измие (гл.) - рана (имн.)

Татковино, мислеше или говореше, ќе ти ги измиеме раните од војната, и за нашиот човек сега грее сонцето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со раната врамена во скинат опинок, со таа втора дамка што можела да ги врати кон многубоштво, тие знаеле дека старецот е мртов од птици до чело и верувале дека од изгниеноста под земја брзо ќе се вообличи издолжена подвижност, најпрвин пелтеста, потоа густа и стврдната, најпрвин човек-труп, потоа труп-земја, најпосле змија-отров за нечија несреќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му го собу чорапот, му ја изми раната, ја намачка со јод, ја преврза со завој и му го обу опинокот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Не збудалувајте се, рекол Пандил Димулев. - Ќе му ги измиеме раните со вино и ќе го закопаме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)