има (гл.) - момент (имн.)

Имаше моменти кога толку живо си замислуваше што ќе му се случува, што срцето почнуваше да му галопира, а здивот да му се одзема.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше моменти кога се тркалаше по подот, бесрамно како животно, извиткувајќи го телото наваму-натаму во бесконечен, безнадежен напор да ги одбегне ударите, а всушност само добиваше уште повеќе и уште повеќе удари во ребрата, во стомакот, по лактовите, по потколениците, во слабините, по тестисите, по коската на крајот од ’рбетот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше моменти кога неговата свест, дури и онаа свест што човек ја има за време на спиење, се прекинуваше и по еден празен интервал повторно продолжуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше моменти кога промената на бога, како во Аја Софија и во други храмови на Балканот, верниците ја чувствуваа и во нивните души.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Искрено ќе ви речам, пишувајќи ја книгава имаше моменти кога пишував и се радував како дете, восхитен од играта со зборовите, од решенијата итн.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Цела година не се видовме. И покрај сѐ што видел и доживеал таму, имало моменти кога му било многу тешко и го фаќала носталгија за дома.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Имаше моменти кога мислев дека сум заборавен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дури, имаше моменти во детството, кога во својата фантазија се исправав дотаму, што би бил готов да убијам, за да ја симнам таа навреда од нашето семејство и да ја спасам неговата чест.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Имаше моменти, признавам, кога би отишол до С, кај брат ми Борко, само да се сетеше да ме покани. Никогаш не ме покани. И сега, место јас, тој дојде кај мене.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Оти имаше моменти кога ќе чуев: ,Ене го, спие со смртта своја".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Додадов дека по правило во постапките на поединецот е присутен и неговиот личен интерес, се разбира во колку таков интерес постои, а во мојов случај токому тоа ме плаши, постоењето на некое недоразбирање или туѓ интерес.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби тоа ме охрабри да продолжам да објаснувам дека поединецот, па и во случаевите кога е преставник на високите органи за заштита на државата, има моменти кога едноставно не сака а можеби и не е во ситуација себеси да се смета само за механички дел од целината која мора да настапува само тимски за да ги оствари заедничките интереси.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
5. По работ на воденичкиот камен шетаат бели ветрови По работ на тешката погача на земјата и летото Бараш пат во самотија ги збираш задоцнетите огнови го допираш лицето до земјата или до нејзиниот студен профил Има моменти кога ние сме помалку она што бевме а повеќе она што можевме да бидеме Изгубени во привиди само му го враќаме на пределот знакот на тихото гинење По работ на воденичкиот камен шетаат бели ветрови…
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ми лазеа тие звуци и под кожата а имаше моменти кога ќе ми се причинеше и дека ги гледам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Имаше моменти кога и куклите од излозите во градот, особно оние во недоволно осветлените делови на витрините, наеднаш ќе ми се причинеше дека разговараат помеѓу себе, или дека се движат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Имаше моменти кога се откажуваше, кога не сакаше повеќе да зема лозови, но тоа траеше до денот што беше последен за извлекување: одеше кон бутката да купи лозови, сакаше да не најде но пак се тресеше и го молеше господа да најде.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)