има (гл.) - некој (зам.)

А во општествен и симболичен систем во кој родовите разлики систематски се поларизираат, дихотомизираат и се претвораат во бинарни спротивности, секој гест што укажува на одбивање на конвенционалната мажественост сигурно ќе се чита како женствен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Као да има некоја подземна вода овде, масовна хипноза, како некој да им бае у сон...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Останатото време во тоалетот го минав обидувајќи се да слушнам дали навистина има некој пред вратата или пак само ми се причинува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во зборовите на оној чиешто име овде не би го споменувал имаше некоја недвосмислена непобитност. Со тоа, разговорот беше исцрпен.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш пак (по барање на грчката влада) имаше некоја меѓународна комисија со седиште во Скопје и во Солун.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се движеше тешко и некако некоординирано, па тој тешко тресна на подот од штици, а по него треснаа и редениците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
1 - Сите сме тука? - праша Вера. - Ако има некоја, која е помала од шеснаесет години, да си оди дома.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Требаше барем да имаше некој да те праша, за да кажеш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ѕидовите на ходниците беа обоени со весела жолта боја, како порака дека има некоја надеж за тие што ќе влезат тука.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Има некои индикации што тераат да се претпостави дека Делчев кога бил во Солун да се сретне со Груев имал разговор и со некој од гемиџиите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ѓорѓија подголтна во себе, и насмеан и изгледајќи сосем природно, ја потсети за вчерашната покана.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ние знаевме што мораме да правиме и дека има некоја сила на која треба да ѝ се плашиме. Така нѐ учеа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој рече дека имал некоја стрина по име Цвета; дека била фризерка и дека имала дуќан во центарот на градот; дека како дете редовно наминувал кај неа во дуќанот, а таа по работата, откако ќе го затворела дуќанот, го водела дома и му мачкала едно парче леб со жолт путер; таква жолта боја никогаш веќе во животот немал видено, ниту пак некогаш повторно во животот сетил таков мирис.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Секако, по ова не можев а да не ја избегнам чоколадната торта која тетка ми Марија ја направила за мене со јајца од кокошките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таму имало некоја Германија, сестра на Ничо Бранов, татко му на Еда Бранов.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- За да те пуштам, ми вели, мора да имам некоја голема причина. Разлог.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И вистина, тие колца, бидејќи помеѓу себе се најблиски, имаат некои црти на исток блиски со бугарските и на север со српските колца.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
РАЈНА: Ама не толку. (Се смеат.) Немој. (Почнуваат да водат љубов.) ЕВТО: Тивко. (Пауза.) Тивко! (Пауза.) Чекај. (Пауза.) Слушаш? (Пауза.) Слушај! (Пауза.) Некој оди по таванот. (Пауза.) Има некој горе.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Отпрвин Тодор се порастревожи, но кога Толе му го изложи целиот план, а особено дека и тој ќе има некоја фајдичка од оваа работа, се прибра и се согласи тој да биде посредувач меѓу пленетите и арамиите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Никој ништо не земаше пред мене, ниту видов некого да се боцка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако имате некоја задача за денес, не оставајте ја за утре!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Па, тогаш, разбирливо е што машките геј-културни практики – кои за мажите промовираат и шират нестандардни начини на суштествување и чувствување, кои прекодираат парчиња од главнотековната хетеросексуална култура со дисидентски или со нетипични родови значења и кои ги подучуваат другите на тој општествено девијантен и опозициски етос – велам, навистина е разбирливо што таквите практики може да направат да изгледа дека геј-мажите имаат својства и одлики што општо земено ги имаат девојките и жените.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Луѓето што врвеле, запирале крај Илко, го прашувале мудрецот од што е болен, а тој им кажувал дека има некоја лоша треска, и дека никаков лек не помага.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И денес се лутам затоа што на шефот не му побарав отказ пред да бидам принуден да му го побарам; што неговите безвредни предмети не му ги фрлив пред нозе пред да бидам речиси принуден да му ги фрлам: зашто, еден ден мојата стопанка ми внесе во канцеларијата некој човек со мрачен поглед кој ми се претстави како продавач на лозови и изјави дека сум сопственик на сума од 50 000 германски марки ако сум тој и тој и ако имам некој си лоз.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Блед и со црвен нос како снешко белчо кој се разладува со лист извалкана, неиспишана хартија, зарипнато викна: „Еве, овде имам некои ескимски мапи!