легнува (гл.) - во (предл.)

Легнува во топлата постела покриен со црвено веленце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чисти, измиени, облечени во пижами легнувавме во креветите со пеглани чаршави, што мирисаа прекрасно и се потонуваше во нив како во млака пријатна вода.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
2. Марта, 14-годишен Џек Расел, со шармантна муцка, но променлив карактер, легнува во кошарата пред мене, додека под јунското сонце си ги истегам заспаните мускули на клупата во бавчата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но колку и да сака, не може да биде пустиник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ние децата на самракот што меко легнува во ходникот Ние што ѝ тежиме на тежата на земјата Ние што љубиме од љубопитство Ние што не признаваме владетел во зборот формираме Независна Илегална Единица Пророк Ние децата на паднати борци со шестари в раце Ние со центарот в срце Ние избодени од игли Ние што кротко се собираме во црно-белата слика Ние од портретот групен формираме Независна Илегална Единица Пророк Ние децата на ветрот со очи во темната шума Ние громобрани на очајот развлечени во поворка Ние што подаваме рака над космичката постела Ние - тајната на светот формираме Независна Илегална Единица Пророк
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Баш бев среќна што си имам свое сопствено детство!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас бев на филмски фестивал, а кутрата моја мајка мора да слуша некаква глупава „Сто и една приказна“ и да си легнува во осум часот. Ужас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги растоварувавме и ги легнувавме во дворот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
VII Појавата на чадот ја заплаши и ќерка му на Илка, Кала, која беше премногу дебела: се заплаши и не одеше веќе на брегот да се лечи од дебелштијата, како што тоа го правеше, одејќи на она место каде што топлата вода правеше вир и легнуваше во него.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)