Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

По стиснатите веѓи и брчките околу усните на богословот знаеше дека ова не е нивен последен разговор.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Таа знае дека ќе го има.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Чувствував дека сум сѐ уште многу мала, а тој татко ми ме исполнуваше со стравопочитување и знаев дека самиот ќе реши онака како што е најдобро.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во погледите на војниците, кои знаеја дека заробениците одат во нивната патри ги гледаа со завист.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Напуштајќи го Министерството во ова време од денот, тој си го жртвува ручекот во кантината иако знаеше дека во кујната нема друга храна освен едно парче црн леб што требаше да биде сочувано за утрешниот појадок.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дали знае дека има мајка...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Велам мојот живот иако знам дека тој мој живот не е осамен остров туку е дел и од многу туѓи животи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но, треба да се знае дека она што таквата хипотеза во случајот со Циганка ја прави привлечна е нејзината строга врска со Милеровото грижливо читање на самиот мјузикл, читање што самото ја создава хипотезата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Знам дека и бевте голем пријател на мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потоа, чекорите конечно стивнаа, по што знаев дека црниот човек е дојден до целта.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Знаеше дека ќе поминат денови пред да му се даде можност да погледне во неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ја гледам, секогаш ми се чини дека ќе ми се врати синот... а знам дека нема да се врати.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Да, знам дека повторно ќе ми биде тешко чекањето, но знам дека ќе се исплати. ќе најдам начин мојата тага да ја отелотворам во нешто што ќе остане да ме потсетува на тие мигови поминати во тага и заборав.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Никогаш никој не ќе знае дека еден капетан блажено почива овде.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но, уште веднаш, штом бичкијата се закопа во трупецот, а тој се поттргна малку настрана за да здивне, онака скапнат, со две врени клопчиња умора под своите мишки, погледот му запре на прозорецот и уште веднаш знаеше дека сега, само уште кусо време, ќе мора да дојде и крајот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како побегнаа Хаџи Ташку и дружината, сигурно не знаат што сторија, сигурно не знаат дека го убија стрика Анѓела.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш ние со сигурност знаевме дека ќе се пукаат пуканки и заборававме на огнот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Без да стигне до крајот на книгата, тој знаеше дека тоа мора да е завршната порака на Голдштајн.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Претчувствувал и не се излажал: младиот Куно Бунгур со неколку голтки испил половина карта препечена ракија. Видливо се мачел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Толку е постелата за секој.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Набргу потоа сите знаеја дека во работните денови, од понеделник до петок, по 19 часот, во ресторанот „Кај Таки“ за припомош беше ангажиран Гоше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ловците на робови (веќе знаев дека се тоа) престанаа да пеат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сака да ѝ каже некој топол и нежен збор, ама знае дека нема да ја утеши.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Пред тој да дојде - ме уби веста за мојата смрт?“ Не знаеја дека е буден и се збунија, покајнички и смерно, како пред семожен исповедник, намалувајќи се, обајцата до тој миг занесени само со една слатка и којзнае од кога недоживеана љубовна игра.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Знам дека припаѓам на групата приватности и знам дека не е нималку во согласност со некакво подлабоко согледување на книжевната постапка кај Кортасар или на теоријата на преводот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А и сега, мислам во моментов, јас можеби и не сум неговиот најжежок проблем!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Стојам - ама како да немам нозе - не ги чувствувам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Молчев и ја гледав право в очи, како да сакам да се уверам дека не се шегува со мене, иако добро знаев дека ја зборува вистината, оти тоа ќе беше недозволено ужасна шега ако ме лажеше и таа никогаш не би ми го сторила.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Еразмо беше распнат меѓу два пата, прикован за сопствениот крст, кој му тежеше; покрај тоа што знаеше дека мора да го носи, беше немоќен да излезе на крај со неговата тежина, со тежината на своето сопствено физичко тело, со сето она што телото го бара!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сега сите што читаат весници знаат дека некој си полжав од арапско потекло цели четири години бил мртов експонат во еден лондонски музеј, па кога случајно го испрскале со вода почнал да го грицка картончето на кое бил поставен.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Се потргна доста настрана од дирата; знаејќи дека сега тоа беше многу повеќе потребно, отколку при првата средба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Рофја да ги удри. Сѐ собраа ... Зар не знаат дека имаме деца?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ако веќе се знае дека животот е сон, времето може ли сонувач да биде?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Плачеш ли? Знаев дека во очите на беспризорните ќе пораснам и со победнички поглед го побарав Пенча.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тогаш ја познал. Веќе знаел дека не ќе му одговори.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Доволно сум во здравтвото за да знам дека тоа во превод значи ...вашата мајка почина... ама не сакав да верувам во тоа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не знам каков е трендот во светот ама знам дека во Македонија постојано расте бројот на зависниците од интернет кои секојдневно се дружат со нивното височество фејсбук и скајп.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Јас знаев дека борбата на Добрата Душичка против бесмислата со помош на најбесмисленото нешто – разговорот со празното - значеше да ѝ се даде смисла на бесмислата; светот отсекогаш бил полн со луѓе кои се гледаат очи в очи и водат празни разговори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знам дека детето е во Романија, ама таму е и седиштето на грчката партија и не ми го пушта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сега дури знам дека неминовноста што го објавува присуството на смртта останува недопирлива за моите размисли.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Аман, Костадине! Немој, синко!... Чедо, чедо мајкино...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Имаше слушано како некои мажи, кои знаеле дека нивните жени постојано ги изневерувале, сепак продолжиле да живеат со нив поднесувајќи ја измамата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Денес се среќни што си овде, во Шумшул- град.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знаев дека е тој никаквец, Методија од Стрелеско. Кој ќе биде друг?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тато: Тоа го знаевме и кога решивме да го напуштиме Кочани... обајцата знаевме дека се селиме во градот со највисока стапка на невработени, знаевме дека ни е минимална, па дури и никаква можноста за вработување.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Не знае дека олукот е затнат со нешто што е завиткано во крвави крпи.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тие знаеја дека робови се родени и робови треба да умрат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

„Ти како сакаш„, ѝ рече на Тодора, „ама јас на огнот сум вечен роб уште од раѓање, а само господ знае дека на сите тревата ни е прва одежда, а црвите вечни гости”.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој знаеше дека ако вистински се заложи, не со пушки, не со бугарски тенкови, туку со упорна агитација, ситуацијата може да се среди.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сака да знае дека некој го мисли, како неизнудена обврска.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знаев дека звукот на оргулите, колку и да ти се одалечуваше од Париз, колку се повеќе се наближуваше кон твојата земја, знаев дека тој ќе допре до твоето срце.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Фала му на бога што Агна не знае дека низ нивните штрби усти го грвалат и нејзиното име.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По нешто, сеедно бев известен или моите сетила беа со престажувачка сила, знаев дека проживеаја многу ноќи во треска.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И едниот и другиот знаеле дека попусто ќе се обвинуваат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сега знам дека таму, горе на небото, има ангел кој ме чува.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Меѓутоа, знај дека хартијата во која се спакувани, за сите е од ист квалитет. А знаеш ли зошто е така!?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Вујна Клементина, слушајќи ги и таа ученичките, од различна националност и вера, како пеат една француска песна, знаела дека не е ни место ни време за да ги искажува своите дилеми, кога нејзината штитеничка Ервехе веќе беше восхитена и прифатена во „утописката оаза”.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Решив на утрешниот “састанак” овие мои дилеми да ги поставам на дневен ред, иако знаев дека главна точка ќе биде мојот случај.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Даскалов е и премногу сериозен за да стори таква пакост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако ни е допуштено да направиме една дигресија, ќе речеме дека Тажниот младич во возот толку тажен само затоа што знае дека движењето што го оживува веќе престанало да биде апсолут, стварност по себе, како што беше според класичната механика која им се покоруваше на системите од галилеевските координати, туку нешто релативно, зависно од системот за запазување.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Знам дека сфаќате оти јас воопшто не се сомневам, дури ни не помислувам дека некој од болничкиот персонал можел да биде соучесник во исчезнувањето на Загорка Пеперутката!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Затоа денес е невозможно да се направи епидемиолошка студија за бројот на излекуваните од шизофренија.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Знаеја дека војниците сепак ги сфаќаат и после сето познанство незгодно им е да употребат сила.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Не дека сме можеле нешто да сториме за неа дури и да сме знаеле дека е таму.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Знаев дека е важно да се сетиш во што е вицот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Други пак, напротив, може да гледаат на работита сосема поинаку.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ете така, татко мој, оче Мида, така и ти брате Лествичнику што по скалите нагоре одиш (а слегуваш) кон својата одаја, и ја отвораш вратата и ме гледаш, и знаеш дека и јас знам, и солза не проронуваш, а јас плачам, оти те сакам, оти си ми брат и друг јас на светот овој ништо немам, оти ти велам: сѐ ќе сторам братот мој да не ја изгубиш главата, оти утре страшно собитие те чека, брате мој, кога логотетот ќе види дека одајата си ја отворил не три, ама три илјади пати за овие години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот се сврте кон мене, ме погледна, и јас знаев дека мене ќе ме одбере за сопатник свој во подвигот што се готвеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Само јадење не барај ми! оти таа знае дека не е на арно кога некој ти бара јадење.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Знаеше дека е најтешко да се изддржи тоа, што во тој глас можеше да се сети, безмалку да се види, како волкот ја отвора устата, како грчот во празниот стомак му ја исправа главата, оптегнувајќи му го гркленот до крајната возможна граница на еластичноста и како секој мускул на него станува потврд од дрво, сув и истенчен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Молчи но знам дека мислите ѝ се ројат како пчели.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се вознемирив, се возбудив, не знам дали ми се плачеше, дали се уплашив, или..., но знам дека одеднаш сите тие прашања, сите тие ѕвезди, светулки, мириси, сенки, шумови, облици и бои околу мене и во мене се измешаа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Само знам дека татко му е Унгарец, мајка му Србинка“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Знам дека и ти си збунета во овој миг, но зад следните редови се крие уште една голема и болна вистина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Заздравувањето ќе биде тешко но да се надеваме на најдоброто.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сега беа дојадени и Змејко знаеше дека треба да ги спотера овие двајца што побргу да си заминат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас од порано знаев дека е тој незавршен историчар, но не знаев дека е толку упорствен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Не, всушност, дојдов тука на конференција за екологија, - тактично ја поправив тетка Марија, знаејќи дека оваа грешка почнала одамна, уште кога мајка ми разговараше со тетка ми Олга по телефон и дека сега тешко ќе има изгледи да се поправи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Иако бев многу уморна знаев дека до вечерта не ќе можам да заспијам ниту пак да се одморам.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Обајцата беа бели и знаеја дека еден од нив ќе мора да попушти а тоа не го сакаше ни едниот ни другиот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Што друго им остануваше на луѓето, иако знаеја дека така само тие осиромашуваат до гладување, а Луман, Дико и Бошко ги полнат џебовите.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сите знаат дека нема друго видување, ама пак викаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Луѓето, бидејќи знаеја дека баба Севда заборава и зборува што е да е нека е, едни ја сожалуваа, други се потсмевнуваа, ама главно гледаа неа заволијата да не ја повредат, и така секој си го гледаше патот свој.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Исто како што може да се покаже дека темите на недостижноста и сексуалната фрустрација биле пресудни за концепцијата и создавањето на “Етан доне..” -елементи за кои знаеме дека се одраз на приватниот живот на уметникот - не е ли исто така можно сознанието дека постоењето на ова дете извршило влијание врз почетните идеи за темата и изгледот на “Големото стакло”, кое покрај другото е започнато во 1912 година, една година по раѓањето на ова девојче?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Само не знаев дека неодреденоста и неограниченоста се моите најдобри пријатели, додека неформалноста ми е начин на опстојување без постојаност во постоењето.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Мислиш измислувам? Од каде знаеш дека измислувам кога ти не беше тогаш во градов?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Одамна знаел дека никому не му се случило да избега од она што му е пишано”.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

