Копавме дупки за Парк - шумата на првачињата, а кога завршивме тие имаа пауза па отидовме да видиме - до Вардариште отидовме.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Помеѓу првата рампа и кулата се наоѓаше детското игралиште, нивелирано ниво како ливада, и овде двајца мажи работеа копајќи дупки, веројатно за темели за вртелешка, лулашка, лизгалка и друга опрема.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
И како копаат дупки можеби токму за обие борчиња.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Месец два како да траеше зимата, југот што не можеше да се види, туку само да се насети, топлина распосла насекаде и токму затоа Пелагија ја пронајде управата на шумското и набргу се најде на падините на Водно како копа дупки за нови садници заедно со Танаско, со синот на Борис Биџов, со други бегалци а и со по некој Циган и Шиптар.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Вотната во партизанските пантолони на Димостена и забрадена во една ветва шамија копаше дупки по падините на Водно, и така облечена со тезгере влечеше малтер до најгорниот кат на егејската зграда, само сега не мора така да се облекува, убаво ѝ стојат било какви фустани.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)