Нема повеќе да ги имаме овие проблеми со Неуронскиот Човек на Шанзо, кој се издига на хоризонтот како Последниот Човек на Ниче, со својата кортикална и синоптичка избледеност.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Далечниот Пелистер одвај се оцртува, нежно, бледолилав, крушовските планини, таму кај што заоѓа сонцето, ги прекрива просто една трепетна виолетна завеса, сенките наваму стануваат сѐ поизразити и позатворени, се гледа секое прозорче во градот, во кој се издига на безбројно места темното зеленило на тополите.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Затворот се издигаше на висок рид, жестоко оголен од ветрови и сонце.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Според степенот на нашата верба, нивниот говор не може да биде девалвиран, туку издиган на позиција на Божја реч.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Се издигам на топлиот воздух кон грлото на бунарот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)