има (гл.) - сопствен (прид.)

Богатите имаат сопствени одговорности.“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Според новото уредување Македонците можеле да имаат сопствено тело-Совет (Синедрион) со едногодишен мандат, кој го сочинувале претставници од градските општини.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Камионите и автомобилите ги возеа луѓе од крв и од месо, луѓе што имаа вид и слух и имаа сопствени желби, луѓе што имаа возачки дозволи и полиси за осигурување, ги возеа роботи што се тркаа по патеките, раководени од сили што тие не ги познаваа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Вистина е“, започна тој, тешко преметкувајќи ги зборовите низ устата, полупијан, барајќи ги оние вистинските, политички неутрални, за да со нив да ги затскрие сите пцости што му се роеја во главата, „вистина е дека вековниот сон на Македонците беше да имаат сопствена држава – Македонија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вечерта на 25 ноември 1871 година, откако доживеал триумф во ,,Лициум“ Ирвинг се свртел кон својата сопруга Флоренс и и рекол дека успехот во театарот ќе им дозволи да имаат сопствена кочија и пар коњи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Секој народ има сопствен културен систем кој се пренесува како традиција и се чува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Често мажот „сака“ но оној не сака, и обратно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зарем може да има сопствено мислење кај луѓето кои немаат доверба меѓу раководството?!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- “Сопствено” мислење!...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа „тоа животно“ има сопствен дух и душа одвоена од човекот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во арапското писмо, создадено за да ги означи гласовите на јазикот во кој самогласките постојат само во функција на смислата на зборот, не му служеше никако на турскиот во кој самогласките се, како во европските јазици, внатрешните елементи на зборот кој има сопствена егзистенција како и функцијата на согласките.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пишувањето на турски јазик со помош на арапски знаци беше апсурдно колку и пишувањето на француски јазик со хебрејски знаци!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се достигнува внатрешното коло што ги обединува само актуалниот објект и неговата виртуална слика: актуалната партикула го има својот виртуален двојник, којшто мошне малку отстапува од неа; актуалната перцепција го има сопствениот спомен како некаков вид непосреден двојник, сеедно дали ѝ следи или ѝ е едновремен. Маргина 36 203
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ракописно писмо Сите главни семејства на системите на пишување (европски, семитски, источноазиски) имаат сопствена сложена историја на ракописните стилови.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сите имаат сопствен брлог, суви крпи над себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Колку толку да се избега од опулот на другиот, да се има сопствено интимно катче каде може човек да си ја смени кошулата или гаќите без да се срамува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
8. З-ум-ирање  Во тој миг прелетува пред з-умот избезумена птица листовите затреперуваат сенките ја подотвораат устата како да сакаат нешто битно да кажат  тој збор е дошепнат независно од тебе фотографијата го памти шепотот има сопствен слух лична архива своја база на умирачки.  Меморијата е во чудна несразмерност со пикселите, асовите: тие не ѝ се доволни ѝ треба око, окото на Господ 31посебна состојба на духот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Црвениот плоштад и онака е црвен од цвеќиња Ренесансата е изговор за еретиците но се вклопува во куќниот ред на Инквизицијата во нашата допуштена и официјална дијабола нашата настраност и смисла за Анатема можеби сме мали и смртни можеби без престан се вртиме околу себеси и Сонцето а светот е некој непознат Infinito но барем имаме сопствен пекол и одбираме кого убиваме!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сеќаваш, нешто интензивно се одигрува некаде ни таму-ни ваму, сепак нема два оддвоени живота, туку едно вудвоено јаве а преминот е топол, ама молчелив (не вика - еве ме! не плаче, туку безгласно лииипа!): секој има сопствен граничен премин секој сам си го бара и го преминува или само го наѕира оддалеку а не признава!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се обидов по нешто да кажам за таа апориска нужда во текстот De l’esprit (За духот) и во L’autre cap (Друг курс) во врска со Европа. 4Дали би можеле да речеме дека техниките со кои се служите при читањето и пишувањето ја претставуваат деконструкцијата? 4Повеќе би рекол дека станува збор за една од нејзините форми или очитувања.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во тек се силовити разградби, се случуваат, не чекајќи да се доврши филозофско- теориското расчленување на сето што го наведов - тоа е нужно но бесконечно, а читањето овозможено од таквите пукнатини никогаш нема да го наткрие настанот; тоа во него допрва се заплеткува, запишано е во него. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 41 4Во каков однос се критиката и разградбата? 4Поимот критика, а сметам дека од него не треба да се отстапува, има сопствена историја и претпоставки за кои исто така е потребна една деконструктивна анализа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Не, тоа е паркот на првачињата. Вардариште си има сопствена симболика - борба за ревитализација на деградираното земјиште!“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ова е прв пат во животот да си има сопствена соба... мала соба - ама сопствена.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Секој од нас мисли сопствени мисли, има сопствено искуство, а секое искуство се менува и додека мислиме, јас говорам, а современата музика се менува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
За да ја задоволи потребата за приватност секој пациент мора да има сопствена соба, со сите неопходни елементи кои ја овозможуваат неговата приватност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Израстоците отпаднаа еден ден, ги најдов насекаде по чаршавот, како трошки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вториот епиграф од Борхес во третото поглавје од првиот дел на “Фармацијата” - како што видовме - го повторува Борхес од првиот навод, а сепак и го надмавнува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дали Борхес и Дерида всушност ги вложуваат и самите своите напори во корист на јазикот кој има сопствена супстанцијалност, и во корист на еден романтичарски сон за зборови коишто не ги означуваат предметите туку самите се предмети?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Фрлив поголем дел од облеката и постелнината, а остатокот го дадов на хемиско чистење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кај Дерида, тој романтичарски гест може да се најде во неговиот згуснат, алузивен, џојсовски стил, а кај Борхес во неговите раскази, чијашто заводливост (лековитост) останува и покрај негативноста што ја содржат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мали розеви лузни се познаваа на кожата, но и тие избледеа по некое време.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме храбреа, но секој од нив имаше сопствени проблеми.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но ако тој не е извор, зошто Дерида покажува кон него со овие епиграфи? Margina #32-33 [1996] | okno.mk 21 Дали Борхес и Дерида всушност ги вложуваат и самите своите напори во корист на јазикот кој има сопствена супстанцијалност, и во корист на еден романтичарски сон за зборови коишто не ги означуваат предметите туку самите се предмети?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој имаше сопствени долгови околу триесет илјади денари кај лихварот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)