испушта (гл.) - глас (имн.)

По зајачето трчаше зашто кога ќе го стегнеше со забите, тоа испушташе глас како вистинско зајаче.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но кафезот, сам ли од себе, или од струење на воздухот во пирамидата, започнал да се ниша над саркофагот, да чкрта и да испушта гласови слични на оние од птиците што изумреле. Се мачел да ги замени.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
За Авни, во миговите додека го пишуваше писмото до Сања, за да ѝ каже дека ја сака и дека секогаш ќе ја сака, беше сосема јасно оти влетал како граблива птица во час на вознес на еден посебен свет за кој не може да тврди разумски, но за кој во неговите гради се собираше клопче со разнобојни конци од чувства изврзани за тоа суштество што под неговата сила истовремено испушташе глас на зрела жена што раѓа и глас на штотуку родено дете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Понекогаш нервниот напад му иде и кога ќе чуе некој да расправа за војната или да види во весниците слика од борбите: тогаш испушта гласови слични на митралеско пукање, кркори и трча со испружени раце како да држи митралез и вика: ”Јуриш! Напред!” и фрла пена од устата...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Пред тоа молчевме. Веројатно болката беше премногу присутна.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
За да каже дека: кога ги силуваа руските жени, тие паганите ги гледаа во очи и не испуштаа глас, а кога им ги стрелаа синовите ги гризеа усните, а главите им беа кренати високо... и пак се тресеше земјата кога тие газеа!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ќе ја задавам! Ќе ја видам како прета оваа!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Одмерувам... Одвратен е... испушта глас... Го столчувам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го испуштам стариот... Во еден скок... се џиткам врз Хортансиштето!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но болката ја поднесов не испуштајќи глас и ја зграпчив птицата за обете нозе. 90.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сфатете, предупреди еден меѓу нас кога народот ја претчувствува мемлата во говорот, офтиката несомнено насетува неслобода осој, таму кајшто треба да припекува слободата на зборот и мислата сласта на грлото кога го испушта гласот милозвучен ништо подлабоко во човека не пробива од јазикот во него е сѐ она што по којзнае кој пат било не само овде и не само во нас.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Додека го закопуваа Илка, тоа стоеше настрана и гледаше кон гробот на Илко. Испушташе глас како да цимоли.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)