има (гл.) - опашка (имн.)

Ќе да е вистина дека човек колку повеќе се сеќава, толку е поблизу до смртта.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сопствената опашка не му пречеше, му пречеа прикриените приопашници, но сепак се надеваше на народната мудрост: „Секоја круша си има опашка”, при што си мислеше - круша, која кога ќе стаса ќе падне, ама пак не ќе е опашка, што и да се измитари, нема да стане ни оскруша.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но таа измислица е толку глупа, и истовремено, гнасна и непристојна, што јас дури сметам дека не е потребно таа да се опровргне пред просветените читатели, на кои, без сомневање, им е познато дека само вештерките, и тоа, мошне малубројни, имаат опашка одзади, а кои, впрочем, повеќе му припаѓаат на женскиот, отколку на машкиот пол.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така, се прошири гласина дека Иван Никифорович се роди со опашка okno.mk 137 одзади.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во Софија многу се консумира сладолед на секое продажно место за сладолед има опашка.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А ако минатото се повторува во иднината, дали некогаш луѓето пак ќе имаат опашки и дали преку викенд среќно ќе врткаат со нив како што денеска им вртат пропелерите на глисерите кинисани кон островот Сан Микеле во Венеција, на пример?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)