израмни (гл.) - со (предл.)

Ја кладоа на кантар Јовановата тринаесетгодишна „б'лгарштина"; ја кладоа и тригодишната „српштина", но последнава натежна некако по Милановата преценка, та Јован беше принуден да фрли уште сто лири на тасот од бугарштината за да се израмни со другиот на кој беше неговата српштина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По Востанието бројот на незадоволните од обете пропаганди ќе се израмни со зголемувањето на незадоволните од бугарската пропаганда.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Го откопча пагурчето од појасот, голтна две-три голтки, се исправи, пак погледна на старата, пушти долг чекор и кога се израмни со неа, врза збор: - Само кураж и макар што патот е правлив, ти сестро, оди пред себе и не гледај зад грб... Само кураж...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неговиот глас скоро се израмни со нивото на една тишина. „Жал ми е, стрико.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Други не сакаа да чујат за бога, велејќи: - Со него сметките ги порамнивме: доброто што ни го даде - го израмни со зло... Сега сме квит, стопанкина му!
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се израмни со Глигора кој чекореше бавно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе се израмни со снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Боге од Бањи се нафати во врска со сандакот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа повторно одиме еден зад друг сѐ до моментот кога Даскалов успорува за да се израмни со мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да чекале тишината да ги закопа, да ги израмни со недоодмрзнатата земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ почесто го наоѓале како се тетерави пред сурија распуштени дечишта или како спие напаѓан од муви во сенка на циганска плитарска куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се израмнил со бедата на градската периферија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се почувствувале како три урнатини на глув простор и во мртво време.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина, кога ќе фрлеше поглед на кај планината и покрај тоа што изгледаше како некое огромно животно премрено под белиот кожуф, таа насетуваше матна радост што ја враќаше во родното село со планините околу него оти годините поминати во рамната земја ги имаа израмнето со хоризонтот на нозете.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И сите од ред почнаа да ѝ честитаат, а Пела се протурка до мајка си и се закачи за нејзината рака, ама не побара да биде крената, ама мајка ѝ како да сфати што сака па ја израмни со себе за да може да гледа одгоре.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)