истура (гл.) - во (предл.)

Пченката не ја береше со своите брзи раце, туку сама ги креваше кошовите и ги истураше во запрегите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Потемно розе, и посветло розе, вино и жито во облакот што ја шири душата и се истура во самофалба и топлина. Розето ја сврзало мојата волја со слободата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го удри по лице светлата жица од прозорецот, од неа сега струеше жештина, а викотниците како да излегуваа од неа и се истураа во собата врели и мачни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
4. Ноќе да се чекори тихум муграта додека огрева отсекаде Сѐ од извор еден што потечува и утока една сал знае Во невиделото на темниот молк сѐ е кон сѐ затворено и сите страни на светот во една точка на копнежот се збрале на сонцето денот да му го понадат Шумата само чекорите на живинката ги познава и крилата вишно што се будат лазурот небесен го симињаат во пастелот на ведрата биднина Часот е тоа кога се живее и пее во мракот на успаните гори на високо Градите тишината ги полни со говор нов на утрото Гороцвеќе и божила му даруваат веќе на гласот со грстови што се истура во пристанот во чеканиот под гнездото на будната трепетлика
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Баханалиите во кафеанчињата, над чиј влез огромен лав преку целата ноќ неуморно истура во грлото прочуена баварска бира (со уште попрочуени цени - 500 дин. една кригла), и од задоволство само `рже, немаат крај...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Како да се изживува со нејзината помамена немоќ, тој ќе ја седнеше в скут, и шушкајќи ѝ во увото, се истураше во неа, безобѕирно туѓ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)