“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дали има некоја непосредна причина... - Досега ништо не можевме да извлечеме од неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нешто беше замислен и тажен. Имаше некоја тешка грижа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ќе се обидеме и по вој пат; белки ќе има некој спасибог баре за децата, та за нас се знае оти ќе тргаме маки и ќе и оставиме коските по ридиштата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дали таму сѐ уште има некоја благородна субверзивна енергија или сѐ гравитира кон бедната естрада моделирана од ступидните медии?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Доволен беше само еден удар, Дики, и да отпатуваш на оној свет!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, има некои работи што се типични за Софија и на кои овдешните луѓе се жалат...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Токму навреме се намести на чукана!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И, тоа ми паѓаше најтешко, имав некое чувство дека сепак не се срами од она што го прави.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Има некои потсредени делчиња, кои служат за залажување на нашето малограѓанско око, со минимална побарувачка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во неговите очи понекогаш се гледаше силна желба да учествува во некој интересен разговор и круг, но мислата го кочеше: да не биде тоа премногу од негова страна, да не биде фамилијарно, и да не го намали на овој начин своето значење?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Добро било да се потсетат на тоа време со некое заклано јагненце без да се прашат дали имаат некоја скршена за да го купат оти порано лесно било од сопствениот булук да одлачуваш не само за Илинден, туку за било која слава.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Ти олесна, мори Марионке?“ „Ми олесна Спасио“. „Ех, уште кафенце да има некој да нѐ послужи“!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Геј-луѓето едноставно постојат. Некои луѓе се геј. Јас имам геј-идентитет. И тоа е тоа. (Имаш некој проблем со ова?) Е па, да знаете, имам проблем. Се разбира, немам проблем со фактот дека некои луѓе се геј.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Па има некоја причина, но јас не ја знам, а можеби и никој не ја знае, - велам јас.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Не сакаат да го измачуваат со тажната вистина дека веќе ја нема.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А еднаш, кога имало некоја побуна од работниците во Белград, сите нив, и кого затекнале и кого не затекнале во шнајдерницата на Коста, ги затвориле џандарите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Секогаш било така, а најмногу кога ќе имаш некоја несреќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Мора да има нешто друго освен ова“, си помисли тогаш, „мора да има некоја друга смисла, мора да има некое друго чувство освен оваа празнина“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога стигнавме горе, Мане нашол некои чевли па ги облеков, а на петите имаа некои потковици како на магаре, па само што ќе стапнев потковиците ќе го кренеа снегот под нозете и јас пак останував боса.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Постојано има некои вежби и маневри. Се плашам да не ме соберат и мене.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Па има некоја причина, но јас не ја знам, а можеби и никој не ја знае, - велам јас.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Најголема е опасноста од есенцијализмот, да не излезе дека се имплицира дека има некоја определителна одлика или некое определително својство на гејство што им се заеднички на сите геј-мажи – што е неодржлива претстава, која треба категорично да ја отфрлиме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најпосле помисли да не има некоја грешка во неговиот шинел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го пушти Сати и повторно седна до неа. ­- Вие таму во Франција, го сакате ли многу Дебиси? - ја праша.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Доколку некој работник се разбили или има некоја друга мака, веднаш ѕвони телефонот во „штабот“ и некој треба да се дигне од постела, да го земе „фолксвагенот“ и да оди на самото место.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Доколку е така, тие ѝ послужиле на својата функција.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имаше некоја тага во купувањето по супермаркетите, во тоа отсуство на духот сред купиштата материја, кое додуша понекогаш е неопходно за и најдуховниот да се сосредоточи на неговите практични потреби, дури и ако тие за него завршуваат кај млекото и лебот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Колку и да звучи чудно, отсекогаш имав некоја прокоба дека мојон дар, во кој полагав голема надеж, ќе биде залуден.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Инаку во својата извидничка чета (или пак тоа се викаше одред?) беше хит ако имаше некоја second hand ЈНА зелена кошула.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Би било природно да можеш да го сториш она, би имал некое право да сториш сѐ со својот нож.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зошто дојде до ова? Не, не чекам одговор од тебе, а и од оние што седат високо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
МЕШАЕВ ВТОРИ: Овде, впрочем, има некое раздвојување, кое мене ме збунува....