По розикавите сенки на лицето и по влажната коса знаев дека тој се капел в река.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Веќе бев потсмирена со плачењето, удобно бев сместена во прегратките на мајка ми и се чувствував безбедна, но последниве зборови, колку и да знаев дека татко ми само онака, по навика ги кажува и дека всушност веројатно не мисли баш така, сепак ме избезумија.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како да не знам дека сум жив.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Умееше да ти се умилкува, да те задева и да те повлекува сè додека не го добие она што го сакаше, знаејќи дека навистина не мислеле да го казнат и дека лутината во гласот била лажна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Вратата не беше заклучана. Како што предвидував и тројцата седеа на софата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секогаш кога ќе ме замолеше да ѝ го подадам тоа кожено коланче јас грубо го нарекував каиш. Нели, само за да ја збеснам!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ги гледаше неговите кревки увца и неговите очички, и оние четири тенки како чапарушки и растрперени ноженца, ја гледаше сета таа чудесија од кревкост и невиност, со нешто многу од тревките во себе и со секој миг сè посилно знаеше дека таа дива ноќ не можеше да биде во состојба ни да измисли друг повистински гостин, што би можела да му испрати за да го зарадува во неговата самота, од овој, што беше сега тука, во неговите нозе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Веднаш знаев дека тоа е Христина. Така и беше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Беше бестелесна, а сепак сиот мој копнеж се впиваше во неа, затоа што знаев дека, некаде на светов, таа има и свој телесен облик.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаеше дека порано или подоцна ќе одговори на О'Брајановата покана.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неговите желби секогаш беа скриени помеѓу зборовите со кои го кажуваше своето забележување, воодушевување или несогласување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Останав тука, со нив, и не се спротивставив, иако знаев дека кој рамнодушно гледа на злото, наскоро ќе почне на него да гледа со задоволство.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И знаат дека Божјите зборови Не се негде далеку и недостижни Бидејќи тие зборови со светлини се хранат Од нашите човечки чекори.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Треба да знае дека битката против незадржливоста на исконот е бесмислена.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Преминувањето на границата значи одење кон нешто ново, нешто кое знаеме дека ќе биде различно од она од кое доаѓаме.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Не ја беше видел, а сѐ уште јасно го гледаше нејзиниот лик и по тоа знаеше дека ќе му стане судбина, дека што и да направи, каде и да бега, со неа ќе мора да се сретне и да го стори тоа што му е пишано.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Наместо тоа, тој ги усидри своите текстови во поредокот на интелектот, во одредливите води на библиотеката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако бев слеп ќе знаев дека не си ти – ѝ реков – поинаку мирисаш од неа, но гледајќи те не знам што да речам - а потоа налутен и на себеси и на жената отрчав низ коридорот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Само што овие медитерански зовриени глави тоа го припишуваат на ашкенаскиот менталитет.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тргнав ќорлемечки, а тоа се покажа необмислено! – викнав на глас но притоа се трудев ова да не прозвучи и како поплака.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знам дека Весна не ќе ме остави додека не ѝ објаснам сѐ за студената чешма.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Лекарот мора да знае дека постапува правилно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Си ги пули врвките на разгазените чевли - знае дека во далечините секогаш има магла.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Некоректното однесување кон кодошот? Мисли сериозно?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И знаев дека нешто зад клучалницата на душата на Лествичникот скриено и тајно има.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше тоа само момент, се разбира, но беше прекрасно да се знае дека еден хомосексуалец со работничко потекло од Питсбург може да го измени светот според неговата визија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И низ песни прескокнуваа цели епохи Од Самол па до наши дни Што има Македонците да се плеткаат Во подемот и пропаѓањата на сите империи Одвреме навреме во песната на Македонците Ќе им влеташе по некое клето Турче И тогаш ќе се сепнеа и ќе си речеа колку ќе се изрезилеја Ако го скокнеа времето на Отоманската империја Баш во тоа време се збрани сите македонски страдања Сите порази и загушени востанија Баш во тоа време на Македонците им се нанесоа најголемите неправдини И некако природно се прими што Отоманското царство Го урниса човек роден и учен во Македонија Природно беше што во тоа време Некои Македонци влегоа во Стамбол на бели коњи Иако беше сосема неприродно и уште понеправедно Што по по урнисувањето на Царската порта Македонија ја распарчија балканските орли И оттогаш наваму така распарчена се тетерави И во соништата за сите царштини Ја римски ја византиски ја турски биле Тадури и австро-унгарски И на Австро-унгарците Македонците им најдоа маана Да стасаше нивната царштина до Македонија И тука одамна ќе имаше филхармонии и универзитети А не само амами тек и чифте амами и секакви анови Одвреме навреме Македонците ќе запееја Под московски вечери Рабјинушка Калинка и такви песни Знаеја многу такви песни како да не знаеја И од порано беа начуле по некоја Ама особено научија да пеат по руски Откако се најдоа во црвеното царство Неоти знаеја како се најдоа во црвеното царство А отпосле дознаа дека баш во времето На црвениот император Јосиф Висарионович Сталин Се стави печат на старите делби на Македонија За сега Македонците севезден да се прашуваат Има ли во историјата печати што бледнеат Има ли печати на кои им истекува рокот на траење Ако има такви печати тогаш сетики ќе дојде денот Кога на најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Македонците ќе ја качат најубавата им мома Угул гола ќе ја седнат врз знамето со шеснаесеткракото сонце Префрлено наместо седло преку грбот На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Во наизменичен патриотски кас и галоп Да го обиколи сиот свет И да ја разнесе насекаде славата и гордоста на Македонците Секако ќе има и такви кои ќе се противат на ова И ќе велат дека тоа ја навредува честа на Македонците И особено честа на Македонките А Македонките се рамноправни со Македонците Ако не од времето на Роза Луксембург Тогаш барем од времето на Валентина Терешкова Македонките уште пред да се родат знаат дека се рамноправни Македонците нека си мислат дека се порамноправни Впрочем какви и да се Македонците никогаш не се сложиле за ништо Па нема да се сложат ни за голата мома гордо јавната На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Оти сите Македонци знаат дека жена гола ако видат Голема кавга ќе се роди во тие што ќе ја видат и сонуваат А во кавгаџиско настроение се заборават без исклучок Сите соништа од циклусот за пропаднатите империи.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Тоа се чудеа, но знаеја дека не е нивна работа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Со други зборови, би нѐ открил: би изразил, а со тоа и би обелоденил, нешто срамотно или неугледно или барем потенцијално дискредитирачко за нас, нешто непожелно или патетично или претенциозно или непривлечно, нешто штетно за нашиот идентитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаеш, можеби тоа е смешно, но отсекогаш сум сакала да се знае дека луѓето не ѓи прави луѓе само нивното богатство, туку и човечноста, секако ако ја имаат, а и внимателното однесување.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Уште нешто за окото. Знаејќи дека забележувањето е најтешката работа, особено под набљудување од страна на туѓинците, или нашинците, од околните јавни погледи.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Знам дека си одам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Беше крајот на јануари и тој отсекогаш знаел дека то со волците морало да биде токму вакво.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Иако не можеле да му го препознаат лицето на видовникот, луѓето знаеле дека престарите очи со конци крв околу себе догледуваат сѐ и сѐ знаат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ете, тоа се случи господине судија. Знам дека е необично. Но, се случи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И како по вакви бисери да поверуваш во секојдневието што ти се нуди, кога знаеш дека за твојата безбедност се грижи неспособниот инспектор Брок, дека твојот град го водат тројцата корумпирани свињолики одборници, дека твојата светла иднина ја одредува Министерството за истражување руди и губење време, а дека вистинското мерило на твојот транзиционен свет е пијаницата Суперхик, кој краде од сиромашните за да им даде на богатите?

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Сакав да исчепкам некоја вистина за она што се збиднуваше во човековиот свет.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но и додека ме разбудуваше знаев дека поголемиот дел од ноќта ја поминала будна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако, се разбира, знаеше дека Петрович и за осумдесет рубли ќе се нафати да сошие: меѓутоа, пак од каде да се најдат тие осумдесет рубли?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И уште знам дека никој не е вечно отфрлен – и секој може да биде спасен“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А сите надвор, со чиничиња подготвени чекаат по парче од колачот, за кој веќе знаеле дека ќе го јадат уште од моментот кога си се растропала со жицата во ванглата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не знам зошто мислам дека нештата ќе се променеа и дека животот ќе ѝ беше поинаков... ама знам дека таа сигурно ќе си останеше истата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сите знаат дека штом така рече Костадин Дамчески, тој, Костадин Дамчески, Боше Јанчески и уште - кој трет што ќе ги одреди старешината ќе му го „пресретнат“ патот на Хаџи Ташку?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се знае дека е гол, сите знаат, што има да се збори”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Оти не знаат дека кај Танаско и Пена се оди од левата страна по самиот стрм брег што не пружа голема сигурност, тие влегуваат во разејнатата уста и долго не можат да се снајдат во темницата, тропајќи на случајно надрабаните врати или на оние што ги откриваше некоја слаба светлинка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Нека горит овој бунтовен милет, да се знает кој наш душман, а кој пријател.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Верувајќи во Радосната Вест, јас знам дека душата моја е спасена.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но болката секогаш се враќаше, со визија на безнадежно глувче што се плетка на полјана за да најде дупка, за која неговиот запленувач знае дека не постои.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Од дрвјата, зад кои се засолна џипот, Бојан веќе не можеше да го види, само знаеше дека џипот застанал, бидејќи бучавата од моторот веќе не се слушаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дали си знаел дека тие напаѓаат деца? Да, напаѓаат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А јас, извадена од памет, подзамижано се трудам да видам од мојот кревет и секогаш, ама баш секогаш знаев дека Душанка си играла докторка и дека, по своја стручна проценка, си го засилила течењето во системот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Знаев дека ако останам ќе требаше да завршам на нервно, а немаше никаква потреба да се прави толкава жртва, ниту имаше за кого. Тој не вредеше за толкав труд.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но знам дека не можам да се грижам за нив онака како што се грижеше Клара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со Еда Бранов јас се имав видено и друг пат и знаев дека исти работи бркаме, освен политиката во којашто јас не се мешав. Не да не се мешав...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Христина не знаеше дека доаѓаме. Не ѝ јавивме. Никому не јавивме за нашата посета. Отидовме, без малку, авантуристички.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но најпрво откога ќе измешавме сѐ, откога целиот небески свод ќе го удревме наопаку, Метеорот помирливо ќе речеше: - Добро де, будалчиња едни, што сте запнале толку, што е тоа најважно, Сонцето или Земјата, Земјата или Сонцето, сеедно, важно да знаете дека се движат, важно нешто се движи, доволно е толку!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Стојане! Покроце чукај! Не траскај толку! Знаеш дека болен човек лежи!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

За денешната публика се разбира не е веќе неопходно да ги поврзува пораките на Дишан со конкретни личности.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Знам дека и Тебе, како на автор, Ти се случува истото.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Знаеме само дека надбискупот ја напушти салата и дека следниот ден во некои цркви приредбата ја прогласиле за црна миса, и исто така знаеме дека салата ја напуштил министерот за надворешни работи Зоран Талер. Католик и либерал.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ваквата постапка ќе го доведе до заклучокот дека единствено нешто во што не моæе да се сомнева е дека тој самиот е тој што се сомнева, па така мислењето (бидејќи сомневањето е мислење) станува основа на неговата теорија на познанието, изразена во прочуениот став - Цогито ерго сум.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го прашувам татко ти во врска со овие откритија на Рајна: "Што мислиш, руски човече?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Вие добро знаете дека со кози и магариња не се стигнува до комунизмот, а со ламби на газие, не се осветлува патот на нашата иднина.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Извесен број од другарите во училиште цртаа многу подобро од мене и јас знаев дека нема никогаш да можам да ги стигнам, а уште помалку Бил Елдер или Џек Кирби. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Таа знае дека Далтон мисли дека тие се посирови, без фасада, поблиски до некоја архетипска зима без дволичност.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Навистина знам дека оваа моја помисла симнува добар дел вина од однесувањето на писателот во минатото но ослободувањето не се однесува и на литературата!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знаат дека веќе доаѓа времето кога мора да заминат кај својата мајка и својот татко чии кадра одвај и да шавнуваа пред нив.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сите погодуваа и знаеја дека на Ица детето – Еда – и е од тој калфата во фурната кај татка и, некој Дракче од Брезница кога инаку читателов веќе го знае, кој после се разболе од туберкулоза, стана партизан и, како што се зборуваше, загина во борбите со грчките монархофашисти некаде во Егејска Македонија.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И јас знам дека треба да си одам, но, одлагам, да украдам уште малку.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Потоа, додека стоеле беспомошни, и тие и ненадејно смирените раненици, по скинат грлен крик знаеле каде е и што прави, знаеле дека го колел ранетиот што пред тоа пукал во нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ете, само за да се знае дека била на расправата.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Таа знаеше дека е оставена засекогаш, знаеше дека залудно го моли.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И тој знаеше дека на неговата јадица најлесно се закачуваат вдовиците. - Напаст!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не, воопшто не ја избегнувам темата, господин судија; јас само сакам да ви кажам дека дента, кога се јави (четврток беше), рече дека уште утредента ќе биде тука; рече дека многу го поздравува Земанек (воопшто не знаеше, или се преправаше дека не знае дека Земанек веќе не живее со мене и Здењичка); како да стоеше во времето, како за него сѐ уште да беше оној ден кога јас и Земанек го испративме во циркусот, со саксофонот на рамо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Сребрен е, знаев дека ќе ти се допадне! – бев горда и пресреќна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не знам точно каде одевме, но знам дека бевме мртви гладни и смрзнати оти беше април и не беше баш така топло!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Ти реков, тргај ми се од очи“, со изменет глас ме помоли и јас знаев дека е пак оној вчерашниот Онисифор Мечкојад што не простува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да, уште никаде не сум бил, но знам дека можам секаде да бидам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Сега знаеш – рече Игбал. – А, јас знаев дека ќе бидеш способна за телепатски разговори.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но ако знаат, а сигурно знаат дека е олабавена Селечка, сигурно ќе гледаат да ја фатат неа, а оттука да се влечат кон исток.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти знаеш дека причината за окупацијата на Австрија е почеток на големиот поход што Хитлер го замислил и со кој сака да го освои светот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Небудноста и неспособноста особено ги изненадиле дипломатските претставници и воопшто странците коишто знаеле дека цела Македонија врие како во котел, и како сурово се пресметнувале органите на власта со македонските селани, затоа што овие му припаѓале на револуционерното движење, а најчесто само затоа што властите се сомневале во тоа.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ние знаеме дека масава се состои од мноштво честици.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И, Европа дури им се потсмеваше на неговите соништа да го испади Исуса од црквата, Бајазит, со висок турбан и ретки дијадеми на главата, добро знаеше дека пропаѓа секоја мисла која престанува да се движи и затоа извика: вие, Европјани, не плашете се од мене туку од моите соништа и од мојата упорност плашете се...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Од тие нејзини зборови се плашев како од смрт, заради тие зборови си ја посакував смртта: посакував да умрам, и мама да жали над моето мртво тело, со својата тага да биде казнета за тоа што на почетокот од мојот живот беше болката, тогаш, кога не знаев дека болката ќе ме следи целиот живот, како скриена рана од која капе крв, капка по капка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И Јон, вистина, се налути. Мрмори нешто под носот, нешто неразбирливо, ама јас знам дека е пцуење. Само јас знам дека е тоа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На крајот, сите итаат да си ги покријат ќелавиците со хох- цилиндри и да стасаат да плукнат од мостот пред да замрзне убавата сина река.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Знаеш, иако имам прочитано повеќе од тебе, сепак знам дека животот е побогат од книгите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Додека послушно чекорам кон масата што вистински потсетува на училишна клупа, со многу празни лисја расфрлани по неа, многу упорно ја проверувам токму оваа своја помисла: дека за среќа немам што да загубам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знае дека комунизмот и господ не одат заедно, но се куражи со помислата дека можеби и Христос бил комунист, не знаејќи за тоа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

4 Пред поаѓање не знаеле дека патем ќе ги следи нечујно и со замрзнат здив непознато чудовиште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се нишавме двајцата во самарот, стиснати еден во друг, врели од возбуда која не смеевме да ја покажеме, та молчевме или само повремено ќе изговоревме по некој збор, за да ја свртиме трагата од возбудата за која бевме свесни и за која знаевме дека е забранета.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но јас чувствував, сигурно знаев дека, длабоко во неговата голема душа, продолжуваше да се докршува нешто големо, нешто помеѓу поразот и истрајувањето.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

„Но како може змија да знае дека јас сакав да се ослободиме од неа?

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Оти знаат дека убивањето на орли донесува несреќа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Што сторил, не е познато, но се знае дека Бошнаков не учествувал во Солунските атентати.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога стигнаа на аеродромот, Елена ѝ даде и некој лесен седатив, иако знаеше дека пие лекови, што ѝ ги препорачува лекарот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Посакала да им биде наместо мајка, зашто знаела дека на местото од мајката никој не може сосема да застане.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Долго време потоа денот беше одвоен од ноќта само со малиот нож на светлината, кој откако ќе се пробиеше низ тешката завеса на прозорецот, во неколку наврати ќе замавнеше низ густината на мракот, ќе направеше неколку колажи на ѕидот врз кои таа редовно ги додаваше своите воздишки, и тивко ќе се изгасеше, повлекувајќи се во денот од другата сграна, за да знаеме дека е ноќ.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Јас знам дека, ако ме удри, на место може да ме остави, ама не му се плашам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

На она буржуи не му обратив никакво внимание бидејќи знаев дека го има спечелено на работното место.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Па, си знаеме дека секој понеделник ни е закажан на очно, веќе три години.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И знаеме дека никогаш повеќе нема да ја пустиме да си оди, затоа што од длабочината на душата копнееме по неа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Одеднаш јас знам дека овие црни реки, водје што носат бели черепи и мрши на доенчиња треба да стават во друга, поинаква функција.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Среде апарtтманот се наоѓаше еден телевизиски приемник кој беше активиран и одненадеж на екранот, со големи букви беше напишано едно име на кое не можам со сигурност да си спомнам дали беше Македонија или Монастир (и покрај моето незнаење знам дека е тоа старото име на Битола).

