изгледа (гл.) - дека (сврз.)

Директорот воопшто не изгледаше дека е засегнат од поднесената тужба.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Потоа, тужителите не се обратија до Трудовата инспекција туку, директно, покренаа судска постапка против МЦ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Навидум изгледа дека премногу невешто се обидуваме да го откриеме светот и неговите мистерии, но длабоко во нас совршено ги разбираме појавите и нивните законитости, точно онака, како некој скриен учител, да нѐ води со фенер во црна ноќ, низ безредието на мачното секојдневие, покажувајќи ни ја вистинската насока на патот, дури и во најтешките безизлезни мигови.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
По чукањето изгледаше дека нема друго нешто.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Притоа сети по чукањето дека на дното има нешто тврдо.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се доближив до стаклото. Светот надвор имаше жолто-модра боја, како мртовец легнат под црница, нешто дамнешно, мртво, а присутно. Не изгледа дека е стварно, а стварно е. Што е стварно?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Симон на Димитар Башевски во некои аспекти е можна верзија на Селимовиќевиот Ахмед Нуредин, кој исто така може да се толкува и како раскажувач кому не можеш докрај да му веруваш, кукавица, тип со политички аспирации, човек којшто настапува од интелектуални позиции и на мигови изгледа дека повеќе му е важна универзалната Правда, отколку да се спаси братот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога стигнавме во Сан Франциско, секој пат кога сакавме да се пошегуваме со некого, тие реагираа во стилот: „Како смеете да се шегувате!!!“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Изгледаше дека интервјуто завршува: „Не, нема проблеми, продолжи тој, ох, па баш сега напорно работиме, имаме многу проекти - дали го гледавте Девојките од челзи...?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Изгледам како да не можам долго да одам, да речеме, од вратата до таксито, најмногу - и моите нови чевли имаат висока пета, па чекорам делумно женствено, но всушност сум многу... издржлив... Океј?“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Изгледаше дека сите толку сериозно ја сфаќаат Космичката шега, што едноставно не сакаат да чујат мали, некосмички шеги.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа беше вистински општествен настан во андерграунд светот, бидејќи толпа луѓе од Макс и од нашите филмови беше во него...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Коса ја носеше идејата дека целиот нов култ на млади се појави благодарение на крајот на времето на Рибата и почетокот на времето на Водолијата - и навистина изгледаше дека клинците прифаќаат такво нешто.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Изгледаше дека кога станал утрото, добил некоја идеја, а остатокот од денот го поминуваше развивајќи ја - тогаш, на пример, застануваше по еден час и штом пак почнуваше да говори, тоа сигурно беше додаток на развојот на неговата идеја или нејзино расветлување од некоја друга страна, секако, без оглед што сте зборувале во меѓувреме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Неговиот начин на размислување беше крајно систематичен.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Изгледа дека тие со векови заедно се граделе, заедно растеле, зашто и денес катедралата се чува грижливо за да не ја нагризе забот на времето и луѓето се трудат да ѝ ја зачуваат нејзината младост.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Изгледа дека се спокојни само децата кои , по дебелиот снежен килим на софиските улици и паркови, без прекин се санкаат, се валкаат, прават снежни топки и со нив фрлаат по своите врсници.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Изгледа дека панорамата на сликарската плоштатка не се менува, освен можеби сликарските платна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Првата на којашто наидов изгледаше дека е оклопена во Јапонија; скршена, со едната нога подвиткана под себе како метален колан; ненавиена.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Грот: Изгледа дека оние „класичните” елементи на андерграундот сосема си ги избегнал. 118 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
По се изгледаше дека и пајтонџијата сакаше да стигне навреме макар и цркнале коњите уште неиспрегнати, та не го заставаше камшикот ни минута. Со грабаница ја претрчаа света Недела и застанаа пред анот на Мита Црнамара отунати во бела пења, а пајтонџијата сиот гола вода од пот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Кај рускиот велиш? — му се обрна патникот на Мита. — Кај него, каде на друго место, — му одговори црниот Мито.