има (гл.) - свој (прид.)

Ова училиште кое беше познато како Женска гимназија која, подоцна, го доби името на маршалот Јосип Броз Тито, покрај другата голема Машка гимназија која го доби подоцна името на народниот херој Цветан Димов, имаше свои одбрани ученици, но и добри и угледни професори.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Впрочем на какви убавини можев да се надевам ако останев во полето?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Секој збор има своја историја, своја судбина...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Всушност, индустријата во Германија се среќава на секој чекор, па и овој град на Виртенбершката покраина има свои изразити индустриски белези.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Како што неговата Рада го имаше трагачот Душка, така и тој имаше свои истражители за да ја пронајдат Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И небото има свои народи и свои војни!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Секое домаќинство во Потковицата си имаше свој забран од гората, но на никого не му беше одобрено да ја сече, да ја уништува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Лета излегува со близначките, нели?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Или, отстранувајќи го велот на циркуларност, можеме да кажеме: секој од зборовите во фамилијата има значење благодарение на неговата мрежа од релации на спротиставеност со останатите членови од фамилијата, односно, неговата разлика од нив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секој си има своја судбина, секој оставаме свој животраг.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Може ли да биде во часот кога сонцето го има својот зенит или да го запрам во времето на најубавото што во христијанството им се случило на безгрешните и овие другите, кога воскреснува најсветлото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Според оваа концепција, јазиците имале свои родители, така што во таа смисла може да се зборува, за јазик мајка, за јазици сестри, за јазици роднини?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И нејзе ѝ беше жал за нас двете, а можеби и за себе и за нејзините другарки, можеби и таа си имаше свои стравови поради разделбата и што знам јас што, но знаев дека не ѝ е лесно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од своја страна, САД имале свој став во врска за ова прашање.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Секој си има свој неповторлив пат во животот, но сепак имаше некаква заедничка фуга на бег, страдање и верување на овие големи откорнатици.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не е како Белград но, сепак, си има свои белези, - ја поддржа Светлана ќерка си.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој си имаше своја сметка и си ја правеше вака: Толку крштења, по два черека бели, прават толку; толку венчања по половина лира, прават толку; толку умирања — по бела меџудија, прават толку.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Би рекол дека сеќавањето има свои фикции.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сите од водот семкари имале свој ќут.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Хорот: Секоја представа има свој крај но во крајот и почеток е знај особено кога е нај како во нашиот рај ...или можеби вака Истиот распоред, истата боја. св. Јован, облечен во својата избледена талкачка облека, влегува, носејќи црвен грамофон.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Го почна во Маврово пред две години, едно лето, па го прекина, за да продолжи дури сега.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги почитував, иако често имав свое мислење, различно од твоето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога секој имаше свое одредено место.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оти секоја буква, непозната дури, има своја топлина, поинаква од топлината на другите букви, како секое нешто на лицето од земјата што има топлина и боја своја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Машката женственост можеби си има своја мизогинистичка нишка, но нејзината мизогинија е некако поненагласена од мизогинијата што геј-мажественоста ја создава со својата панична решителност да го искорени секој признак на женственото во мажот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нема сомнение оти и српските интереси, како и интересите на Каравлашко и Грција, си имаат свој покровител.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во распоредот на неговите книги можеа да се наслутат патиштата кои ми ги беше одредил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во секој од нашите домови тој имаше своја соба - тоа најчесто беа малечки преуредени сопчиња, кои пред нашите вселувања биле шпајзови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доколу веќе сме утврдиле дека во прометејската етапа на историјата, напоредно со огнот постоел и говорот, сигурно е дека секој творец си има своја прометејска етапа, прометејска етапа на неговото сопствено битие: огнот на неговата прва средба со видливото и со говорот што тој оган го произнесува запретен некаде во потсвеста, моќна да го преобрази видливиот и присутен свет во имагинерна, трансцедентна верзија на некогаш веќе постојното.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Велеше оти секој си има своја судбина, па беше согла­сен децата да се викаат Лав (Љуан), Светлина (Дрита), Волја (Вулнет), Желба (Урим)...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сѐ што живееше имаше своја судбина и требаше да живее, а војна беше и животот беше поевтин од неколку грама олово.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во стварноста речиси насекаде можат да се востановат едновремени, иако исклучително не еднакво-вредно пренесени, разнолики уметнички струи (народна уметност, црковна уметност, државна уметност и др.), а секоја од нив има своја публика.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Меѓутоа, штом се посочи варварството, посебната задача на меморијата е да се бори против заборавот на жртвите имајќи свои иманентни и природни начини на одржување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Ама тие си имаат свој живот, мажени се. Што ќе си им ти.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Најголем дел од делата вклучени на оваа изложба имаа свои репродукции во придружниот каталог, но поради необичниот начин на кој материјалот е организиран, не е лесно да се пронајдат. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 115
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Така секогаш почнуваше он чиј крај не можеше да се согледа; сѐ имаше свој брз крај што тој и не можеше веќе да мисли ни на почетокот. И тој веќе не беше тој.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таговите имаа свои тајни ложи, свои „безбедносни” и „информативни” организации, своите УДБИ и КОСОВИ.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Секоја работа си има свое А, секое проодување почнува со првиот чекор, секоја зграда почнува да се ѕида од првата тула.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Па, во природата сè има свое место, свој тек.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Животните имаат свој крал на кој му се поклонуваат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Колку и да гозанесуваа овие сведоштва на исламската култура, тој си имаше своја цел, како учен цариградски кадија, да дојде до вистинските книги - кадиските дефтери, односно до сиџилите, кои останале на овие простори.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Можеби сите деца на светот имаат памучен палјачо на кого во безгрижна игра му истргнале една нога и имаат свое небо и бајки зад тоа небо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кривата на владеењето си имаше свој почеток, извишување, врв и пад.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ливаѓни имаа свои луѓе овде во селото, јатаци, кодоши и измеќари.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во Булкес Грците отворија голема земјоделска задруга, основно училиште и гимназија, имаат своја власт и свои пари, па дури и милиција, печатница во која печатат весници и книги и скоро сите кои беа борци на ЕЛАС таму учат да бидат политички комесари.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Секој си има своја мисија во животот!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Зар не е јасно како бел ден оти претставници од нас нема да има, оти ќе ги решаваат нашите судбини без да нѐ прашаат нас што бараме ние, а затоа ќе ги прашаат нашите непријатели што имаат свои држави и свои дипломати и кои ќе ја извлечат сета полза од нашата пролеана крв?!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бојс имаше визија, имаше иднина, и со својата енергија ѝ вдахна живот на европската култура.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А брзиот успех има свои острици. Како стекнување претерана самодоверба.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Мислам дека тоа само покажува дека секој од нас си има свој сопствен начин за интерпретација на пораките кои што ги прима... (Замислено Ахил го спушта погледот врз ливчињата од чајот на дното на неговата празна шоља за чај) Уште чај Ахиле? 40 Margina #17-18 [1995] | okno.mk Да, ве молам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Така Камилски во последните денови од престојот во хотелот, во својата соба 17, имаше свој тунел меѓу своите книги кој му овозможуваше да преживее нормално до крајот од својот престој во хотелот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Оттука својата драга долина ја имаше пред очи како што ја има својата дланка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вака, со бомбата, изнашле начин како да се ослободат од тројцата наеднаш, но мажите и сите жители на Потковицата отворено се побунија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
3. Ама, секоја куќа има свој нужник, што се вели, и секој народ има свој предавник.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Хармонијата се должела и на фактот што трите заедници го споделувале заедничкото, Аврамово наследство и верувањето во еден Бог.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сега, откако го зедовме тој ојлот од Ираки, кај нас во Америка и секое дете има свој чопер.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Камилски како да сакаше со овој проект да го привлече вниманието на властите кои ја продолжуваа традицијата на искоренувањето на османското и турското од балканските војни, во текот на целиот XX век, но, секако, дека тој си имаше свои различни аргументи кои сакаше да ги сподели со Татко, когошто го сметаше за голем авторитет по ова прашање.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кажи, не можам да не прашам, и ние ли, Македонците, ќе имаме свој тунел? и колкав ќе е тој?“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Одеднаш, секој од овие аспекти има свој сопствен простор, а на кој начин тие сега доаѓаат во интеракција тоа допрва треба да го осознаеме. превод: Г.Н. Ом
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Биле изземани од воена служба и имале свои независни судови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кај жената секој го има својот дел од љубовта. Како и кај мажот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
(Ова е голема тема, и само ја зачнуваме овде, во контекст на една симулирана експликација, затоа што стратешките игри се бескрајни а борбата дури и кога е фронтална дури и кога е идеолошка - што значи кога тие ги диктираат правилата - пак има свои финеси, свои слепи катчиња - се сеќавате на собата во 84?!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во неколкуте години живот во Франција, во земјата која катарзира низ литературата, земја во која читањето е и еден вид колективна молитва на голем дел од населението, забележав дека читателот во вашата земја има своја стабилна индивидуалност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да видиме дали можам да ти возвратам и тоа убедливо. ÿе биде итро, бидејќи како што кажав на почетокот не е лесно јасно да се изложи мојата позиција; се обидувам да ги артикулирам интуициите коишто имаат свој корен попрво во техничките работи кои сметам дека не се претходно грижливо артикулирани (иако, иронично, твојата ТТ/ТТТ дистинкција најмногу им се приближува, затоа зошто се расправаме?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Цел живот го помина како аргат. Јас на 26 години имам своја канцеларија.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Геј-луѓето денес честопати учествуваат во хетеронормативноста токму во таа смисла – било затоа што многу сакаат, било затоа што се под притисок да се сообразат со единствениот модел на достоинствена човечка интимност кој го крепи хетеронормативноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со оние што викаат најчесто не можеме да се разбереме, зашто секој човек има свое достоинство и не поднесува некој да му “соли памет“, па со право одбегнуваме, да ги слушаме таквите викачи.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Па нека се смеат. Напред, па назад. Секој систем си има своја рутина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На почетокот не можев да верувам дека шифрантот имаше свој псевдоним преку кој можеше да го шпиунира амбасадорот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И тие за тоа имале свое оправдание.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Четворицата играчи ги симболизираат страните на светот, годишните времиња, магичниот квадрат, а играта е древна, прастара индиска игра, се влечат исти потези, се избегнуваат замките на семиотиката, семантиката, така дише граматиката на чутуранга, а бидејќи секоја игра има свои правила, ред, победници и поразени, болно е сознанието дека токму ние, најблиски по крв и месо, сме тоа: победници и поразени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нејзината забелешка, за која ти кажав на почетокот од разговоров, си има своја точна причина, со свое точно име. И тоа мексиканско.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зошто не може да има своја жена, наместо овие гнасни контакти во интервали од по неколку години ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бреда - тоа е нејзиното име, Бреда Друнхил, на самиот звук на нејзиното име се топев - Бреда беше поинаква.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дали мора да е токму вакво лицето на нерадосната пустина во која на крајот ќе опстане само жедниот кактус на нашата осаменост?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И Римјаните си имаа свои јаничарски ешалони кои им ја тераа работата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Светот на комунистите си имал свои војски, ќе си имал и свои генерали, ако не веднаш, тогаш малку подоцна; броси јево; фрли го тој царски генерал в ѓубре, сосе рамка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Старите имаат свој поглед на нештата, младите свој.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Си имаше свое семејство.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ми се чини сето природно околу нас си имаше свој совршен склад на логични слики и системи, и сето тоа, некако, без да вложиме напор, се само се случуваше, со голема леснтотија, се се одвиваше опкружуввајки не!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Секој може да добие нешто од другиот: AI го има својот предмет суштински дефиниран од психологијата, а за возврат нуди нова колекција на начини на размислување за него, и нова интелектуална дисциплина.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