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Всушност, никому не му се брзаше, знаејќи дека тоа значи крај на вечерта, крај на близината на другиот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ние знаевме дека Татко дури ѝ ја советувал Мајка дека децата трба да се милуваат само додека спијат.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Знам дека ве ставаме пред свршен чин, но само извршувам наредба.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

А покрај тоа, јагулата е лековита; лечи: слабокрвност, жолтица, мајасил, падавица, катар во цревата, и други болести за кои човекот не знае дека ги има...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Под сликата пишува нешто, а Сашо знае дека во напишаното се кажува зошто на мечката ѝ е преврзана муцката, но тој уште не знае да чита.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Картагинските статуи, тука веднаш крај морскиот брег, крај напуштените форуми и арени, го продолжуваа вечниот сон. Само лицата со време им се обезличуваа. Бавно замираа...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тивок беше и порано, дури молчалив - таа го беше видела таков и знаеше дека е тоа молчаливост на човек што сака да учи од другите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Таа визија, со оглед на карактерот на порно претставите, е типично машка визија, машки поглед.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Како со сонда допре до дното на мојава душа, во најтемните длабочини и од таму го извлече невозможното.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Само во меѓувреме запали си цигара, знам дека кога зборуваш на телефон најмногу уживаш во неа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јас знам дека не сум умрен, ама ако тој го рашири тој глас тогаш мене никој нема да ми верува, сите овие видувања, овие сознанија ќе останат несоопштени, луѓето незадоволени со одговор на прашањата за кои тие мислат дека нема одговор.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа си знае дека смртта знае да бапне одненадеж, тоа уште има чуено дека не е препорачливо да се читаат весници пред умирање, тивко си ја потпевнува интернационалата и им го плаче мајчето на фалсификаторите на историјата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кога ја прашале каква награда ќа бара за соработката, таа смело одговорила дека за пари нема да работи, бидејки знае дека се става во услуга на едно свето дело, зашто ги „сакала Македонците што умирале за слободата за својата татковина“, а знаела мнозина од нив коишто привремено живееле во „Батемберг“ дека млади загинале за таа цел.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Јас, исплашен, почнав редовно да си ја вршам работата иако знаев дека со тоа јас се помирувам мене да не ми биде признаено осмогодишно образование и, згора на тоа, сепак да ми се случи да бидам избркан од работа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Одев наваму-натаму низ собата, се вѕирав во дното на бунарот, гребев со прсти по песокот, но знаев дека можам само толку, да замислувам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Само знам дека беше доцна кога тато ме префрли така заспан во мојата соба.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

По сенката знам дека е некој мофаш. Бурантад.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Момчето не знае дека кралството не живее според приказната на Андерсен, туку според дедо Карло Марло, а во тие приказни секакви извици за голотијата на кралот се сметаат... како да се рече... за терор.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Секој писател мора да напише многу лоши текстови, истовремено не знаејќи дека се лоши.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Никогаш не знаеше дека оженетиот маж не е секогаш неприкосновен чувар на своето морално поле, на својата ведрина, на своето ментално и емотивно спокојство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Па, кога како хор ќе дојдат да те соберат тебе и тоа „три кила месо со очи“, сите во нови алишта и чевли и со поворка до автомобилот, а сето снимено и фотографирано по принцип „секој со секого и секој со сите и со бебето“, протрчуваш до аптеката во болничкиот двор и пазаруваш протект апчиња за секоја евентуалија затоа што знаеш дека во следните шест недели никаде нема да одиш освен до креветчето и до јажето за пружање пелени, бенкици и „шведски“, а нему си му пожелна како првиот ден, и дека многу бргу, веднаш по првата недела, ќе те побара под ќебето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Рамномерната температура се постигнувала на тој начин што од една косина јагленот континуирано паѓал врз скарата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

ЕЛЕОНОРА ШНАП: О, јас знам дека мојата репутација е репутација на студен женски лекар...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Пред Божик и зад Божик кај и да си, оди на вечера со русокоса придружничка за која однапред се знае дека е ненаситна тигрица со тесна специјалност – черечење на сладникавите занеси.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

5. Блазе си им на оние коишто знаат дека во трпењето не е круната на славата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

— А бре каде, ефенди; (за рајата сите Турци беа ефендии) носа еден важен абер на муљазимот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со текот на времето куќата крај реката близу Дрвеното, односно Еврејското мовче крај десниот брег на реката ни стануваше цел свет.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ни тогаш ни подоцна не се разјаснило дали Онисифор Проказник не знаел дека тоа ќе се случи или чекал најпрвин да се случи па потоа да се обиде да ги сврти луѓето против другиот Онисифор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мнозина од вас знаат дека нема метро со кое да се измери височината на татковската гордост од првороденецот која расте и ден-денес барабар со нашата загриженост за економската криза и општите состојби.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Знаеме дека ја поминал реката Вардар, но немаме понатамошни вести.“ 124

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Појдов, ни сам не знаејќи кај одам, и знаев дека нема кај да одам.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Но тој збор ја означува исто така и способноста да се верува дека црното е бело и, уште повеќе, да се знае дека црното е бело и да се заборави дека се верувало поинаку.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Гледајќи го својот лик во нив се чувствувам живо и знам дека во нив се раѓа цел еден свет.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И двете знаеја дека тоа се должи на разговорите што ги водеа додека ручаа или во неделите додека пие кафе на масичето во дворот заплиснувани од опојните миризби на цвеќињата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ти знаеш дека човештвото ќе те чита и препрочитува, дека ќе зборува за тоа што рече ти за човечкото суштество, за неговите соништа и неговата стварност, за неговото свесно и неговото несвесно, за тотемот и табуто, за таткоубиството и инцестот, за Еросот и Танатосот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таму никогаш пред тоа сама не сум отишла, но знам дека мајка ми често оди и вели дека тоа место ја смирува, оти имало голема енергетска моќ и дека, и кога е среќна и кога е тажна, добро се чувствува откако ќе поседи малку таму.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не сакав да се крие пред своите врсници и да плаче ноќе поради мене. Не сакав да живеам во него уште еднаш и ( не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно и каде) не ти реков ни збогум.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Онисифор Проказник ме прекина: „Молчи. Никој ништо не знае.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пуста војна, си велиш, на едни им го зема животот, а други ги прави да не знаат дека се живи...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој знаел дека сите јавни установи биле будно чувани од власта и дека не ќе може да влезе во поштата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Чана веќе знае дека нејзината друшка страшно страда, таа како да го прочита писмото пред да го отвори, та сонот не ѝ го кажа токму тоа?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Знам дека ќе дојдам и јас на ред, па дури и пауза да ме фати не трае колку лутина на грчки цариник кој може по сопствен избор, а и расположение на жената му од претходната ноќ, да штрајкува во следните 24 часа, за да ѝ докаже на цуцата дека, незадоволен, не може да задоволува работни обврски ни тој.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Нека знае дека иако сте сираци има кој да ве брани.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тие знаат дека секоја апстрактна уметност е фигуративна до некој степен, во мера во која таа во умот се јавува како слика.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Туѓинецот црташе и црташе без да знае дека некој стои непосредно до него и до светот на неговите цртежи во песокот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Знаев дека со ништо не можев да го спречам во неговата намера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Знам дека е песна. Не сум глув.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Еднаш кај него дошол постар човек и му рекол: „Господару, знам дека твојот живот знае само за победи и гозби.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Поприродно беше да се постои од момент до момент, да се прифатат уште десетте минути живот, дури и кога со сигурност се знае дека на крајот следува тортура.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Процесот на настанување на ваквите филмови е долг и сложен, што е и разбирливо ако се знае дека Џарман им припаѓа на оние филмаџии на коишто процесот на настанување на филмот им е поважен од самиот резултат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Грчот што ме беше стегнал во моментот кога Ана (кога Маргарита) почна да се качува по скалите кон коишто мене пристапот ми беше забранет, почна нагло да попушта под дејството на некаква сонлива малаксаност, пред статуата од бавни скали; одбив да мислам, доволно ми беше да знам дека и понатаму ја гледам, дека црвената чанта се качува кон улицата, дека со секој чекор црната коса ѝ потреперува врз рамениците.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Авторот има идеја. Тој знае дека најстара на седиштето до него е босот на трочлената банда.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Неколку дена пред Нова година, додека сркавме чорба од риба кај мене, а тој ме испрашуваше, низ воздишка ми кажа: „Ја видов денес, многу е разубавена, се поправила малку“, рече, а јас знаев дека тагува по неа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тоа го знаев многу добро за себе, знаев дека тогаш нема да ми биде важно ништо друго, освен мојата бол. По што? Тоа и е она најнеискажливото...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас знаев дека мајка ми знае унгарски, дури и сум ја слушала како зборува со вујко ми Вангел, ама кога разговараше со Унгарецот добив впечаток дека тоа не е мојата мајка туку некоја друга жена.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

На Бреза, се разбира, ѝ попушта, а не знае дека таа најчесто ги предизвикува сите наши караници и тапачки што се основна причина за тоа нејзино чудно и страшно кинење на нервите.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тие, и обајцата, шетани, излезени во светот, знаеја дека е неизбежно да им се покорат на каноните, на непишаните семејни правила, беспомошно барајќи излез од тој семеен лавиринт.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И сега знаеме дека се движи по Вардар надолу, а на каде тече Вардар? Каде завршува? Во што се претвора?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не ретко завршуваат во песните на старите пијаници. Ако, така се калеше челикот, си велат новите дами не знаејќи дека е тоа наслов од старото време

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ќе се вивне некој полски нужник и ти знаеш дека фитилот го држи некој човек, чоловек, женшина.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Ох, мори Васке, со тебе секогаш најголеми проблеми“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И знам дека ако те сожалувале понапред, сега веќе те жалат и главна тема си им на сите, зашто си жива приказна што се движи.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дедо велеше: ,Кога ќе дојде празникот 40 маченици, да знаете дека и јас сум таму".

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јас добро знам дека не е ништо лесно во овие времиња, но добро знам дека останува наша задача да се оствари оваа благородна цел и да зајакне француско македонската соработка и пријателство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И најсериозно се прашував: како може да се случи да сум овде, кај Зрновски, кога знам дека седам во аголот на нашата соба.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Повеќето режисери велат: „Па, тој мора да се појави на оваа врата и затоа мора да оди од овде до овде”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Иако знае дека тоа не смее да го прави, допушти нејзините уморни прсти да отворат една кутија и некако од неа да исчепкаат едно догорче.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Понекогаш, кога мојот страв ќе ја создадеше помислата дека тој ќе си го одземе животот, сакав да побарам пари од брат ми за да можам да отпатувам, да го пронајдам имотот близу Минхен, каде Рајнер израснал и каде што сега веројатно беше, но знаев дека за да дојде во мир со себеси, за да дојде до одговорот на „Кој сум јас?“, му беше потребно да биде сам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знам дека снаа ми Христина се породи во затвор и роди чупе.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Видовитиот Дмитар-Пејко сепак знаел како изгледа она што другите не го гледаат и знаел дека од дебелата 'рскавичавост на животното се одбива семоќен ветар и паѓа врз нив разбиен во капки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знам дека и јас сум мртов, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но сето време додека го изведував овој утрински ритуал иако те немаше пред мене, иако не ти го слушав гласот, чувствував, знаев дека постои тоа место од каде ме гледаш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаев дека пак ќе го прелажат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Седна крај неа. Знаеше дека не е само измамен човек, дека е и лекар.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Нив, изгледа, значеше Партијата и пред сѐ Внатрешната партија, за која таа зборуваше со отворена, потсмешлива омраза што го обеспокојуваше Винстон, иако знаеше дека тука се безбедни, ако воопшто некаде можеа да бидат безбедни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имено, тие ги побиваат аргументите на противничката група со следното: 1.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дури кога Марија Мартинс го изнајмила својот примерок на “куферчето” за изложбата на Дишановата “Фонтана”, одржана четири години пред тоа во Менил Колекцијата во Хјустон, потврден е хемискиот состав на “Своеглавиот пејсаж” (дотогаш беше само претпоставуван од страна на Еке Бонк, германски уметник и професор кој бил запознат со делото и во тоа време пишувал книга за него.) okno.mk | Margina #4-5 [1994] 111

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И потем раскажа собитие вакво, за кое трипати повтори дека е верно, и јас знаев дека знак на несигурност е тоа повторување: на првата ноќ откако сме заминале ние од дворецот, небаре ѓавол ја напуштил престолнината и во вреќата своја сите проклетства ги однел, на Лествичникот видение верно му се јавило: таткото негов, Мида, на сон му дошол и побарал да го откопа од гробот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не знам дали потоа спие со неа или излегуваат На прошетка Тоа се толку тајновити нешта, За нив никој ништо не раскажува Само знам дека во едно од идните утра мечката ме разбудува Од зимскиот сон и грубо бара да играме нова партија шах Фигурите се убаво подредени а Кралицата, Кралицата со некој Нов нескриен пламен во очите нестрпливо чека Да го повлечам првиот потег И да ја упатам кон нов пораз. на Прочка 2001

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Знаев дека сето ова е попусто.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Чанга добро знаеше дека овие бели животни со блажен поглед, со натежнато тело, како израз на плодност се секогаш готови да го исцицаат сокот од црната земја да го преобразат во бело млеко.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние, луѓето, покажуваме сѐ само кога знаеме дека никој не нѐ гледа; од таму доаѓа филозофијата на студената страст, на помиреноста со светот без очи и слепата судбина, стратегија која редовно вродува со невиден, чудесен плод кај публиката.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Иако знаев дека Ботка е на катот и дека сигурно ќе сака да поразговара со мене, Изјавата што требаше да и ја занесам му ја предадов на курирот и го замолив тој да и ја однесе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира, знаев дека ќе се врати пијан и дека ќе ми раскаже само онолку колку што само нему му одговара а остатокот ќе го премолчи за да може уште утредента да се извинува, да надополнува, да открива или да измислува онолку поединости колку што тој сметаше дека за тој ден е доволно...

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но убава е бубачкава што ја држам в рака и знам дека е мртва, дека нејзината градба ја надминува секоја друга и поседува незауздана радост, а таа радост е радост на каменот, и таа живее во гробот како лав.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ако нпр. го читам Кант од деконструктивно стојалиште и знам дека може да постои компетентна лектира, не можам да речам било што произволно.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ништо не измислувам. Отсекогаш знам дека синот не може да се однесува поразлично од татка си.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Си реков: „Името негово сонот ми го открадна, па сега ми го враќа!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се потев (дланките ми беа сосема оросени), нозете ми трепереа, колената ми беа слаби како да сум болен; Луција гледаше рамнодушно во мене, се насмевна некако со сожалување и со некаков воинствен цинизам (младиот маж не знае дека тоа е сигурен знак на наклонетост) рече: „Доби шанса, нели? Оти на Земанек не му се мочкаше“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Леинџ почнува една од своите „медитации” пред редовите исполнети со терапевти, социјални работници и, наводно, самонегирачки будисти.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Гледам дека има и компири, - мрмореше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Тие веруваат во мене, тие знаат дека јас можам да издржам и повеќе од еден снег. Можам! Можам! Можам!“ - викаше во себе Бојан и ги стегаше тупаниците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако за некои суми нема така уредни расписки, а се посочува само дека ѝ биле дадени на Внатрешната организација, нека се знае дека тие суми не се примени во Македонија...“

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

„Навистина требаше ти да го сториш тоа, помалку заради себеси а повеќе заради мене“, реков сосема тихо, и нешто непријатно како крила во мрачна ноќ прелета низ честакот на моите мисли.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еди, пријатели сме добри, а и знае дека не му доаѓам така често.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И сам знае дека е така најдобро, и знае дека и сите други си мислат дека е најдобро Лазор да направи така сам како што вели, да го отепа Хаџи Ташку среде Прилеп и среде бел ден, но зашто не сака да го жртвува Лазора вели Властите можат да си помислат дека ние сме те испратиле да го отепаш, сме ти платиле за да го отепаш, па пак ќе се свртат против нас.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тие знаеле дека: ако Бог те сака те мачи, те искушува, ти дава страдание за да те прочисти, да те поготви на духовен раст. ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