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секој час изгледа дека ќе станат сите од подиумот и отворено, онака дека без ракавици, без завивање, решително и непомирливо, ќе се спротивстават: извинете, ние протестираме, не се согласуваме да свири сам трубачот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Изгледаше дека сивото зимско небо ги напушта своите височини и целото слегува по ридјето, падините, доловите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И кучињата и момчето, изморени од тишината во која изгледаше дека се слуша само паѓањето на снегот, ги наострија ушите, фаќајќи се за тој ненадеен крик како за нешто многу интересно, нешто многу пожелно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Прво, уште на пристапот кон колибите, збиени една до друга на една зарамнина, со безброј плевни и кошари наоколу, ги нападнаа булук кучишта, та изгледаше дека на Бојан и Денко овој ден им е последен ден од животот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Понекогаш изгледа дека другото искуство, она на патетичното исцрпување на мислата и на енергијата за пишување, е поново и почудесно. До каде може да оди ова одвикнување? 14 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Самиот Гринавеј својата литературна предлошка толку ја модификува што тој на некој начин станува подобар или „подобар“, како што е случај со драмата THE DUCHESS OF MALFI (Војвотката од Малфи, 1614,) на Џон Вебстер која беше инспирација за ГОТВАЧОТ, КРАДЕЦОТ, НЕГОВАТА ЖЕНА И НЕЈЗИНИОТ ЉУБОВНИК, кадешто, како што тврди Шон Френч, „различните простории изгледа дека претставуваат различни етапи од историјата, едно архитектонско исмејување на човечкиот прогрес.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Изгледа дека не ти треба веќе.“ „О, не, Френк.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не, тој така ја држеше раката и мижеше со едното око зашто така му изгледаше дека гулабите летаат пред неговата рака а тој ги турка напред.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Велеше, како и онаа вечер кога го загубивме, дека светот му изгледа страшно стар, и дека бојата на предметите и мирисите, како што минуваат годините – слабеат; дека има потреба да се врати назад, барем во детството; го гледав и забележував дека и двајцата тонеме постепено во некакво неодредено опуштање, дека разговараме за суштински нешта, иако изгледаше дека говориме безначајни работи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Скалите веќе не допираа до тој ред, и изгледаше дека овојпат нема исход, излез нема никаков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Немаше ниту потреба да говориме нешто за нас, нешто што веќе ни се имаше случено, оти изгледаше дека сѐ меѓу нас веќе се беше случило, и дека веќе не би можело ништо да ни се случи што би било непознато.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Изгледаше дека се гордее што нема раце.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Левиот мазен образ одвреме-навреме му се грчеше; изгледаше дека безуслешно се обидува да се насмее. Очигледно го жалеше старецот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Изгледа дека Мичиген ривју ѝ ја проследил информацијата на својата матична организација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Изгледа дека мојот предмет не му беше нималку помил на геј-печатот отколку на Американското здружение за семејни вредности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Патрик Џонсон за една книга за геј-мажите Црнци од амерканскиот Југ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Својски и отворено да учествуваш во културни практики што изгледа дека изразуваат трансродов субјективитет или кои се обележани како женствени – било затоа што самиот настран сензибилитет се става на женската страна од традиционалната поделба помеѓу кралиците и трејдовите, било едноставно затоа што обожавањето диви или други женски икони би изгледало дека одразува длабоко идентификување со жените од страна на геј-мажите – е општествено и еротски ризична работа за геј-мажите, без разлика колку се горди и колку се прифатиле себеси. ‌Ете ја сцената од филмот на Норман Рене од 1990 г.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во 1979 година Дик Хебдиџ напишал една прочуена книга што целосно се занимава со „значењето на стилот“, за кое сметал дека е клучот за разбирање на идентитетот на некоја малцинска поткултура.385 А уште во 1964 година, Сузан Зонтаг распалила „против толкувањето“, против оној вид ликовна критика што ја претпочитал содржината повеќе од стилот, што изгледало дека е зависник од значењето и доследно наумен да изнаоѓа уште значење, постојано ново значење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не, не ако му се верува на Чез или на Честити, одвреме-навреме трансродовиот фризер од Хикори, Северна Каролина, кого во 2004 година го интервјуирал Е.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Проектот за обид да се конкретизира значењето на стилот не е нов.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па, тогаш, јасно е зошто ниеден геј-маж – барем ниеден геј-маж кого го преобразиле практиката на кампот и неговото радикално гледиште за родот и за општествената хиерархија – не би ви бил посебно желен да се поврзува со мошне феминизираните дејства на традиционалната машка геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако бродвејскиот мјузикл може да им биде близок на стрејт-жените на начини на кои не им е близок на стрејт-мажите, иако може да ѝ создава помалку родови неволји на својата хетеросексуална женска публика отколку на хетеросексуалната машка публика353, изгледа дека нема стрејт-женски соодветник на силно самотното, бурно екстатичното, претерано сентиментално детско искуство на мјузиклот што го опишува Д. А. Милер.354 Италијанските вдовици од Фајер Ајленд носат дрег, но не личат на жени, ниту пак имаат таква намера.