- Нека си има свој интимен свет.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И во честата потрага по таа вистина на животот – Татко и Мајка си имаа свој удел во стратегијата на спасувањето на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој добро знаеше дека покрај научените јазици на Балканот, како штитови со кои и мајка со нивното знаење го одбрануваа семејството во времиња на војни и дека најтежок да се совлада беше јазикот на тишината, кој има своја посложена синтакса од јазиците на зборовите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За волја на вистината надворешната политика на времето во семејството беше исклучиво татков ресор, за да го споделува подоцна со постарите синови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Според систематизацијата на работните места, Авдиќ работеше како референт во комерција задолжен за следење на побарувачката, известување за цените и начинот на дистрибуција на производите на пазарот во главниот град и во Косово и често одеше на службени патувања.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сѐ си има своја памет, свој ред, сѐ се труди да порасне, да се зачува, да остави семе, да остарее. И билка, и дрво, и животно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Туѓите народи од него научија: како да умеат да забележат кога соучеството има свое ограничување!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Неостварената Таткова илузија си имаше свое место во еден од рафтовите и полиците на Татковата библио­тека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас како да имав свое сопствено досие за палестинското прашање, кое не можеше да се смести во вообичените дипломатски клишеа кои подоцна ќе добиеја шифриран облик од прецизниот и беспогрешен шифрант во амбасадата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој ги бранеше обидите на фундаменталистичките христијани да имаат своја верзија за создавањето која ќе се изучува паралелно со теоријата за еволуцијата во јавните училишта.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не знам што толку мерак му има удрено баш на мојот касетофон, кога си има свој, ама кога е во прашање уцена, постојано го добива.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но секако биле свесни дека е неизбежен идеолошкиот судир со СССР.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
„Ќе им го раскажеме минатото и ќе им биде полесно” – размислува Ервехе, и настои тоа да го оствари, бидејќи минатото си има свои дамки и тие треба да се исчистат од меморијата, коментира авто­рот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во кривичниот процес (кој беше воден пред судскиот совет во состав В.Миновска судија-претседател, С.Михајловска и С.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Петковска – поротници/членови) осудениот управител беше застапуван од својот бранител (адвокат В.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Максимовска) кој, во завршните зборови, предјави имотно-правно побарување во вредност од 3.500.000 МКД (57.375 ЕУР) кое ќе го бара во друга постапка. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Татко имаше свој природен афинитет за прифат на генералните идеи, имаше слух за нивниот химеричен одек, посебно кога ја пишуваше својата Историја на Балканот низ падот на империите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но ме восхитува и вашиот напор заеднички да ги разбереме француските издавачи во овие тешки времиња за книгата!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И еве по многу години, кога ја снема нашата куќа крај реката, кога таму се пресели едно друго време, на бетон и врева, често во тивките ноќи на истиот простор, кајшто останал само дел од тврдината Кале на другиот брег од реката, само во небото го откривам непроменет некогашниот поредок на ѕвездите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можеш ли да направиш чардак, да викнеш чалгаџии и да се опијаниш само од миризбата на цветовите? Секој цвет си има своја миризба.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Татко со задоволство утврди дека Камилски, кој одвреме-навреме имаше своја lucida intervala, целосно беше согласен со неговите ставови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Трагичното се состои во прилогот што го пружаме лично и свесно кон несреќата, наша и на другите особено љубените Господине, но смртта има своја предисторија и може да се посматра во развој: рано во детството се огласува во лажните утехи за починот на блиските во ветувањето дека се отсутни само привремено и дека ќе се вратат - тогаш зборот враќање ги почнува своите преобразби - во криењето, небаре од урок на ожолтениот портрет на покојникот оти и памтењето е враќање безгласно како самрак;
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Иако нам ни изгледа мртов и неподвижен, тој е многу жив, има свој состав на слоевита земја.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Оти секоја буква, непозната дури, има своја топлина, поинаква од топлината на другите букви, како секое нешто на лицето од земјата што има топлина и боја своја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Крајот на крстоносните војни се совпаѓа со создавањето на Османската Империја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секако, таа има свои бубачки, но кој ги нема?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секој имаме своја кариера што сме ја избрале или во која случајно сме се нашле.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Копитата тапкани едно врз друго и во круг имаат своја геомертија, своепаметење, свој ветар, тоа не се траги на крупни и гледани коњи, тоа не е кас на римски освојувачи, на крстоносци, на ислами со бајраци и полумесечини; тоа се траги на боди и непотковани копита на наши коњи и крај нив траги од непорочен допир на човечкото месо и земја: тоа се босите нозе на мојот народ.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Но, за волја на вистината, мора да се рече дека изненадувањата кои ги приредува животот се вон метафизичките сфери, тие се и во жестоката реалност на антагонизираниот свет, во судирот на протагонистите на непомирливите разлики.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И во таа непредвидлива, долга и тешка битка, секој си имаше свој удел во спасувањето на семејството. Едниот удел не можеше да се замисли без другиот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во телефонските анкети учествуваат случајно одбрани слушатели.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но умирачката, оче, има свој есап: половина лице ми е истинато и скаменето, утре можам да се вкочанам до ножните прсти.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разбирам, може да има повеќе причини, но дали и ти имаш свое толкување?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нема три Македонии, една е Македонија, и таа Македонија, досега разделуена од империалистите, има свој јазик, обичаи, економска поврзаност, историја, територија, ги има петте белега, и денес се оформуе в нова и млада нација.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Кога секој ден осамнуваме во сегашноста: ние сме огледалото, низ кое минатото има свој одблесок во кој се насетуваат убавините на иднината!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Секој град има свои кулинарски специјалитети, ги има и Прага.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Тајните за кои зборуваш имаат свој трезор. Срцето.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Интервјуто со овој автор го водеше редакцијата на американското списание „Telos“ во Лидс, Англија, во јуни 1992. година.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И тешко ќе може да се најде замена за тие зборови кои имаат свој век и своја судбина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За каква тоа среќа се работеше?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Таа има своја историја - крвава и бесконечно сурова.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тој сам работи, има свое семејство! Тој има повеќе потреба од пари отколку ние.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Пигал“ има своја знаменитост. Овде се и најгурмансите ресторани.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сите тие треба да се одвиваат под истиот покрив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој и тој водат битка за својата вистина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ридот има своја историја исто како човекот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Од 93-та имаме свој сопствен Интернет on-line систем, наречен Hacktic па преименуван во Acess for all, и тоа ни дава можност да дознаеме како се создава сопствена он-лине култура во Амстердам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сакам да речам дека сон е тоа што сакаме свои на свое да сме, значи да си имаме свое име и презиме, да си зборуваме и да пееме на свој јазик и поради тоа да не бидеме тепани, осрамотувани и влечени по судови...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За десет години поседувањето преносни телефони ќе биде толку едноставно како Мики Маус часовниците. u Ако некогаш имаме свои “cybersuits”, како ќе ги употребуваме?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Да не заборавиме, вели Сјоран дека секоја власт има своја Бастилја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овој површен поглед врз историјата на Македонија ми се чини не само што покажува дека ние Македонците си имаме своја историја и дека сме народ чии судбини се развивале во врска со судбините на другите соседни нам народи, но и дека има во нашата историја многу самобитно и своеобразно, како што е, да речеме, самостојната Охридска архиепископија со нејзиното работење полето на народното просветување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Моите информации зборуваа дека Азра и Андон имале своја дејност во соработка со газдата на ресторанот „Кај Таки”, на левата страна од реката, веднаш до големото градилиште за подземна гаража.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По свршувањето на учењето може да биде и чиновник на пропагандата, но притоа тој ги мрази и си ја проколнува судбината што е орудие на една пропаганда, којашто си има свои цели, совршено спротивни на интересите на неговата татковина – Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- И јас мислам дека љубовта и во подоцнежните години си има своја убавина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А мојот татко не беше ерудит, ниту мудрец, како на Луан, но тој беше отворен и без предрасуди кон другите, секогаш готов на пријателство со туѓинци и си имаше своја мудрост кон животот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И молкот има свој клик. Оној, некликнатиот.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Мојата сестра Ева веќе беше мажена и имаше свое семејство. Се омажи за еден колега од работа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ова има свој одраз во многуте современи теоретски размислувања за јавниот простор, каде градовите остануваат во фокусот на анализата.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Мајка имаше свои одговори на татковата дијалектичка, но и метафизичка потрага по историјата и по спасот од нејзините удари.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Жеро Жерав кружеше над мојата глава.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Секоја работа треба да ја размислиш добро, секоја последица има своја причина – мирно му објаснуваше старецот, седнувајќи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Секој народ, и најмалиот, ќе има свој тунел.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
