Сите имаат калеши лица и сите личат еден на друг.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нема два исти, оти се од рачна изработка, а раката не е машина па да може да ја повтори шарата и ткаењето толку прецизно, па да личат еден на друг.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Ја напади мислата од својата глава со друга мисла Зар малкумина од луѓето личат еден на друг? и продолжи да си работи слушајќи како и внатре, во бараката, се работи.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)