Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Точно дваесет години откако Мецгер како дванаесетгодишно момче бил испратен во Англија, 1939 г., кога неговото семејство било уапсено од Гестапо во Нирнберг, тој ја формулирал својата теорија.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Деструкциската уметност во својата прва манифестација низ Авто-Деструкциска уметност е постојан општествен и јавен потсетник на деструкцијата, на нејзините агенди, процеси и резултати.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сѐ до 1998 – поточно до доаѓањето на К.Камчев на директорската функција, кој претходно работеше како инженер- програмер во истата фабрика – работните услови во АД „Киро Ќучук“ беа релативно добри и немаше кршење на работнички права од поголеми размери.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

После промената од директорската функција на претходникот на Камчев, сега покојниот О. Николовски (кој тогаш е испратен во 30-дневен притвор, а кој своевремено беше и градоначалник на општина Велес) – на „жешката“ и привлечна директорска позиција се сменија тројца ВД директори.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се намерачил Мино за Ленка. Го викнал Мијалче да го испрати во Соколарци, село малку подалеку од Рајчани.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Или, пак, колку бензин и други нафтени деривати треба секој ден да се испратат во Париз за да можат да се „нахранат“ резервоарите на неколкуте милиони автомобили.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А можам ли јас како негов владика да одам против сопствениот народ?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Навистина, зошто Ве испратија во интернација?” - запраша искрено заинтересиран Беренц.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Бездруго, еминенцијо”, рече Беренц погледнувајќи со интересирање во ведриот, но авторитетен духовник, кој по оваа реплика уште повеќе порасна во очите на есесовецот испратен во оваа европска провинција.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Блефира ли, или вистина има пријатели на високи позиции.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Моите, тапаците, си размислувам, некој сончев ден ќе ги испратам во Вилет*, да се напијат топла крв.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Нацртот на договорот за федерација бил составен меѓу 3 и 13 ноември 1944 година, во Белград и бил испратен во Софија на разгледување.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

По заробувањето биле испратени во Брод, потоа во Прилеп, а оттаму во Скопје и завршиле во Софискиот затвор. 72 PRO HS5/887. 73 Ibidem. 74

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Основната цел на мисијата, која се предвидувало да се испрати во Поречието кај четниците, била да се уништи железничката пруга Скопје-Велес на мостовите преку реката Вардар или тунелите.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Кога имал четиринаесет години, во времето на балканските војни, таа барала начини како да го испрати во Цариград.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Според официјалните податоци од Архивот, Татко бил испратен во Битола по барање на директорот на Институтот за национална историја Андреј Георгиев.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