За нас е неподносливо да знаеме дека некаде во светот постои некоја погрешна мисла, колку да е скриена и неважна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ја обикновениј дурак“ повтори тој можеби во единствена намера да го совлада срамот со кој беше исполнет до врв, „како полно шише вотка“, така самиот се изрази, и јас веќе знаев дека тој смета оти го пронашол лекот за својата болка.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се сетив каков беше во градината, испотен, и на сите оние патувања и сите нешта што ги правеше и на наслушнувањето, и знаев дека тој тоа го чини за да се убеди себеси дека морето, градовите, земјата и неговото семејство се единствените вистински и добри нешта.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Знаеш, батко Онисифоре, дека сум на твоја страна. Остави ме. Болен сум.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа го очекуваш ти по својата смрт: да бидеш пророк над пророците – не еден од оние кои кажувале што ќе биде со човекот на земјата и над земјата, туку што е во него, и што може од него да биде, и што ќе биде според она што во себе го има, не знаејќи дека го има.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кој не го забележал црниот шешир на Маргарет Етвуд не знае дека тој, всушност, му држи сенка на некој нов ракпис.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Сите знаеја дека овој хотел кој беше апсолутно наменет за странци, најмногу за делегации, беше еден вид истурен полигон на Централата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не го разбирам баш најдобро јазикот и не сум сигурен дали е тоа поезија, но знам дека е многу добро. 27.09.1998.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Мислеше, кутриот, дека секој погрешен гест, секој ненадеен потег може да го поттурне кон амбисот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кобнички гракна гавран, потоа веќе знаев дека со кусо и болно повторување чкрта бунарски чарк, квичи осакатен пес и се заценува дете, и сето тоа достасуваше до мене и пак се оддалечуваше, се гаснеше или тонеше во некоја тишина чии ластари се испреплеткуваа околу мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа знае дека тоа ќе се случи во недела, можеби следната недела.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Трајче пак, како да знаел дека ќе загине.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Не можел да се задржи на седло. Ја пуштил коњската грива и, кревајќи ја високо десната нога, паднал со рамо на страната на противникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не знаев дека ти носиш таков сјај во очите се до оној ден во театарот, во сенката на празната ложа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Се качив на врвот од планината, го сочекав самракот, потоа срамежливата, добра светлина на првата ѕвезда, па втората, третата, другите ѕвезди на темната дланка на небото ги палеа своите оганчиња, и јас знаев дека сите самовили, сите џуџиња, сите духови на претците се таму, на нив, на блиските ѕвезди, дури и фараоните, и светците, ја разбираат мојата желба, ми ја подаваат раката“.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Сѐ што сум постигнал во животот е благодарение на тебе…, тато, иако јас ти се спротивставував понекогаш и велев дека не си во право, длабоко во себе знаев дека, дека ти си во право и ги следев твоите совети.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

По белиот коњ, што јасно го видоа како трча по нив, тие знаеја дека е тој.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури денес знаеме дека оние студенти по филозофија всушност и немале никакви шанси да се родат како интелектуалци.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

- Видете г-ѓо ... - ја прекина или барем имаше чувство дека ја прекинува, зашто кога и да ѝ се обратеше ќе ја прекинеше, знаеше дека таа секако имаше да кажува многу повеќе од тоа.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Знам дека навистина постојат тие скали и, ако сосема не ги потисне бурјан, ќе одам некогаш да ги видам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Можеш, знаеме дека ќе нѐ послушаш. - Зошто?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во селото на седумте црнчиња со кадрави коси и бели заби нѐ пречекаа со тапани и со банани.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Јас знаев дека дете на пет години, штом не те видело од толку малечко - две години дали имаше кога ѝ го зедоа - не може да те памети...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ти добро си знаеш дека мене не ме личи некој да ме види со тебе седната тука под дивјачката, сама девојка тоа не го прави, да си го пушти беќарот да седне до неа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Луѓето знаеја дека има нешто меѓу нив и секогаш кога тој ќе запееше за момата вљубена во морнар, таа се чувствуваше пријатно збунета. Тој нагалено ја викаше Попенс.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мајката не може да го види неспокојот на детето, а можеби сепак го претчувствува, можеби и таа знае што ќе биде, но знае дека мора да биде така, знае дека така треба да биде, и спокојна е во својата помирливост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И го прашуваме Огнена Ѓорго, дали има нешто за перење, за позакрпување. Знаеме дека е без домаќинка човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знаеше дека на неговиот гостин му е потребно малку повеќе простор за неговите игри и дека тој сега ќе може и самиот да си го изнајде тоа и не отиде со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Авторот е задоволен, затоа што знае дека никој не се спасил сам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но не, тој и во сон знае дека не треба да се сврти.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Плачев цел ден. Наредниот ден се разбудив посреќна знаејќи дека ќе можам да одам на лулашките и таму да си играм со другите деца.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Еден од треварите, постариот, и некои двајца, калуѓерски долговратиот Лазар Аргиров и кашличавиот Осип Сечковски, веќе ја кршеле со секири колата на Дмитар-Пејко, кога пред нив како куп ѕвезди ќе блесне оган да нафрлаат врз зажареноста пресно месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да се знае и да не се знае, да бидеш свесен за целата вистина и да кажуваш внимателно исконструирани лаги, да имаш истовремено две мислења кои меѓусебно се исклучуваат, да знаеш дека се контрадикторни и да веруваш и во двете; да употребуваш логика против логиката; да ја отфрлаш моралноста и истовремено да полагаш право на неа, да веруваш дека демократијата е невозможна и дека Партијата е чувар на демократијата; да заборавиш сѐ што е потребно да се заборави, потоа сето тоа повторно да го вратиш назад во сеќавањето кога е потребно, а потоа брзо повторно да го заборавиш: и над сѐ, да го примениш истиот процес над самиот процес.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не виде каде падна грутката, но знаеше дека го префрли поточето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во неговиот глас се чувствуваше сарказам помешан со истата онаа горчина што ја почувствува уште во автобусот - Не знаев дека сте зафатени... - намерно не ја доврши реченицата - Веројатно не го избрав вистинското време за посета.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Можеби е подобро што го одбиваат, си вели авторот иако знае дека неговата спална ноќеска ќе жали за оваа толку прирачна малечка карабинка со која ноќе вежбаат “учките“ во Гостивар.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ја одолжив посетата колку што можев повеќе, а додека водев мошне жив разговор со министерот, на тема која знаев дека секако ќе го заинтересира и возбуди, целото внимание ми беше насочено кон писмото.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не можеше мигум да ја разбере причината на моето присуство на свеченоста и тоа во редот на амбасадорите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Насмеаната жена не само што ја наслика онаква каква што и самата се гледаше (негде длабоко во срцето), туку си направи и слика за себе, само што Пелагија требаше да ги одбере расфрланите зборови од татнежот и да се заклучи дека тетката Перса ( Името ми е Перса, рече) не била од секогаш сама, туку имала добар сопруг, името му било Панајот, бавчаванџија (Ми стопанствоно Острово половината беше наше), господ ги дарил со мома (Елена мајкин изгор, лична како тебе, мила), ама пустата војна ги однела и двајцата, и токму тука, на овој дел од разговорот тетката Перса ја грабнува малечката Пелагија и почнува да ја гушка и да ја бакнува, (Златната она на баба, дојди ми миличка да те помилувам!) и продолжи да кажува дека оваа малечка куќарка е голема за неа самата, а знае дека барала некое местенце за да се прибере со момичето, рече Оваа одајка од десно што гледа на страната на кај Острово ќе биде за мене, а оваа другава, од оваа страна, што гледа на кај зградата за бегалци нека биде за вас, и продолжи На кучево ќе му направиме куќичка во градинава! и ја отвора вратата сѐ уште стискајќи ја Пела на градите, ги внесува во претсобје големо колку нејзиното подрумче во кое се пулат четири врати и Пелагија нема време сѐ да собере во своите очи оти тетката Перса веднаш ја отвора вратата од одајката која со едно ама големо прозорче гледа на кај фабриката и на кај зградата на бегалците.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И не само јас. Сите ние што бевме во Скојот и во Партијата знаевме дека религијата е пијанење на народот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Во која смисла?“, сакав да ја прашам, но знам дека таквото прашање сигурно ќе ѝ зазвучи непристојно. Односно, ќе асоцира на секс.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Многу милно ми рече „чао". Можеби ми рече и нешто друго.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но само така знаев дека тоа сум јас, јас која грешам и ги исправам грешките, јас која простувам, јас која сакам и се обидувам речиси секогаш да ја кажувам вистината.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Почесто помислуваше на О'Брајан, со искра на надеж. О'Брајан мора да знае дека тој е уапсен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одамна знам дека нема мечти без гребнатинки.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Еве го од некаде Сатирот. Се смешка, мижурка со тие очиња негови како Ранковиќ додека Тито се прави важен пред народот со тие костумите и прстењето негови и ми вели или знам дека ми вели: - Ме прејде ти мене, ама ако, ќе ти го најдам јас тебе крајот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Туку да те прашам нешто, знам дека си ти стручњак.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Времиња со стари и нови граници! Дедо сигурно би се превртувал во гробот кога би знаел дека неговиот син една ноќ решил со семејството да ја мине границата преку езерото.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Знам дека се прашував, бидејќи паметам дека лично се воздржував од каков и да е одговор, иако далеку во мислите наслушнував нешто како шепотење од кое можев да сфатам дека на ниту еден настан не може да му се стави точка и да се прогласи за звршен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Такви сме ние, помислував, се качуваме секогаш во возот за кој се знае дека касни, а за долгото возење и за задоцнувањето на целта ја прогласуваме виновна судбината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Волјата за работа им папсувала, а стравот, не заморот, ги оросувал со пот нивните опалени чела.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

10. И малите деца знаат дека се сонува и на исток и на запад И дека тие соништа напати галежно се допираат И си шепотат нешто што нема никаква врска со јавето Оти во јавето нема источно-западни галежни допири Има купишта лажни насмевки на недоветни главатари Заскитани и којзнае како стасани на врвоите на власта Лебдечки главатари со прилично празни глави Кои служат како очевидна потврда Дека некој може да стаса на врвот без да се искачува Главатари тапкароши на евтини прирачници по светска демократија Главатари кои се најочигледен историски доказ Дека она што поминало не се враќа Зашто ако беше поинаку сетики ќе се најдеше некој Кој барем од далеку ќе заличеше на Рузвелт Черчил или Сталин А зошто не на Тито или Де Гол Море викајте вие што сакате Ама ќе да беше во право оној Маркс од пабот Спанниардс Инн во Лондон Кога еднаш рече дека историјата се повторувала како фарса И викајте вие што сакате Ама од секој руски и американски вселенски брод Со голо око може да се види дека источните сонови Некако поинаку лебдат од западните За кои на исток велат дека емпириски утврдиле Дека воопшто немаат никаква сонувачка специфична тежина Толку што биле сурови реалисти западните сонувачи Источните сонувачи многу сакаат да си ги фарбаат соновите во разни бои И секој знае дека на најстраствените сонови им личи црвената боја

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Тики (Пали џоинт): Пудличке, знај дека сега си ми најпотребна.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

НАЦА: Не викај, не викај, попови ти викале над глава! Не знаеш дека чорбаџијата спие?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Театарот го заборавивме. Лоши се нивните претстави, ме убедуваше но јас знаев дека се плашиш од сјајот на моите очи фатени од рефлекторскиот сноп.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Било снег до појас. Дошле откај Огражден, минале покрај Дуковските колиби, како да знаеле дека таму има секогаш сè за јадење.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

ГАВРИЛ: Знаев дека си продаден. Не знаев колку.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

„Во еден век кој ги обожува идолите на крвта, земјата и страста, тој секогаш повеќе ги сакаше луцидните задоволства на мислата и тајните авантури на редот.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мора да знаеле дека нивнaта претензија на таков идентитет е во најмала рака сомнителна.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Реагираме толку силно на овие кодирани значења што не може да има многу сомнеж дека навистина ги има таму или дека знаеме дека ги има, но – освен во неколку случаи, кои не се ниту очигледни ниту претерано одбивни – би биле на големи маки да ги кажеме какви се, да ги именуваме, точно да наведеме од што се состојат тие значења, што точно значат тие конкретни значења.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Па така, побарувањата на повре- мени давања кои стасуваат годишно или во пократки определени временски периоди (т.н.„повремени побарувања“) – застаруваат за три години од страсноста на секое одделно давање (чл. 361, ст.1 од ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И момчето, и јас знаеме дека токму тој е егзекуторот, оној што ќе ја задоволи правдата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кој е тој? Таа се двоумеше, причека за момент, како да знаеше дека отишла предалеку. „Мојот лекар“, рече.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дали не знаеш дека никој оттаму не се вратил, си редам, ама тивко да не ме чуе, редам, и со жешки солзи го утопувам лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Ние само знаеме дека е одведен пред цел еден месец. Слушнавме и дека е осуден.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А противсоништата како што се знае Не се соништа ја биле со петокраки ја со крстови Сигурно затоа новите асолни сонувачи Јас сакам да ги честам со сок од еукалиптус Во кафулето Ленин на пристаништето во Сиднеј А вие сетики си спомнувате Дека Ленин беше тој што велеше Индустријализација плус Електрификација плус Организација Рамно на голем сон од петокраки И не туку така се вели дека баш Ленин Прв на јаве почнал да дава бесплатни часови По продолжено мижење А секој што барем малку е при себе Знае дека се што е бесплатно Отпосле се плаќа најмалку десетпати над цената.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Знаевме дека одат кон железничката станица. Влеговме меѓу луѓето, тргнавме со нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ноќе не можев да ја продолжам потрагата, се плашев од допирот на студените сенки, се плашев, а знаев дека токму таму се криеш.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Неколцина што не знаеле дека Онисифор Мечкојад лежи на земја со пресечена жила на челото, веднаш ѝ се придружиле на гајдата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Би сакала да ѝ пратам телеграма, пакети, да знам дека ѝ се добро децата или дека нема деца – зашто ми се чини дека таму немам деца – и ѝ треба утеха, сожалување, бонбони.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мене не ми се случува ни дење да отидам в шума, а камоли ноќе и тоа сама, со едно многу мало девојче, кое не се плаши зашто не знае дека може да е навистина страшно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Искрено, јас и ти знаеме дека немале никаков успех.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Цели сурии потпишувале петиции за преименување на Црвениот плоштад Никој да не знае дека баш црвените не му го дале името на Црвениот плоштад

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Не би можела да го одгледам онака како што ти нѐ одгледа Херман и мене,“ ѝ пишуваше на својата мајка, „не би можела да го сакам онака како што ти нѐ сакаше нас, ниту да се жртвувам за него, како што ти се жртвуваше за нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знам дека бате Николче во раката држеше една дрвена лажица, од оние со кои јадевме.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

И кога веќе сакал со грчот на прстите од еден замав да ѝ ја отвори кошулата на градите, да биде еден нов Арсо со друга Фиданка, знаел дека и самиот не е без сведок.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој ќе се врати, а јас ќе знам дека среќно си стигнал.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Реката поарчила векови без да знае што создава А каменот и не знае дека и припаѓа на Историјата Кралиците доаѓаат и си одат.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Засекогаш ќе биде лошо девојче.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еднаш покрај куќата леташе хеликоптер со телевизиските сниматели: навистина, тие не можеа да знаат дека полковникот ми набави „Стингери“. 80 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И не сакајќи ги оживеав во себе, подвижни и грозни.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Токму во тој миг знаев дека ќе ја видам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Толку обично беше решението што го донесов, а толку грдо ми се чинеше кога требаше да и го соопштам, иако знаев дека таа нема да го слушне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, од ваа вечер знај дека јас ќе барам чаре да избегаме некаде далеку каде никој нема да ни пречи во нашиот живот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Леден здив ја пресече сржта во моите коски, во мигот кога ти ја чувствуваше најголемата радост ми рече: “никој со тебе неможе да биде среќен и колку и да се труди светот да те засака ти премногу го мразиш.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Излезе да ме оставиш со портретите но јас знам дека со нив се покриени млаки пејзажи: жолти езерски брегови, светли копи сено, црвени идилични неба.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

