изгуби (гл.) - во (предл.)

„Највеќе уживам да играм во хардкор техно, оти навистина можеш да се изгубиш во ритамот. Брејкс и џангл, со сите тие вокали, ми пречат.“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„ Одењето на забави го претвори во техно обожавател.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Татко ми го сопираше, му велеше дека пред да стигне до клучните луѓе, ќе се изгуби во пајажината на помалите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа беше средновечен човек и додека му заблагодарував се изгуби во врвулцата од луѓе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Вие пишувате реченица за некој да ја прочита. А никој не може да ја прочита - се изгубила во многуте чкртаници.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Како дојде до таа промена? •Хичкок: „Дејвид Селзник ме извести дека го променил мислењето и дека ги купил правата за Ребека.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Еден ден тој им предложил на другарите ваков план: кога луѓето од островот ќе се нурнат во морското дно по школки, сите од бродот да сјурнат по куќите, да ги ограбат сé и веднаш со бродот да се изгубат во океанот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Жалам како ќе оставам тебе друг да гледат, друг да галит, — рече тажно Адем и се изгуби во пијанството, та почна да 'рка на миндерлакот, а Катето се искуба полека — полека од неговите канџи и напрсти, назаднички, излезе од одајата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги симнаа на брзина дисагите, ги преброија жолтите, ги тргаа белите со кантарчето, и Јован ги поведе коњите, нарачувајќи му на Толета и Митра, „ако не се врата, делот мој, троа потроа да и го дадите на старата, да и прерани децата“. И се изгуби во темницата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
кога се враќав од јапонија во едно бифе на аеродромот во токио видов монаси со слушалки во ушите слушаа нешто што ги правеше мошне горди и што ги тераше уште повеќе да пијат варено вино и да потскокнуваат и да скокаат од радост како кога со едно ухнување се’ што е старо ќе го ослободат од прашина како кога од чиста верност маршираа низ вжарените полиња на олимписките огнови за кои се вели дека се застарен ориентир за секој оној кој макар еднаш се изгубил во преводот на цукији пазарот во токио, на пример, или пак за секој оној кој се накркал презреана лубеница па сега талка и стенка барајќи јавен нужник а на секого кој има таков зорт барањето нужник му изгледа долго, долго, бесконечно долго.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Камен ми влезе во зборот, зборот ми се изгуби во каменот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Мускулите се шетаа низ метежот, ја проверуваа робата и другите, испробувајќи челично ледени насмевки, толку изгубени во мускулната суперструктура што нивните црти ја беа изгубиле сета хуманоидност. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 89
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ги напрегна силите, направи уште еден скок и се изгуби во густата шума.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Свесен за својот крај, со последната капка здрав разум, се изгубил во планината и никогаш ништо повеќе не се слушнало за него. Умрел на волчешки начин.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не помина многу и на патчето од долната страна се покажа човек на коњ, ситен како некоја бубалка, лазеше можеби една минута по патот и заедно со него се изгуби во шумата над чистинката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со него учеа заедно основно српско училиште, бугарска прогимназија во војната, а по ослободувањето тој се изгуби во некое средно - техничко или стручно - занаетчиско училиште, додека повеќе не го делеа мегданот на граничната полјанка меѓу двете маала, зашто и така веќе не се играше со парталава топка ами со напумпан фудбал и не се трчаше по ретката трева бос ами со износени кондури од постарите, кое браќа, кое татковци, кое заробеници кое борци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој во одговор само молчеше; ја положи десната дланка на левото срце, го рашири лицето во срамежлива насмевка, не насмевка на задоволство туку само на благодарност, па се изгуби во својата сива заднина, во која не се разликуваше земја од небо, кал од камен и трн од глог.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во таква ситуација, ти како верверичка на плоден орев се поместуваш сѐ на покрајните гранки, готов да се изгубиш во мракот од каде што си дошол.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако тргне надолу, по патот покрај брегот, набргу ќе избие на границата, а не беше особено страден по средби со властите и нивните органи, а не гаеше ни тајни копнежи за бегство по Америки; ако појдеше нагоре, над низата викендички меѓу скоквите и желките, отаде голиот рид ќе се изгубеше во фронтовските ровови од Првата светска војна, низ кои уште можеше да се сопнеш од некоја рѓосана граната или барем на закопани чаури, од пушки до топови - за што инаку требаше да си подготвен, а не вака разгаштен за летување.