние што ќе згрешат душа, а тоа само еднаш се случило, ги прогонуваме. За нив веќе нема враќање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оди си по патот што си го одбрала, јас ќе те следам ќе те пратам, јас друг пат одбрав од каде нема враќање, а ковертот ти го испратив, полн чувај го за спомен СПОМЕН ОД МИНАТОТО!...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во моментот кога човек ќе сфатеше дека е веќе неспособен да ги разликува зборовите по вид, род и број, кога ќе станеше свесен дека тие се претвораат во лигав куп бесмислени звуци кои за него немаат никакво значење, тогаш знаеше дека нема враќање.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Мораш да знаеш дека по оваа твоја одлука нема враќање назад.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Тој е предавник, велат, и за него нема враќање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш видов – понекогаш патот ми го сечеа мустаќести бубалки со зелени и црно – црвени оклопи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Нема враќање, го совладував во себе стравот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но таа стравуваше книгите да не го испратат таму од кај што можело да нема враќање, како многумина, како што можеше да му се случи на Климент Камилски кога, сепак, се врати од Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа ќе биде мачен и долг процес. Но нема враќање назад.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога во далечната 1943 година ноќе со еден стар семеен чун ја минавме границата која беше означена под Езерото, според легендите во кои верувавме во детството и чувана од еден змеј, границата меѓу родната земја и среќниот егзил на другиот брег, ние бевме осудени на клетвата дека нема враќање од егзил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во целиот преостанат дел од животот длабоко во мојата свест одекнуваше синтагмата - нема враќање од егзил, нема враќање од егзил, нема враќање од егзил!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев така предодреден да ги барам во животот моите сопатници во егзилот за кои немаше враќање...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но тоа траеше само миговно. И да траеше подолго немаше враќање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А ибн Пајко, иако виде дека нема враќање, одвај рече: „Имам ниет да изградам една џамија, во слава на Алаха и на падишахот, вели пашо.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Јатата одлетале, Ѕвездо моја, ама ќе се вратат... ако има враќање - Секое заминување нема враќање - тивко си шепоти баба Петра, ама Ѕвезда сепак ја разбира, според мрдањето на усните ја разбира.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Стана со сѐ куверта врз себе чиниш се плаши да не остане отскриена пред миризбите Димостенови задржани во одајчето и така наметната како со гуна почна да чекори наваму натаму не со умисла да се згрее, туку за да се умори, за да папса, за да падне во некоја дупка од каде ќе нема враќање.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нема назад враќање, кога еднаш ќе тргнеш, мора да изодиш,нема враќање кога избираш пат. Ниту пак сакаш.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
- Јас одлучив и нема враќање...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Татковите книги јасно порачуваа: нема враќање во земјата на заробеното верување. Но одлуката да се патува беше речиси донесена...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Искушението е дотолку посилно што синот е свесен дека не ја почитувал мудрата порака од растреперените усни на татка си пред починувањето: нема враќање од егзил!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)