ОСТОИЌ: (Вади свои цигари) Имам свои. Благодарам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тоа докажува дека и ние кои бевме во движењето, макар колку да му бевме посветени на идеалот, сите ние бевме луѓе и имавме свои човечки слабости. Како што тоа јас сега го увидувам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тие информации биле оскудни, но сепак укажале дека и во овој дел од Кралството се појавиле демонстрации.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Нормално, боли смртта на блиските, но, сепак, треба да бидеме реални дека и животот има свој почеток и крај, па добро е ако тоа биде во подоцнежни години.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Секој од нас зад себе ги имаше своето минато и својата претходна работа: тој во психијатријата, политиката, филозофијата, веќе богати со концепти, а јас со објавените книги - Differrence et repetition i Logique du sens.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Границите на конструктивизмот Конструктивизмот сепак има свои недостатоци коишто најдобро можат да се воочат на следниве теми: 1) конструктивизмот не може соодветно да го објасни она што поединците ги придвижува разликите врз основа на идентитет да ги сметаат битни за себе 2) конструктивизмот не може да положи сметка за меѓусебното „одговарање” на културните парталчиња и крпеници што движењата и борците ги собираат од културата околу себе, и за дилемите на идентитетот и опциите коишто се чини дека тие парталчиња и крпеници ги овозможуваат 3) накратко, конструктивизмот може да ја Во контекст на германскиот објасни контингенцијата, но не и кохеренцијата; конструктивизмот може да ја објасни социолошката национален идентитет и неговите дистанца, но не и придвижувачката блискост меѓу граници сп. Dan Diner, „Gedaechtnis идеологиите.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се она што се јавува како последица на човековата мисла и творечка моќ има своја причина.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не знаеше зошто Полицијата на мислите би избрала да ги испраќа своите пораки на таков начин, но можеби тие имаат свои причини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Домаќинствата си имаа свои со ништо необележани но откако помнеа неотуѓиви кримилишта, кои, пак, во лето, во време на богоројчини пости, имаа друга намена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Макар на врвот на атеистичката пирамида на земјата како директор на единствениот атеистички музеј во светот, сепак и А.А. имаше свои контролори кои му беа непознати.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се разбира дека имав свое толкување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И гледај, таа што ќе ја засакаш, да те засака и таа тебе; да ѝ го најдеш клучот од нејзината брава; зашто секој клуч не отвора секоја брава; по тоа се разликуваат душите на луѓето; секоја си има свој клуч...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Секој има своја приказна, илјадници приказни.  Но зарем нема ниеден писател?  Писател?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Моето, можам да кажам, брзо помина, речиси не го ни почувствував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Трендафил тешко прифаќаше дека секоја генерација има своја музика.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Промовирањето на апликацијата на новата технологија како основна стратегија веќе има своја рефлексија врз помладите автори.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Уште пред се се скрши грнето беше начул дека секое време си има свои безизлези и дека многу труцкање врз лепливите тајни не е баш препорачливо.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Дали Фаик Коница, алијас Транк Спироберг, ќе има свои приврзаници? запраша внесено Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во нашата куќа секоја соба има свое име, во зависност од нејзините карактеристики.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Гледаш, многу битна рамнотежа без која ти не би имал своја физика, не би постоел – заврши старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А зошто Курназ? Секој прекар си има свое потекло, ако не и свое проклетство.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И јадењето имам бајалди има своја легенда...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Британскиот оддел на СОЕ, кон крајот на 1942 и почетокот на 1943 година на територијата на Македонија имал свој агент по име Глигор кој уште во текот на јуни 1942 година се сместил во Скопје и одржувал врска со Истанбул. 58
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Секој занает си имаше своја слава во градот - ќурчиите го славеа Свети Илија, казанџиите Свети Спиридон, бавчованџиите и лозарите Свети Атанас, терзиите Петровден, и сите ги канеа на своите денови, и турските големци, и другите видни граѓани, ама Свети Пантелејмон на папуџииите за Тодора беше некако најубав празник и чест што мислеше дека целосно и самата ја заслужува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Е, ама нели секој чекан си има своја наковална, па бидејќи не беше никаков исклучок од физиката и биологијата (додуша, нему, не му беше толку наклонета биологијата, па затоа се занимаваше со психијатрија), се ожени за една кротка овчичка, која на секој негов приговор му одговараше со „Бееееее!“
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Келнскиот карневал има свои правила. Тој трае една недела.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во неговите мисли беше јасно, барем во однос на континуитетот на власта, дека едниот тоталитаризам минува во друг, при што како константна ја насетуваше институцијата на јаничарството и јаничарите, која си имаше своја историја уште од античките времиња на Балканот, првин со македонската фаланга, па Римската Империја, со преторијанската гарда.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се разбира, Партијата што ја споменавте, треба да има свој конечен став по тие прашања.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Јазовирот“ на Панчарево е далеку, а вештачкото езеро на „Штркелово гнездо“ можат да го користат само оние што имаат свои автомобили.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Сакаше да има свое засебно место? - прашав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Син ми има своја фурна. Кај фурнаџиите нека се распраша.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Секој егзил има своја цена. Свој трагизам. Изгубено враќање...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Види каде го имам ставено твојот прстен? Во моето руско скровиште!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас не доцнев: - Религиозноста, другар А.А., има своја богата историја во Русија. Се разбира и атеизмот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Покрај поставувањето прашања за одделни реакции на терапевтот, членовите на тимот можат да бидат повикани да разговараат за размислувањата на терапевтот околу актуелниот процес на терапијата во текот на разговорот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Секој во семејството, и дедо, и татко, и мајка, имаа своја, реална прикаска за границата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Влегував во неговата просторија со мал прозорец кој повеќе изгледаше како пукнатина на ѕидот, и застанував покрај креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите вулкани се поврзани меѓу себе долу под земјата, имаат свои патишта, свои коридори и отвори; местото на избувнувањето многупати го менуваат за да не го уништат само еден предел на земјава, за да не страдаат само едни исти луѓе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Човековото индивидуално тело за него е составено од многу делови коишто имаат своја индивидуалност, што дозволува плуралитет на неговите идентитети.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Комитетот, со други зборови, бара европските влади да гледаат на работите во Македонија со македонски очи, т.е. со очите на комитетот: а да беше така работата, немаше зошто европските влади да имаат свои агенти во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
4 Веќе структурализмот го отфрла гледиштето дека една фраза има значење благодарение на тоа што го изразува самиот поим како таков.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите тројца беа осомничени, а во Потковицата тоа секој го знаеше, дека соработуваат со комунистите во Прилеп: собираа пари, обувки, облека, храна и оружје за партизаните, но зашто не можеше ништо да им се докаже, односно зашто имаше кој да го заштитува Ѓорета, деленицата нивни, Божин Дамчески Штркот, кој таму, во Софија имаше своја фабрика за шеќер и врски со дворот, секогаш кога ќе ги затвореа по неколку дена ги пуштаа, а тие, предводени од Ѓорета, пак си ја продолжуваа старата работа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите тие можеа да имаат своја претпоставка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Затоа ли вчера кришум одеше по мене?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И таа ноќ ти реков, ние во Индија поинаку од вас гледаме на времето и на просторот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Монмартр“ има своја историја. Овде е сѐ конзервирано, онака како што било пред десетици и десетици години, па и со векови, тука се тесните улици и сокаци, лампионите, малите плоштади.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој има свои соништа, визии за сопствената старост. Тоа го држи жив.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Намерата на Фуко беше да ги изложи процесите на моќ на микро- ниво и на периферијата од опшеството: во клиниките, затворите, семејствата и т.н.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
За сѐ како гладни кучиња душкаа, во сѐ и сешто се загледуваа, за сѐ имаа свој реферат и право кај татенцето, кај другарката Оливера Срезоска.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сега стануваше јасно дека ги поврзуваше истиот сон на заминувањето, секој го имаше својот дел.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Марко имаше свој план за иднината на Еда.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој има своја убавинашто го одделува п своите специфичности од другите градови, можеби, како што Париз се разликува од многу други светски метрополи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Го имаме овој интересен конфликт - смислата на насоката, потребата да се стигне некаде, но во медиум кој има своја сопствена, веројатно различна, смисла на насока. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 143 ñКако се нарекуваш себеси деновиве, продуцент?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
За да се изработи апсолутно успешен филигран, потребно е сребро илјада карати.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во лозјето тој си има свое место за седење, под крувчето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Како дипломец на шеријатското и модерното право, Татко отсекогаш ја чувствувал тежината на милетот во сите фази од својот живот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Според тоа, за него било сосема нормално дека ако Велика Британија има свој интерес на Балканот, тогаш и Русите го имаат истиот интерес, уште повеќе што тие, "на тие простори држат многу карти" во свои раце.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Секој си има своја приказна и лична проценка на својата несреќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, над се бил и правичен.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Колку и да беа современи, уште по нешто ги држеше за традицијата; а и ништо необично немаше во тој обичај, сè додека мажите си имаат свој разговор за политиката, а жените свој за козметиката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ужасната врска на коренот говори дека не владее поразениот, но дека и победникот и поразениот имаат автобиографија на големи страдања, и секој на свој начин: секој светец има своја карактеристична брада и одежда.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И тој, како многумина вечни државници како да веруваше во договорот со Бога да биде негов доживотен пратеник на земјата, да владее до крајот на животот, а ако може и по него...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Си имал свои, медицински, што барал по моиве белетристички и филозофски?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во својата голема одаја со чифит-ѕидови испрскани со златни капки (ѕвезди или дукати, стремеж кон пророковото стојбиште или бројки колку е издадено од неговата азна за издржување на медресата) не можел да ги преброи во сарајот ни атовите ни сеизите, ги штракал бројаниците над разгорен мангал и го чекал езанот на оџите да му се заблагодари на пророкот за сите добра на овој свет, потоа нагрнат со ќурк и со невидливи гавази зад себе стоел пред нејаките пупки на разбудените каранфили или замислено ја слушал опивната тага на чалгиите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие соништа имаа чудна сила, невидлива, но доволно силна.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сепак генерално, секој сакаше да има своја шамија и мислам дека многу лесно можеше да ги убеди родителите да не прават економија на овој соц-реалистички артефакт.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Видот на луѓето имал сила да наголемува: секое влакненце на крвавото лице, од увото до гркланот, имало свој правец, своја боја, свое движење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зошто да не и во Франција, во Ница, близу Сен Пол де Венс, кај што си имаа свои прифатилишта.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За изненадување на Ване, сега на масата, од десната страна на мајка му, седеше стариот - но не оној стар што го знаеше туку сосема друг, како којзнае која копија од оригиналот што си имаше свој отпечаток дури за и на малиот прст од раката, во вид на дискретен нокот - доволно долг да му се забележи на широката и плоска дланка, но и доволно краток да не му пречи во пишувањето на службените списи, и секогаш однегуван не со ножички туку со турпиичка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Берѓаев: “Утопиите се страшни зашто се остваруваат”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Слепата Донка ги пушташе рацете кон луѓето и викаше: - Ви велев ли: несреќите имаат свои патишта...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Несомнено дека настаните по потпишувањето на договорот за пристапување на Кралството Југославија кон силите на Оската имале своја рефлексија и во делот на Македонија во рамките на Кралството Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Си имаат свој начин, видување и разбирање за светот чии задоволства сакаат да ги користат сега, овој миг со неизгасната желба убавото, пријатното, сладостното што го дава животот да го доживеат сега и во од се бакнуваат, делејќи си насмевки, страстни погледи и воздишки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За секој клуч постои некаква брава, но секоја брава си има своја историја...