напише (гл.) - свој (прид.)

На него стоеше само нејзината прва буква Н, а за втората, местото стоеше празно. He му се пишуваше нејзиното презиме, а пак не смееше да го напише своето, иако гореше од таа желба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За големо нејзино чудо, виде дека навистина Крчо ја напишал својата задача и гледа потокришум во неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го распрашуваа орелот, Ме распрашуваа мене: Кој го одрони каменот од Месечината, Кој го стопи каменот на Сонцето, Кој ја завири реката со грамада камења и кал, Кој ја скроти молњата во каменот, Кој на каменот си го напишал својот епитаф? 2.2 Го распрашуваа орелот, А јас им го читав мојот епитаф И чувствував како се ронам, Се распаѓам во песок И станувам прашина И станувам пустина.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Чувствувањето и сознанието за оствареното согласје на сите нејзини елементи, при нужната многуслојност и многузначност на лирскиот дискурс, до онаа мера го ослободуваа творецот од разбирливите дилеми и прашалници што го охрабруваат под нив да го напише своето име.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Токму тоа читање ме наведе, на петнаесет години колку што имав тогаш, да напишам своја верзија на „Шега со Станец“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Она исто сонце кое го инспирира и големиот унгарски поет Шандор Петефи да ја напише својата најубава песна „За крајот на септември“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да ги напишал своите раскази само врз основа на сопственото искуство - без увид во оние раскажувачки тенденции кои се вообличија во текот на целата втора половина на ХХ век - не ќе можел да ја фати онаа развојна нишка во наративното опитство чија среќа симбиоза во неговото раскажување ќе стане толку очигледна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми рече по недолго молчење, спокојно, не толку да поучи колку да му одговори на човек што е роден во времето кога тој го напишал својот афтобиогравски расказ, дека Макс Левенфелд (и тој со него) живееле во Босна и говореле за Босна: авторот што ќе говори за взаемна омраза на народ што не го познава е негов посветен судија и може да стане, и не сакајќи припадник на своја омраза.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сместувајќи се во Grand Hotel Villa de France, кадешто Матис бил инспириран да ги наслика своите одалиски, во градот кој порано го беше инспирирал Римски-Корсаков да ја напише својата Шехерезада, ги истражувавме пеш забрзаната, миризлива Медина, Гранд и Петит Сако и касабата; повеќе сакавме да се загубиме без професионална помош, одбивајќи ги непријатно лепливите наводни водичи и занемарувајќи ја изненадувачки антисемитската тирада на едниот од нив; серенадите ни ги пееја градските певци секое утро и муезините пет пати секој ден молејќи се преку разгласот од минарето на блиската џамија; одлучивме својот прв невин излет во исламот да го продолжиме низ брегот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Всушност, во тоа важно писмо госпоѓата Лајбовиц се обидува да ти објасни зошто (воопшто) се решила да кореспондира со Тебе: тоа го сторила исклучително поради својата фасцинација од светот на твоите родители и онаа чудесна тишина, Барт би ја нарекол Љубов, која нив ги одржува обединети во текот на многу години (Старова, 2008: 22).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да си ги напишал Татковите книги порано (уште во онаа академска фаза од Твојата писателска биографија), за да можел Твојот пријател Патрик Крисман да ги преведе на француски пред Барт да ја напише својата блескава книга за неискажливото во љубовта, можеби и приказната за Твоите Мајка и Татко би нашла место во нејзината работна библиографија... ***
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Восхитена од нив од нивната кревкост, чувствителност и топлина што не умеела соодветно да им ја прераскаже односно да им ја пренесе на своите најблиски, плашејќи се дека тие не ќе можат да ја разберат (...како да ме разберат зборувајќи им за кози и за книги, а да се избегне чувството на простото и на бизарното...; Старова, 2008: 10) таа решила да Ти пишува Тебе. за да Ти го каже веднаш најсуштественото: Всушност, отаде материјалната, социјалната или политичка реалност изнесена во книгите, пленува начинот на кој Вие го оживувате овој свет на кози и книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За да испровоцира разговор покрај чашка, пред писателите тврдеше дека Достоевски би завршил во лудница да не пишувал како лудак, пред драматичарите тврдеше дека Шекспир би бил убиец ако не ги напишел своите трагедии; а во секој сретнат познајник, на маса, меѓу чаши, гледаше свој можен, ако не иден пациент - што итроманите приближно колку него му го припишуваа како професионална деформација.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Конечно, поради неговиот невидлив и строг стил, тој стана - како што рече Карлос Фуентас - некаков вид на татковски лик на современиот хиспаноамерикански роман.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неодамна ископав еден негов необјавен говор кој го оддржал 1945-та за да му се заблагодари на Аргентинското друштво на писатели на Почесната награда која му била доделена како знак на извинување затоа што не ја доби Националната награда за литература онаа година кога ги беше објавил измислиците. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 215
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога Борхес, уште 1935-та, напиша дека од Хомер сите метафори се забележани, додавајќи понатаму: “тоа не значи, се разбира, дека е исцрпен бројот на метафорите; начините да се кажат или навестат тие тајни блискости меѓу поимите се покажуваат, всушност, како неограничени”; тој со ова го истакна темелното начело на теоријата на руските формалисти, и го поттикна Џон Барт да го напише својот сега славен есеј “Литературата на исцрпеност”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сепак, неговото книжевно дело е само преработка на претходни дела.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)