После седумдесеттина години од историјата на филмот, колку што ја делат Ворхоловата работа од овие пионерски обиди, неговите филмови, дури и со идентична содржина, добиваат сосема поинакви конотации, како кај Кле, кој откривајќи го детскиот цртеж, подигна еден вид симболизам на ново ниво.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Ворхол во своите филмови непосредно се надоврзува на својот сликарски опус (како Фернанд Леже во „Механичкиот балет”,1924.) во естетичка, и како што видовме, во технолошка смисла, и на извесен начин го негира филмското наследство.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)