има (гл.) - пушка (имн.)

Меѓу нас само Коле има пушка, чиј што кундак малку е скратен за да не го чука по колкот. Му ја дал некој борец.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Кога би имал пушка, ех!“ му светна во главата за првпат оваа ненадејна мисла.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ако дедо Иван има пушка на својата колиба, чудно би било да ја нема и дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Неизвесноста што се така го притискаше момченцето, сепак му стана поподнослива откако ја имаше пушката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сето тоа беше некаква далечна, магловита слика, можеби настаната како плод на неговата желба да има пушка, но сакаше да верува во неа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Јас прв ќе пукнам. Имам пушка - рече Сашо. - Не, ти ќе пукнеш и само ќе ја раниш.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И ако би ги имале пушките, тогаш прстот веднаш би ни се местел на шкрапалото од пушката.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Да се склоневме пред волјата на Европа и четите или да се предадеа или да се оттргнеа во Бугарија, или барем да се направеа некои преговори со реформаторските држави, во кои просто можеше да се рече оти или ќе се оттргнат или ќе се предадат, но нека не го мачат Турците мирното население затоа што може некаде се имаат пушки, тогаш ќе настапеше во Македонија мирно време кога ќе се бараше од Турција да се воведат во полност реформите и да се оттеглат војските од Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оти тие имаат пушки што убиле векот луѓе, а тој нема ништо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„А пушкава, чија е?“ „Ние никогаш не сме имале пушки“, со притаен глас рече Онисифор Проказник но веќе сите знаевме чија била таа пушка и чија била пак по смртта на вистинскиот стопан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Кога шејтанот го споменува името на мојот алах, ќе се тркалаат глави. Прашав за Сафет-бег. Го познавате ли?“ Молчевме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаме пушки, кубури. За овие неколку дни до доаѓањето в село ќе се распоредиме во групи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тој имал пушка, ја спечалил во тепаницата со бегот и беговите придружници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Знам, ја прифатил уверливоста на тие зборови Наџак- Јанко. - Поинаку мислев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повеќето од нив имале пушки и кубури, запленети опинци и нешто пари, барут, тутун и јадење - леб и тврдо планинско сирење, додека другите, оние понеснаодливите, се задоволиле со јатагани, ками и ножови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој ли го уби со вила волето на жалнион Осип Сечковски?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Превивката преку окото на Арсо Арнаутче како да била грутка снег што ќе почне да се топи од топлината на огнот за да открие едно око што со неуништлива светлост ќе ги извлече озарени од мрак правдините и гревовите на светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Нема кој Друг. Арамиите имаат пушки, стрелаат.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
3 И не мислејќи дека така ќе се случи, несвесно станувале војувачи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Да имавме пушка, ќе имавме и вечера.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Преку ден панично врескаа сојки.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Видов, десно од мене неколку балисти се качуваа во мој правец, а во исто време Бошко, мојот школски другар, беше на последната отстапница која ја бранеше на едно педесетина метри од мене, ми викна бидејќи и накај него оделе балистите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој имаше пушка, но јас немав никаков избор, па ја откачив бомбата, одвај ја фрлив, не можев многу далеку, но бидејќи беше удолнина сепак успеав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас веднаш се сетив дека тука некаде во куќата имаме пушки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Ако се партизани, треба да имаат пушки. Овие не носат пушки! “ - заклучи Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Според тоа што си кажавме меѓусебно ние децата, сите што по заповед на комитите мораа да имаат пушки беа излезени од дома.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)