има (гл.) - место (имн.)

Прашаа дали има место да се преспие. Крчмарот, дебел и ќелав, и црвен дури до теме, откажа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Да, мили мои. Подобро сум. Повелете, има место на креветов.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
За Ботеро, сѐ „има место да постои“, фалшивата затвореност треба да се предаде, да се отвори; потребно е таа да се покори и да ја презеде формата затоа што, како што велеше Монтењ, ние немаме „никаква врска со битието“ и, значи, можеме да го насликаме само „пасажот“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Настанаа асоцијации - не само на Теоријата за одговорноста на птиците; СНН, за кого би можело да се расправа - во филмот има места за различни мислења - блиско е поврзан со успорената метаморфоза на човекот во птица.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Штом си има место националниот сепаратизам, тогаш тој треба да се пројави во милоста кон сѐ што е народно и на прво место во милоста кон народниот јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
После, националниот сепаратизам ќе има место и кај луѓе што гледаат од практично гледиште на работите, без да се занимаваат многу со теоријата за нашата народност.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Пак и да има место, нема да му го дадат на еден што свршил во Србија, туку на еден свој кандидат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но таквата постепеност има место ако два соседни народи се во нееднакви политички услови, тоа значи, едниот, т. е. покултурниот народ господарува, а другиот, понекултурниот народ е заробен или, најмалку, нема полна политичка слобода.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Го деградирале, а кога му ја давале партиската легитимација, му рекле: „Варди, зашто во оваа книшка нема да има место за да се запише уште нешто ново. Ни за најмалечка казна Ги имаш досега за тројца...“
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За секого има место на оваа земја, само да е умен. Само улавите страдаат. - И ти...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се искачува на мала плоштатка, толку мала колку да има место за него и за оној што ќе му ја стави јамката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И биди среќен ако има место на троседот што се пушта зашто секогаш има и полошо: на пример, отоман во кујна покрај шпоретот на кој цела ноќ се крчка на тивко сарма од кисел купус во тенџере за ајвар, дека сте едно семејство, ама имате деца како од две, нели!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Браќа, можеле да пиштат од утроба, браќа, бидете на моја страна, другиов Онисифор ќе е ваша измама додека е жив, и само темно се гледале бедни, можеби и болни од неспиење, браќа, само за еден Онисифор има место на овој пат, судете, осудувајте, бидете со мене и не ќе се покаете, и молчеле очајни како да ќе ги остават засекогаш на тоа место своите неутешни души.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако Онисифор Мечкојад можел да е прв во тврдоглавоста, Онисифор Проказник стоел веднаш до него, да сраснат еден во друг, да се скаменат, да станат еден варовник од некогашни два живи облика, подоцна, многу подоцна да ги подлокува безнадежен дожд и да ги напукнува сурова жега.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А Рада многу добро знаеше дека Томо е сместен во приватна куќа, во соба каде што имаше место за уште еден.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Поделбата не била безусловна: имало места - книги, имено - каде што луѓето можеле да ја надвладеат својата раситнетост во милијарди локални духови.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кажува дека таму сѐ уште имало место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И открија дека има место за сите, дури ќе можат, исто како што прави Геле Колишев, да шаркаат по плочата и да си одредат место во кое ќе можат да си ги сместат своите газови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Прв по талпата протрча големиот син на Вангел Русјаков и додека не се покажа повторно на работ од плочата со своето кажување дека Геле со мандолината и неговата снаа за брат што ја викаат Богородица и нејзините два сина навистина шараат ама тоа го шаркаат не е бела шарка туку црвена оти ја влечат од керамитка или тула и оти го имаат нашарано газот на две одаи што ќе биле само нивни, инаку, кажуваше синот на Вангел Русјаков дека горе има место колку и тука долу, дека има и дупки за пенџериња и дека е сѐ исто, како јајце на јајце.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
За небото и бескрајот да има место на мојата Карта, пред овоземските преобразби отворена: новоформираното острово на Тихиот Океан јануари 1986.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Застанати во ходниците, потонати во молк, се обидував да ја проценам искреноста без помпезни гримаси и сарказам, скандалозен перформанс би изгледал како лудило а сентименталните работи како баналност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ја отворив душава и градиве, длабоко во нив сѐ уште имаше место за непредвидливите бранови на животот, креативно создавање, раѓање и умирање во хаосот и хармонијата на светот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Прегрни ме, утешиме, кажи ми некој едноставен убав збор.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но не сакав да верувам дека во срцето на тој што го сакав имало место за такви чувства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во Москва сега нема месечина, но којзнае дали Русија има место уште за двајца револуционери?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во широкото срце Дедомразовско има место за секого.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ајде, качувајте се - има место сите да седнете.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
АНГЕЛЕ: Ај тогаш со здравје. (Легнува.) Можевме да викнеме уште два-тројца овде. Има место.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МАТЕЈ: Не велам не е. Велам има место. (Пауза. Се гледаат во тишина.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Пелагија само климнува Така е, мајко Персо, во нејзиното срце има место за многумина, за сите Егејци, како и во твоето! Перса длабоко издишува.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Уште од летоска Пелагија ја гмечи уличкава,излегува и на Ѓуро Ѓоновиќ, па отаде, по сокачињана, се загледува во градините, во жените седнати пред влезовите, по негде влегува и стигнува до нив со надеж дека некоја ќе ѝ врати како во нивната скромна куќарка има место и за нив тројцата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)