има (гл.) - прст (имн.)

Зашто ова попладне има прсти од блискост од свое в месо да ти се вовлече капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си. И не стој се искачи рекава го мина брегов ќе плисне врз тебе ти трчај да не те стигне сево попладне зад себе што го оставаш дур не го изгасне. Трчај гори попладнево.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Добро е што ги имаме прстите и што Турците пет века не учеле кога и како да ги спуштаме врз устата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)