може (гл.) - сега (прил.)

А кој повесел можеше сега да биде од нашиов зет Крстета? Никој, се разбира.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Можам сега само да ти навестам дека миговиве во кои сега живеам почнуваат да пишуваат сосема ново поглавје од мојот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кој можеше сега да биде четвртиот тетреб?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Бато, повторував, дали ти знаеш дека јас тебе многу те сакам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да може сега да влезе во собата, па и нека се лути што без прашање седам тука, сеедно, и нека ми се дере, и нека ми се заканува, сѐ ќе издржам само да е овде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како можат сега да јадат, ѝ велам на Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Каде е сега, прашал.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но кој може сега да ти каже која е прогресивната страна? Можеби лажеше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеше сега дури да му биде и сеедно за тоа и тој се сврте на другата страна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа вистински луѓе, тој можеше сега и да им ги гледа испотените лица на двајцата од нив дојдени во вистинскиот миг, и сега тие го правеа она највистинското, што можеше да се стори, она што би го сторил секој, што би го сторил и тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нели, сосема обични зборови а може да се случи да ги запаметам и да ги повторувам многу почесто одошто би можел сега да си претпоставам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти го тврдеше тоа или само се поигруваше со своето знаење за да ме спасиш од гилотината и тоа со единствена цел да можеш сега вака да ме навредуваш?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да... само забораваш дека потоа наиде и онаа Стојка, или Стојна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
“ Се обиде да се подисправи на перницата, ама не успеа и продолжи да лежи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ќе ти направам.“ „Кога?“ „Кога сакаш.“ „Може сега?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На некоја од прелистуваните страници, Мајка, низ читањето, очекуваше да се појави некое зракче светлина, некоја надеж за да излезе од лавиринтот на осаменоста, да открие каде запрел Татко кога бил жив, а каде би можел сега тој да продолжи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Па, не можам сега да престанам. Наскоро ќе дојде мигот. Ќе бидам добра, прости ми.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)