излегува (гл.) - тивко (прил.)

Излегуваме тивко, онемени, со грутка од молк во грлата... Тишина, осаменост и молк...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Онемени излегуваме тивко, носејќи го со нас чувството на осаменост кое со сета своја тежина легна и врз нашите срца и ни се причинува дека некој јачи, вика, повикува, моли...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа ја затвори вратата, излегувајќи тивко.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)