има (гл.) - моќ (имн.)

За разлика од движењето на „модерните примитивци“ во коешто главно машките членови преку радикални и нелогични гестови со кои го модифицираат сопственото тело (тетовирање, прободување, саморанување) укажуваат на телото како на последно прибежиште во коешто единката сѐ уште има моќ, тн. „женски“ перформанс, во анализите на феминистичката критика, ја користи присутноста на женското тело со кое манипулира жената- автор (досегашниот објект станува субјект) за да ги преиспита односите на моќ во репрезентацијата на женската сексуалност, разоткривајќи ги симболичките основи врз коишто почива начинот на гледање во „машкиот“ свет.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маргина 37 29 Гордана Внук ПОСТ-ПОРН МОДЕРНИСТКИ ЖЕНСКИ ПРИСТАП КОН ТЕЛОТО КАКО МАТЕРИЈАЛ ЗА ТВОРЕШТВО
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Значи, реалното движење на интерфејсот предизвикува вистинска сликовна приказна, да речеме, скоро филм во виртуел­ ниот простор, а со тоа го демонстрира начелото на виртуелната реалност.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Таа инсталација е значајна и на симболно ниво, бидејќи задржувањето на окото (погле­дот) во рака ја имплицира парадигмата на денешниот вистинскиот господар, кој има моќ, бидејќи моќ има пред сè оној што е сопственик на погледот, кој што просудува за тоа што смее во сликата а што не.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој имаше моќ на маѓепсник. Штом отвореше уста да раскажува, сите се прибираа поблиску до него; го голтаа секој негов збор.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ги направи, со голема мака, неколкуте чекори до својата работна маса, до таа никогаш ненапуштена тврдина на својот живот, од каде, додека имаше моќ, му ги испраќаше своите пораки на светот борејќи се соармии на души од своите сиџили, трагајќи по последните неоткриени зборови на својата Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа, кутрата, секогаш имаше моќ, и во најтешките мигови на животот, помислувајќи на децата, да ја активира во свеста оптимистичката варијанта.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој ја имаше моќта да го приспособи своето кажување во зависност од личноста, а сепак да не ја изневери величината на откритието.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Оттаму се раѓа секоја игра, секоја страст и секое заведување: од она што ни е потполно туѓо, а што сепак има моќ над нас.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ататурк имаше моќ да го урне моќниот Калифат, верскиот пол на Отоманската Империја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А што е уште поважно, тој сам се имаше хипнотизирано и веруваше дека мачорот го разбира, илузија што не ја применуваше со кокошките, иако често зборуваше со нив, како и тие да имаа моќ за разбирање.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сакале или не сакале, ние им подлежиме на општествените околности и на културните кодови што немаме моќ да ги менуваме (барем не на краток рок), на кои имаме моќ само да им се опираме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Прифаќањето на некоја положба во која сме неминовно сместени не значи нејзино консолидирање, а не значи ни прифаќање на неповолните околности во кои се издигнуваме до претставеност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Потребни се други стратегии на отпор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Доколку геј-мажите имаат моќ како мажи, но се лишени од моќта како гејови, таквата двојна идентификација е логична.193 Во исто време, со парадоксите и противречностите што таа ги создава се објаснуваат дел од најособените и најраспространетите одлики на машката геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Активната пасивност на машката геј-култура, нејзиното уживање во подреденоста и нејзиното гордеење со неа, нејзината готовност да се идентификува со поимањата со кои се карикатурираат или се омаловажуваат жените и геј-мажите не треба да се сметаат за ратификација на тие поимања, туку за уште еден израз на кампската интуиција дека нема ништо надвор од моќта, дека малцинствата и стигматизираните групи не можат да бираат како ќе се гледа на нас и каква вредност ќе им одредува општеството на нашите животи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За гледиштето на МекКинон дека “мажите се такви какви што се бидејќи тие имаат моќ” и дека “жените кои ќе ги наследат машките форми на моќ во голема мера ќе бидат исти такви,” (види MacKinnon 1987, 220). 10.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Лекот за напуштање на онаа сосотојба е влевање оптимизам, позитивни мисли, мисли емоционално насочени кон добро, за да може човекот да сфати дека секој има моќ, и тоа двапати поголема отколку што мисли дека има.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Но, кој би ја открил таа средна состојба?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мирабо (Mirabeu), говор во собранието 22. август 1789 СРЕДНА СОСТОЈБА Доколку некој ми покаже средна состојба меѓу целосната независност и целосната потчинетост на мислата, во која би можел да се надевам дека ќе се одржам, можеби таму би се поставил. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 88
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најнеограничената слобода на вероисповед е за мене толку свето право, што ми се чини дека зборот толеранција што тоа право го изразува, е на некој начин тирански, бидејќи постоењето на авторитетот што има моќ да толерира, ја загрозува слободата на мислење веќе само со тоа што толерира и исто така би можел да не толерира.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со тоа не сакаше да каже дека театарот, како и црквата, ја има моќта за искупување на гревови, туку дека одењето на театар е исто како и одењето во црква- свечен чин.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На дното од морето да ја закопаат, ќе исплови, вистината има моќ, ќе ги премости сите бранови диви и ќе ја надвиши лагата бедна.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
