Тие чувствуваа дека имаат да си кажат толку многу еден на друг, но немаа зборови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Му кажа, значи, и за себе, и за неа. А му кажа толку малку, и толку многу, затоа зашто го разбираше и знаеше како во срцето да му го забоде неподвижниот колец на соучесништвото.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Исклучиво не можеш да ѝ се налутиш, зашто сето тоа таа го кажува толку милно - просто на просто не е можно да предизвика лутина.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)