3. Терапевтот е одговорен за сопствената физичка спремност за дијалог, а тоа го постигнува со одбирање на претпоставки во јазикот кои негуваат љубопитност, отвореност и почит кон личноста која има „ум-тело“ проблем (Griffith and Griffith, 1991).
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)