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во изборот на судиите, не можеше да се заобиколи и улогата на Министерството за правосудство, но, сепак, конечната одлука ја донесуваше Партијата која имаше своја ќелија во Судот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Од тоа време, што и во втората деценија на веков го паметел тогаш живиот и жилав даб со брада, стогодишниот Лозан Перуника, лежат на рекичката Давидица четириесет и три малечки воденици, накривени и безживотни судбини во кругот на заборавот; самоучките врати им се испукани и потемнети, суровото минато ги заѕидало прозорците со бигорен камен. Но си има свое минато.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во идеален случај, треба да ги имаш сите тие компоненти заедно – или воопшто да ги немаш. (Ова е тоа што Ворнер го нарекува „тотализирачка склоност“ на хетеронормативноста).465 ‌Со овој единствен облик на живеење се поврзани моделите на припадност во соодветна заедница, на јавниот говор и на себепретставувањето, на политичкото учество, слободата, семејниот живот, класниот идентитет, образованието, потрошувачката и желбата, општествената пројавност, расната и националната мечта, здравјето и телесното држење, довербата и вистината.466 Сите тие се поврзани со хетеросексуалноста како сексуална практика и преференција.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сега веќе имав свое катче каде што можев малку покомотно да учам и, секако, да имам поголема приватност малку подалеку од моите љубопитни родители на кои им станав главна занимација.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Веројатно и наставничката ги сака овие фантастични работи, па со занес ни раскажува за вселената.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сите што ги собрав за таа изложба сакаа да го изменат светот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оние што имаат свои коли, ретко ги возат во градот, и тоа само во итни случаи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се чудеше - и злото имаше своја боја; лицата на браќата беа пепелавомодри. „Во собата на твојот сосед од број 6“ ,темно зашумоле тагата на Каин и Авел; се грчеа како да се чекаа да ги бичува. „Сте сонувале?“ Се заврте да не ги гледа. „Земете го другарот Климент Охридски за заштитник.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога живееш сама во куќа, кога ќе си дојдеш дома го проверуваш каменот покрај влезната врата за да видиш дали бил поместен во твое отсуство.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Часовникот, тежок и сребрено блескав, си имаше своја историја.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Империите на Балканот, од Римската до Отоманската, - му се доверуваше Татко на Игор Лозински, - имале свој долготраен ритам на владеење.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во анализите на советскиот интерес во балканските држави, тие ќе истакнат дека Советите во Романија, по анектирањето на одредени територии кои тие ги посакуваат, ќе настојуваат да се постави "пријателска влада, врз која ќе можат, во голема мера, да имаат своја контрола".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ти течат, се разбира, и други зборови и сите тие си имаат свое вистинско и изопачено значење, сите зборови си имаат и своја убавина и огледало пред кое се китат бавно и гордо, буква по буква.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Имаше свој моќен внатрешен тек кон вистината, реалноста, запрен на природните врутоци на животот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ваквиот индустриски развој има свои причини.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Сега секоја од вас трите си има свое семејство и свој сајбија“, рече и се спаси од сите апчиња на овој свет.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И нашата куќа крај реката имаше свои посебни празници кои најчесто ги споделувавме со соседите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Следел со замаглени очи: преку нејзината румена снага минувало во бранови некакво предизвикување на жена што за одмазда има своја одмазда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Па сепак, црно-бели испрекинати видеофони си ја имаат својата заедница ширум светот, за инат на скептиците!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Конструктивизмот ни ги појаснува процесите што секој од првонаведените термини во спротивставените парови го преобразуваат во оној другиот, значи, процесите што чистото го прават нечисто, непроменливото историско и фундаменталното контингентно, но конструктивизмот има свои граници. извор: Institute for Human Sciences, NewLetter 55, 1996; пренесено од Arkzin превод: Г.Н.Ом 18 okno.mk Маргина 36 19
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Впрочем, секој век си има свои лудаци и питачи, свои музиканти и поети: колку пари толку музика, колку ракија толку поезија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Потоа Камилски го претстави изборот на приоритетните турцизми според меѓусебниот договор, запирајќи на потеклото, на поранешната и сегашната присутност во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Видот машка геј-култура што ѝ е најсклон на мизогинијата веројатно ќе биде онаа маскулинистичка варијанта што ја промовираат Џек Мејлбренч и братството г0ј; тие се тие, најпосле, што сонуваат да живеат во свет без жени (од кој било пол).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Аритон Јаковлески сигурно пред тоа имал своја куќа, свои блиски, можеби и деца, синови и ќерки, можеби бил многу среќен татко, човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се оттрга од луспата, (душата на зборот си го открива демонството.) Како Градот, така и Зборот има свое детство.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Значи ли тоа дека за тој ден и двајцата ќе си имаме свои изненадувања?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А една од задачите на машката геј-култура е да ја свети таа еротика, да ја чува, да ја соопштува и да ја пренесува. ‌Но, ако мелодрамата има своја еротика, тогаш има и своја политика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Златните дамки на лицето имале свои коренчиња под клепките, тоа можело да се види по необичниот сјај во очите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Таа си има свои родители... своја земја.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеби војска не беше многу, беа пет или шест партизани, ама стремежот народен беше голем и радоста беше уште поголема затоа што, ете, си има своја војска...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога пак на грчки ѝ го читале писмото за двајцата внуци кои лани останале меѓу карпите на Клефтис во Грамос, дека и тие јуначки отстоиле за славата на Грција, тогаш нејзиното срце не дознало гордост, не почувствувало достоинство, туку се згрчило во непреболот и во навредата затоа што тие, имајќи своја земја, свои корени натопени со крвта на толку други јунаци, во писмата и пишувале оти загинале како Грци за Грција, а неа затоа што не го знае грчкиот јазик и в црква не го разбира попот грчки и не знае на грчки да му се моли на Бога, ја презираа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од најраното значење на поимот кое датира од античка Грција, јавниот простор речиси секогаш е урбан простор.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Почна повторен терор кој главно беше насочен против Македонците и нивните придобивки да имаат свои училишта, весници и своја богослужба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така и сега постапи; коа се согласи син ѝ Ѓоре да ја отера бомбата во Прилеп, го симна чифтето од рамена, му го предаде на Крстета Јанчески и му рече А ти во замена ќе ми ја дадеш пушката твоја, за ако се најде некој будала да ми се плетка во работата по пат, да го стокмам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Како да бев јас задолжениот да ги објаснувам причините за распадот на Југославија (во Тунис една од главните авении с уште го носеше и го носи името Југославија).
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кажи: нема спас од јазикот зад секој знак се изплазува со својата двосмисленост - жива песок во којашто (се) гине со пред-у-мисла а ние, овоземни, талкаме по некоја обоготворена смисла правиме пазар напразно играме комар без ќар: самото правење има своја поетика - ја насетуваме, не ја именуваме;
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Да не имаа свој живот пенкалцата, како што ми беа живи сите предмети кога бев малечка, па сега ова си игра со мене?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Не знаеше дека ние имаме свои судови, му вели војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Петар, како што се викаше, имаше своја канцеларија, нешто како свој штаб со неколку гардиски офицери во близина на зградата на секретаријатот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Животот покажа дека секоја книга во татковата библиотека имаше своја судбина, недовршена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Иако и овој посмртниот живот има свои јамки кои се обратни од јамките во животот на живите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Знаеш, секој камен си има своја судбина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Просечната плата исплатена по работник кај странските директни инвеститори изнесува околу 16.150 денари, за разлика од просечната нето плата исплатена на ниво на држава која изнесува околу 21.400 денари.2 Најдобар пример за ваквата ситуација е изјавата на првиот човек на компанијата за автобуси Ван Хул, која има своја фабрика во Република Македонија, дека тие инвестирале вкупно 30 милиони евра, но дека повеќе од половината (17 милиони) биле всушност субвеници дадени од страна на Владата на РМ.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Дури и кога помага, дрогата има своја висока цена.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Нејзиното тело некогаш е полно, некогаш тенко како срп, со неа управува таа енергетска аура на која има влијание нивната историја, нивната промена и сите појави создадени од движењето на таа суштина – зборуваше старецот. – И човекот има своја богата историја.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мудриот Хадријан имал своја забелешка во врска со ова.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Фектори едноставно беше место во кое секој можеше да ги изнесе своите „проблеми” на виделина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Обете мислења имаат свои приврзаници како и свои позитивни и негативни страни.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не оти во главата тој си има свој ум?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Едо, јас не сум создадена за мажење“, му рече Елефтерија, гледајќи го право в очи како во очекување, како да мислеше дека она што таа сега го рече може да го има своето целосно значење само откако ќе чуе што ќе рече Едо. „Ни јас за женење. Драга моја!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За Солун се вели дека е шумен град, но шумот овде има свои граници и се чувствува само во неговите центри и во главните сообраќајни артерии.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ја има својата менопауза, своите месечни циклуси, целата таа генитална апаратура која е мошне чувствителна; Ништо не правиш бадијала.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Си имаше свој поредок во спиралата на страдањето, во која до среќата се стигнуваше или никогаш не стигнуваше. се восхитував, но за жал кога повеќе ја немаше на нејзиното херојство да ја одржи надежта на нашите животи и во најтрагичните мигови на егзистенцијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Веќе сум ви рекла што најмногу ме фрапира во Времето на козите: тоа е речиси тоталното отсуство на конкретни репери: нема дати, само со неколку мали исклучоци, не се спомнуваат места, ниту ликовите имаат свои имиња.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Секоја радио станица има своја екипа истражувачи којашто ги следи оценките на слушателите за програмата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иако се дело на неговата рака, овие мали фигури тешко можат да бидат групирани заедно со неговите зрели трудови; како и да е, исто како што и билбоке-то може да се гледа како најава на неговиот понатамошен развој, овие играчки го документираат неговиот ран интерес за игри, преокупација што ќе остави трага и врз неговата уметност и врз неговиот живот, со шахот како еден екстрем, и уметничките игри, односно, неговото одбивање да ги игра - како друг.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тоа, се разбира, не може да се провери на страниците на „Цариградски весник“ каде што Никола Поцо имал свои пријатели и каде што, по линија на таканареченото доброчинителство, можел да има поддршка, туку во еден друг документ објавен во зборникот „Документи за историјата на трговијата на Европска Турција“ од страна на грчкиот конзул во Трст во тоа време по име Адонис Гленди.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не оставај ме сам зашто погледот има свои соништа, а заборавот свои сенки, скриени некаде во точката на постоењето.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Тој беше целиот светнат: доправките во Куршумли-ан завршиле и сега сите дубровчани се среќни што имаат свое засолниште, а тој пак начисто гори, зашто најголемите заслуги се негови.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И неговиот татко имаше своја библиотека.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Келн под мостот на Рајна има свои привлечнисти, зашто овде многумина се собираат, за разонода и забава со герлите, кои овде се среќаваат на секој чекор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Секој збор да има свој одглас своја судба, свое кат-чество!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Како средношколци, а подоцна и како студенти, во студените вечери кои не беа викенди (оти тогаш се излегуваше само за викенд), се собираа кај оние од нив што имаа свои, затоплени соби.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Децата, кои имаа своја реалност, по цел ден висеа на патот кај Долни ливади надевајќи се дека Брчалото ќе доклинка од некаде пешки.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Туристичките места беа испразнети од летните гужви и имаа свој посебен шарм.