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
АРСО: Е, ова е: сакам да се посветам, ама ѓаволот не ме остава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сите сакаат да имаат некое место на кое ќе можат повремено да бидат сами.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Речиси никој не ја делеше нејзината пасија, поконкретно, опсесивност со точноста, бидејќи времето го сметаше за нешто што ѝ причинува најголема тегоба доколку пропуштеше некој интервал или имаше некоја важна секвенца во која таа не беше директно инволвирана.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Од самиот почеток Били имаше некој вел со кој го криеше сето она што таму се случуваше - чудни фаци влегуваа и прашува: „Дали Били е тука?“, а јас им покажував кон заднината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Вади лична карта. - Да не имаш некои недозволени средства у тебе, го праша џандарот у цивил кој гледаше ко теле у личната карта.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Би сакал да си тука и, без да има итна потреба и без да има некоја длабока симболика во тоа, да ти подадам нешто и ти да го земеш нежно со раката.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Второ, сериозни физички симптоми се јавуваат кога има некоја голема животна дилема, но поради некоја причина не се води разговор потребен за нејзино разрешување.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дали имаше некоја жена која не плачеше?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Можеби малку невообичаено, но пражани имаат некои свои особености да собираат многу значки, кои се продаваат на секој чекор, и да пијат пиво со сендвичи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Според тоа, самата таа е зад изразот: таа не може да биде опишана на било кој начин.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А она што најмногу ме погоди, беше тоа што сфатив дека ме сакаш и многу ти значам, иако во последно време беше некако груб со мене, како да имаше некоја пречка меѓу нас двајцата, како да имаше поставено некој невидлив ѕид, па не можев да допрам до тебе, не дозволуваше да те жалам. да те тешам, да те прашувам како ти е.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
(Мајка ѝ на Џоан Крафорд, инаку, навистина дома перела туѓи алишта некое време кога растела Џоан.) Многумина геј-мажи велат дека имале такви семејни романси кога биле момчиња: убедени биле дека се исклучителни суштества што не се во никакво сродство со билмеското, грубијанско, простачко друштво околу нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Прости ми Коста. Лутината ме спобудале. Си имам некои несредени сметки со Високиот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа го кладе тратот во лулето, тутунот се запали, повлече неколкупати и продолжи: - Некојпат, расправаат старите луѓе, имало некој македонски цар.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Имате некој пример, некоја илустрација на таа љубов.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Знаете, јас имам некои обврски околу работата, - се правдаше Рада. - Ни збор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знам дека политиката има некои општи цели и задачи, но зошто од нив е изоставена поединечната човечка болка?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Арно ама, во моментот изгледа сè уште не беше избран автомобилот кој би ме лишил од животот и срцето ми е сосем здраво, иако и јас не сум противник на добрата капка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Денес, меѓутоа, верувам дека во таа општа радост која не ме привлекуваше премногу, се случи нешто друго. 4Што? 4Не би знаел тоа да го именувам, некој тип на сеизмичко тресење кое дошло од голема оддалеченост и се пренело мошне далеку.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со други зборови, сликарството не смее да биде исклучиво ретинално или визуелно; тоа мора да има некоја врска со сивата материја, со нашиот инстинкт за разбирање.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Мислам дека совршено знам со кого имам работа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Чкртко-Шкртко си заминува, ние снимаме на диктафонот врз една лента која преживеала неколку слоја на „психо-активни“ разговори и која ми ја позајми, претходно бришејќи ја, мојата пријателка Венка, директ од психолошкото советувалиште чија сопственост е и овој диктафон, гледаш, кој е ко Алан Форд, нашата Темплум-компанија, Сашо се смее, веруваш дека има некоја магија во тие палимпсестни гласови под, незнам, и така, формално се врти црвеното светленце, чисто да одиграме до крај, иако и двајцата гледаме дека во таа партија веќе нема страст, чао макетонецу, чао маусдонецу, вашата уметност е мртва. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 57
