По нив замина и таа нивна залеликана песна, оптегната, како најдолга опашка од најстрвната комета, што ја имала во себе некоја ноќ, секогаш испиштувана од прежилено, улетнато грло, и разнесена низ ноќта, воопшто без да ја нарушува нејзината тишина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)