има (гл.) - мал (прид.)

На двата горни агли на челото, имаше мали вдлабнатинки кои навлегуваа во косата, и тука под неа се криеја, странично, вовлекувајки се под густата ушуменост.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И сето тоа со такви поединости дека, на пример, Ризван-бег од Ресна имал мала лузна под левата слепоочница, што мене ме здрви, потоа дека Беадин-паша од Солун имал дебела долна буза, дека на вториот ден од Негушкото востание не заврнало, како што се тврди, туку само заросило, што не е исто, и така натаму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но има и нешто друго. често се грижам дали тоа е добра или лоша технологија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во некој „хамбургер драјв-ин” имавме мали проблеми со законот, бидејќи келнерката потполно збудале зашто ние постојано ги менувавме порачките и таа мораше да му се пожали на еден претстав­ ник на законот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Имам мало мерило што го користам притоа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А постоеше и уште еден проблем - секогаш кога ќе застаневме, застануваше и комбето, мислам, буквално застануваше и никако не можевме да го придвижиме повторно, бидејќи никој не знаеше ништо за автомобилите и останатото.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Само на еден рибарски чун има мала свеченост: на домаќинот еден поп му го „светеше“ чунот по верските христијански обреди, му пожелуваше со него да плови среќно и да лови риба за да живее и да се богати.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Можеби имаше мали проблеми во сексот со оглед на нејзината тежина, но тоа не беше причина за нарушување на мирот во куќа.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
I. В б'лгарска ми клета земља има мало градче, то е легнало в пољана, име нему Прилеп.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
2. Сѐ додека не се добие информација за сериозно зголемување на недостаток на храна, оваа област би требало да има мала предност во добивањето на хана и облека.“
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Секаде покрај ѕидовите имаше мали огради од темно дрво за придржување; необјасниво зошто по ѕидовите беа прицврстени мали месингани делови: закачки, куки, прицврстувачи на инструментите.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
АЈС! - ... „Има мали ледени волови со вградени микрофони; кога детенцето - макетонец ќе извика „Ајс!“, воловите извикуваат „МУ!“ и почнуваат да се топат.“ „Личи на зен...“, му рекол Јан Ван Ајк на својот имењак по прекар, Ајк, Ајзенхауер.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Можеби имаат мали, можеби јајца...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На горниот дел од ораницата имаа мала колиба од слама, колку да може да се преспие во неа, имаа и стреа, потпрена врз стеблото на столетната бука.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ало, ало! Има мало дете внатре... Спасете го!..
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Имено, таму кај што се вливаше Алинска Река во Бучинско Блато, нешто подолу од утоката, кај врбите на Свето Враче, во најдлабокото, веруваа дека се сокрива некаков ѕвер, за кој кажуваа дека има мали куси и дебели нозе, кој е мрк, то ест по целото тело обраснат со сива мов, жителите на Потковицата и жителите на сите околни села го викаа Кобникот или само Бучалото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се јавуваше само пред да започне војна и само додека траеше војната, па според неговото бучење, то ест јачење, луѓето претскажуваа колку долго ќе трае војната и колку крвава ќе биде.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога ќе се искачиш по тие скали има мала врата која води до моето купатило и уште една врата за мојата соба.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И денот го паметам, беше попладне, 24 март и се до зајдисонце, во толпи и долги редици, истоштени и капнати од долгото патување, стигнаа во Лобаница многу деца. Имаше мали, големки и поголемки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во 21-от век, старите Јудео-Христијански-Муслимански секти сѐ уште ќе бидат наоколу, но ќе имаат мала моќ во споредба со забавувањето и уживањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Глобална религија на иднината ќе биде зголемување на интелигенцијата. Надоградување на рпмс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Токму по мој вкус! – се кикоти Хорацио – следното утро ми вели, „секој од нас си има мали бубалки“...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Иван Иванович има големи изразни очи со боја на тутун и устата малку му наликува на буквата ижица, Иван Никифорович има мали, жолтеникави очи, кои сосема се губат меѓу густите веѓи и дебелите образи, и носот му е како зрела слива.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иван Иванович има малку страшлив карактер, Иван Никифорович, напротив, има толку широки шалвари, што да се надујат тие, во нив би се сместил целиот негов двор со амбарот и со сите згради.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Отстрана има мало собиче оскудно осветлено (на прозорецот се залепила дречливо-зелена тантела од бршлен).