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Претпоставувам дека вие веќе имате некое скришно место?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секогаш имаме некоја сива боја на косата и многу мало напрчено носе.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Данило Киш Ако текстовите собрани во оваа книга имаат некоја заедничка интенција таа би можела да се изрази во сликата на барикада.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Размислував дали селанецот има некоја сличност со Баждар.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А токму такво чувство можеби машката геј-култура им предизвикува и на многумина геј-мажи, како и на многумина стрејт-луѓе, кои учествуваат во таа култура. (Значи Фелоус не греши сосема кога машките геј-практики ги толкува како женствени.) Но тоа не мора да покажува дека геј-мажите спаѓаат во трет или меѓупоставен пол, дека имаат различна биологија или психологија од стрејт-мажите, ниту дека имаат некоја посебна, суштинска, архетипска природа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Чувствуваше дека во близина има некое живо суштество.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Уште веднаш да ви кажам дека моето враќање во Скопје воопшто не ми донесе утеха, некаков надомест за сѐ она што ме снајде во Битола од проста причина што овде уште помалку имаше некој што можеше и сакаше такво нешто да ми учини.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Не би требало да има некоја разлика“, рече Даниел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дали е сам? Или има некоја жена...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка молчеше, не можеше убаво да ја дофати алузијата: дали Татко беше предизвикан на ваков чекор од откривањето на заборавените Мајкини знамиња, или имаше некоја подлабока причина којашто тој сѐ уште ја криеше од неа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Брудасти, Дементиј Варламович.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Задниот дел од поткровјето постепено стануваше Билиева област. (Били беше еден од првите Фектори- момци).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие, како што видовме, биле големи конспиратори, меѓутоа, имало некои работи што ги правеле кои не можеле да се скријат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога му се приближи на половина метар, позиционирано некако отстрана, одеднаш и понатаму не тргајќи го погледот од него, како да се трудеше да има некој сервилен однос кон гостинот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас дури заборавив дека домашните ми рекоа веднаш штом ќе нѐ пушти учителот да си одам право дома, зашто имавме некоја работа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Имаше некои што лежеа на душеците на брегот, ама како никому да не му текнуваше да појде кон давеникот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Имате некоја порака?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше назначен со голема брзина и во главата имаше некоја особена направа, заради што беше наречен “Органа”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кога ќе имаше некоја потреба сите во селото знаеја дека таа меси убав леб и многу жени доаѓаа да гледаат како го меси.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Тогаш јас би сакал непремено да имам некои кај себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ѓурчин имал некој пријател поп, (можеби тоа бил поп Пулиз од кого Ѓурчин откупувал к`шли (пасишта) и кого што го споменува во својата автобиографија, кој живеел во Солунското Поле и имал убава ќерка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Никогаш потоа не дознав каде е тој човек, барем да му се заблагодарев што ме спаси.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сега дури помислувам дека тоа мое случајно наминување кај Милошевски имало некоја цел.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
3) Опишете предел виден со очи на птица. Не споменувајте ја птицата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ако му се случеше да биде со некој рамен на себе, уште и можеше да мине како човек на место, мошне честит, во многу нешта дури и доста умен; но штом ќе му се случеше да биде во друштво каде што има некој макар со еден чин понизок од него, тогаш тој стануваше просто за никаде: молчеше, и неговата положба просто предизвикуваше сожалување, дотолку повеќе што и самиот чувствуваше дека би можел да си го помине времето неспоредливо поубаво.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Во мене, сепак, има некоја празнина, како пропуштена можност“, не издржав, на крајот од краиштата, да ѝ напишам на Агна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А јас знам ова: човек на човека може да му стори лошотија за ништо, ама за добрина, треба да има некој есап.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Валјата имал некој опасен загар што можел да намириса секаква трага од лиот или дивотина.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
