копа (гл.) - и (сврз.)

Има ги, има - мачат се, копат, копачи копат по темнината, копачи копат и тунел дупат.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
И нескротено липа, копа и длаби споменот и боли...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мажи, во одминати години, меѓу кои е и Ѓорѓи, а кои тука ги донесоа кога во мај завршија со копање ровови, градење бункери и земјанки на Аљавица, Амуда, Николер и Чарно. Тие копаат и закопуваат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа така траело некаде до пред Илинденското востание, кога некој калуѓер нашол скриен пергамент на кој била нацртана статуата и испишани зборовите: „На први мај првиот изгрев на сонцето - каде што паѓа сенката од мојата глава - копај и ќе најдеш големо богатство...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Зар и болот и смеата? Копаше и наоѓаше: бол беше мојот пријател и умре како бол, далеку од сите палми.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Велам: цели потомства скриени во каменот уште копаат и бараат нешто што не го најдоа во животот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Јован продолжуваше да копа и повремено да фрла од земјата горе, принудувајќи некои од луѓето да се повлекуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега длетото копа и во теснината се слуша брзото дишење и триењето на телата и рацете.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Беше војна. Како и сите други селани, и Језекил сега ги копаше и ги посеваше со јачмен и со пролетна јарова пченица подновените нивки по шумските чистинки и по присоите крај нивното село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мојата прва тешка физичка работа ми ги загреваше дланките но копав и го следев движењето на мојот постар другар.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Зеленикави карпи краставо ги кителе ридиштата со пештери и пештерчиња: судбината на скаменетоста ја решетеле џиновски црви што можеби живееле во минатото; тоа луѓето од селото чекор по чекор и со векови навлегувале во земјата, копале и со крвави раце делкале воденички камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не бил фанариот, се колнел, не веќе распоп ами побратим или брат на светиот Гаврил Лесновски, дека во манастирот пеел на јазик на кој го научил да пее калуѓерот што го нашол по борбите со аскерот на пашата Лобуд, како што го научил да копа и да јаде половина од она што можел да изеде негов врсник, парче поскура, неколку маслинки и капка вино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му се придружувале на отпорот против пребогатиот Али-бег.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кукулино; таа плитарска тврдина на маченици и вдовици, ја посвоило немата Ганка, да ора, да сее, да копа и да окопува со другите жени и во предвечерните часови да стои осамена и да гледа кон планините.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трогнатиот отец Панделиј, последниот жив јунак од битките во Негуш, од ракијата дури малку и се сцрвел во лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Помеѓу сламените покриви на куќите и притаените ридишта се протегала пржелика, дива неродница со мравулници, запрена со запрложен џанкарник без цут на гранките - таквите суви почви не држат на себе ни човек ни тревка. Негде со очај се гласела ветрушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Копаат и градат каде што ќе стигнат. Лакоми станаа луѓето...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И реков faleminderit,28 но, не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, зашто никој од насобраните ништо не рече, само сомнително мрдаат со глави, молчаливо стојат, со гумените опинци ја копаат и ја бришат земјата од под нозе и ми се чини дека одвај чекаат кога ќе нѐ снема од пред нивните очи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се сеќавам на мојот татко тоа попладне, како копа и копа во градината, како животно што бара нешто, така прилегаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Може од мене бега, вели, и после слушам некоја свиња ми ричка, вели, ми копа и ми грофта, Овдека вака, вели, ќе ми ги ископа џигерите, срцето, сплинката. Дупка ќе ми ископа на градиве, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)