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се сетив на еден од неговите стихови: И мојата душа трага по душа за да го види апсолутното!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ова го чинеше обично кога на вратот ја имаше својата жолта пеперушка, во денот што го сметаше за посебно значаен. Овој беше бездруго таков ден.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Филозофот гледаше во мене и рече: „Затоа и ти го раскажав собитието со слепиот од Кападокија; секој глас си има свое значење, само што ние тие значења сме ги заборавиле.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нашата земја, всушност, е редовен излагач на Саемот во Пловдив и има свој павилјон.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Дали тој алудира дека таа ја има својата женственост и тој својата машкост, но дека тука е нивната заедничкост, во која таа учествува во неговата машкост, нека долго се бранува -” А тој само што не ја јаде и пие нејзината женскост...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тој веќе го учеше синот на Тајкота на изработување хороскопи и кога Сандри му рече еднаш дека чувствува како и цвеќето, и дрвјата, можат да имаат своја судбина одредена од ѕвездите, тој полетно се согласи како презадоволен учител со својот надарен ученик.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За него е прашање – каде е вистината, зашто сите имаат свои аргументи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ме беше посоветувала: „Веќе си голем, сине, треба да имаш своја соба!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Животот покажуваше дека секоја книга има своја судбина, недовршена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но Американците биле свесни дека Британците не се искрени во нивните информации за она што се случувало на територијата на Кралството Југославија и пошироко во рамките на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Секој од нив имал свое стебло под чии длабоки корења издлабил легло врз црна, од распаднато месо мека земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Птиците ти се исто како луѓето. Имаат свој началник, претседател па и своја милиција.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
По искуството што го имале на европската почва по завршувањето на Првата светска војна и неуспехот на политиката на Вилсон со неговите „Четиринаесет точки“, САД се повлекле во изолационизам*, кој во почетокот на Втората светска војна сѐ уште имал свои приврзаници во САД.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Јас лично имам свои радости и свои тешкотии; не сум спремен да трчам по туѓите несреќи“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаел стариот Аристотел: секој сонувач има свој единствен, вечен свет, а на сите бдеачи им е оставен оној другиот, заедничкиот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кадровикот, значи, предложи Баге да ѝ биде доделен на забавно - хумористичната редакција, која си имаше своја програма и свој термин во шемата на таа програма, но немаше постојан уредник туку редакцијата ја водеше моментно суспендираниот уредник од друга редакција, и така наизменично како што имаше постојано по некој уредник под суспензија, и така постојано додека имаше на располагање наизменично суспендирани уредници.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тешко - зашто сите луѓе сме различни, секој има свое мислење, свој поглед врз нештата, што е добро.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Набргу стигнаа и тројцата постари браќа кои веќе имаа свои семејства и не живееја со родителите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Албанците со векови служеа во туѓи војски, на императори и цареви, а без да имаат своја татковина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секоја од овие мачки си има свој стопан, „старател“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа е нејзиниот прв потег: гледам во нејзината мила насмевка, во задоволството на иронијата, во играта, во фигурите што се вистински слонови и други животинки, мајмуни, војници, коњи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сè си има своја убавина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како и сѐ друго во Америка, така и овој центар има свој ентертејнмент дел: туристите се редат во редици не би ли виделе автентични спејс-шатлови, астронаутски одела и скафандери, хај-тек курци-палци и слични тракатанци.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Црквата, исто така, имаше свој став и даваше сериозен прилог во развојот на приказната.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Додека Декарт она когито го здоби со отуѓување на телото (перцепцијата, емоциите) од својата суштина, Спиноза тврди спротивно, дека свеста е свест на телото и дека индивидуалната свест и „индивидуалното“ тело се едно нешто, само различно разбрано.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, и ѓаволот си имаше свои планови и есапи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше темносиво, од него или заради него се имаше своја боја во бавното движење или вкочанетоста.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Е многу е смешно. Би сакала да ѝ го смачкам тој пилешки мозок.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секој човек си има свој внатрешен учител или водич, него само треба да го повикаш и да го слушаш, да слушаш: тој кога те подучува не оди никогаш против тебе!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Романот си има свој живот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И таа го имала својот момент на цутење, од можеби една година, со убавина на дива роза, потоа брзо се раскрупнела како оплодена овошка, па отврднала, кожата ѝ станала црвена и груба, а потоа нејзиниот живот се претворил во перење, чистење, крпење, готвење, метење, бришење прав, шиење, перење најнапред за децата, потоа за внучињата, и сѐ така без прекин повеќе од триесет години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оние кои владеат наследници се на сите претходни победници.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
„Не се корне лесно солза мајкина. Таа има свои длабоки корени во душата”, велеше Мајка во најтажните мигови на животот, кога губеше рожба, дел од своето семејство на двете страни од границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Моите стари, нека им е лесна земјата, секогаш си имале своја порода кучиња.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ако, меѓутоа, ироничното пародирање на женственоста од страна на машката геј-култура не мора нужно да искажува непријателство кој жените, тоа, сепак, не ни кажува какви ефекти има врз вистинските жени и колку се позитивни тие ефекти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од тие причини, тој сметал дека е неопходно и без многу двоумење „да им ги разјасниме на Русите нашите посебни интереси во Источниот Медитеран, а оттука и во Грција и Турција, воедно и нашите интереси каде било на Балканот“, но потенцирал дека „со секој преземен чекор“ Британците би морале да бидат „многу внимателни и да не оставиме импресија на директен предизвик“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На дијагонално распуканата плоча пишуваше: „Музеј на замислени непријатели“. Сите имаме свој замислен, невидлив непријател, виновник за нашите животни неуспеси.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Не сме со неа исто друштво, таа си има свое, а јас свое.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако од првите дни или со првиот оган се јавувала кај човекот желба да има свој имот, надоаѓала и желба да им а единствено засолниште зад чиј обрач остануваат заканувањата на злото и сите недостатоци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во домот никој не смееше да има своја волја, свои мисли.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Секоја книга во Татковата библиотека имаше своја историја, но и своја судбина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но таа секогаш имаше свое толкување за политиката и балканската историја, инстинктивен рефлекс за настаните кои се вестеа, а беа во врска со основната семејна стратегија како во бурните настани на Балканот да се спасат децата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие имаа своја метода за подучување. Всушност се забавува со него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како што ја поставува Гибсон својата позната фраза: „Улицата има свој сопствен начин на користење на технологијата”. 38 Margina #3 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Мислите си имаат свој пат и не зависат од ништо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но овој пат ѕвонењето има свој распоред.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но крајната цел им беше: како да се обезбеди за нивните потомци мирна и среќна иднина, со изговор дека нивното веќе минало и единствената смисла на животот е во спасот на децата...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој веројатно си мислеше дека се уште внимава на нас додека си играме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас го разбирам светот како шаховска табла составена од повеќе фигури кои имаат своја улога.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Александар имаше свој акаунт под некое трето име, и одвреме-навреме одеше во Интернет кафе за да се логира на Фејсбук.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Природата има свои сметки, почитувани светици, ако сакате да знаете.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дека си имаат свои засебни сили, јазик, писмо, вера, црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Токму затоа што се работеше за исти случки и исти јунаци, секој имаше своја приказна, секој држеше до вистината на својата приказна.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не беше фер, брат ми да има свој роман, а јас да немам, но и не беше фер што таа толку многу одолжуваше со него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А вистина, птиците имаат свој живот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Како ги раскажувам соништата и кому Клошарите со посвета Предметите по употребата и мислите, Соблекување или почеток на разговорот и другите ненапишани песни одрани налик на волот на Рембрант крвта остава силен впечаток, нели има боја, вкус и позадина нели има свој пулс, своја група, свое месо станува естетски предмет или вода потаен жар се од нив ми гори под нозете.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но како што секоја Пепелашка има своја самовила, така и јас по еден магичен телефонски повик го напуштив омразеното работно место и започнав преговори за мојот прв сериозен ангажман во Америка.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Секогаш се оди на долгорочни ефекти, бидејќи радиото сепак е мас-медиј.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Исто така, тој беше должен да плати и паушал за судски трошоци во износ од 2.500 МКД, како и да му ги надомести процесните трошоци на оштетениот, во висина од 23.400 МКД (385 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Читателот во вашата земја не е обичен потрошувач на книжевните добра, туку е субјект.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Поводот да се напише овој роман, како да има свое оправдување во епилогот. за својот голем син македонскиот народ испеал многубројни песни, сочувал недоброј спомени и кажувања и така го овековечил.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Најгорниот ток на Голема Вода, пак, оној во шумата и сè до Градиште, се вика Бабунски Дол, а со тоа име се врзува едно друго предание, кое се измешува со историјата и си има своја поткрепа во неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нормално, Фектори имаше свои педери, па ние бевме во шоу бизнисот - а тоа е шоу Бизнис!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Секој филигран има својата историја, во секој филигран мајсторот внесува душа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Одат каде што сакаат и кога сакаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секоја од империите, осудени на неизбежен пад и заборав, како да има свои надгробни плочи во остатоците на киклопските камени блокови на кои беа втиснати пораки со различни писмени знаци, секогаш разместувани од новите освојувачи или од потресите на земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само со неа смислата на битисувањето имаше своја вредност. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Амбасадорите на земјите од социјалистичката заедница, односно Варшавскиот пакт, дејствуваа како едно хомогено тело во кое секој амбасадор без оглед која земја ја претставуваше имаше посебна функција, во согласност со стратегиските цели на заедницата, без оглед на вжештените односи меѓу земјите на лагерот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие не го слушаа него, имаа свој и поинаков ум, кој продираше подалеку одошто тој во моментов беше способен да сфати.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сакам да го знам тоа, да го предупредам, зашто и ние имаме свои искуства, и нашата работа има свои правила што би можел да му ги кажам нему, на мојот наследник кој засега сè уште е непознат и кој си игра со другите како волк во јагнешка кожа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Сонцето е ѕвезда во гасовита состојба и има своја топлина и светлина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дојде времето, за жал тоа мораше да дојде и за Арафат, кога човекот кој во својата душа и врз своите плеќи ја чувствуваше сета тежина на големиот мит, на легендата, колку и да беше силен духот во својата алхемија, хемијата на телото имаше свои крајни граници, особено кога беше нагризено, тоа мораше еднаш да попушти, да се урне...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа имаше свои цветови во малата градина на кои им зборуваше со својот јазик на тишината, живеејќи со татковите книги, со спомените и со нашите чести доаѓања и заминувања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кај секого од нас има свој квалитет. прашање: Кој е мојот квалитет? одговор: Ете!
