каже (гл.) - мој (прид.)

Само не му ја кажав мојата тајна што ја зачував за себе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога ги кажав моите стравувања дека тоа, можеби, не е сосем пристојно друштво, Марина ме убеди дека во секој случај, тоа се „златни срца”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Текст: “Солзите ми го кажуваат мојот оган.”
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кога јас првпат нему му ја кажав мојата молба, односно го замолив да ми каже дали тоа што барам е возможно или не, тој мене тогаш ми рече: „Може“, ми рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- А кажуваат, кога Велко, сватот твој, ти ја кажал мојата клетва си се разболел.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Па кажуваат моите селани... Оделе, им смрдело... Не се дишело, велат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Што да речам? Со кои зборови да му ги кажам моите маки?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Како што кажуваат моите белешки од тетратката со рачно изработена корица од бел картон нашаран со траги од црвено и сино мастило направени со четкичка за боење и со наслов китнасто напишан ДНЕВНИК НА ТАШКО за своето проживеано, станува збор за мој престој кај Нанчо повеќе од еден месец, односно според записот од 15.10.1951 г. понеделник, кај бајто Шишко сум се преселил на 14.10.1951, во недела.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Сте се моткале по нашата територија, ми кажаа моите луѓе, - почна со сериозен глас Абраш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- А, кажуваат, кога Велко, сватот твој, ти ја кажал мојата клетва си се разболел. Знаеш ли како се заколнав? Знаеш, знаеш, си чул.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Само што ова не е ручек, туку живот,” реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаете што има кажано мојот дедо Јохан за иронијата: таа е зрното сол без кое не би можеле да уживаме во тоа што ни е принесено на трпезата.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа и дојдов овде пред вас како пред браќа по судбина да ви се исповедам, да ви ги кажам моите последни маки пред крајот на мојот живот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)