Бургиба Јуниор, во доверлива искреност, ми ги изрече зборовите кои засекогаш ги запаметив и ја чинеа суштината на мојата замислувана телеграма: - Мојот татко Хабиб Бургиба е мудар човек.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
На лединката, отаде границата, под ведрото и оѕвездено небо. врволиката тивко потплачува, колне, пцуе, лелека, мачно изречува збор за помен.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Роса не ги изрече зборовите што ги редеше во главата оти Пелагија продолжуваше со глас мислиш рамен а тој полн со болка Еве сега имам нова мајка, Перса се вика.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Зошто тогаш и потоа, додека тие беа во сибирските логори, пак никој не изрече збор во нивна одбрана, никој не праша каде се и дали се живи?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)