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако изгледало дека нивниот вид хумор го тривијализира страдањето, тоа не е зашто биле бездушни, безобѕирни, надмени или бесчувствителни во однос на болката и тагата – било сопствената, било туѓата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Историчарите на уметноста со векови пишуваат за историјата и за функцијата на стилот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Толкувањето, според нејзината полемичка критика, го сведувало „уметничкото дело на неговата содржина“, а потоа таа содржина ја толкувало за да извлече од неа значење.386 Зонтаг жестоко ѝ се противела на психологијата, како и на хегемонијата во либералните кругови на психолошкиот хуманизам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Промовирањето на геј-идентитетите за сметка на геј-субјективитетите можело полесно да се толерира во 1980-тите и во 1990-тите години, кога изгледало дека таа заштитна тенденција ги одразува најитните потреби во една катастрофална политичка состојба. ‌Со подемот на Новата десница, со сѐ поголемиот пустош од ХИВ/сидата, одново помодната хомофобија побудена од моралната паника поради епидемијата, а и поради неуспехот на повеќето влади делотворно да одговорат на медицинската катастрофа што им ги погаѓаше граѓаните, геј-движењето имаше разбирлив импулс да настојува да опстанеме како луѓе, да се одбраниме како припадници на група изложена на огромен колективен ризик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-културата, каква што ја познававме, беше остаток од една претходна епоха. Не ни изгледаше дека е за нас, дека е наша култура. Немаше што да ни понуди.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од неа зависи сексуалното достоинство на геј-мажите, како и нашата еротска престижност и пожелност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова објаснува зошто ужасот може да сосуштествува со урнебесноста во поетиката на машкиот геј-дискурс, а човечките неволји, како што е епидемијата на ХИВ/сида, може да станат средства за пародија без најмала импликација на свирепост, дистанција или одрекување – без онаа „моментална анестезија на срцето“ за која филозофот Анри Бергсон мислеше дека е нужна за секоја комедија.197 Според некакво хетеросексуално и хетеронормативно културно мерило, кое ја мери искреноста на јавните сентименти според тоа за колку стрејт треба да се сметаат – според јачината на нивното категорично одбивање да ја признаат сопствената перформативност, според нивното свечено клонење од секакво признавање на театралноста или на играњето улоги, на секаков дослух со својата публика околу формалната или конвенционалната природа на нивниот израз и околу недозволивоста на нејзиното признавање – според тоа мерило, велам, сигурно би изгледало дека италијанските вдовици од Фајер Ајленд си ги тривијализирале чувствата, не си ги сфаќале сосема сериозно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Запрашан како реагирале мештанките кога ќе ја виделе Честити (женското алтерего на Чез) в црква или во трговскиот центар или кај лекар, Чез рекол дека знаеле дека не е баш она што изгледало дека е: „Ниедна природна жена... не обрнува толкаво внимание на детали“.352 Истата логика важи за некои од другите тука споменати машки геј-културни практики.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Долгогодишен сопатник (Longtime Companion), каде што дечкото го фаќа обично мажествениот Фази како занесно отвора уста на жизнерадосната женска вокална нумера од Дримгрлс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Би изгледало дека да се биде геј подразбира цел став и цел состав од вредности, цела културна устроеност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не разбирам баш сѐ, ама изгледа дека сопатников е пославен отколку што замислував.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Изгледа дека на бродот немало средства за преврски, а рацете на тие кои вршеа преврски не биле баш учени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По сѐ изгледаше дека од нашата куќа сите излегоа живи и здрави, бидејќи таа не падна уште на првиот потрес.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Овие имаа обичај да им пријдат на оние што изгледаа дека му се наклонети, на пример се чешлаа како него; „Која е неговата порака?“ - нервозно прашуваа, „Што сака тој?“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
