има (гл.) - клуч (имн.)

Сега, кога го имаше клучот од големата сиџилска тврдина, од таа тврдина од хартија, а клучот беше самиот тој, него сега го оддалечуваа...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко веруваше дека го има клучот на сето сиџилско време.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Собата не беше заклучена. Камилски го имаше клучот со себе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа ми рече дека воопшто не треба да се секирам зошто тој имал клуч и сега веќе се наоѓал во станот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во раце го имаше клучот од рајските двери.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Глигор има клуч да ги отвора несреќните души.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
— Сега дојдете кај нас, ми вели Татјана Сергеевна Перипелицина, ние имаме клуч со нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
МИРА: Гледам како спиеш. БОРИС: Како влезе? МИРА: Имам клуч. Живеев тука цела година.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тие што успеваат да се ослободат од притисокот на амбициите во нивната свест, сигурно го имаат клучот на спокојната среќа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Игор Лозински го има клучот за спасот на Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)