Една сопатничка, која се качи во возот во Топчидар, била чест гостин на овој воз.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тој ден кога на скопската станица се качив во експресот Атина - Дортмунд, во возот имаше педесетина девојки од Скопје и Струмица.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ти предложи да го напуштиме аеродромот и да прошетаме малку низ Њујорк. Од аеродромот Кенеди се качивме во метро.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Се качивме во авионот. Првата мисла кога седнав во авионот ми беше АПСУРД.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Водата се предаде, го пушти да се качи во планината високо, високо, да можат сите да ја видат неговата големина.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Набргу дојде експресот; застана и јас се качив во последниот вагон.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Барајќи го другиот, тие пак се качиле во домот на Мишел и клетиот човек го нашле како, облечен во престилка и со чинија и салата в раце, се преправа дека е готвач на француското семејство.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
„Е па, ќе видиш кога ќе се качиме во Нерези. Дотогаш прибери си ги доламите.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Никако не сакаше одново да се качи во својата преполна чеза Сафет-ефенди. Ја турна Ѓулсиме, го клоцна коњот.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Им ја отвори прво вратата од тремот на говедата, па кога тие се спуштија кон поилото, оставајќи жолти траги по белата снежна патека, тој се качи во плевната и им спушти во јаслите од кошарата два снопа царевиње.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ме врзаа и ме качија во еден од камионите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се качив во возот, а ми идат илјада и една помисла една со друга што не се познава.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нѐ качија во едни добиточни вагони и — терај.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Имаше многу деца од многу села, но јас знам дека нас од нашето село нѐ качија во еден товарен воз и нѐ однесоа до унгарската граница...
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Всушност кога се качивме во Кулата, без да ни раскажува за замомчувањето и за тајните поврзани со него тој побрза да ни ја покаже својата срамота.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Дали она кога ме исмејуваше оти сум трчал како патор пред да заплива по водата во ѓолот, или поради оној настан од подоцна, кога нѐ качи во разурнатата Кула, нас неколкумината пријатели, за да нѐ подучувал божем кои се вистинските знаци на замомчувањето и за да ни објаснел кога и како се случувало тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Вистина јас сум се чудил кога сум се качил во детинството (сега со балон да ме качат таму не примам камо ле пешум да одам).
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Од посникот, што постил некоаш, имат една коска, што ја целиваат, кој што ќе појдит.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Тато ѝ помогна да се качи во возот. Ѝ го смести багажот, а таа веднаш застана на прозорецот. Беше многу возбудена.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
„Ете, помина со рамнодушност низ мојата лутина“, си реков.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
И бомби паднаа утредента, на многу места во градот; и болницата ја разурнаа кај Градскиот саат, иако, целиот покрив беше прекриен со голем црвен крст; и добар дел од оние што беа полегнати по креветите и очекуваа помош ги развеа ветрот со големата лопата на смртта; бомбите само касарните ги поштедија, чудо невидено; а тој, мојот маж а твојот татко, гледај го ти него, го лашти зелениот форд; селото гори баба се чешла; го светнува, го дотерува, како божем на свадба ќе го носи, и во понеделникот, на седми април, точно според барањето на известието, се качи во автомобилот и замина кон касарните.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Додека ептен не се стемнило редно е да се потроши уште некоја насмевка и да се направи уште една пируета во бескрајот на детството секако ќе има време да се забрише и правта од чевличките, малите бели чевлички па сите срамежливи погледи и палави мечтаења и сновиденија да се стуткаат како алишта во куферот има куфери што набабруваат од насмевки пред за последен пат да застанат на перонот на црната неизвесност тринаесетгодишната ханичка брадјова тринаесет пати се закашлува пред да се качи во возот кој има само последна станица ханичка тринаесет пати се сврте кон багремите кои од навика чекаат нова пролет за расцутување фрли поглед и на омиленото бело облаче на кое гулабицата неуморно павташе над седалото за недосмеани насмевки.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Се качив во возилото на инженерот и, набргу, стигнавме до еден голем хангар, изграден на една чистинка, на периферијата на градот.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Ќе ја направам од железо и тоа ќе биде највисоката кула во светот“.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)