По залезите, по последната дневна тага искажана со писок на бездомна животинка што се засолнувала меѓу лисја на гранки пред рано измитарена лисица, месечината, скаменет цвет над камен, никнувала од темниот раб на многугрблестите ридишта, поточно од самиот крај на светот: жугнувајќи од невидлива фиданка кон спокојството на височините, кон тајните на сите човечки надежи, побелувала и станувала спрложена, била лик на потаен покосник со нејасна, размачкана насмевка и изгледала дека претскажува нови неволи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јастрепски остроока, подгрбавена аглесто и со машки објала под црната калуѓерска облека, така што дури и рамениците ѝ личеле на скршени или преморени крилја, изгледала дека никогаш веќе не ќе зачекори по таа земја на тага, дека ќе остане на тоа и свето и проклето место, помеѓу две нездрави црни борови стебла, и самата да пушта од себе испреплетени корења и да го наслушува со накривена глава минатото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Косите, повеќе лилави отколку црни од јад или побелени од спомени, ѝ ѕиркале од под забратката и биле некако призалепени за скаменетото лице што не познавало насмевка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Изгледа дека има некој закон по кој сите млади револуционери бездруго треба да изгледаат токму како тебе. Колку години имаш?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Беше нешто неизменливо во секого од нив, Змејко не можеше да ги прифати, а сега чинеше сè само да ги ослободи од оние нивни мисли дека тој ги има, да не се чувствуваат купепи, и изгледаше дека успеал.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ганка се мажеше за човек со занает и - со дуќан, за кројачот Арсо, толку невозможно ситен што мене ми изгледаше дека е дете циркуски маскирано во човече.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Изгледа дека некогаш сум поминал таму. А може да сум живеел таму.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Изгледаше дека главата го влече кон облаците безуспешно трагајќи се до јакиот жилав врат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Она што првин изгледаше чиста дедукција од микро во макро ниво изгледа дека повторно ја промени нашата онтологија.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Како да беше сиот од мали вентили: штукаше и изгледаше дека прска, отфрлувајќи ја главата од собраните раменици. Се знаеше - од него избиваше парфем и лук.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Брат му го забележа тоа; се заджа да не ја прати во неврат својата стрпливост. „Една стрнка моли за прием, другар началник“, понизно рече девојката со толку слаб глас што изгледаше дека говори од зад некој ѕид. „Нека причека“, рече брат му и ги собра актите во фиока.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Изгледаше дека ќе падне и ќе се разлее како влага во влагата, додека коњот ќе продолжи да ја влече својата тешка судбина, незнано некаде во магла и неврат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Изгледа дека ја знаеше целата песна наизуст.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој го меморираше нивниот изглед, но не чувствуваше никаков интерес за нив, или барем изгледаше дека не чувствува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа живна, се сврте да го погледне уште еднаш Винстон и изгледа дека веднаш ѝ се бендиса.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг изгледаше дека ќе падне тепачка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сето тоа му изгледаше дека го гледа во крупните очи на мајка си и на сестра си, додека гледаа нагоре кон него низ зелената вода, стотици метри долу, и натаму тонејќи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој ѝ раскажа за необичната блискост што постоеше, или изгледаше дека постои, меѓу него и О'Брајан и за поривот што му се јавуваше понекогаш едноставно да му пријде на О'Брајан, да му соопшти дека тој е непријател на Партијата и да побара помош од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најпосле се најдоа лице в лице и изгледаше дека негова единствена желба е да избега.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изгледаше дека мисли оти е сосем природно што „ тие“ сакаат да те лишат од задоволствата, исто како што ти сакаш да одбегнеш да бидеш фатен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Забележала дека носи некакви необични чевли... вели дека никогаш порано не видела никој да носи такви чевли. Значи, изгледало дека е странец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му изгледаше дека бесната глад во неговиот стомак го оправдува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но беа обична имитација на неговиот поранешен стил и чудно безживотни и неубедливи преџвакувања на стари теми - за жителите на бедните делови од градот, за изгладнети деца, за улични борби, за капиталисти во цилиндри - изгледа дека дури и на барикадите капиталистите ги задржувале цилиндрите на главите - еден бескраен, безнадежен напор за враќање во минатото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Необично беше тоа што изгледаше дека не само што ја загубил способноста да се изрази, туку дека дури и заборавил што е тоа што првобитно имаше намера да го каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изгледа дека имало демонстрации во знак на благодарност на Големиот Брат дури и поради покачувањето на следувањето на чоколада на дваесет грама неделно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изгледаше дека не постои час од денот кога таа не маршира помеѓу коритото и жицата за сушење алишта, наизменично полнејќи ја устата со штипки и пеејќи од срце страсни песни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој е веќе мртов, помисли. Му изгледаше дека дури сега, кога почна да бива способен да ги формулира своите мисли, дека го презел решавачкиот чекор. Последиците на секој чин се содржани во самиот чин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И изгледа дека сум го изговорил повеќепати.