При тоа, за сиже користете или некое кратко патување или доаѓање на некое туѓо лице во нова средина (пореметување на постојаниот ред на нештата - вообичаен почеток на романот).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тате можеби имал некое оправдание, ете бил офицер, всушност, ти беше најголемиот војник според воспитувањето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но имаше кучиња кои не соработуваа со ветеринарот, кои го гледаа душмански или кои се преправаа и симулираа дека имаат некоја мака и невола и тогаш ветеринарот им ја забодуваше инјекцијата и тие по цел ден мирно спиеја.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И тука имаше некој мотив, па почна да пее француски шансони под тушот - и наутро и навечер - при што не можеше да го слушне само таа, туку и целата зграда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Чадливата сина боја има некоја несовладлива привлечност. Па сепак не знам на што сум.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
После, и изгледот му е некако меѓу градски и селски, ако може да има некоја средина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Лошотилакот има некоја итрина што за добрите и пред сѐ незамислива а камо ли појмлива.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Преданијата велат дека вулканот потекнува од змеј. Во старо време имало некој змеј што правел големи пакости на селото, на луѓето; им го јадел бериќетот и им ги земал најубавите девојки за жени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А тоа, и да имало некое недоразбирање помеѓу тополчанци и тројкрстчанци, од една страна, и Внатрешната македонска револуционерна организација од другата, жителите на Потковицата бездруго не биле во сѐ и до крај упатени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И така Јоше правел сѐ што ќе му речел татко, само за да може да свири, да има некој да го слуша, да има и друг што ќе се радува со неговото свирење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Штом, всушност, книгава не ја пишуваат тие, можеби за тоа има некоја многу добра причина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Ако е така, брате Марко, тогаш и во куќава можеби имало некој медал. Мажот на Јага Перуника беше свртничар, државен човек со фенерче и офицерска шапка.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Всушност, има некоја премолчена согласност меѓу нас што работиме на полето на квир-студиите дека е најдобро да не се испитуваат прашањата за геј-субјективитетот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се вѕирав преку долот и ја кревав раката таму преку, како да имаше некој присутен кому му покажувам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Посака, над сѐ, да имаат некое место на кое би можеле да бидат заедно и сами, без чувство на обврска дека мораат да водат љубов секогаш кога ќе се состанат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дали мајските настани имаа некое посебно значење за вас?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како што времето минува така сè повеќе мислам дека во тоа имаше некоја одмазда или барем некое ненавидување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како да се лути за нешто, или, не дај боже, има некоја мака?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Утредента му отиде на командирот нивни и се пожали. Имало некој толмач и се разбрале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не можеше да ја поколеба во одлуката.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сигурно, заклучи Едо за себе, има некоја врата на онаа страна низ којашто ги пуштаат луѓето да си одат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