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тешко говорам, оче Доситеј. Пред неколку дни, погледни, во устава ми жугнаа нови заби и почна моето второ детство како некогаш, кога имав шеснаесет години, што почна староста на мојата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Камилски во мигот беше изненаден од Татковото прашање, но не беше и неподготвен да одговори: Јас имам свое објаснување за балканското буре барут, дури и за кажувањето дека Балканот е и барутана на Европа!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Али Фети, држејќи ја запалената пура, во еден миг му се обрати неочекувано на својот внук, оддалечувајќи се од претходната тема, која оставаше да ја продолжи во некоја друга средба: Ти, синко, бездруго имаш свои планови, да ги продолжиш студиите во Цариград?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Поповски разговара A.Buzoni Сашо Поповски ЛУЃЕ ВО МАСЛО НА ПЛАТНО Пред неколку месеци Сашо Поповски (35) ја имаше својата прва изложба во Музејот на град Скопје.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
XX На бреговите на Охридското Езеро се наоѓаа вратите кои требаше да ги отварам во текот на мојот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Сепак, признава Стојан, - птиците си имаат свои закони.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сепак, за да им даде на знаење на Акиноските да не полагаат премногу надеж во неговата наклонетост, а веруваше дека на тој начин пред своите високодостојници ќе ја нагласи и својата лукавост, Мустафа Челеби, преку разните свои собирачи на приходи, им порача да си знаат дека не ги потурчува не зашто не сака да го стори тоа, туку дека си има своја скришна сметка: ако ги преведе во ислам, ќе мора да им додели турски благороднички титули, а со нив да им ја остави на целосно уживање и Потковицата, или да им додели нов имот, а тоа, за него, ќе значи загуба на сигурни приходи, толку потребни лично нему, на Портата, и на војската, за честите воени походи во Европа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се најразумни, љубовните врски на геј-мажите се нејзин пример и отелотворение.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Фабриката Мичурин има свој индустриски колосек.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сѐ си има свое време во животот!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како што секојa од вас има глава, очи, раце, нозе и... да, така и пушката си има својa намена и делови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Жан Домек раскажа и еден необичен настан од времето на Втората светска војна, кога Франција, како окупирана земја од Германија, ќе има свој фашистички режим на чело со маршалот Петен.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Си има свој дуќан во Битола, таму, малку погоре од сато.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сите внатре имаме свој ветар.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој ја споредуваше науката со вуду и магија, а биолозите кои изведуваат експерименти на животни со нацистите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Според нивните анализи "комунизмот во Романија не постои и преовладува антируското чувство", но сметале и дека ако Романците ги одбијат Советите, имало голема можност крајниот резултат за Романците да биде уште потежок, односно "да состават влада која ќе биде потчинета на Советската".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ескимите имаат свое време на “палење” кога во текот на краткото лето племето се собира за да се забавува низ оргии.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Секој човек си го има своето место, својот удел во изградувањето на општочовечката среќа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За нив, прашањата за обединета Македонија и за балканска федерација биле "две поврзани прашања кои се однесувале на југоисточна Европа..., како и проектот за една унија на Бугарија со Југославија и настојувањето за една интегрална Македонија".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тоа има свои далечни мориња, земји непознати на географските карти.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
И сите други имаат свои неволји, фрустрации, несвести, крутости, но јас врз примерот на длабинската интроспекција на сопствената психа најдобро можам да зборувам за нашите.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во Скопје тогаш навистина имаше осумдесет еснафи и уште повеќе занаети, и секој еснаф си имаше своја зграда со одаи, разни помошници на занаетчиите, и свој писар наречен граматик си имаше, и сите еснафи заедно си имаа еден заеднички ќаја, но да се биде писар-граматик, иако само на папуџискиот еснаф, не беше мала работа и мала чест.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Секој како да си имаше свој таен план.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Вистинските книги имаат свој внатрешен ритам, моќ да го освојат и задржат читателот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да бидам искрен, никогаш не ми се допаѓала идејата за вечера и кревет по три пијалока, и девојките што се однесуваа како да биле во затвор шест години и излегле токму на време да се нашминкаат и да скокнат во твојата кола.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ни објаснуваа како го поминуваат нивното време, дека имаат свое производство, дека читаат, се молат, веруваат…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Со денови, дури и од други синори, домаќините на своите кримилишта довезува земја, црвеница, за газење црепни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа е направено едноставно и топло, се раскажува како кога се прикажува бајка, но мајсторството на писателот и педагогот тоа го прават така зашто во него не е ништо измислено, туку сего тоа некогаш било и како такво треба да се знае ида се помни.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Не можеше никој да си има своја тајна, најмалечка тајна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сѐ има свое внатре. да повторам, од тебе останаа твоите погледи, пресни како сперма.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ова е мрак кој има своја цел.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сеедно - господарел: неговиот свет, оној до кој му допирала мислата имал свој поредок и свое безредие што тој го создал, и никој веќе не смеел да најавува свои закони и да бара правдина поинаква од онаа под чија сенка живеел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откако ќе нацрташе еден таков предмет – како што реков, тоа се случи само еднаш додека бев кај него – со кола заминуваше на творечки одмор што траеше повеќе од осум дни, додека црташе само четврт час.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се разбира потврди Татко, но најмногу на ум го имал својот мајчин албански јазик чиј реформатор бил, ја употребил првата латинска азбука, која ќе биде конечно прифатена како конечна албанска азбука на Конгресот во Битола во 1908 година.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Којзнае зошто, го послушав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од овој стан, кој не е твој, направи кочина. Кога ќе имаш свој, ќе се посереш на маса.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Мојата е Собата на светлината, зашто е свртена кон југоисток па е најпрозрачната и најосветлената просторија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но што би рекол братучедот Дешо: секоја мрчка си има прчка, па така и секој анимозитет си има свој исклучок - а тој исклучок во мојов случај е мјузиклот.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Таа, Трајана Дамческа, иако беше жена, за сè што ќе се договореа да направат или ќе направеа жителите на Потковицата, имаше свое мислење и по свое го правеше и, мораа да ѝ се признае, повеќе пати работите излегуваа на нејзиното.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нејзе ѝ требаше маж. И тоа ситуиран. Кој има свој дом.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да, продолжи Камилски откако добро го изџвака и голтна залакот од јадењето, има повеќе приказни за тоа од каде потекнува името на ова вкусно јадење онесвестениот имам!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пол Морисеј и Фред Хјуз во тоа време имаа најголемо влијание на нашиот живот во Фектори и секако, и едниот и другиот имаа своја идеја како би требало да изгледа новата Фектори.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но, ете, секој си има свој пат во животот, па и на Марија не ѝ тргна лошо - си мислеше Елена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дури и подоцна по сите оние сознанија со кои се имаше здобиено од животот таа се трудеше самата себе си да се увери дека се можело да тргне и по други патишта, но и тоа што се случило имало свое оправдување а и свои вредности, па нема потреба да се оцрнува и да се трупа кај грдите спомени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој не сака да ја доживее судбината на Че Гевара, тој има своја судбина која сака да ја раководи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Децата се вдомени и си имаат свои семејства.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
По толку години, секако предолго време и за најсвет живот, кираџиите и дрварите се колнеле во очите и во децата дека ги сретнале во дождливите есенски наквечерини, тројца, костур зад костур со долга брада, нечудни очајници и голтари до кожа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И вратата има свој метален, сив дупликат, кој автоматски се затвора откако ќе се притисне копчето за катот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Осип Мандељштам Каменот, билката, брчките на старецот, смрзнатиот пат на коледе, белата дарпна на свекрвата, белото велигденско црковно оро – имаат свој говор.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Се достигнува внатрешното коло што ги обединува само актуалниот објект и неговата виртуална слика: актуалната партикула го има својот виртуален двојник, којшто мошне малку отстапува од неа; актуалната перцепција го има сопствениот спомен како некаков вид непосреден двојник, сеедно дали ѝ следи или ѝ е едновремен. Маргина 36 203
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Мајка ги почитуваше Татковите мисли за границите што произлегуваа од неговите маки и страдања поради нив, но таа си имаше свои аргументи за нивното постоење, свој дел од големото страдање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се имаше своја сјајна зеница, свој прекор - светилките, трепетливите стрелки зад стаклото, сјајното метално огледало.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И кога ќе имаат свои нации – држави, во немоќта да се раководат, ќе си продолжат да се повикуваат на Божјиот авторитет. Така ги навикнувале туѓинците, со векови!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Маркетинг службата на „Киро Ќучук“ имаше своја канцеларија во Скопје и стовариште бр. 3 во село Визбегово.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Господ има свои пратеници и во Пеколот!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Секоја загатка има своја тајна историја, свој мал почеток.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
А јас знам дека и денес, кога во недела на причест нема да се појави некое дете, кое одамна има свои деца, мора да каже зошто отсуствува.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кругот има свој ритмуван, обновувачки тек помеѓу космичкото време и трансцеденцијата...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Така изгледаше колку и да се трудеше да биде весела.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во право сте кога велите дека во прикажаниот свет на моите кози постои нешто што не може да се дефинира (quelque chose dindеfiniѕѕаblе) што има свои продолжетоци до длабините на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но младоста на секого има свои импулси кои речиси никогаш не можат да се диригираат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Играта навестува постоење на еден друг свет во кој формата, бојата има своја активна мелодија.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тие имаат своја вера, бумбарска.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И машка душа си има свои бунари, скришни длабочини...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Нормално е, да сака да има свое дете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, секоја длабина си има свое дно. Свој крај...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Оваа транспарентност на практиката претставува предизвик на општо-прифатената идеја дека за да ги има своите сакани ефекти, делувањето на терапијата треба да се чува во тајност, идејата дека ако луѓето знаат што прават терапевтите, тогаш терапијата нема да успее.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Ќе пливаме ли?“ – тогаш го слуша татко си.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Секој народен јазик си има своја историја и свои современи варијации или дијалекти, поддијалекти итн.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дали македонските наречја имаат свои општи карактеристични особености што се немаат ни во српскиот ни во бугарскиот јазик?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Имено, на вработените веднаш им престанува работниот однос штом не е донесен план за реорганизација, тие повеќе не можат да имаат свој претставник во одборот на доверители и им се укина можноста од решавање на прашањата 1.  Закон за стечај, Сл. весник на РМ, 55/97. 2.  Закон за присилно порамнување, стечај и ликвидација, Сл. лист на СФРЈ, 84/89. 3.  Закони за изменување и дополнување на Законот за стечај, Сл. весник на РМ, 53/2000, 37/02 и 17/04. 4.  Закон за стечај, Сл. весник на РМ, 34/06. 5.  Закони за изменување и дополнување на Законот за стечај, Сл. весник на РМ, 126/06 и 84/07. 165 поврзани со престанок на работниот однос со меѓусебно спогодување со стечајниот управник или преку посебна комисија.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Така „Запатистите” во Мексико имаат свој веб-сајт.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ако јас сум казнета од судбината да немам свои деца, си мислела таа жена, барем тој нека има свои.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Е тоа може да биде добро прашање за да го разбереме и поимот милет, кој во османскиот јазик се пренел од арапскиот и бездруго имал свое место и во андалузиската култура? рече Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Човекот и со десет животи ќе бил веќе мртов, и со дваесет, и со повеќе, но продолжувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но, набргу, се откажав од намерата, убеден дека секој, како што си има свој живот, си создава и свој распоред на книгите...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И оваа визија на ослободување ја има својата единствена смисла во уништувањето на карпата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но она што ми остави пламенче надеж во душата дека сепак не сум ја прекинал папочната врска со Него беше тоа што додека го слушнав Филозофот како го растолмачува записот со логотетот, забележав дека уката таа подобна сосем е на уката моја на создавање на едно цело од многу здробени нешта, на камчиња подредување, на мозаик сочинување, и преподавање сказанија, што сѐ заедно еднакво е на плетењето мрежа пајакова: сѐ на свое место, сѐ во свое време, оти секое нешто си има свое време и место на лицето од земјата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме прашувате дали го познавам Франсоа Масперо и дали сум ја читал неговата книга Балкан-Транзит.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тука пред сѐ мислам на правците како: аналитичкиот бихејвиоризам, феноменологијата, лингвистичката филозофија, современите движења во филозофијата на духот, когнитивната филозофија, физикализмот и голем број други правци карактеристични за филозофијата на 20-иот век.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оваа доктрина, се разбира, отсекогаш имала свои следбеници, но начинот на кој беше изложувана сега, беше значително променет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Игра на судбината ли е, што ли е, ама на еден поет навистина му прилега да се роди баш во Улицата на стариот цвеќар, како што и на улицата и личи да си има свој личен поет, вардач на нејзините тајни и ишкач на заборавот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Се чуделе тогаш блиските кога го виделе Татко со дулбијата, која имаше своја прикаска во семејната историја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Една латинска поговорка вели дека книгата има своја судбина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во мозокот се определуваат цифри коишто имаат свој живот и смисла.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Татко во врска со ова прашање имаше свој заклучок, се разбира, поврзан со лавиринтот: Мудрецот треба да ги открива тајните на Стеблото на животот, како можна варијантата на источниот лавиринт, во текот на целиот свој живот, според крајно прецизен итинерар.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во таа илјада осумстотини триесет и петта година продолжува во Африка и Азија движењето на европските колонизатори и се грчи на крвав камен Македонија. ***
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие комбинираат и претставуваат единствен, уникатно вреден и горе-долу задолжителен општествен облик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Секој има своја вистина. Иди па истерај ја... Потполно бесмислено.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Си имаме свој готвач, тукашен селанец, обучен во војска, кој вари грав во казан а на празник врти јагне на ражен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Спорови околу предимството Во врска со подготовките за Моравската мисија, во науката по­рано се поставувало прашањето за предимството на системот на писмо, т.е. дали Константин прво ја создал глаголицата или кирилицата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јошето (или веќе Јошичето) имаше свој пат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зашто делото на Дишан има свои корени во виорот на смешките на некохерентните уметности, во удирањата со лакти и во пукањето од смеа на Алманахот Вермот (L’Almanach Vermot).