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Изгубен во осаменоста ќе беше малиот Дом Без оној дрворед од сомненија И без приказната што ти ја принесуваат Духовите на тас од ветрови прачки Завиткани во срма од месечина, Негде во предградијата на реченицата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И навистина, во тој миг птицата излета нагоре, како некој метеор, и се изгуби во воздухот потопен во сончева светлина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сите видоа како вишлестиот човек со жолта кошула ја крена својата десна долга рака како некој војсководец и ја фрли право пред себе, покажувајќи му го патот на шоферот, по што белиот откриен автомобил замина право низ селото нагоре каде што им се изгуби во облакот прав од пред очите на вчудовидените селани. Луѓето занемеа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Ќе бегам в планина, во колибата! - рече тој и се изгуби во мракот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога виде дека сенката го моли, Карамба-Барамба навреме се тргна а и јас со него, Слонот, исплашен од едно полско глувче што се обиде да му се завлече во сурлата, потрча покрај нас и кршејќи се на својот пат се изгуби во длабочината на бескрајната џунгла.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Е, но на топката не е нацртано моето куче Роско и јас сега не знам каде е тоа - во Америка, во Индија, или во некоја улица на градот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Бев среќен кога видов дека помина крај Кузмана и се изгуби во стара накривена куќа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Аким ме заобиколи и исплашено итајќи се изгуби во мракот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Гласот на пејачот згасна. Секна. Се изгуби во плачот и липањето...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Следната недела, кога возрасните влегоа во куќата на доктор Ауербах, а децата трчаа по градината, јас го замолив Рајнер да си играме со нашите сенки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас сакав да го прашам што е тоа што го израдува, а и тој како да сакаше да ми каже нешто, но неговите родители, кои седеа на блиската клупа, ја забележаа промената: “Рајнер се насмевна,” викна мајка му, татко му дотрча, но тагата одново беше паднала по лицето на нивниот син, и неговиот поглед се изгуби во празнината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Им се изгубил во темницата уште пред да донесат јаже и да го стиснат во обрач на сенки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Исплашени од нешто, од дневен лов на лисици или од сенка на даб што им се доближила, неколку еребици пркнале со густ шум на брзите крилја, со цвркот го напуштиле ридот зад нив и се изгубиле во суводолица, во сува скрка на секакви камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Го видов голото попче. Трчав по него но се изгуби во шумана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекај, каде е?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад модро се насмевнал над нивната мртва смеа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Биле десетмина со кубури и со пушки, другите ги поеле говедата на безимен поток.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Глигор ги забрза чекорите. Другиот подзастана изненаден и загледан во јакиот врат на Глигора. Потоа се изгуби во мешаницата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Утрото, беше недела, жителите на Потковицата отрчаа таму, каде што претпоставуваа дека нештото се откина од аеропланот и на Црн Камен најдоа голема бомба, колку еден вол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ланската година, во пролетта, кога Јаузоските раетини кршеа камен за новата кула Јаузоска, Андон Анѓелов Јанчески, вториот Анѓелов син, бил искачен најгоре на спилата и како што измавнувал со чеканот, однатре од спилата бувот му се џитнал право в лице и додека Андон се тркалал прудолу по спилата, тој, бувот, како од праќа фрлен, се изгубил во шумата под Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веднаш потоа аеропланот брзо и лесно се извиши и го прелета Чауле, се изгуби во ноќта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Грмотевицата се разнесе низ ноќта, се одби од долот и се изгуби во празно, пискотливо ехо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Грнчарот се изгуби во грнчарницата, а кога повторно се појави, во рацете држеше послужавник со две земјени чаши полни со ладно вино.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но грнчарот упорно го држеше пред нив подадениот послужавник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На крајот си велеше во себе дека секој човек може да се смета за лавиринт кој може лесно да се изгуби во него, во потрага по излез од лавиринтот на животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како алхемичар изгубен во лавиринтот на зборовите, Климент Камилски долго време чекореше низ коридорите на својата библиотека, барајќи ја својата еурека, којашто мислеше дека е во неговите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