6) Напишете дијалог во кој двете личности имаат некоја тајна. Не откривајте ја тајната, дозволете читателот да ја насети.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Попот Никола не ѝ беше баш близок поп на Тодора, ниту пак со татко ѝ тој си имаше некоја работа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А должноста на критичкиот интелектуалец - ако во денешниот „постмодерен“ универзум таа синтагма сè уште има некое значење - е токму во тоа, дури и кога ќе се стабилизира новиот поредок („новата хармонија“) и кога повторно ќе ја направи невидлива празнината како таква, постојано да го зазема местото на таа празнина, т.е. да ја задржи дистанцата спрема кој било означител-господар.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Жена му рече: „Да не имаш некоја мака, Хернандо?“ „Си. Патот. Нешто големо се случило. Мора да е нешто големо штом вака опустел патот.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Си помисливме – веројатно има некоја свадба во селото, но наднаш потоа експлодира бомба и пушки почнаа да пукаат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мислеле дека се родени надвор од својот природен елемент, дека имале некое тајно царевно потекло – дека биле кнезчиња што по некоја зла судбина, од таинствени причини, онакви новородени биле дадени да ги одгледува семејство на селанчишта и дека само го чекале денот кога ќе им се обелодени вистинскиот идентитет, кога ќе се развражи вражбата и кога конечно ќе се ослободат, ќе се ослободат од здодевните секојдневија на обичниот живот меѓу нормален народ и кога конечно ќе се вратат на местото во општеството со богатите и славните што по правдина им припаѓа, во друштвото на убавиот и најпрефинет свет.259 Копнежот по живот во естетска милост и во естетска хармонија, во сетилен раскош и задоволство, поривот да се издигнеш во светот и да се дружиш со повисоките сталежи, стремежот да стекнеш, собереш и да трошиш – да се опкружиш со убавини, реткости и скапоцености или, во случајот на Пол, со „згодни работи, со придушена светлина и со свежо цвеќе“ – сето тоа почнало да ја симболизира суштината на извесен вид машки геј-субјективитет, и тоа уште од времето на Оскар Вајлд.260 Во својата неисцрпна студија на Вајлд и на машката геј-култура, Нил Бартлет му посветува цело поглавје, насловено „Сопствености“, на односот на геј-мажите кон нивните ствари.261
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таму (сонував, не е повеќе од сон, но како да го вмешува и да му се прилепува на јавето) има некој што се вика Род – или Ерод, или Родо – и тој ме тепа и јас го љубам, не знам дали го љубам, ама допуштам да бидам тепана, и така од ден на ден, тогаш сигурно го љубам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некои завршуваа работа од прва, додуша ретко, а имаше некои кои веќе ги имам видено два-трипати до сега, и си викаме „здраво“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа имаше некое унгарско име, мајка му му правела мусака, а тоа не сакало да јаде... потоа се некој доаѓал и му јадел од чинијата и на крај за него не останало ништо.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во неговите неми инструкции имаше некој толку силен авторитет што дојденецот воопшто не се замисли, туку по некој послушен автоматизам, со тешки и спори движења почна да го симнува ременот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
По земјата на големо се фаќаше мрак, по небото, барем по рабовите на планините, сè уште беше светло, па можевме да видиме дека навистина сме под Бабуна, дека сме некаде меѓу Маркови кули и Плетвар, дека под нас има некоја поголема вода меѓу вир и езерце, а пред нас суниска воденица со запрен камен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По два–три дена дознав дека градинарот од нашиот дом разбрал дека во болницата има некое „грче“ од домот Балатон Алмади и веднаш дојде да ме посети.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се загледав внимателно во лицето од татко ми и не знам зошто ми се стори дека во него има некои измени, дека крие од мене нешто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Има некоја сила во него што сака са ја искаже...” велеше дедо му Аврам.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
— Ништо, велам, другар. — Има некој занает?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во крајна линија мене ми е гајле како се забавува дебелата Симона, но има некоја шанса нашите сонародници, или барем дел од нив, тоа да го сфатат како огромен грев.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Кога има некој со повисоки квалитети од нив, тие се фрустрираат и бараат начин да ги тргнат од својот видик, нарушувачите на авторитетот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Една од причините поради кои првенствено ја избрав Џоан Крафорд и што решив да го проучувам фрапантниот спектакл на измешани гламурозност и абјектност кој го приредува, и во Милдред Пирс и во тоа што произлегло понатаму, е тоа што нејзината гејска привлечност нѐ тера да се соочиме со два ноторни аспекта на машкиот геј-субјективитет кои ги прават денешните геј-мажи особено гадливи – па затоа и особено ненаклонети да ги истражуваат: имено, идентификацијата со жените и приврзаноста кон мајката.355 Овие две теми се и средишни и табу во современата машка геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Симона не беше екстремно дебела, секако имаше некое килце вишок, плус целулит кој што камерата внимателно го регистрираше, ама народот си ја завика дебелата Симона поради фрустрацијата дека не може на друг начин да му се оддолжи на Стојан поради сите добрини што тој ѝ ги прави на земјата години наназад.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