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ако е поместен, тогаш некој ти влегувал во куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш се имало своја сила, свој бог. Незванично, речиси тајно. И сонцата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во старата античка цивилизација се следеше хармонијата на природните феномени и божествата беа потчинети на таа човекова потрага, верувајќи во еден вид бесмртност, која заземаше место во меморијата на човештвото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Факти, другар, факти ! - викнав јас. Сѐ си има свое име и презиме...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Секој си имаше свој правец во размислувањето за јаничарството од кој не сакаше да отстапи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ама тука кај вас ни њуспејпер не доаѓа инаку ќе знаевте дека дури и по Европа луѓето почнуваат да имаат свои чопери зашто Америка за многу мали пари им ги продава.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Овие два лингво-интелектуални Дон Кихоти, како што вели нараторот, имаат своја цел: нивната крајна цел беше со нивните можеби единствени библиотеки во кои се дополнуваа Балканот и Европа, со книгите замислени како енциклопедиско надополнување на историското и културно минато, да го спасат Балканот од внесувањето на погрешните идеи, често накалемувани за во иднина кај народите по завојувачките војни и долговечната превласт на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Ништо не е залудно. Сѐ има своја граница и цена...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но, животот си има свои патишта, па често се разминуваат оние на фантазијата со оние на стварноста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Па човек треба својa sвезда да си има, како што си има својa икона в црква, да си има својa светлина, како што, ете, ти си имаш својa жена...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мене, пак, ме учеа во социјализмот да не верувам во бога, но јас си имав своја сопствена претстава за него, знам дека постои нешто отаде заумното, знам дека сме дојдени со некоја задача на овој свет и затоа сакав да имам деца, можеби и нешто повеќе, што ме чинеше еден брак, сакав да бидам креативец и да оставам и нешто духовно зад себе. И без религијата – преживеав,
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сепак, сметам дека сум сраснат со кујната, со онаа која насекаде има свое место, со онаа во која со сласт се вдишуваат нејзините мириси.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, тие кажуваат нешто важно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наеднаш забележуваш дека се тресеш и очекуваш секој момент главата да се стркала од рамениците и сфаќаш дека од време на време си пресечен со остри налети на спид и се обидуваш да пиеш и мислиш дека ти се лоши и толку си жеден и толку ти студи и толку си параноичен што мислиш дека авионите те снимаат, постојано чкрипиш со забите и главата не престанува да се тресе и тешко успеваш да запалиш цигара, рацете имаат своја свест и забите не престануваат да цвокотат и не можеш да зборуваш и не можеш да се мрднеш, не можеш ни да дишеш но барем можеш да пишуваш и зарем не е време да се земе уште една.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во трактатот „О писменех“ Црноризец Храбар укажува дека Константин создаде писмо од 38 букви, а толку има глаголицата без графемите за прејотираните назални вокали.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но и онака одамна ништо не сум напишала и можеби сега моливите нема толку да ми пречат, па затоа отидов да побарам некое моливче, да си го напишам стихот што си го замислив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сета крв на заодот била собрана на нејзините млади усни за чија целивка и ѓаволот куц можел да се откаже од горештината на пеколот и да се пеплоса до врвот на опашот доколку таа би го зела в прегратки. Се потпирала со дланки на колковите и се нишала на нозе гледајќи го со накривена глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разбирањето на раскажаното и на кажаното и верувањето во него потоа беа во Божји раце, оти секој има свој пат до зборот кој, всушност, е збор Божји, па таквиот збор Божји сам го наоѓа своето место во секое човечко срце.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дали тоа значи дека секој од нас има свој сопствен, строго определен пат низ животот, и тој наш пат само навидум се приближува, се среќава па дури и вкрстува со патиштата на нашите блиски?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа пак, ах, ќе морам еднаш со неа поподробно да ве запознаам, - таа имаше свој метод на казнување, совршено подруг од оној на татенцето, но по суровост беа мошне блиски.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Употребата на чистата воена сила, кастрирана од својот прв идентитет, односно јаничаризмот, кој најсилни облици доби при големите завојувачки походи и најголемиот подем на Отоманската империја, имаше своја автохтона провиниенција во претходните империи кои господареа со Балканскиот Полуостров.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас си имам свое време, а ти свое.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секој што бил тука во тоа лошо време, има своја приказна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Секој од нив си имаше своја смеа, свои нишани, свои итрини.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Случките имаат свој од, па некогаш можат и да заболат.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Французите си имаа свои стратегиски цели, ама ни ја посадија Европа со сите нишани.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас всушност и не добив попрецизни информации од кои ќе беше задоволна Шестата управа на Сојузното министерство за надворешни работи во Белград.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој продолжи самоуверено: - Вие добро знаете дека индивидуалната работа врз големите проекти има свои граници.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Појадуваме и вечераме редовно. Сите во јамата, бездруго и оние горе, имаме своја дрвена паница.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Знаев дека тоа беше моја мисија, како што секој си има своја.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но јас си имав своја верзија, свое толкување за настанот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Та таа ќе има свој дом, таа ќе има свој маж кој секој ден ќе биде при неа, таа ќе има свое домаќинство, свои маски, волови, овци, кози, свои ниви, амбар со жито, каци со маст, сирење, сланина, та што ли не ќе има!?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Климент Камилски му стануваше јасно дека Татковата библиотека имаше свој идентитет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа го имаше своето дејство врз присутните.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ги имаа своите шанси и сторија сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нејсе! Како што се ширеше мојата работа, така беа се почести моите патувања, во почетокот со карваните, а подоцна за тоа имав свои луѓе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Инаку, кога сме кај кејовите, да споменеме дека мостовите со нив прават чудесна целина, а секој од нив има своја историја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кога размислуваме за тоа, сфаќаме дека англискиот јазик има свои ограничувања.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Ех, вашето уважение”, им велеше тој, „не може тоа вие кога сакате; езерото има свој светец и тој повела: кога ќе има риба, а кога ќе нема”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Амбасадорите на Европската Унија, тогаш во помал број имаа свои облици на дејствување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не дозволува никој да и го допре тој нејзин „свет”, а секој предмет има своја приказна или историја, со која е поврзан.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Немавме друг излез! – Секое време си има свои тежини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нормално, во Фектори имаше повеќе педери отколку, да речеме, во Конгресот, но гарантирам дека ги немаше повеќе отколку што ги има во вашата омилена ТВ емисија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако ви треба некаква друга потврда на ова, доста ви се приказните за дрег-кралицата која го кренала Стоунволскиот бунт удирајќи го со чантичката полицаецон, небаре сакала да каже – како Феј Данавеј во улогата на Џоан Крафорд која играла разгневена мајка маченица – „Па зошто не можеш да ме удостоиш со почитта што ја заслужувам?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во есента 1967 година, започнува војна за ослободување на окупираните територии и тој таму ќе се најде.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој забележува дека фразите доаѓаат во фамилии, често бинарни фамилии, и тврди дека една фраза го има своето значење благодарение на нејзината поврзаност со останатите фрази од таа фамилија, и, особено, поради нејзиното разликувачко место во фамилијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Нејзините урнати паметници повторно се обновуваат, иако наскоро тие повторно ќе исчезнат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој, волкот, има свој празник, во февруари му почнува свадбата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие се сега една мала толпа која, како секоја толпа, си има свои правила на однесување и не се обѕира на она што е вистина, или што не е вистина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така што причината зошто филмот не успеал не мора да ја бараме во областа што лежи меѓу таа Гринова визија на шпионажата како најчист израз на валканата, осенчена битка за власт што ја негира целата темелна димензија на човечноста, ниту меѓу Хичкоковата визија за непомирливо спротиставениот универзум, уште повеќе што обете визии се христијански или поточно, католички обоени: малку поедноставено би рекле дека Гриновата визија има свои „песимистички” црти (битка за власт во валканиот свет), што за Хичкок е, сепак, премногу оптимистично зашто неа будно ја чува неизвалканиот идеал на чистата Човечност што е расипуван и користен од валканиот свет на власта.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Лежиме на грб и го гледаме небото како тече над нас и во нас и сино и големо и остро до болка, премногу светло, преубаво, зошто не сака да работи ЦД, го удирам и викам “ајде да го убиеме гитаристот што премногу личи на Nuno-Noonoh од Extreme”, со неговата коса долга и блескава и неговата рака што се движи брзо и пребрзо и го цвркоти Morris- sey така прекрасен и љубовен и одиме повторно да ги храниме патките, развигорчето ја ежи кожата и премногу е ладно и зошто седам насреде, ги хранам патките и се чувствувам како молзачка. Молзачка? Патка? Езеро? Небо? Што?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Според него, овие локални места се тие во кои се усовршуваат практиките на моќ; затоа таа моќ може да има свои глобални ефекти.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ете, за мапку ведрина, тој без веднење дури и сега е готов и во ведина дупка да се втурне затоа што има свое верују.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Секако, не може да се зборува за отсуство на континуирана критичка мисла, ликовната критика има свои долгогодишни истрајни творци, но она што изостанува е континуиран медиум на ликовната критика и теорија.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Затоа „Келнише васер“ е знаменитост не само по специфичната миризма, која денес не може никој да ја произведе, туку и по бројката „4771“, која има своја историја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не ти е тебе гајле ни за станот, ни за светот, ни за Матеј. Ти си имаш свој пакет аранжмани.