Затоа ноќна мора, лузни, момчето во срцевата градина, податливи тивки дувкања на спомените, не да се замине, туку да се наслика неповратниот сон на постоењето, да се сака и кога се нема, да си надвор но и внатре, доволно податливо во тој немир, да се биде со срцето кога се сака како жена, кога се сака Македонија, кога се сака внуката.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)