-Не ми кажа кое ти е другарчево, - ми се сврте пак мене и јас знаев дека ќе морам да ѝ објаснам, оти таа е толку многу љубопитна што не би поднела да не го дознае тоа што ја интересира. Ѝ дадов знак со раката да дојде в кујна, за да не зборува гласно пред Чавка и таа се загледа во мене со големо внимание.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Знаев дека ќе мораме да се искачуваме преку сите височини што ѝ го запречуваат погледот на Билјана.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Со патерицата го допре по плеќи, велејќи: - Пандо, еј Пандо... Ќе станеш?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Секако, меѓу многуте засадени на Вардариште ти знаеш дека растат и седумте тополи. И тие ќе придонесат да се ревитализира деградираното земјиште.“ ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Знаеше дека гостилницата ќе биде негова територија.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Знаеше дека и тие двајца напред го носат својот крај од носилката нарамо, мислеше дека би можел да им ги види само нивните капи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Без да сакам да бидам догматичен, мислам дека може да се каже дека ефектот од Фелоусовиот пристап е претерано да ја обопштува појавата што ја објаснува толку раскошно и емпириски, истовремено хомогенизирајќи ја до еден „мошне доследен образец“, иако, мора да се признае, „испреплетен“ и „комплексен“ (25).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

— Јас знам дека е од кај нас, велам, му го знам и селото Загоричани.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Арно ама, младите полицајци не гледале стари филмови и неуморно буричкаат по минатото иако знаат дека нема да си најдат паричка што ќе им ја усреќи иднината.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

А се држам за него, иако знаев дека никогаш нема да успеам да ги најдам сите одговори, дека дури нема да најдам ни многу одговори, токму зашто прашањата се поважни од сите одговори што би можел да ги дадам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Моите размисли, во ова сум уверен, се уште се само трагачи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас знам дека нема на светов роден од жена што не ја знае нашата сила и што не се плаши од неа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

„Сѐ зависи од тебе“, беше рекол О'Брајан; но тој знаеше дека не постои никаков свесен чин со кој би го доближил стрелањето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа што нешто не е, исто така е прашање на навика.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако нешто знаеме во ова време, знаеме дека утре ќе ни пукаат главите и ќе пекаме за капка расолница.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

„Знаев дека во вас Фиромјаните има нешто грчко!“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ако сега навистина поаѓаше по мостот, знам дека ќе почувствував токму сега и оттука.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Ами сега?... Таа знаеше дека пашата ќе побрза по неа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ќе го сметав сево ова за исповед, за рамнодушен однос кон себе ако не знаев дека со црвената нишка низ моите гради се извлекува и животот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Бевме млади и се уште итавме на нашето старо место иако веќе знаевме дека никогаш не е доцна да му се обесиме на залезот кога и онака утре нема навреме да раздени.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Тој знаеше дека половина од членовите на неговата партија беа против одлуката да се влезе во широка коалиција и бараа од него да ја остави власта да пропадне сама.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сите знаевме дека се случува нешто револуционерно, едноставно тоа се чувствуваше.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Лука Карер знаеше дека нивниот потег е многу ризичен и дека во животна опасност ги вовлекува и семејствата на оние чесни луѓе што прифатија под својот кров да ги примат прогонетите сограѓани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Толпата е страшно возбудена, бара одмазда, и за сето време додека чекаме да го приведат и јас исто толку возбудено зашто знам дека тој направил нешто ужасно.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ж: Оттука значи можете да заклучите дека тој трговец малку претерал со фалењето на грамофонот на г-дин Ракот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Малку подоцна Сани стои сред парче сонце покрај една поставка која се состои од застаклен синкав базен во кој би требало да има пингвин или фока, но сега е празен. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 167

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Знаев дека го мрази сожалувањето, а тоа можев да го забележам и од фактот дека не реагираше кога јас дури и наметливо ќе ги употребев зборовите што таа последните денови почна да ги одбегнува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Уште кога го рече она, за ветерот, знаев дека градскиот човек гони некоја цел“, беше навел во изјавата Трифо Саздов, гостилничарот од Горно Морино.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Беше и преморен, но знаеше дека сега не смее да стои, не смее да се одмора, па тргна по патчето што новиот снег веднаш го постилаше со бел лизгав чаршаф, им ја отвори вратата на овците и ги пушти да пијат вода.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Секој што знаеше дека некој документ е за уништување, или кога ќе забележеше парче фрлена хартија на подот, автоматски го креваше капакот од најблиската дупка за сеќавање и го фрлаше во неа, од каде струјата топол воздух ќе го зафатеше и ќе го однесеше до огромните печки скриени некаде во длабочините на зградата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Станав, и влегов во станот за да донесам ќебе да ја покријам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаев дека пликовите на неговата изгорена кожа се како наголемени рибји очи и верував, тогаш, дека под нив месото е црно и црвено, недојагленосано но не и со толку крв како пред тоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Па сепак, тој знаеше, знаеше дека е во право.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И моето срце беше немирно заради помислата дека, ако сакам мојот живот да го наречам живот, ќе морам да го напуштам домот на родителите, и да ја барам, а не знаев дали ќе ја најдам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас знам дека и утре Деца на оваа синевина Ќе цицаат од боската на Мајка. Оти конечно Итака е видлива.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Кога ќе се скрши грнето секој вистински грнчар знае дека е најлесно да направи ново ама и секој знае дека е врвно прашање на грнчарската чест да се залепи скршеното грне, да му се зацелат раните и пак да се направи нова празнина која да се наполни со нови не толку жешки тајни и не толку блеснати соништа.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Повеќето знаеле дека пати по младата селанка со дамки на лицето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зошто за ваков ситна работа да гнијат тебе коските и предвреме да лежиш во гробот?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Легна на својата рогозина широка чемри педи.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И ништо не е случајно, секоја радост, секоја тага, секоја болка, секоја нежност, секој копнеж и сега кога е крај, кога сите слики се тука пред моиве очи, кога го склопив мозаикот на моите спомени, сега знам дека зиготот на животот е во љубовта.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Нека страда, нека изѕемне; јас трпам оттука и ми се чини дека тогаш й помагам малку.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Знаеше дека татко му од специјализациите ги претпочита, првенствено хирургијата или пулмологијата, а потоа и интерната или инфективната медицина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Нека знае дека и ти можеш да го накажеш што е немирно.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И тогаш без лелек и солзи оставила деверите да ја одведат до вдлабнатината во ѕидот на кулата: чунки и самата знаела дека мора да умре, барем можела да се воздржи да не плаче.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Надворешниот, “архитектонски” простор на градот е свиткан навнатре, кон својот највитален, најсуштествен дел, за кој всушност никој и не знае дека постои, кој е врвна тајна!

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

А потоа и оној додатен податок: Роза ми објасни дека се јавувала по телефон дури од Градска пошта, добро сум знаел дека Раде не држел дома телефон бидејќи гарсоњерата ја користел само за починка (се разбира Роза притоа не спомна дека таа гарсоњера Раде ја користеше всушност за неговите машки потреби).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Можеби ќе ја објасни специфичноста на емотивното дејство што тие две сцени го имаат врз машката геј-публика.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како згрчена дланка ќе го сокрие во себе. а тој ќе знае дека акордот е сонуваната болка. тој акорд треба да остане таму, под клуч, в самица. никогаш повеќе луѓето да не сонуваат ножови, никогаш повеќе да не го чујат чемерното крцкање на прстите, стиснато околу неиспеано грло.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сега знаеше дека, заедно со него, заоден по неговата дира, и тој мршар, и тој негов волк, преку целиот ден, всушност продолжуваше само да се крие, да се засолнува од сите други волци, а дека тоа можеше да се прави најдобро само во неговата близина, во која другите не се ни обидуваа да навлезат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За прошетки и забава избираше места и друштва каде сигурно знаеше дека нема да ја сретне.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Јас знаев дека тоа ќе оди мачно и со буна во народот, оти сега светот, со новото писмо изгледаше мал, стеснет и премногу едноставен: ниедно нешто за кое немаше слика во писмото на Стефан Писмородецот – не постоеше веќе, тие нештата постојат само доколку имаат име за да можеме да ги именуваме.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знам дека политиката има некои општи цели и задачи, но зошто од нив е изоставена поединечната човечка болка?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Признавам, многу се исплашив. Мислам сите четворица се чувствувавме исто.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сега сите поданици на полжавологијата знаат дека има и женски полжави, значи полжавки, кои ако им снема кавалери, можат и сами да се онакват, да се онакват ама и да се оплодуваат.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Пол и Марсиа знаат дека не можат да останат заедно, бидејќи зборот му е даден на Назаров.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Полунасмеана. По малку лута. Ама жива. Парализирана. Ама жива.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Значи, вистина е. Го украл коњот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред нас бришан простор, напред беа другарите, а одзади само еден партизан, слушнав мината како зашушка и знаев дека ќе падне близу.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Нина знае дека кога татко ѝ зборува така, нешто друго му ја разјадува душата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во својство на управувач, членот на Внатрешната партија често треба да знае дека ова или она парче информација е невистинито и може често да биде свесен дека целата војна е лажна и дека или не се води, или се води за сосем други цели од прокламираните: но таквото знаење лесно се неутрализира со техниката на двомислата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Синот ќе ги спроведе во дело татковите ностварени желби.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И така и би: веќе следниот миг тој ги осветлуваше ѕидовите на одајата и јас знаев дека го бара нечестивиот, фреската негова, сподобието соблазнително и страшно нацртано на сфера, на купола небесна, божја!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Па, јас не исчезнав! Знаете дека речиси година дена бев во Америка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Оваа земја знае дека времето заладува, зимата предолго трае, плодовите гнијат, ти гладуваш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И знаев дека зад повисокиот рид има уште повисок.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

За вториот ин знае дека работи во некој рудник во Канада, за Коца, дека е испратена на заточение на островот Егина во Егејското Море, затоа што момчето и заминало со Егејската бригада...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го зедов револверот и се доближив до вратата зад која се распознаваа гласовите на Катерина и Јана како и гласот на Непознатиот за кого сега веќе дефинитивно знаев дека му припаѓа на Мирко Бунде.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се знае дека првиот вистински чекор за успех во иднината е самодовербата на нас луѓето, во себе си, како нација, како Македонци, да се цениме себе си, да си ги познаваме корените, да си ги почитуваме предците!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Не сум знаела дека ваков какол имало и меѓу луѓето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ако, така да ве видам али сте убави, та за во празник, кога се налицкате со белило и со црвило, тогај знам дека сте убави.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Таков беше и Младичот, чија кожа ја сетив на врвот од јазикот дури ги пикаше рацете под мојата блуза, и знаев дека престанував да размислувам. Чувството беше ослободувачка сеедност.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Јас не знаев дека е тој дедо Геро, иако го имав слушнано.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Овој пак, не гледаше во купувачот туку во неговите пари, па немаше можност ни да го препознае ако воопшто го знаел дека постои.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Зар не знаеш дека Енвер Хоџа братски не прими, а ти му го крадеш стрништето, а?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А јас знаев дека Лествичникот, едноокиот, зборови такви угодни пред логотетот кажа затоа што знаеше дека со еден удар две муви убива: прво, логотетот се смилостивуваше пред „понизната“ душа на Лествичникот, и наклонет му стануваше за собитијата идни, и второ, Лествичникот добро знаеше какво сподобие грозно во одајата има, од рака моја пуштено, низ клучалницата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

За да се разбере постмодернитетот треба, според Вашата сугестија, да се напуштат категориите како што се: општество, нормативна група (класа или заедница), социјализација, контрола, и да ги замениме со категориите „социјалитет“, „станиште“, „самоконституција“ и „самоздружување“.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Знам дека реагираш на овој збор и најважно е да се чуваш од премногу грижи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во секој случај, додека јас не знаев дали нешто видов или не, со сигурност знам дека таму некаде отаде каде што се појави онаа толпа народ со извици, транспаренти и знамиња закркореа машинки и митралези...