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И покрај фактот што САД интересот за Балканот ѝ го остапиле на Велика Британија, сепак, со одделувањето на своите воени мисии од британските и со настојувањето да имаат свои разузнавачи во Југославија и во федерална Македонија зборува дека САД постепено го започнале своето инволвирање во политичките работи на Балканот, иако тоа било само "срамежливо" покажување интерес за работите што се одвививале на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Секој од наведените правци има свои карактеристики и методи и секако дека би ни требало многу повеќе време и простор за да се образложат поединечно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За него поимот милетt во генезата си ја имаше својата непостојаност и променливост, поради функцијата на милетот да има јуриздикција над прашањата од верски и световен карактер, а бидејќи власта не била издвоена од религијата, постоела неодредена синтеза на двата елемента, што придонесувало за немоќта на поимот да ја изрази семантичката променливост на поимот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, најголемиот дел на алузиите се однесува на „la bite“, што претставува француски збор во жаргонот за пенис: ... „а јас, јас имав свој пенис во спиралата“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Татенцето сигурно не очекуваше ваков одговор, колку отпосле разбравме лудост бил секаков одговор, татенцето не претпочиташе неговите потчинети да имаат свој одговор.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Бидејќи цела младост ја учевме само вашата партизанштина, небаре целата историја почнуваше од вас, дури, ете, се создаде одбивност и кај најмладите за вашите заслуги, а и мене ми се чини дека и нам, на вашите деца, не ни дадовте да имаме своја историја и своја личност.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
За Мајка, дури и секоја книга имаше своја душа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Момчаците шепотеа меѓу себе: - Не заспивај, Додо ќе пее.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Знам, за вакви работи, како и да речеш, ќе згрешиш. Си имаше свој занес.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сепак, еден закон на физиката ги надминува нејзините граници како природна наука и длабоко навлегува во областа на општествените науки: секоја акција има своја реакција.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога бев дете имав свои детски соништа, сонот го сакав повеќе од утрото и новиот ден.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Макар што се работеше за нивните идеи стари повеќе од стотина година, тоа беа за нас идеи на иднината, но, сепак, си имавме свој пат...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се си има свој тек..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Таа беше Мексиканка на дваесет и седум години, згодна, сериозна, а нејзиното актерско име пред неколку години се прочу низ поголемите театри.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаеше: убавите жени се слични на цветовите: секоја има свој посебен изглед, своја посебна боја, мирис, привлечност.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Додека сонцето да се извиши над ридот, секоја куќа си има свој дел од сенката под дрвото и свој дел од водичката за пивото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Речиси секое семејство имаше свој план како да ги спаси козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од своја страна, за разлика од Американците, Британците имале свои воени мисии и на територијата на Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Дали тоа значи дека само некаков “скелет”, некаква базична структура е запишана во браздите на плочата и дека различните грамофони си имаат своја сопствена интерпретација?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но Мајка прва се огласи: – Овие знамиња, мили, во мојот куфер, имаат своја историја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Помајка ми роди уште едно братче, Томислав, и тогаш имаше свои четири деца.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таквиот живот имаше свои предности. Нацртан како дете, З не старееше.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Денес, на пример, секој од овие „квартали“ својата физиономија ја манифестираат со тоа, што има свои автобуси и трамваи за превоз на патници, некој вид управни полициски органи, како и некои специфичности.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Иако рака на срце, многу ставови од неговиот текст имаат свој (далеку од весел, но зарем сатирата е само церење и клештење на забите?) одраз не само во руската, но и во нашата стварност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа беше често отворена и за емигрантите од нашите краишта кои пребегнале преку ѓаволски затворената горница во почетоците на сталинистичките времиња, со намера да заминат во далечните Америка, дури и Австралија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секое од нас децата во различни периоди од нашите животи си имавме свој жив дел во татковата библиотека.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тука тие имаат свој гроб и крст со име и презиме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се разбира, можев да си претпоставам за некои од причините на Таша, а можев да си го замислам и одговорот на Иван, и тоа пред да го поставам ова прашање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му се случуваше омилената латинска поговорка дека секоја книга има своја судбина. Оваа посебно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Постои, да заклучиме, еротика на мелодрамата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Азија со нејзините угнетени народи - има своја баштина и низ вековите можеше нешто да оствари од неа.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И таквото верување можеби си ја имаше својата целосна смисла, ја допираше својата цел.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Ете, гледаш? – ме охрабри тој. – Самата можеш да забележиш дека секој има свое време и дека тоа не е едно и еднакво за сите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега не можам да речам дека меѓу мене и денот кога со татко за првпат берев смрчки постои јасно растојание сега кога мирисам на смрчки повеќе одошто на самата себе кога минуваат годините во животот како што нема да поминат во споменот кога сѐ е на свој начин отсутно и пладнето, и билјето и јас и тој кога сѐ е заградено во мене и секој настан има своја миризба своја душа - она кое не се споредува!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но хетеронормативниов систем може да поднесе одредени помали варијации на сексуалната преференција без да доживее никакви значајни промени на својата основна структура – и без да ја загрози општествената доминантност на единствениот облик на живеење во кој хетеронормативноста го има својот најмоќен и најнаметлив израз. ‌Хетеронормативноста, затоа, може да го преживее крајот на монополот што хетеросексуалноста го има во сексуалниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие чуваа верно туѓи граници без да имаат свои.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таквите литературизирани судбини во одделни литератури имаат своја богата традиција и претставуваат долгорочен национален интерес и системска програма во творештвото.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Приврзаниците на предимството на кирилицата пред глаголицата имаат свои аргументи, кои подолу ги разгледуваме придржувајќи се кон истиот редослед, по кој ги претставивме мислењата на приврзаниците на предимството на глаголицата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Уживај во сопствениот избор – ме посоветува тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И токму ни рече да го отвориме учебникот и да погледнеме што треба особено да запаметиме. Ѝ рече на Софче полека и јасно да чита: - Вселената е бесконечен простор исполнет со милијарди ѕвезди и други небесни тела.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Имаа пророчки особини, беа добри реформисти, имаа своја сопствена дисциплина, и беа анархисти.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иако веројатно секоја намера да се биде „транспарентен“ во тековното работење има свои граници (пристојноста и достоинството, да речеме, особено кога станува збор за не баш сјајни услови за работа, за не кој знае колку дарежлива финансиска помош и за недоволно развиените културни потреби на средината во која живееме; што сѐ сепак не нѐ спречува во ова списание да се вложуваме себе­си), сепак ја бележиме оваа нотичка, делумно и како обврска кон нашиот долгогодишен спонзор, Сорос Фондацијата, чиишто правила и принципи (иако често недоследни, нејасни и без генерален концепт) имаат стремеж да чекорат кон чистите и етерични предели на тн. „транспарентност“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Само музикалниот човек – лунарната насмевка на пријателот Хорацио ветува уште една приказна од непредвидливиот живот, во што,пред едночасовното клацкање во разглобениот автобус, веднаш го подржувам: - Навистина, секој заод има своја мелодија...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На врвот: карпести ѕидини , тврдина поставена на голема височина, во која сѐ има свое значење: Секој карпест стол или престол е направен со посебна цел.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сѐ си има свој ред!... Живи-здрави! Ај, на радост, на венчавање!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Секој од нив има свој ритам, свој стил, свој замав во пливањето.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, ко што секоја змија си има свој мунгос, така и секоја догма наебува од своја наука.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Но инаку одат работите ако двата народа имаат свои држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Секое цвеќе и секој човек имаат своја судбина, и само така ќе има ја запознаеш убавината.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Значи, се охрабрив јас, луѓето знаат, но имаат свој начин во покажувањето на својата заинтересираност и љубопитство.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И како за оправдување на мојата немоќ и неукост во себе си велам: тука, драги Џим, секој си има свој крстоносен пат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Соништата можат да имаат свој призрак. Се повторуваат и преку ден.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тишината беше душата на јазикот!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Воопшто не го забележуваат потрошувачот. Sillicon Valley на многу начини потсетува на дигиталниот Детроит. u Но, многумина мислат дека Sillicon Valley и подрачјето на високата технологија се едно и тука идеите би требало сѐ уште да имаат своја вредност: младите претприемачи добиваат “Venture kapital”, а големите претпријатија се на лов по нови идеи. 92 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ги ѕидаа, тие нови куќички, во еден прекрасен ред, се радуваа заедно со дечињата, што беа останати без куќи во оние неколку воени ноќи, така што веќе беа одвикнати да имаат своја дома, а сега од утро до мрак стоеја крај нивното градилиште и гледаа како никнат нивните нови куќички со своите чудно умни и не според возраста загрижени очи, а после очите на сите мајстори им солзеа, заедно со придушениот плач, измешан со бранливата и надојдената во сапови смеа, на тие дечиња, додека им помогнуваа да се населат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тајното средиште коешто наизглед сѐ објаснува се извива во набор на делото, инкорпорирајќи некоја надворешна позиција за преку неа да ја расветли целината во која исто така има своја улога.“ (Џ. Калер) Впечатокот на авторефлексивност го создаваат наборите.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)