Возот, очекувано, доцни, доволно за да го изедам бурекот и да го испијам јогуртот, па уште еден час, час и половина да преседам на клупичката гледајќи ги возовите што, проследени со гласот на најавувачката од звучниците, пристигнуваат и заминуваат.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)