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тој Григориа разбрал за блаженнаја Теодора, како се преставила, и фанал да мисли за неја, и сакал да знае дека се находи нејната душа: дали зела некоја милост от Бога, дали отишла у рај Божиј.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Луѓето знаат дека се луѓе, на вакви, каков што сум јас, има по неколку илјади поинакви.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А Горда токму тоа го сакаше - никој да не знае дека оди и каде оди, никого да не сретне ни на одење ни на враќање.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Јас знам дека секој има потреба за одмазда.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не само за тие мигови кога тетка Перса сочувствуваше со нејзината судбина, со нивната судбина, туку токму поради нејзината добрина Пелагија знаеше дека ќе мора да се отвори пред тетка Перса, ќе мора уште еднаш да го преживува она што го има преживеано.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Си спомнувам – реков – ама не знаев дека вака може да биде.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како да го раскажам кога знам дека никој не би ми поверувал?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Луѓе кои знаат дека одразот во огледалото не е нивен, а сепак му нанесуваат шминка и ја поправаат фризурата пред да го пуштат надвор. Туѓи одрази шетаат низ град.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Поначесто, кога си одеше од работа, во џебот ќе ја тутнеше книгата што го интересираше и дома долго ја читаше, и покрај мрморењето на бабичката дека ја арчи струјата бадијала, кога знае дека денес ништо не е бадијала - ни струја, ни вода, ни ѓубретарина, ни пак лежарина за такви бадијалџии како него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Леле, Адо, ама си неразумна – ја прекорив. - Што ти е па тебе, Биси?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Секој психијатар со минимум искуство знае дека тоа е невозможно, такашто, кога некој ќе му дојде со такви симптоми, тој не дијагностицира шизофренија туку хронична вознемиреност и слично.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Таа не носи злато, само со сребрени прстени си ги реди рацете. Има девет. На десет прсти носи девет прстени.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Сестра ми ме виде кога го зедов – рече Снеже.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Знаеш дека од тоа многу фајде нема.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во тој случај учиме правилно да ги користиме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој не знае дека притоа му помага нејзината страст.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Дека на човекот му нема рамен во тој однос во природата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не е во инвестиција за која си знаел дека е идеја туѓа.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Тој формално сфати дека ја пие крвта на сопствената ќерка, но тоа сознание беше толку оддалечено и непотребно, како кога би знаел дека некаде во Австралија паѓа дожд.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А таму, на ан кај Стомнаровци, откако ги отспретнаа колите и откако ги врзаа коњите во пондилата, во меаната на штрек чекаа да дојде Аџи Пано, стрико Максимов: по него, за да го извика, Максим го испрати калфата Стомнарски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Наградата на извршителот за извршените дејствија, извршителот ја определува според видот на извршната исправа 295 296 Табела 1 Цена за Награда Износ на главно побарување администрирање за извршените дејствија на предмет 1 до 50 ЕУР 5 ЕУР 7,5 ЕУР 2 над 50 до 100 ЕУР 6 ЕУР 10 ЕУР 3 над 100 до 300 ЕУР 7 ЕУР 15 ЕУР и видот на побарувањето кое треба да се изврши, како и според 4 над 300 до 500 ЕУР 8 ЕУР 35 ЕУР 5 над 500 до 1.000 ЕУР 9 ЕУР 40 ЕУР 6 над 1.000 до 2000 ЕУР 25 ЕУР 9% од наплатениот износ, но не помалку од 50 ЕУР 7 над 2.000 до 3000 ЕУР 30 ЕУР 8% од наплатениот износ, но не помалку од 60 ЕУР износот на главното побарување утврдено во извршната исправа 8 над 3.000 до 4000 ЕУР 35 ЕУР 7,5% од наплатениот износ, но не помалку од 100 ЕУР 9 над 4.000 до 5000 ЕУР 40 ЕУР 7% од наплатениот износ, но не помалку од 140 ЕУР 10 над 5.000 до 7000 ЕУР 45 ЕУР 6,5% од наплатениот износ, но не помалку од 160 ЕУР 11 над 7.000 до 9000 ЕУР 50 ЕУР 6% од наплатениот износ, но не помалку од 210 ЕУР кај паричните побарувања, односно вредноста на предметот на 12 над 9.000 до 11000 ЕУР 55 ЕУР 5,5% од наплатениот износ, но не помалку од 240 ЕУР 13 над 11.000 до 15 00 ЕУР 60 ЕУР 5 % од наплатениот износ, но не помалку од 280 ЕУР 14 над 15.000 до 25000 ЕУР 80 ЕУР 4% од наплатениот износ, но не помалку од 380 ЕУР 15 над 25.000 до 40000 ЕУР 95 ЕУР 3,2% од наплатениот износ, но не помалку од 480 ЕУР извршување кај непаричните побарувања утврдена во извршната 16 над 40.000 до 60000 ЕУР 115 ЕУР 2,5% од наплатениот износ, но не помалку од 640 ЕУР 17 над 60.000 до 100000 ЕУР 125 ЕУР 2% од наплатениот износ, но не помалку од 800 ЕУР 18 над 100.000 до 200 000 ЕУР 135 ЕУР 1,6% од наплатениот износ, но не помалку од 1200 ЕУР 19 над 200.000 ЕУР 150 ЕУР 1,2 % од наплатениот износ, исправа (чл. 5, ст.1 од ИТ). но не помалку од 1600 ЕУР Табела 2 Извршни дејствија Чинење / Цена 1 Копија 0,5 ЕУР 2 Изготвување на каматна листа 1 ЕУР по стапка 3 Препис на сопствен документ 0,5 ЕУР од страна 30 % од цената на литар гориво што го 4 Доаѓање до местото на извршување, но не со превоз од странките, доколку користи автомобилот - за секој изминат местото е подалеку од 5 км. од седиштето на извршителот километар Изготвување на барања за лични податоци на должникот и барања за 5 ЕУР по барање, но не повеќе од 5 податоци и информации за имотната состојба на должникот 30 ЕУР за сите барања 6 Увид во регистерска влошка и во трговски книги 15 ЕУР 7 Изготвување налог за извршување 20 ЕУР 8 Изготвување на записници 32 ЕУР 9 Изготвување на заклучоци 16 ЕУР 10 Изготвување на службена белешка за прием на писмено заради доставување 3 ЕУР 297 и дејствијата преземани заради доставување согласно закон 298 11 Извршување на дејствие на попис/забелешка наместо попис за недвижност 48 ЕУР за 1 час дејствие 12 Извршување на дејствие на попис, пленидба и продажба на подвижни 48 ЕУР за 1 час дејствие предмети 13 Извршување на дејствие на јавно наддавање 48 ЕУР за 1 час дејствие 14 Извршување на дејствија согласно член 218-232 од Законот за извршување 48 ЕУР по 1 час дејствие 15 Изготвување договор/записник за продажба со непосредна спогодба 30 ЕУР 16 Успешна лична достава на судски писмена и други писмена кои 20 ЕУР за достава до едно лице произлегуваат од вршењето на работата на извршителот до должникот Непосредно предавање на судски писмена и други писмена кои 17 произлегуваат од работата на извршителот до државни органи, јавни 6 ЕУР институции, носители на платен промет и доверител Достава на судски писмена и други писмена кои произлегуваат од работата 18 на извршителот до државни органи, јавни институции, носители на платен Реален трошок во висина на поштарина промет и доверител по пошта 19 Составување на одговор на приговор 45 ЕУР 20 Разгледување на подвижни предмети и недвижности 15 ЕУР час 21 Присуство на судско рочиште по приговор 45 ЕУР 22 Реални трошоци настанати при преземањето на извршните дејствија Во стварен износ и такси

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако му велеа дека напротив, многу е ладно, тој се соблекуваше речиси гол како кралот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Луѓето уште не знаеја дека нивниот Американец не мисли на ништо друго освен на нивниот дивелопмент.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сум ја слушнала таа приказна, дека божем Партијата ја организирала побуната на штипјанки на Прочка!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но знам дека ме прашаа: дали навистина, во една прилика, кога сум изведувал некоја циркуска точка во гимнастичката сала, сум рекол: „Нека ми се качи на скалите така, ако може, твојот здрав народен дух“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Селаните ги палат стрништата полни презреани надежи и пак го превстасуваат дождот за кој однапред знаат дека е јадрокап и ги удира в чело урнатиние на животот.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Знаев дека со Ема Ендековска ќе ми се искомплицира животот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Трето, изземањето на вработените во јавните установи и телата на јавната администрација е во најмала рака конфузно, ако се знае дека ЗРО е фундаментален закон (lex fundamentalis), кој се применува на сите работници во РМ, без разлика на секторот во кој тие работат. 4.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Но јас знаев дека ме теши, дека ме лаже; јас точно, секогаш во животот сум била свесна за своето тело, господине судија, за секоја негова маана или доблест.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дошол на себе кога му пламнало црвеното брадиче. Веќе и влакненцата во носот му гореле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш, две години пред раѓањето на српскиот социјал-утопист Пелагиќ и две години по смртта на францускиот социјал-утопист Фурие, припадникот на движењето Млада Германија, Гуцков, проповеда во својата литература еманципација на жената напаѓајќи го црковниот брак; во Македонија, негде во Леринско, потурчени се сосила три девојки, четвртата е силувана и оставена на пченкарна нива со пресечено грло, и убиен е негде во Скопје поетот мечтател Селџик-бег, Турчин и заштитник на православната сиромаштија; мртов не ќе го види уништувањето на шумите на тој народец кога во Европа почнува засиленото садење на борови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зашто, од каде знаеме дека два и два се навистина четири? Или дека функционира силата на земјината тежа? Или дека минатото е непроменливо ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знам дека моите објаснувања не нудат многу.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти ќе се вратиш, Рајнер, му велев, реката беше само едно големо чистилиште, ме слушаш ли, Рајнер, тоа е само отпловување, и јас ќе те чекам на крајот од реката, Рајнер, ќе те чекам онаму каде што таа се влева во друго постоење, знам дека си тука, Рајнер, еве ја мојата рака, погледни ја мојата рака, Рајнер, сѐ ќе биде добро, верувај ми, кога ќе заврши твоето пловење, кога ќе излезеш од реката, ќе треба само да ја промениш облеката, ќе треба да облечеш нова облека, и се ќе биде добро, верувај ми, Рајнер, верувај ми, како што јас си верувам на себе, еве ја мојата рака, Рајнер, фати се за мојата рака, и јас ќе те извлечам, а потоа ќе тргнеме кон поинакво постоење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите овие години додека и создавав грижи и проблеми, не сакајќи, ненамерно, не знаејќи дека и без тоа цел живот и биле постојано присутен гостин што никогаш не е подготвен да си оди!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Што се однесува до мене нема потреба да одлучувам, мислам дека имам одлучено!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа промена на нејзиниот поглед и изговорувањето на оние зборови траеја кратко, сосема кратко, но остануваа со мене и кога во нејзиниот поглед и глас се враќаше љубовта; ми се вовираа таа омраза и тие зборови дури и во соништата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да не ги видевме божем не ќе знаевме дека смртта влегла во селото. Тоа и онака умира.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Не знам зошто мајка ти толку навалила кога знае дека до сега сите оцени ти се високи и дека редовно ги полагаш испитите.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Но тоа е денот. Научниците предвидуваат, велат, знаат дека сонцето...“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Некои од овие ноторни лапачи и пијаничишта – се потсмева Хорацио Ц. на уважените учесници на бројните симпозиуми за иднината на националната култура – имаат храброст да се наречат епикурејци, а не знаат дека Епикур беше болезлив и воздржан!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А знаеш дека таму, секој има по некого убиено.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И го создаде господ човекот по своја лика-прилика, го создаде улав и килав, и ние, дружината со двоколки, го зграпчивме и го обесивме, повисок да е и со теме поблизок до небото, сепак, жеден и гладен, со подаден јазик кон земјата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А таму, зад темнината во моите очи, Господ со гласот на исушените лисја продолжуваше да размислува: - Замисли си што ќе се случеше некој од командантите да се впуштеше да им го опишува на другарите сѐ она што се случуваше она пладне, а во тој исцрпен опис да нѐ спомнеше и нас двајцата како сеирџии.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бев задишан но и лут на себеси.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Петра знае дека во очите секогаш седат оние зборови што не се изговараат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ќе го сметав сето ова за исповед, за рамнодушен однос кон себе, ако знаев дека со црвената нишка низ моите ради се извлекува и животот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Никој од нас дотогаш немаме видено ни елен ни срна иако знаевме дека по планината ги има и за нив старите наши многу кажуваа и зборуваа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

А нема кој да не знае дека во Картагена де Индиас чистачите на чевли се високо ценет еснаф.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Сиротите животни со тажен поглед се утешуваа од зборот на нивниот газда, знаеја дека тој збор е полн со разбирање за нивната мака – тие и тој имаа иста цел: да стасаат до врвот, излегувајќи од темната магла, од коријата со згусната дабова шума.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Знам дека и ти ме чекаш и се молиш пред иконата на Богородица.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Иако знаев дека во нејзиниот дом можеле да свратат сите што биле прогонувани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

18. Додека се урнисуваа царствата како плочки за домино Со кои некои Македонци се залажуваа на стари години И се правеа дека ѓоа не знаат дека со секоја урната плочка домино Им се урива и дел од живеачката И дека живеачката всушност била партија домино Особено живеачката во транзиција во која луѓето се струполуваа И кога не беа љубители на домино Туку така се струполуваа и ничкосуваа Откако ќе ги дофатеше некоја од многуте агенции за глобална благосостојба Така демек досека се урнисуваа царствата како плочки за домино Се ничкосуваа и светските наслаги од темни кристали Секаде каде што ќе цапнеше Чарлс Дарвин Се распаѓаа кулите од темни кристали Колку што се смалуваа светските резерви од темни кристали Толку стануваше кристално јасно Дека преживувале и ќе преживуваат Само оние кои се во состојба да се прилагодат на средината И дека се изџвакани преживеани и надживеани прикаските За тоа дека билките и животинките ги создал Бог Макар што и век и половина после Дарвин остана навиката Некои тукушто испилени големци во Македонија и не само во Македонија Ептен да се извештат во техниката на прилагодувањето И најмногу да се прилагодат на крстењето во божјите храмови Па се крстеа ту со десна ту со лева рака Самите не си веруваа ама се прикажуваа како големци и големи богомолци И самите епитропи клисари попови владици Не им веруваа на големците дека се големи богомолци Ама катаден седеа со нив на големи софри Богохулие ќе беше да се рече какви големци такви великодостојници Но остана забележано во Транзицијата Дека со пари се прават и големи сојузи на лажните богомолци Парите дупчат и таму каде што и самиот Бог не може На Чарлс Дарвин му доаѓаше да стане од гроб Да земе еден бастум и да почне да им ги прави црвени газињата На големците кои се прикажуваа како големи богомолци И сакаа да си играат мајтап со Чарлс Дарвин Колку што беа поучени новите големци се правеа поголеми богомолци И неуко си се убедуваа дека ќе го вратат тркалото на историјата наназад Во тој случај секако ќе му го сменат и името на градот Дарвин Ене онаму на влезот во северозападна Австралија И којзнае во кој град тогаш ќе живеат коалите Макар што сите од родот на коалите знаеја Дека тоа ќе биде кога врба ќе роди грозје И дека е ограничен и кусовечен рокот на прилагодливоста На новите големци големобогомолци Од што произлегува дека Чарл Дарвин пред век и половина Воопшто и не помислувал на таква прилагодливост И на толку ненормално размножување на камелеоните од сите видови И на камелеонството како начин на мавтосување И на гласачите и на Бога При толку мавтосувачи не беше тешко Да воскреснат смачканите митологии И да се смачкаат нововековните митологии При толку мавтосувачи народот не можеше да види Дека веќе се спуштени капаците на агенциите за глобална благосостојба И дека продлабочувањето на нееднаквоста станува светски процес При толку мавтосувачи одвај некој ќе забележеше Дека добриот слуга бргу бргу станал зол господар А сите окоруваа очи кога ќе ги видеа европејките Во потрага по оргазам на далматинските плажи Колку пари толку оргазам си знаеја европејките Кој Господ ги донесе европејките и во нашите краишта И го преиначи нивниот лозунг та сега мнозина мува не ги лазе кога велат Колку пари толку удентитет Во агенциите за глобална благосостојба Се измислуваа и други лозунзи поретко црвени почесто зелени Измислувачите на лозунзи неа знаеја дека овошјето се јаде кога е зрело Ниту беа чуле дека секоја трева си бара редовно косење Измислувачите на лозунзи шиткаа вообразена историја на парче На Чарлс Дарвин често му се слошуваше Од големци големобогољубци и измислувачи на лозунзи И тогаш тој се смируваше така што ги гледаше полжавите Како си прават пошарени куќички И со време си се вардат од глобалното затоплување.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Единствено ми е страв од оние грди луѓе. Тие не ме тепале туку сум знаел дека ќе ме тепаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

— Да ви се ногу години, ефендилер, — проговори Трајко и со длабок поклон ги поздрави двајцата султанови служители, сиот затресен од возбуда, знаејќи дека не го вика мудурот за добро.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но, наместо само врз работодавецот, со новиот Закон, е предвидено со ваква казна паралелно да се казни и одговорното лице кај работодавецот (чл. 227, ЗИ/05) – што, пак, се очекува да даде поочигледни резултати при ефективното спроведување на судските одлуки во сила, знаејќи дека тоа лице ќе биде и лично погодено со оваа негативна санкција, доколку на дело не ја спроведе судската пресуда која е во корист на работникот. 3) тенденциозно бришење на цел еден појаснувачки член, којшто го регулираше надомест на плата во случај на враќање на работникот: имено, во новиот ЗИ (2005) целосно е испуштен чл. 226 од стариот ЗИП (1997), којшто предвидуваше дека работник, кој поднел предлог да биде вратен на работа во правно лице, може да предложи судот да донесе решение со кое се определува дека правното лице е должно да му ги исплати, на име плата, месечните износи пристигнати од правосилноста на пресудата – додека не биде повторно вратен на работа.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

А знаеш дека ранетите се себични, а мртвите љубоморни.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа Хелвиг не се обидуваше да го решава. Знаеше дека ништо нема да измени.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Каде и да се наоѓа, додека спие или е буден, додека работи или одмора, в бања или в кревет, тој може да биде надгледуван без предупредување и без да знае дека е надгледуван.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мора за сето време да знае дека таа е тука, но не смее, сѐ додека не стане потребно, никогаш да ја пушти да му се појави во свеста во која било форма на која би можело да ѝ се даде име.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Баш во мигов, пак, Краснојарск е домаќин на тајната конференција на сибирските алхемичари кои се договараат како, без никој да дознае, да извезат црвена боја за фустанот на сопругата на американскиот претседател за свечениот прием во Белата куќа во чест на кинескиот претседател, отшто во белата куќа меѓу сите зналци и душкала има и такви кои знаат дека џиш црвената може да џишне на незгодни места, може да џишне мнозина, а богами може да џишне и цели народи, ако алхемичарите се вљубени во џишнувањето.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Така изгледаше колку и да се трудеше да биде весела.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Знам дека си имал можност да се запознаеш со многу работи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Докажувајќи (на дело) дека расната белетристика тешко дека се пишува од авторската позиција која би го застапувала стандардниот машки гард: рационален, академски, дистанциран... ***