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Правена е по план, донесен од Германија, каде што тако му работеше како слаткар: куќата е со висок стрмен покрив кој не држи снег, и на кој, на сите четири страни, има тавански прозорчиња што го осветлуваат просторот под покривот; на сите четири ѕида од куќата: и на долниот и нагорниот кат, има мали дрвени балкончиња и тесни врати кои излегуваат на нив; над нив има гипсени украси: развлечени триаголници што се испакнуваат од фасадата; по рабовите на куќата, исто така, се спуштаат гипсени бордури; куќата е обградена со зеленило што ја прави уште поубава; пред куќата нема градина како пред многу други куќи, туку е посеана ниска трева која како зелено кадифе го покрива сиот простор; низ тревата постојано се разлева една браздичка со вода и ѝ дава свежина и силно, блескаво, зеленило; пред куќата, под лозницата што е разгранета на дрвени потпирачи, се белее гроб направен од мермер; околу него цвеќиња и масичка и столчиња направени од преполовени костенови стеблаци; оградата на дворот е од мазни дабови плотици со куси врвови исшилени како запци од шара.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Имав мал проблем затоа што малото беше заспано, па онака, по пижами, во ќебенце го префрлав на задното седиште на прастариот модел од „Мицубиши колт“, силвер боја, а јас, по влечки и во пижама, модел над кој мораш да се замислиш, во смисла, „јали ќе легнува, јали ќе џогира“, пичев за да не ме чека детето пред фонтана во парк.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Добро, ако е нешто поврзано со служење војска има мали шанси да биде убаво, ама, Мора ли да се користи на пример зборот џомба?
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Да резимирам: Врти сучи една недела легачиш. Понатаму до кај дваесети мај има мало затишје пред бура.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Штом ќе ѝ предложам да седнеме во санката, таа ќе погледне надолу, а душата ќе й затрепери и здивот ќе ѝ запре, а што ли ќе биде ако се реши да летне во пропаста!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
До нас има мала санка, покриена со светло-црвен шајак. – Да се спуштиме, Надежда Петровна! – ја молам јас. – Само веднаш! Верувајте, ќе останеме здрави и живи!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Насекаде имаше мали и големи икони.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И, пак ново откритие. Дознав дека луѓето што имаат мали и тенки усни, се перфекционисти.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во втор план се гледаат два гулаби летнати во воздухот токму над главата од Богдан и Марија како божји дух; Богдан има мали, тенки мустаќи, убаво дотерани.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Истиот копнеж го имаат малите прсти од моите стапала кога ги шетам наоколу во тесни чевли со високи потпетици.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Креветот беше прекриен со портокалова јамболија, до него имаше мала дрвена масичка и едно ќумбе на дрва во кое гореа неколку цепаници и чијшто звук се слушаше.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Имаше мало калливо дворче во кое напролет и во лето негуваше разни лековити билки, а имаше и неколку кокошки и еден петел.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Имаше мал дискретен сјај на усните и изгледаше прекрасно.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
До прозорецот имаше мала масичка со две едноставни столчиња, на кои ногарките благо се превиткуваа во форма на Ѕ и со тоа, веројатно, се трудеа да постигнат граѓанска елеганција, достојна за една млада дама.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Сам си се прогласи за генерал, а во нашата земја едно ливче, дури кога тоа е потпишано од претседателот на државата, утре – задутре може да има мало значење.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
А во исто време имало мал број луѓе, само неколку илјади - ги нарекувале капиталисти - кои биле богати и моќни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На влезот кон тоалетот имаше мала винарија со оригинални примероци од вина стари и по стотина години, а од цените ми се сврте умот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сега постојат со 6 тркала, 5 тона носивост, можат да влечат авиони и подморници, одат по беспаќе и од скоро имаат мало ескалаторче за да можеш да се качиш во кабината.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Како не би се угушил од недистиг на кислород, у секоја соба има мало шалтерско пенџерче кое е забарикадирано со мрежа против комарци.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Понекогаш имаме мали војни, инвазии, базирани на експерименти, обиди да се испроба технологијата, со користење над некоја нација.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во близина имаше мало паркче. Седна на една од клупите... Тивко плачеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И тогаш, тешко му на оние што имаат мали снопје!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Логично е такво тенџере да има мал капак.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
„Беа едни што имаа мала продавница за сувенири на Бродвеј... - Миџибур и Сираџул? - Да. Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Ќе ги видиме преку сателитската врска. - Каде се сега? Во Њу Орлеанс?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Почна во прво време да се наоѓа и по нешто за мезење, а потоа Германија се погрижуваше да имаат мала вкусна закуска.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дедо Најдо, пред портата на улица имаше мала клупа на која излегуваше да седне за да улови некого за разговор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да ја распалам твојата болна душа и да ја разбудам својата. Таа имаше мал белег под десната дојка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Италијанецот имаше мала црна брадичка.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во чорбата имаше мали ситни парчиња месо од конзерви.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
ДОБАР СТРЕЛЕЦ
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имав мала италијанска пушка и секогаш ја носев со себе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Роза е поголема од нас, исто колку и брат ми, па попушти.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сестра ѝ Роза беше дома и бидејќи имаат една заедничка соба, имаше мали расправии околу тоа кој ќе биде во неа, ние или таа, оти Мила не сакаше да чуе патувањето да го спроведеме пред сведоци.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас имам мало главче, ама големо мозоче, не попусто така ми вели мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Инаку, девојката имаше мало дете и беше разведена со мажот ѝ.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)