- Вечно спијат само покојниците, - одговорив. – Чинките на мојот пријател Пајо имаат моќ само дваесет и четири часа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
По илјада четиристотини четириесет минуити ќе бидат предалеку.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А имаше моќ тие чудовишта да ги оживее и со сенки.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Газда Таки беше пред сѐ трговец, бизнисмен, но беше и човек на својата земја, Македонец во окупираната Македонија кој ја сака родната грутка и кој имаше моќ да не им се повинува на силните. Бидејќи и самиот беше многу силен.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Постоеше систем на поврзаност на овие записи со татковите книги во рафтовите на библиотеката, некаква осмозна алхемија чии тајни таткото, господарот на својата библиотека ги однесе со себе, но остави доволно за разгатка за тие што би имале моќ да ги откријат тајните кодови на неговата митска библиотека...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неговите книги ја имаа моќта да ги совладуваат границите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски претпоставуваше дека брзо ќе ја решат судбината на овие два збора, коишто, според него воопшто не можеа да се сметаат за опасни, така мислеше и Татко, но за него расправата не беше завршена, туку таа дури сега почнуваше: Има зборови кои ја имаат моќта на метафори, со неколку од нив може да се раскаже дури и да се опфати историјата на човештвото.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сеќавањата имаат моќ да заробуваат...
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Оваа поезија има моќ да оди по заборавени или нови патеки, но не и по баналните, таа дозволува да се соочи со читателот, ама не и да биде лита и неизворна.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Утврди дека (покрај многуте својства што ги има поленот: изобилство од витамини, хормони, протеини, азоти, јаглени хидрати, белковини, маслени и минерални материи со околу триесет елементи) - тој има моќ да штити и од отрови.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Артур Крокер тоа го нарекува виртуелна класа (virtual class), имено оние луѓе што имаат моќ, што се визионери и коишто во моментов го креираат кибер-просторот за нас.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Само големите и силни откорнатици ги чувствуваат внатрешните преливи, нијансите на самувањето, само тие ја имаат моќта да ја скротуваат, да ја потиснуваат длабоко, длабоко во душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка ја имаше моќта да ја одржува својата самота, да слегува до нејзиното дно, што можеше слободно да се разбере и како сопствено допирање во душата, во која ги криеше реликвиите на своето минато.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа настојуваше, колку што имаше моќ во тоа кревко тело, измачено од раѓањата, од преселбите и од приспособувањата на новиот живот, но раководено од силниот дух, да стигне секаде, и в куќи, но и на првото работно место во киното „Балкан”, и да се грижи за нарушеното Татково здравје.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Повелете госпојце; само вакви стројни убавици како вас имаат моќ да ме попишманат па дури и да ме натераат да подзастанам на патот по кој доброволно брзам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И тоа ли е метафизика: од другата страна на зборовите кл-ечат значења непроникливи имаат моќ светот да го состават и да го поделат а не можат човека да го сменат?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Куќа цел свет мене ми е. Токму така: имам моќ да бидам на разни места во исто време.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Од тоа се раѓа секоја игра, секоја страст и секое заведување: од она што нѝ е сосема туѓо, а што сепак има моќ над нас.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Според етички и морални ерупции, хуманистички параметри и животни концепти како и според некаква идеолошка ентропија, се обидуваме да изградиме сопствени верувања и ефермна вистина за смислата и целта на животот, под услов да бидат базирани на чувството на свесност за стварноста која не опкружува и во која живееме, чувството на светост и чувството на единство со сѐ околу нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите ние имаме избори и слободна волја, конзумирањето слобода е како дишењето и имаме моќ и восхит за интензивна уникатност, имагинација и креативност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите имаме моќ на илузионисти, магионичари, енергија сами да го креираме животот, имаме бои црвени, жолти, зелени, сини, со милиони нијанси.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Вашата провансалска лаванда можеби ја имаше моќта на Прустовиот меден колач мадлен, кој за мене имаше горчлив вкус, но кој сепак ми го поврати вкусот на едно време, без кој можеби не е можна полнотата на животот, по која трагаме можеби и кон отаде.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Помисли дека во него живее некоја друга; дека во неа живее некој друг; дека има моќ да создава небесни тела и го греат две сонца: машко и женско.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Таа има моќ на убедување и секое нејзино движење, секој нејзин збор, секој поглед паѓаат на плодна почва...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)