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Никогаш не ја прашав од што беше направен, но знаев дека неговата тежина ме спречуваше да го истуркам од креветот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А кучето беше едно убаво, лично, рунтаво, со бели влакна што му висеа по нозете и мевот како на овца; вратот дебел, јадра става, силен зарипнат глас, кој кога ќе залаеше порано кога одеше со овците, сите знаеја дека е од Методија Лечоски.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

„Младешки стравови“, си помисли, фаќајќи го повторно перото: „Браќа мои, седејќи тогаш со вас, јас ви кажав дека сум следбеник на учењето на Христа, она што многумина го нарекуваат секта, зашто знам дека така најдобро му служам на Бога, а тој Бог е оној истиот на нашите татковци, та јас сум тука не заради неверување, туку напротив, заради искрената верба во сето она што е запишано во Мојсеевите книги и во книгите на пророците.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Јас знаев дека сакам да пишувам за нешто.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но исто знам дека човекот секогаш сака да биде со некого, па макар и надалеку.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Душата толку многу ѝ зашто знае дека ако не успее да го стигне Еда, тој ќе се најде над езерото сам, а таа сама, без негова помош не ќе може да се искачи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Знаеше дека може да изненади секој сретнат грм, дека не можеш да бидеш наполно сигурен што крие зад себе секој нов срт, секоја пресека, не сакаше изненадувањето да го прави поголемо, отколку што мораше да му биде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И никој не знае дека овој нов живот и овие нови поколенија одат и се враќаат по патот на кој легна нашата лоша судбина, нашиот чемер и болка, нашиот плач и солзи, нашето страдање и патила, нашиот крик на ужас и нашата безнадеж.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Мајката не може да го види неспокојот на детето, а можеби сепак го претчувствува, можеби и таа знае што ќе биде, но знае дека мора да биде така, знае дека така треба да биде, и спокојна е во својата помирливост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Значи: имаше нешто меѓу нас, но имаше и нешто помеѓу нас како пречка, нешто што ја спречуваше Луција да ми се предаде; не беше возможно таа млада девојка, за која и денес знам дека ме посакуваше, не беше возможно велам, да не биде со млад маж само затоа што има некакви обврски, кои сите ги имаме, секој ден.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но тоа беше само интелектуална одлука, донесена затоа што знаеше дека треба да ја донесе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И никогаш не се облегнуваше ако можеше да легне, исто како што никогаш не стоеше, ако знаеше дека може да седне.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Уште не знаев дека и таа несреќа може да не снајде бидејќи не знаев за постоењето на иследниците.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако лутата течност не беше варена од зрела `рж бев пијан и безумен и знаев дека сите во крчмата се плашат од моите очи - улишта на пакост и закана.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Знаеше дека е уште далеку од работ на таа извишена шума, но тоа беше единственото, на што уште можеше да продолжи да мисли, додека волците си мислеа на она своето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не знаев дека службениците носат работничка облека и дека секоја недела се валкаат како оџачари.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се мразам и го гризам јазикот, за да не ја повторам катастрофалната грешка, зошто знам дека, во таква инквизиција, го поттикнувам своето его на самоуништување.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дреновчани не знаеле дека селото ќе им го изгорат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Знам, - рече тој, - знам дека и едното и другото се лага, ама не сакам тоа да му го кажам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Иако овие дела веројатно биле наменети за затворен круг соодветни приматели, Дишан бил доволно интелигентен да знае дека еден ден тие ќе се изменат, но не додека не ги изгубат сите можни консеквенци врз животите на оние на кои им се наменети - како во случајот со вализе- то на Марија Мартинс.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Нема да се мачи како што јас се мачев додека растев“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И да не го познавав, ќе знаев дека Горан е жива досада си помисли.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Такви како Војнета во Ливаѓе и од Брезница тој уште од партизанското време имаше по сите села, а тие си знаеја дека од Сврделот им зависи дали ќе бидат со поголема или со помала власт во своите села, кому ќе му продадат кому не боречка пензија, пасош за во странство и многу други таквите работи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Никогаш не сум знаела дека има такви луѓе како татко ти и мајка ти.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сум ги заборавил. Иако знаев дека ќе ми требаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Само знам дека цврсто го прегрнав татко ми кога ме пренесуваше заспан во мојот кревет.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А ти се читаат лаги во очите, затоа го криеш погледот и ја наведнуваш главата.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

— Зошто дојде? — Јас не знам дека дошла.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јас знаев дека татко ми не може да се врати до пладне.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Непоколеблива среќа знам дека ме сакаш но сето тоа лебди во воздухот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А селаните знаеја дека Толе никогаш не се шегува, та не му тежи умот да го направи ова што го зборува, толку повеќе кога утре ќе ги нема агите да го бркаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Полноќта беше поминала кога вратата крцна, и Клара влезе во спалната на моите родители.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не ми рече дека не ти е добро, дека немаш сила, но не требаше да ми го кажеш тоа, сепак, доволно те познавав, знаев дека не можеш. 9.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

- Пшт! - велеше Митко. - Ссст! - велеше и Сашо. Тие знаеја дека „мечката“ е претпазлива и итра.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сè повеќе бев убедена дека е така, но спротивно на тоа, некоја лоша сила ме влечеше кон пустиот Запад. 7 Првиот пат кога седев на чаршијата, во кафе-барот во Западот, знаев дека судбината кој знае поради што, повторно ќе ме врати таму.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ми стана мило заради неговата милоина. Знаев дека мојата среќа го населила и него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Сестра ми нејќи да слушни да се мажи за конзуло. Таја знај дека парите не се се во живото, а и многу романтична душа е, шо не е необично за млада девојка.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Барем знам дека ќе прочитам една книга раскази без здив, одеднаш. Поздрав..

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Просто, како да знаеше дека јас знам дека само тој во секој момент и секаде може да биде.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Раскинувана на меѓата помеѓу две спротивности, мракот и светлината, лагата и вистината, а длабоко во себе знаев дека со мене владеат очајот и љубовта.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

— Ве молиме, ние сме жени, велиме, божем не знаеме дека се од безбедноста.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се сеќаваше на долгите попладниња што ги минуваше со други деца претурајќи по контејнерите и по купиштата смет, пребирајќи лисја од зелка, лушпи од компири, понекогаш дури и суви корки леб од кои потоа внимателно ја гребеа нечистотијата; и чекајќи да поминат камионите што одеа по одредени маршрути, за кои се знаеше дека превезуваа сточна храна и од кои, кога ќе потскокнеа на тумбите од патот, понекогаш испаѓаше по некое парче маслена погача за стока.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никому тоа не му пречеше - знаеја дека, ако ме повикаат да дојдам, сигурно нема да дојдам сам.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Поради некои негови заслуги – рогови што никој од присутните не ги знае, но со тоа што му доделува ваков трофеј се знае дека е во прашање голема подлост.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Само што фрли поглед кон мене допрев до твојата мувлосана душа и можеби изгледа немилосрдно во неа сакав да направам масакр Велиш дека сум недостоен за тебе конечно за нешто да бидеш во право влегов во твојата самобендисана душа и сакав безмилосно да направам масакр Се плашиш од смртта ко ѓавол од темјан но не знаеш дека си одамна мртов го чуствував твојот трулеж одвнатре и повторно сакав да направам масакр

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Не плаши се, побратиме. Уште малку остана.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Веќе знам дека се наоѓам на страната што губи!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, знам дека Александар нема да ме удри со топката затоа што тоа лошо ќе изгледа за него.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Затоа оттаму и се јави онаа тажаленка исполнета со големо копнеење, што одвај го наслушнав а знаев дека таа мене ми го испраќа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа се израдува кога ме виде мене, бидејќи знаеше дека многу се дружам со Марина. Нѐ почести чоколадни бонбони.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И тој сака да знам дека ме сака, а да не ми го каже тоа направо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

-Злобните луѓе трчаат во прегратката на небиднината, не знаејќи дека таму се пропаѓа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

За многу работи во животот не можеме да се разбереме, секогаш има вина и виновник, но никогаш не може да биде погрешно ако ја кажеме вистината, ќе излезе од нас и не мора да се враќаме назад, на крајот човекот е светлина.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Пак си продолжуваше, значи, обичниот ред, иако знаат дека е тоа сето привремено и толку несигурно, што и во сонот го тревожи човека.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Потоа тргнав да освојам љубов. Не знаев дека љубовта не е трофеј и не се освојува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сега знам дека никој немал можност да го повтори скокањето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се упатува кон вратата, иако знае дека нема да успее да ја отвори. Едноставно, цариник во главата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Што ако знаеме дека земјата се врти околу сонцето и дека не сме центар на универзумот?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мојата читателка Елен Лејбовиц, радоста на моето пишување, во потрага по среќата во меандрите на егзилот, не можеше да знае дека мојата мисија како амбасадор во Париз завршуваше токму на денот кога го добив ова прво писмо.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Не може да знае дека ти беше нај...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Се повлекуваат сите оние лепрозни размисли, иако знам дека причината не е во тврдењето на Виктор дека сè е ставено под контрола, бидејќи под контрола може да биде само клучот од бирото на вујко ми што се наоѓаше сега во мојот џеб.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Јас не сум уште неатрактивна, но знаев дека не сум онаа Луција што бев, и тоа беше сосема нормално, оти јас, за разлика од Јан Лудвик живеев во светот во кој времето течеше, и сѐ беше предвидливо, дури и бавното доаѓање на староста.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Исто така, ако се знаело дека повеќето мажи што си ги посакувал додека си растел сигурно ќе те одбиеле, и тоа не поради твоја вина, па уште и ако забранетата желба по нив затоа ти била осудена да се искажува само во соништата, во безнадежни мечти за сексуална оствареност и за романтично блаженство, тогаш си немал никаква причина да му дозволиш на светот да ти ги ограничува мечтателствата и да ти го ограничува мечтателскиот светокруг на тесното поле на возможноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Напати тие се и деца кои се поигруваат со пакоста, па сакаат да ја потчинат за да им служи а притоа знаат дека јамката на зборот подобро од секоја вистинска јамка задушува.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Париз ми се чинеше многу полесен за освојување одошто Лос Анџелес.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не, решетките не ги гледам но знам дека се негде над мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И кога акцијата била готова, и патниците претоварени во чамците за спасување, тој со задовослтво констатирал: “Јас во душата си се радував што целиот пароброд ќе изгори и што нема да има ниту една човечка жртва, зашто со својата акција ние никогаш не сме се стремеле да даваме човечки жртви, уште повеќе кога се знае дека патниците во паробродот се невини по однос на нашата - македонската кауза“123.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ете, јас су пратен од таа организациа да ти го кажа воа и тебе, како шо го кажуам на секој наш човек кој шо сака да му помогче на својот народ. A јас су уверен дека ти сакаш, и се гледа дека сакаш, ама не умееш најарно да работиш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А ти, другар Ѓурчин потоа мисли му ја каде ќе ја сместиш таа навалица и каква работа ќе ѝ понудиш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сепак знаев дека се става на војничка блуза без ордени додека јас размислував со неговиот разум.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Повеќе ме загрижува претурањето од еден сад во друг на она што еднаш веќе било налеано, бидејќи претурањето збунува, или во најмала рака укажува на замешаност на повеќе интереси.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Перса знае дека црната мома има светлина во срцето и таа светлина продира низ прозорчињата на душата - очите! Во нив стигнува како блесната скрама.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

ПОЦКО: (Цацка со јазикот.) Цт, цт, цт,! Бре, бре, бре! Не знаев дека си таков абдал, ако си ми син.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Мене би можело да ми биде сеедно што мисли тој кога јас добро знам дека не сум умрен, но како што е сомнителна неговата претпоставка, така е сомнителна и мојата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кога дојде сликарот, селото ја славеше слободата; секогаш луѓето слободата, иако краткотрајна, ја славеа на свој начин; ја славеа вратоломно, лудо, шеметно; можеби затоа што знаеја дека е краткотрајна.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Косата ми беше долга и густа и знаев дека вредам, па некогаш си се восхитував на сопствениот изглед.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Никогаш не ја разбравме сериозно таа нејзина желба за смрта.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сите знаат дека у развиените земји на секое пакло цигари има слика од рак на грло, умрено бебе, тумор на плуќа, исушен мозок... Aма, слика на „снеможен паднат борец“?

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Не сум знаела дека кога не е сам човекот и повеќе може и повеќе знае.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нулта точка На Ѓоко Апостоловски И оние врз кои паѓа и оние врз кои не паѓа светлината знаат дека секоја билка исчезнува заедно со копнежот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Причините поради кои Македонците од делот на Македонија под Грција го помагале и толерирале ЕЛАС “повеќе против своја волја“ според Еванс пред сé лежеле во тоа што “прво, селаните знаат дека можат да бидат тиранизирани во случај да не обезбедат курири, храна, колиби и сл. и второ, секое македонско национално чувство е слабо, недоверливо и тлее отколку што е еден активен пламен на патриотска независност“.350

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

За да го сведам на вистинска мера значењето на нејзиниот збор „часот“ и реков дека не треба толку да е сигурна во своите пресметки во врска со пристигањето на некаков си час.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

40. Познато е дека месните војводи секогаш си зборувале само на мајчиниот јазик, а се знае дека, на пр., Д.Груев со Македонците си зборувал само на македонски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тогаш уметникот може да продолжи со фрлањето на бисери пред свињи бидејќи знае дека енергијата концентрирана во бисерите има повеќе смисла од самите свињи и дека кога свињите ќе исчезнат свинскиот полигон ќе се претвори во мистериозно наоѓалиште на бисери...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

8. Блазе си му на оној кој им простува на другите и на оној кој си простува самиот себе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Иако Б. Н. одвојуваше големи средства за превоз, тој не знаел дека, покрај основната плата, му следуваат и патни трошоци, според потпишаниот ОКДЈС/08 и гранскиот Колективен договор на МВР.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но станува збор за порака од пошироко значење.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Камерата го регистрира и точното време на задржување на одредени места.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тогаш не знаев дека поезијата е за една глава над астрономијата - не ги испитува ѕвездите туку лесно, на волшебен начин, ги симнува на земја.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Со својата остра сабја ги расечувал огромните карпи с¯ додека од една не бликнала вода.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ете ги, најљубезни браќа, малиот збир на правила, толку неопходни за секој, кој сака со успех да блеска во помодното општество.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не ја украдов, ами клас по клас, зрно по зрно ја собрав за...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тоа е најблиску до она што го нарекуваме “палимпсест” - слоеви на слики една преку друга, кои гледачот сам ги открива и им дава значење.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