VI И конечно во еден период Татко согледа дека треба да го напушти својот проект да ја пишува Историјата на Балканот низ падовите на империите, зашто речиси се изгуби во поглавјето за лавиринтот на балканското јаничарство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа се должи на фактот, според Сјоран, што човекот се впуштил во авантура, надвор од своите инстинкти, па затоа секогаш завршува во лавиринт.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Заглибувајќи во својот идеал човекот се изгубил во сопствената игра, па сакајќи да се надмине се скаменува во недвижење.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Направила ручек и еве ти ја, на главата ја ставила тепсијата со ручекот, стомна со ладна вода и чорапот на гушата, за да не изгуби во време.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И тогаш стравот се колне во мене и проколнува, стравот кој се беше изгубил во ехото на далгите кои испливуваа пред нас.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Кога се повлекоа војските од селото, Танаил започна сѐ позачестено да пука со мините во каменоломот за да го надомести сето она што го изгуби во времето додека војските беа во селото и кои му забранија да пука.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ѕидот се повлече пред него и се изгуби во мракот; заедно со тој ѕид и се друго што бараа неговите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но, Игор Лозински и натаму се оддалечуваше, додека не се изгуби во облакот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, за него остануваше значајно дали Јагулче ќе се изгуби во сенката, или ќе оди пред неа во пресрет на други сенки?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Минало време и тој се изгубил во преводот на имињата на местата, на луѓето на верите и на светилата.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Арамијата Луман ни збор повеќе не рече и се изгуби во орманот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Наша женска среќа: Да родиш, да нахраниш, да успиеш, да расповиеш, да повиеш, да испереш, да спростреш, да исушиш, да собереш, да испеглаш, и гледаш твоето време заминало, снагата ти клапнала, некаква тежина ќе ти легне врз очите, што се рекло, ќе се изгубиш во сонот а без да разликуваш сон ли беше или јаве тоа што помина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бродовите на судбината ќе отпловат по морињата на невремото за да се изгубат во заборавот на минатото.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Така и оној стих што го смислив претходно некако како да ми се изгуби во главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Си реков дека за ова нема да му биде жал, затоа што јас сум виновна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ако побегнеш, ќе се изгубиш во големиот свет.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Здраво, другари борци. Сите на оружје, се за победата!... - комесарот ја извика вообичаената парола, се сврте и се изгуби во густата шума.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кандилцето пред Богородица светеше сѐ до изгревот и кога големата светлина на сонцето влезе во одајата, пламенчето се изгуби во неа, ама одблеснуваше малечко - малендаво и на Фимка ѝ се пристори дека тоа е раздвижена солза на Божјата мајка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И наеднаш еден друг глас небаре ко гром се растури над ливадата: - Станвајте!!! - падна зарипната команда, се испокрши од стеблата и се изгуби во шумата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Битката ја доби со мали жртви, меѓутоа, стопати повеќе изгуби во битката за Гревена.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Пали!!! - остро допре гласот на командантот и се изгуби во екот на стрелбата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само преуморни бели галеби нè следат неуморно, за потем да се спуштат кон морето и да се изгубат во синевината.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И кога гласот речиси се изгуби во тишината, неочекувано, како втор глас небаре по­викан од судбината, кој го оживуваше првиот, започна да го следи, наследи татковиот глас .
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Го испратија со поглед сѐ додека чунот не се изгуби во трските, а потоа и тие тргнаа назад.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Детето се приближи до колибата со мачешки стапки, се заслуша во ноќта да не би да допира некаков шум и бргу да се изгуби во неа.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И не чекајќи ни да запре возот сосема, на знак на Белича, обајцата искокнаа на задната врата и преку шините што блескаа од утринската роса, се изгубија во темнината.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Почекајте, - им рече на братучедите откако им го зеде запечатениот плик и се изгуби во куќата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дури кога госпоѓата сврте да влезе во зградата во која очигледно работеше, дури тогаш таа набрзинка ја подзаврте главата в десно, го погоди со еден краток поглед и, сигурно задоволна, му се изгуби во влезот на зградата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)