За децата, или како што не нарекуваа за најмладите секогаш имаше некоја приредба.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Ако имаа некоја потреба се служеа од нив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во неговите очи немаше солзи; имаше некој студен гнев, некаква мразна страст, некаква помиреност со судбината и со состојбата во која се наоѓаше светот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но Бугарите не се од таа категорија: тие ќе објават војна само тогаш ако има некоја држава што да им ги обезбеди плодовите од војната.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Имате некоја чета само со манлихери наоружана?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но сепак сината светлина, иако на изглед толку проѕирна, во себе има некоја напнатост што ме држи во постојан немир потсетувајќи ме на тоа дека не знам што се случило со мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Бидејќи бројката седум за него има некое необјасниво мистично значење, тој би сакал обемот на овој негов ракопис да изнесува седум авторски табаци. Барем не помалку.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знам дали има некој меѓу нас што не ја сака. А особено девојчињата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Има некое недоразбирање меѓу нас, другар брат, мислеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја гледаше единствено како секој ден си го проверува сандачето, па помисли дека можеби има некое момче во Франција, но брзо ја отфрли таа идеја како премногу песимистичка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
(Пали свеќа. Ги буди сите.) Има некој горе. Има некој на таванот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Во твојот оглас имаше некоја дива поезија.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Беше пријателски настроен кон мисијата, но имаше некоја резерва во неговиот став, што се должеше, по мое мислење, на нашата претходна помошна Михајловиќ.125
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
- Знаеш Радо, оној млад доктор што ме лекуваше, во себе имаше некоја енергија што и самиот не знам да си ја објаснам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Грдан погледна во шишето, бистро како вода и без етикета, сакаше да праша по навик од каде ѝ е таа домашна ракија, но веднаш се сети дека тоа сега би имало некое задно значење, па само посегна по својата торба.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мојата сестра Чана има некоја мака ама немаше храброст да ја претвори во зборови!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Белата останува да има некое значење на кое никако не можам да се сетам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А занаетите не изумираат сѐ дури има некој како Вероника која ги негува уште од својот зачеток.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Грозен тип, но мислам дека има некоја сличност помеѓу него и тебе, Дики!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Беше малку непријатно да се седи непосредно до деда Најда затоа што лошо мирисаше, а имаше некоја навик непријатно да мласка со усните.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И вие имате некоја мака, продолжува да потпрашува момчето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сепак, во неговите постапки имаше некоја посебност : мислам на онаа негова желба да остави впечаток на угледен и фин.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знам дека има некој расцеп во грчката партија по однос на македонското прашање, но не знам што да верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нека биде кај тебе, велам, на местото на црно-белиот, а јас ќе гледам кога ќе има некоја емисија што посебно ме интересира.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дали има некои класични „геј“- дела што, и покрај промените на вкусовите и на генерациите, СИТЕ геј- мажи, од секој сталеж и од секоја раса и етничка припадност, треба да ги знаат за да бидат геј?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но тие и во гласот имаат некое измрдано место кое постојано им се покажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кај Борко секогаш имаше некоја недореченост, некоја мала загонетност што те прави да размислуваш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Никогаш не сум ја запрашал... па и не паметам кога престанала... да ја прашам... не, иако не кажува, мора да има некоја причина...