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг изгледаше дека двата мускулести колка ќе му ја сомелат утробата во каша, а потоа се проби, малку испотен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Па, изгледа дека јас подобро дознавам отколку ти, драги? Кажи ми, што мислеше за мене пред оној ден кога ти ја дадов пораката?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше, без сомнение, неговото лице, но му изгледаше дека се променило повеќе отколку тој самиот во себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изгледа дека биле замешани во нови заговори уште од првиот момент на ослободувањето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Изгледа дека во тоа време си бил свиња ѕверосана“, рече неутрално. „Сите деца се свињи.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Наеднаш изгледаше дека сите трчаат преку плоштадот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Шминката врз нејзиното лице беше толку многу намачкана што изгледаше дека може да напукне како картонска маска.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби изгледаше дека ѝ се оддалечува на Атиџе, но тој всушност ѝ се приближуваше, нели?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Изгледаше дека последната средба со Марин Крусиќ е навистина и последна, бидејќи цела година помина како тој не се појави.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Изгледаш дека тие денови ние бевме единствените гости, па љубопитно ги отворав вратите од собите, влегував во нив и им се восхитував.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Марија не престануваше. Плачеше толку често, што изгледаше дека плаче постојано... И дење и ноќе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Изгледаше дека тој нема намера да замине.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во гимназијата и на универзитетот Хегел не покажувал никакви знаци на исклучителни способности, бил повеќе прилежен и уреден колку што обдарен, и по се изгледало дека ќе стане еден од просечните доценти на некој од многубројните немски универзитети.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Помислив, изгледа дека тој не се чувствува добро!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Луѓето со најнеприфатливи гледишта најчесто се најотпорни на обидите да ги промениме.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Изгледа дека техниките на интерперсонална манипулација, контрола и моќ не го наведуваат несреќниот да биде среќен, депримираниот да биде радосен, избезумениот да биде смирен, дезориентираниот да биде ориентиран, конфузниот да биде јасен, заведениот да ги отфрли неприфатливите и да ги усвои прифатливите гледишта. Margina #21 [1995] | okno.mk 51
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Па како тогаш да ѝ се препуштам кога однапред се плашам дека може да ме занесе онаму каде што не сакам?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Изгледа дека сепак е поумесно наместо на науката да му се препуштаме на причинувањето иако сум свесна дека станува збор за некоја непозната патека на прелагата по која немам сили да зачекорам?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа мора да го стори ова не само поради тоа што сето она кое желбата сакаше да го оттргне од говорната игра одново се враќа во неа, туку и поради тоа што истовремено, и самиот говор се наоѓа загрозен во својот живот, изгубен, отсечен, поради тоа што повеќе нема граници, препуштен на сопствената конечност во истиот миг во кој изгледаше дека неговите граници се бришат, во истиот миг во кој престанува да биде сигурен во себе, опфатен и ограден од страна на бесконечното означено, кое изгледаше дека го надминува. 50 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не дека зборот “писмо” престанува да го означува означителот на означителот; тоа во една чудна светлина покажува дека “означителот на означителот” престанува да го дефинира акциденталното удвојување и секундарноста лишена од нејзините права.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се трудеше да чекори воедночено да за не изгледа дека бега.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дончо ( Тета Чана го викаше Доне) не изгледаше дека е роден во иста година со неа, дури и во ист месец, ама не и во ист ден (само близнаци можеле да се родат во иста година, во ист месец и во ист ден), оти тој беше уште еден нејзин бој повисок, два пати поширок во грбот, а за главата и да не се зборува - тетка Чана му велеше дека има шиник глава!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
За да не изгледа дека се тие само гласови, властите презеле и некои конкретни мерки.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дома не најде никој. Изгледа дека сите домашни беа истрчани да грабаат злато.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Да „ја имаш“ мајка ми не е баш лесно, иако изгледа дека ти стои на располагање и дека можеш во секое време да сметаш на неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)