лази (гл.) - по (предл.)

Кога малку му се врати свеста, која дојде со студот што му лазеше по телото, веќе беше мрак.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Трпки му лазеа по телото. Забите му штракаа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
BODY Златножолтиот сок од портокал се лелее во чашката осветлена од сонцето; густ и сладок карамел лази по ритчињата розев сладолед; патентот на фармерките со остар звук, се повлекува нагоре, кон папокот оросен со златести капки пот; сочниот задник го покажува својот крушковиден облик; капе густиот ketchup и ја намокрува жедната тестенина; бисерните заби се забодуваат во јаболкото со сочна експлозија; водопади од свилени локни се сливаат низ нежни женски раменици; овесни снегулки со нечујни експлозии паѓаат во млечно море од порцелански брегови; и сѐ е така juicy, и сѐ е така crispy, ммм, и сѐ е така crunchy, мммм, и сѐ е така fluffy, мммм, и сѐ е така delicious, оххх, и сѐ е така irresistible...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бубачката нека лази по твојата кожа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ги тргав од нејзината коса; некои успевав да извадам, некои се распрснуваа меѓу моите прсти, испуштајќи слузава течност која се лепеше за мојата кожа и за косата на Сара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Косата ѝ се беше наполнила со гасениците кои лазеа по дрвото на кое се имаше потпрено.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Студ ми лазеше по дамарите, леднина ми се лизгаше по вратот, се вовлекуваше меѓу ребрата и полека, небаре скорпија се лизгаше по недрата, го обиколуваше адамовото ребро, и застана над лакот, токму над срцето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Низ напукнатите ѕидови навлегуваа густи редови мравки. Лазеа по собата и се движеа преку мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А надолу по жилите, вели, ми слегува некоја топлинка, некое топло бубаче ми слегува надолу, вели, и ме лаза по жилите, по коските.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лазеа по собата и се движеа преку мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ползеше и по нивјето додека мајка му работеше, гризеше тревки и растенија, гризеше земја и варовник, лижеше по камењата како овца по сол, обезбедувајќи си недостаток на калциум; го запознаваше животот околу себе фаќајќи и играјќи си со бубалки, црвчиња и секакви гадурии што му лазеа по рацете и нозете.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И еве неколку денови доаѓа таа на прозорецот, се прпелка, лази по стаклото, зуи и бара пат да дојде до цвеќето.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Лазам по земјата а зад мене остануваат ненужни бразди.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во таа соба на човечки немири, во тоа катче со две лоши слики на ѕидот, со маса, стол, кревет, челична каса и неколку стари и мешлести кофери, лазеа по подот проѕирни сеништа, чеда на еден страв и еден кошмарен сон, лазеа вешто и бесшумно и ја чекаа својата жртва, Стојана Ванков, тој несигурен кораб без свој пристан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И подзасушените јасминови цветови кои лазеа по ѕидовите на палатата ја ослободуваа својата згустена миризба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Влегувам дома, а пред мене гледам некои големи инсекти, небаре оси и поголеми од оси како лазат по ѕидот. Почнувам да ги тепам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се исплашија луѓето и отрчаа на брегот, се искачија кај дувалото да видат што се случува, како дошло до избивање на чад. Гледаат како чадот излегува, се ежат, стравот им лази по коски, слегуваат од брегот исплашено, панично.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На почетокот тапа болка, нешто како да е нагризено од ракијата, на едно место, ама сега, одвреме навреме како да лазе по целата внатрешност.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ме убиваа како мирисот на твојата болница. Лазеа по мене како инсекти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мирно е сега сѐ во пределот на моето око што почнува да лази по изгниените треви место да се јази по препетните лисја.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Онаа која признава само подлоги влажни и мрачни, подземја непожелни дома, избива одненадеж како пожар лази по таваните божем по одбрано небо без брзината на лебарките глувците и осите. Неприлагодена и грозоморна без митологијата на старите.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„А настапија денови кога има за што да се разговара, нели?“ го прашува тој по сè изгледа татко ти и уште се двоуми каде да седне, на миндерлакот или на столот од онаа страна на масата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Разговаравме со него надолго и нашироко“, објаснува Иван Степанович а со оние свои црнки, поситни и од најмалите бубалки, лази по собата, бара стол на кој ќе го спушти малото тркалезно тело.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На мала цврста лединка прскаат жолти сонца под копитата на гладот Темни концентрични тежини бујат над пејсажот зрел што плаче со искри од леб Луд виор од млади надежи сонува шарени звуци – широка песна на ветрушка Огромни товари ден лазат по долгиот пат од солзи и од смев
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Па наврати води да ги измијат трагите дека некогаш нешто лазело по земјава. И така да биде крај.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ама не, децата како да ѝ лазеа по мислата, туку се нафрлија и неа да ја гушкат и бакнуваат, а таа тогаш избликна во едно Оф оф оф миличкте на тетка!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Воздухот нѐ притиска, ни ја скорева потта, ни лаза по кожата, ни се лепи за алиштата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мрави, мрави, што се вели, само да ме лазаат по прасците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бомбите паѓаат, а јас лазам по мев, ко слепа змија, ко слепјак.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)