Роса, како и секогаш, не ја симна насмевката од лицето, изгледаше среќна што се вратиле во Скопје и во Македонијата, иако, длабоко во срцето, стравот ги затегнуваше сиџимите и тоа правеше туп туп туп!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Ако за жедниот човек само водата е среќа, таа изгледаше среќна.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)