извика (гл.) - тивко (прил.)

- Манукот, манукот е долу! - чу Веле како извика тивко некој и осети како да му падна нешто на главата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Четниците, кога ги бараат непријателските јатаци, не тропаат полека и не извикуваат тивко, туку ќе ја искршат вратата и ти, уште нерасонет, ќе ја почувствуваш студената кама под грло.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)