„Ти ќе ги дереш кучињата зашто сите кожи мора да бидат собрани и испратени во Комитетот“.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Не, воопшто не ја избегнувам темата, господин судија; јас само сакам да ви кажам дека дента, кога се јави (четврток беше), рече дека уште утредента ќе биде тука; рече дека многу го поздравува Земанек (воопшто не знаеше, или се преправаше дека не знае дека Земанек веќе не живее со мене и Здењичка); како да стоеше во времето, како за него сѐ уште да беше оној ден кога јас и Земанек го испративме во циркусот, со саксофонот на рамо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога таа ноќ ги испратија во извидница, додека еден зад друг чекореа низ шумата, му се чинеше дека студи толку многу што прстите и преку ракавиците му се залепиле за студената цевка на пушката.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во темнината гледаше многу малку, одеше по сеќавање, по онаа линија меѓу дрвјата која секојдневно ја гледаше низ двогледот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Не пребрзувај. Можеби јас го испратив во Кукулино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Знам, ја прекинал Онисифор Проказник разочараноста на широконосиот Чучук-Андреј.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој ме предаде на еден борец и ме испрати во едно блиско село до нашето, кај негови роднини.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Во истата оваа група се содржани стари пропагандни песни и една лента со звуци снимени во моето семејство, што татко ми ја испрати во Унгарија 1960 г.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Убаво ѝ објасни началникот што ѝ е најумно во вакви услови: „...ја испративме во ’Градска’, си кажа дека непознато лице ја нападнало во темница и таму убаво си ја средија жената“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Од Италија, како експерт за други работи, го испратиле во Шведска.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А потоа ме молеше да напишам граматика на говорниот ми јазик, што требаше да му ја испратам во Виена, а некои грчишта и Албанци од околните места на отечеството, подбуцнати од други, несправедливо го наклеветија дека украл книги, а вистината е дека неколку наши соотечественици на драго срце му подарија неколку книги...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога се чу за тоа во Потковицата, Началството на Потковицата по заповед на Комитетот од Прилеп, плашејќи се за животите на преостанатите деца Младенови и Спасиини, двете веќе возрасни девојки, Марија и Акинија, ги омажи за свои луѓе од делот на Македонија под грчка окупација, во Солун, далеку од досегот на српските власти, а двете помалите, Софија и Нектена, ги испрати во Крушово, кај вујковците.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Бугарите некое време ги прверувале дали се српски шпиони а потоа кога научиле дека не се, то ест дека пребегале на бугарска страна за да се борат против Србите, ги испратиле во 12. полк, кој бил составен од нашинци, во четата на овега, на Димитар Зојчев.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имено, во царството постоеше закон кој ги обврзуваше сите спахии, зависно од имотот, да спремат војници и да ги испратат во царската војска, која, таа есен, презеде, којзнае по кој пат, поход на Маџарско.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Така на Имотот останаа да живеат, пак под закрила на Началството и под закрила на луѓето што работеа на Имотот, двете најмалечките, Неделко и Тоде, зашто постарото од нив, Петар Младенов Акиноски, беше испратено во Бугарија, во Софија, за да се изучи во тамошното воено училиште за офицер.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не ви биле јасни предностите на тоа, дека на пример од Македонија може да ве испратат во Горење-Велење, или во некоја друга вид-виделија.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Капетан Мирковиќ, едно-две, ќе ме испрати во Воден за да купам нешто за јадење, за пиење, за светење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Токму затоа што тој е еден од највлијателните луѓе, морал сопствената жена да ја испрати во логор.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Но кој би можел и да претпостави дека со ова не е кажано сè за Акакиј Акакиевич, дека му е судено бурно да проживее неколку дена по својата смрт, небаре како награда за од никого незабележаниот живот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Неколку денови по неговата смрт од департаментот беше испратен во неговиот стан портирот, со наредба веднаш да се јави на работа: го барал началникот; но портирот морал да се врати со празни раце, реферирајќи дека повеќе не може да дојде, и на прашањето: „зошто?“ се изразил со зборовите: „Па онака, тој умрел, закопан е пред четири дена“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Светот е soap-noir, и тоа е неговиот последен жанр, слика којашто земјината топка, рушејќи се како мртва ѕвезда, уште долго ќе ја испраќа во вселената...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Речениците му беа неуверливи и смешни, едно такво писмо можеше да го испрати в лудница.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Климент Камилски го зазеде своето место на чардакот спроти Татко, опколен од книги седна како некогаш крај својата катедра по педагогија која поради неговите идеи му беше одземена, па беше испратен во злогласниот затвор на Голи Оток во Јадранското Море.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Али Фети, министер за внатрешни работи на Империјата, ќе биде уапсен и испратен во заробеништво на островот Малта со околу двесте други видни политичари.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој, навистина, му пишуваше на Али Фети, токму во времето кога тој беше министер за внатрешни работи, непосредно пред да биде испратен во заточеништво од англиските окупатори на островот Малта, но Татко не веруваше дека тој некогаш го примил неговото писмо пишувано со младешка жар и искреност.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Нејзиното однесување ме потсетуваше на мојата мајка и на односот кон нас, нејзините чеда, која често велеше дека бог ја испратил во животот за да ги спаси своите чеда!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Под итно ја испратија во Скопје, за малку ќе умреше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тие можат да го држат со години во самица, можат да го испратат во работен логор, можат да го ослободат за извесно време, како што правеа понекогаш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ти си предавник!“ викаше момчето. „Ти си мисло-престапник! Ти си евразиски шпион! Јас ќе те убијам, ќе те испарам, ќе те испратам во рудниците за сол!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше сосем можно да била само испратена во некој логор за принудна работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Затоа по десетина дена тој вооружа еден табур од педесетина сејмени и го испрати во Мариово со задача да го покори и да им ја наметне неговата власт и на тие дванаесет села од старо Мариово (Врпско, Жиово, Витолишта, Мелница, Полчишта, Сатока, Градешница, Пешта, Старавина, Будимирци, Гурунишча и Бѕовиќ).

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ако случајно некого од нас испратат во Станбул и излезе пред царот или некого од неговите везири, машки да се држи.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Патријаршијата испрати во овие села свои, грчки даскали; грчкиот владика во Битола запопи свои попови во секое село, и преку архиготите и капиданите од андартите ја засили пропагандата за погрчување.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бино собира војници и ги испраќа во Прилеп, но тие за една две вечери ја напуштаа касарната и се присоединуваа со Јовановата и Ѓуруковата чета.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Покрај парите што ги даваше грчката пропаганда преку битолскиот владика, Кондилис донесе лично илјада лири направо од Атина и им ги подели на оние „Грци" што се двоумеа, а испрати во Атина и пет шест деца на повидни селани да учат „вистинска наука".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ние неа ја поврзувавме со нашето писмо испратено во Италија за да ни се достави каталогот на Мајка од Ла Ринашенте.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мислам дека сигурно му беше објаснил дека неговата дисциплинска финта, да ме испрати во Рокет****, не беше баш решение...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не е случајно што филмот е снимен според мотивите на два раскази на Somerseth Maugham за „Ashenden” (алтер-его на писателот, зашто самиот Мом во текот на Првата светска војна работел како англис ки агент и во 1917-та година бил испратен во Русија да ги спречи болшевиците да ја преземат власта!): Мом и Graham Greene беа оние кои меѓу двете војни го извлекоа шпионскиот расказ од црно-белите патриотско-садистички визии и внесоа во него момент на трагичното егзистенцијално искуство: шпионажата е валкана игра затоа што во неа, во име на патриотските „високи цели” не се манипулира толку со туѓите, колку со сопствените агенти, така што честопати одново нè присилува темелно да ја испробаме „човечноста” на другиот од другата страна на политичко-идеолошките разлики, некојпат и во трагичен облик зашто во име на тие разлики принудени сме да го негираме тоа „човечко”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ги купуваше сите постепено...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Кралевите на педалата” и „Кралевите на авијацијата”...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се надева, вели, дека тоа место ќе да е некаде затскриено, лоцирано подалеку од местата каде што се случуваат виолентните настани...