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ако текстовите се интерпретираат како да имаат некое друго значење од страна на некој подоцнежен Шелиев патник, кому му е грижа? 5. Différance Вториот проблем на самореферентноста се однесува токму на специфичниот поим на différance.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Што и да е напишано на ливчето, мора да има некое политичко значење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А тој, маѓосан од љубовта, за сите вакви обавестувања имаше некое свое сопствено толкување.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Пред Њујорк имало некое островце — парче земја — и таму ги ваделе од бродот, и некоја комисија од не знам колку души доктори...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
После, во џандармеријата, некои ги испуштиле, и ги избркале назад во Македонија, некои ги затвориле, а тој, Видан, кого го сметале за Србин и предавник, од сите најмногу окркал, и ќотек и затвор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сепак стариот не сметаше дека е спогодбата заклучена дури не им изнесе на своите квартиранти некои строги прописи од домашниот ред и свои предупредувања од кои најважното беше дека тој нејќе ни да чуе за нив, и подобро веднаш да си одат, само ако имаат некоја сколободија со власта, било таму од кај што дошле, било овде, кај што се сега.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Велам: и ако сум таму? (Зашто сето ова го мислам со тајната предност да не сакам всушност да поверувам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На одење орлите на долна земја му дале на ќелешо по едно перо за кога да има некоја нужда да го жегни перото на едно жарче од кој орел сака и ќе му дојде на помош.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Па немајќи друго, така стоејќи, на одење се пипна по задниот џеб од панталоните, не толку да види дали има некоја пара колку да провери дали си ја носи личната карта.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Во вас има некоја посебна убавина.  - Во вас има една обична ступидност.  - Тие очи како филџани.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко ми не беше на плоштадот. Не беше дознал за настанот. Имаше некоја неодложна работа во судот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Пак ли имаш некоја поплака на аза?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Оваа негова несфатлива реакција, повторно ѝ ги врати сомневањата дека има некое друго свое семејство. Жена и деца.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Не можев ова да ѝ го кажам на Рози. Адамови имаат некоја гордост.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Знаете, напати, кога ќе си ја дозволеше слободата да избувне веќе во идниот момент ќе се сепнеше: - Како да претерав малку, а?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посебно ме стаписа забелешката што ми ја шепна (а другите не можеле да не ги забележат нејзините усни на моето уво) значи таа ми нашепна дека претпоставувала оти и случајот со ноќта на славеите е еден од оние мои соништа за кои таа нема ниту може да има некое објаснување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
XXI Јагулче Дримски, којзнае зошто го завикале Јагулче: дали зашто уште в пелени се прперкал, сакал да стане, веднаш да зачекори во животот, или неговиот кум имал некоја тајна своја, на која само тој имал право, остана нејасно за секогаш!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Просторијата е полупразна. На другана страна има некои луѓе што таа никогаш не ги видела.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се накашла и плукна под стреите да не има некоја самовила да нагази и појде у Достини.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зашто пушката на чуварот остана кај мене кога тој еднаш ме замоли да го заменам зашто имал некоја приватна работа да си сврши...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш имало некој Куцомолис, од Кожанско, кој бил крвник над крвниците. „Од волгарска крв живеам“, велел.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Цела ноќ можеше да вика по нас, глупавиот пак да не имаше некоја друга работа, - беше слеп, не гледаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Чувме една пушка, а потоа еден тапан, чука ли чука.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Севда ги отпоздравуваше, им се заблагодаруваше за грижата и им велеше дека не треба да се грижат, таа не е мала да не знае што прави, излезена е татка ѝ да си го пречека да се врати од работа, порачал оти денес за вечера ќе им дојде, имал некоја работа овде во Горнени.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)