Коњоштипите, богомолките и гасениците излапале сѐ, сега нив ги лапаат, ги кинат или ги смукаат стоногалки, жегавици и пајаци. Нема земја, нема ни луѓе ни птици.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Прикаската се кине или Кара-Демир веќе не слуша што се случило пред жетвите во некој врел, сончев ден каков што тие не ќе дочекаат.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Во врелината на треската сѐ е зелено, и мирисот и шумот. Веќе нема земја.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)