ита (гл.) - кон (предл.)

Тоа е како локомотива која забревтано влегува во тунелот и ита кон светлината додека занесените патници оптимисти зарипнуваат пеејќи У тунелу, у сред мрака сија звезда петокрака.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Луѓето се враќаа од црква со запалени свеќи, Ги засолнува впазуви, ги бранеа од пролетниот ветер, Итаа кон своите домови неизгаснат за да го внесат огнот на второто раѓање.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Итаа кон корзото што се извиваше меѓу двата моста на реката Отиња: Камениот и оној кај Гимназијата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Итаа кон корзото штом сонцето ќе зајдеше зад „Мерите“, штом месечината ќе ги подадеше првите зраци, а во центарот на градот ќе замирисаше на печен сончоглед и семки од тикви.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Живеат воздишки од крв, пламени јазици, уплашени коњи, руди во редок камен, елени што итаат кон север, зборови светли, улици свртени во темно, возови со лузни, темјанушки и оси во Книгата на смртта.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Клучот ја затвора студенилата и голи светла итаат кон зелените магли.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Додека му се смеат, зачудени од каде им толкав кикот, тој веќе ита кон идниот Град.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Колку што повеќе ја покажував својата налудничава храброст, јас како да сакав да ја доближам мојата мајка, татковината, а во суштина, итајќи кон Картагина, кон дипломатскиот подвиг, јас ја одложував средбата со својата Мајка, која ја задржував во мислите со зборовите кои одамна се готвев да ги напишам!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа е веќе едно ново време, време кога и конференциите и Месната и Тацко Настејчин и малите селски агитатори наеднаш како да потемнеле, заостанале зад животот кој навлегол во нови колотечини, кога виталниот сој на жителите на Пасквел започнува масовно да ја напушта долината, не обѕрнувајќи се на минатото и итајќи кон својата иднина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од сите страни итаа кон реката луѓе и кози. Старци и деца. Мајки и бремени жени. Сите, сите луѓе што им должеа живот на козите и на Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тие беа подвижните резервоари со течна храна за овие луѓе кои по победниците во војната итаа кон големиот плоштад на главниот град на Републиката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како кутре кога намирисува коска итаме кон врвот и си мислиме дека не се гледа колку весело ни вртат опашките.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)