“И знам дека никогаш нема да заборавам, но дозволи ми да простам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тогаш Мерилин знаела дека била лошо девојче.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да знаеш дека тихата вода помага да личиме на неа, да се однесуваме како и таа - благо.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мислам дека сите додатни објаснувања на Соња Пазарџиева имаа за цел да ме уверат дека сум прокоцкал убава шанса, но дека животот без тие непредвидливи околности ги губел изненадувачките својства, а спомнатата Соња, ја сфаќала во прилична мерка мојата природа, знаела дека јас не сум спремен да го изберам сивилото како основна боја за моето секојдневие.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Така кажи“, рече мутулавата. „Сега секој знае дека не си Митре Петрев туку Митре... Како што рече.“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тие мислеа дека се таму за да ѝ го вратат сонот, не знаејќи дека таа тој сон никогаш и не го загубила.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Оттука е исто така јасно зошто филмот ги изневерува нашите очекувања, зошто не е „хичкоковски”: недостасува за него специфичната внатрешна, вертикална удвоеност на ситуацијата, кога постепено се појавува грозната содржина, што се крие зад површинската идилична маска - во Чамецот за спасување е речиси од самиот почеток сѐ јасно, веќе самата појдовна ситуација е грозна и егзистенцијално заострена, единствената „тајна” е дека е Вили уште позлобен отколку што се чини, и дека ги водел во погрешна насока, кон германскиот брод за снабдување...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се знае дека атентаторите немале таква намера.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не знам колку сум чекал; едно време, над мене, по мостот протатне експресот од Битола; знаев дека е околу единаесет часот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Би ја поздравиле ако знаеја дека живее со него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Иако името ветува дека тој прирачник е за геј-сексот, книгата, всушност, била замислена како сенаменско упатство за машкиот геј-живот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не сакав да живеам во него уште еднаш и (не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно кога и каде) не ти реков ни збогум.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Помолча Марко, наречен и од бегов ибн Пајко, па рече: „Знаев дека ќе биде големо уште кога дојде онаа султанска заповед по Армуџи-оглу Нуман до кадиите. За собирање овци.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Војниците најпрвин со влечење или со туркање ќе го истргаа бикот од шталата кој се опираше со нозете, како да знаеше дека оди на колење, и откако со мака ќе го довлечкаа до дрвото, ќе го врзеа со водилото за стеблакот за да не им бега, а потоа со јаже ќе му ги изврзеа нозете за да не прета, ќе повлечеа на јажето и ќе го кутнеа на земја.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сепак знаев дека на една икона на килавиот Јаков Иконописец светец со мртво лице забуцува во ребра на многузабо чудовиште дрвен тризабец; зад нив, зад светецот и чудовиштето, умираа на оган голи грешници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој се сети на зборовите како алгебра и алхемија, без да знае дека се арапски, а кои влегле во балканските јазици по литерарен пат, од интернационалната лексика, а не од турскиот јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Махинално погледнав кон левата рака – по кожата на подлактицата се сјаеја влакната навлажени од пот, но „Nevada“-та не беше на своето место. Зошто?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Повремено фрлаше куси, дискретни погледи кон авторот кој знаеше дека овој се труди да види кој е натрапникот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А и друго: Симон знаеше дека само јас со тракторот можам да возам од браната до Долнец по патот направен од багерите што работеа на браната, откако стариот пат го покри езерото, и дека само јас можам да се искачам по онаа стрмнина до гробиштата на Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

На крајот на својата приказна Луз Арке заклучува: „Од сопственото искуство знам дека илузијата за повлекувањето црта под минатото и за некој нов почеток е неостварлива и дека заверата на молчење чија што цел е анулирање и егзорцирање на доживеаниот ужас само ги храни конфликтите и ресентиманите.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Татко добро знаеше дека големите идеи кои зачнуваа во главите врз погрешни основи од смели поединци, како на пример, во главата на научникот Лисенко, со идејата да создаде џиновско јаболко или зрно жито, можеа во доменот на свеста, на пример, идејата да се истера Бог од душите на луѓето, да се отстрани самото верување на луѓето, можеше да биде проследена со несогледливи последици.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И одговори на Анѓа. – Па сите девојчиња знаат дека јас тебе те сакам, само како те сакам. – Како сестра – побрза Анѓа да ја доврши неговата мисла.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Не, не, вели Танаско, ама Перса му ја наполнува оти тој е биналија човек, нему пет чашки може да не му стигнат, што е за него една, му се спротивставува таа, а Танаско лизнува од чашката и си ја продолжува преѓешната мисла за Димостена иако веќе знае дека тоа не ѝ се допаѓа на Пелагија, вели Ако не испаднал ва пролет ки дојде другта, гу пузнавам јаска негу, не утстапува уд риченту!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Има, знам дека има и такви ѓаволи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И Даниел знае дека нешто не добро. Ти не дома.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Оној никогаш не се научи да работи, сите знаеја дека тое и е токму она.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еден пријател од Израел го зел вашето писмо од моето поштенско сандаче, знаејќи дека јас сум во Швајцарија.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ми се чинеше дека кога татко ми ќе влезе во салата и ќе се сретне со учителката Вера, сите присутни ќе знаат дека тој, татко ми не е пречекан од учителката Вера како и сите други, туку некако поинаку...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Првите закани уследија по успехот (јас си припишувам дел од тој успех себеси) кога проституцијата од Заводот за статистика во Стандардната класификација беше заведена во графата на занимања како професија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Како болен од рак кој сè уште не чувствува болки, па сосема свесно го негира постоењето на болеста и се убедува дека лекарите згрешиле во дијагнозата, без да знае дека болката е само последната, конечната фаза на смртта која тој веќе ја живее.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И самата не знам како се случи тоа, но набрзо по овој наш разговор се заварив себеси како си го поставувам токму тоа прашање „Каде е сега мојот Ведран?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаеше дека не е така поради нејзината несомнена вознемиреност додека му ја додаваше пораката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаеше дека другиот се мачи да го отчепи шишето со ликер, Чу: „Јас сум пропаднат светец, бивш богослов.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Дури сега знаеше дека мора да преземе нешто ново.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За сето време знаеше дека сите тие самјаци, ранети вака, како што беше овој, неговиот, мораат да застанат на едно место.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нина знаеше дека, онака крупен и тежок, газејќи колку што може потивко, тој оди до одајата на браќа ѝ, и дека гледа во празните кревети сакајќи да се увери дека момчињата што изутрина ги испрати на пат, навистина не се во своите постели како секоја вечер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Логотетот гледаше стрештено во Филозофот, за потем да стане и да изговори: „Пророштво добро е тоа за секој оној чиј прст ќе биде почестен со овој прстен, и јас сега знам дека не прстенот, туку записот ин во одајата источна е причина за поразиите и несреќите на царството!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мислејќи дека спијам, внимателно ме погали по челото и му рече на тато, кој веројатно стоел зад неа: „Да се надеваме дека ништо лошо нема да дочекаме од него.“ „Да се надеваме...“ рече тато.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не знам како ми текна, само знам дека лошо ми текна, да ставам зрна грав во ушите, да видам колку послабо ќе слушам.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Чуствувам дека сакам да се потсетам колку време од сите тие визити поарчив трудејќи се да си одговорам на ова прашање.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Но треба да знаете дека пред да се употреби за првпат зборот часот, однесувањето помеѓу мене и мајка ми го сметав за поприродно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нема Македонец што не знае дека сме род на смачкано племе.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Седев во киното и ококорен од чудо ги гледав кадрите со Феј Данавеј во улогата на Џоан Крафорд и знаев дека ме чека гозба!

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нема што, како што вели на подбишега народот, татко го фати крстот, се огласува Боше, најмладиот од четирите Анѓелови синови, којзашто е овчар никогаш не стигнал да биде ни на свадби ни на закопи (од малечко ака со овците Јаузоски низ полето и по ридиштата) па не се одбира од ред, не знае дека кога се седи со постари на една трпеза, само се седи и се слуша тие што зборуваат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се исмеа пашата: - Будала! Знам дека си дошол за тоа!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сите знаат дека вообразувањата и самоизмамите се многу честа појава во необичниот свет на затворот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На пример, сите во домот знаеја дека нешто лошо ќе се случи со Аритон Јаковлески, некои можеби го знаеја токму и часот на несреќата, а можеби знаеја и некои други подробности, за местото и начинот на кои ќе си го одземе животот, но никој не наоѓаше за потребно ниту со мало прсте да помрдне.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сакам само да знам дека ќе го чуваш како што доликува, дека ќе живееш достоен живот.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

НИКОЛАЌИ: Се разбира. Ти знаеш дека јас за жена сум страден, а за стока и пари дал господ!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ме укори докторот дека си играм мајтап со нив ама не му се лутам, не раѓал тој никогаш и не знае дека јас не знам како се викам, а не па да памтам како и која положба да ја заземам, иако не ми е првпат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тој ги знаеше и сите млаки каде што можеше да биде задржан тој, а знаеше дека во вакво време дивите свињи се хранат со корењата, што ги ископуваат по тие млаки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но тој се лажеше, зашто не ги познаваше неумоливите закони на љубовта, иако знаеше дека уште премудри Соломон рекол: „Можеш ли да си туриш жар в пазува, а да не ти изгори кошулата?“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Имено, кога се навршија три години од Бошевото заминување, а од никаде не стигна глас за него и Јанческите одбија, како што ги советуваа некои и како што носи редот Христијански, да му ископаат гроб и да закопаат во гробот нешто што беше негово, колку да се знае дека постоел на земјава и дека останало нешто по него, и згора на тоа во истото тоа време се случи да купат од Салиовци првин нива во Чекутки, а набрзо потоа и ливада и корија во Трн Дабје, на многумина им стана чудно од каде нив толку пари за да купуваат земја и им даде за право да си помислат и да почнат да зборуваат дека Јанчевци точна знаат оти Боше е жив и оти точно знаат кај се најдува, само, зашто така им одговара, кријат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За тоа не сакав да ја прашам ни тетка Рајна, зашто знаев дека таа нема да ми дозволи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сега знам дека нам само ни се причинува оти човекот е силна ѕверка што си ја носи како богат улов судбината во своите заби.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Потоа долго патувавме со помош на црвените линии што ги исцртувавме од место до место, од град до град, преку планини, мориња и океани. Каде сѐ не бевме!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Знаеше дека кога нешто ќе наумев, тешко можеше нешто да ми застане на пат. И кога беше во право.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но, како божем од некое искуство сега знам дека жолтата боја полека ќе добие еден сјај до вжештеност и ќе ме обземе во доживувањето што ми го носи.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Затоа, пак, знам дека секогаш кога ми се случува нешто неубаво, нешто лошо или болно, тоа е дел од казната.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Притоа постојано пред очите ми беше црвената дамка на бетонот. Големата точка, како што се изрази Б.С.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас добро знам дека сме земја во транзиција, па, сепак, тешко ми паѓа што сѐ уште ни законот за пушење или паркирање не е целосно реализиран.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Заспиваме среќни и се будиме среќни, знаеме дека сме сакани.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

На моите баби: Велика, Милка и Севда, наместо запалена свеќа на нивниот гроб, иако знам дека ова е мало пламенче за да ја угрее нивната бескрајно испустена душа. П. M. А.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

(9) Направен е во потполност од сперма која несомнено му припаѓала на самиот Дишан; една трогателна и брилијантна порака за жената која ја сакал, но знаел дека не може да се ожени со неа (таа веќе била мажена и била мајка на три деца).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Знаев дека таа нејзина сигурност е неприродна; претпоставував, дури, дека зад неа се крие и сосема ронливо човечко суштество, слабо и искомплексирано.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го нема на оваа страна каде што легна синоќа, а добро знае дека тука легна и дека пред заспивање ја пикаше во своите пазуви од што ѝ се рашири една леснотија по снагата па спиеше со благи соништа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Според чекорењето кон постелата знаев дека тоа е мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Им го читав мојот епитаф И знаев дека во некој иден век Од формите на дуните Ќе ја реконструираат Историјата на каменот, Осамен И немоќен Пред клунот на орелот.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Прво погледна во зениците на нејзините очи, бидејќи како лекар знаеше дека тие се огледало на општата состојба на пациентот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знам дека си кредитоспособен за насмевки.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Со мислата на бодликавата жица и на моторизираните патроли ми се враќа спокојството.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Им се радувам како што им се радував на бонбончињата што знаев дека ќе ги добијам од „волшебниот“ џеб на престилката од баба ми кога ни доаѓаше во посета.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Или грешам? Добро, пресудите сами.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не се ни мачеше да им ги полни главите на сите други, но за себе си тој продолжуваше да знае дека тоа е само еден од начините на она старче да се провлече, да мине крај сѐ и меѓу сѐ, без притоа да остави нешто само свое.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сеуште крвавиот мускул одвреме навреме прави обиди да и се измушне од раката; јазикот изгледа не знае дека е дупнат на врвот и дека во цепнатинката е пикнат показалецот на жената.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секогаш знаев дека си плашливец.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Пред сѐ, снимателот знае дека кога го компонирам кадарот не поднесувам воздух, простор околу фигурите или над нивните глави, затоа што сметам дека тие се вишок.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ти, како и секогаш, иако знаев дека беше задоволен од тоа што го постигнуваат, многу ретко им признаваше.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Запрашан како реагирале мештанките кога ќе ја виделе Честити (женското алтерего на Чез) в црква или во трговскиот центар или кај лекар, Чез рекол дека знаеле дека не е баш она што изгледало дека е: „Ниедна природна жена... не обрнува толкаво внимание на детали“.352 Истата логика важи за некои од другите тука споменати машки геј-културни практики.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не чувствував жед. Можеби ме напоиле додека спиев можеби и сам сум пиел од некој извор без да знам дека сум го сторил тоа.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

А кога почнале да товарат во запрегите торби, дисаги и вреќи од испосошиени ненужни крпишта, кога се видело дека на пат се носи пченкарно брашно, пресуво, преслабо и пресолено козјо месо, низи кромид, лук и пиперки, сирење, малку помеко од камен, изварка, сол, ракија, суви овошки и којзнае што, и другите освен старците знаеле дека сѐ е пресметано од порано - сиромаштијата не е без разум и кога е без леб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Смалувањето на поворката не се спомнува во весниците. Но јас знам дека беше така.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Веднаш ме касна змија, знам дека лошите работнички ги водат во полоши логори.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

4. Сетики знаете дека има разни коали Има коали чауши и обични мали гладни коали Има коали со здрвени вратови Од сонување саде во една иста положба Има коали кои не гледаат ни централни ни споредни вести И ич бутур не им е заради тоа Коалата не е коала ако не грицка лисје од еукалиптус

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Се знае дека бил христијанин, тоа да.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сега знаеше дека сите тие дискусии биле само навидум плодни, а всушност биле јалови, испостени како влажна земја на која со години се садел ориз, па сега не може да прими ништо друго.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Те молам, поседи уште малку – рече Мила.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Бројани ми се годините, му вели Стојан Пејкоски и дека се бројани знам дека не се многу, му вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одам знаејќи дека свеска ми сака да ѝ одам, и еве одам,знаејќи дека е тоа налудничав обид.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Никој не знае додека не му се случи.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Само, сè уште не знаат дека јас сум нивниот создавател.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Ние знаеме дека вие сте јунак, но мило ќе ни биде ако еден ваков јунак ни раскаже за зимата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Јас, макар што ја бев читал Поетиката на пространствата од Гастон Башлар не знаев дека ја беше возвишил лавандата до метафизичко достоинство во доменот на разбирањето на филозофијата на Бергсоновото траење.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ако не знаеше дека треската трупа врз мене црни парчиња мраз на ноќта во која еден човек стана факел, можеше да знае дека торбата во моите раце е на тој Онисифор со обетка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој знаеше дека децата така често ги прашуваат, за да ги научат повеќе да гледаат околу себе.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Зашто знам дека ако е за огледало секаде околку мене во овие предели на темнината е само огледала, Но огледалото таму каде што нема светлина не е огледало.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

— Јас бев борец на Грчката демократска армија, велам, зар не знаете дека знам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во космичкото време сѐ е бесмислено, бидејќи во него сѐ еднаш ќе заврши и ќе ја загуби својата смисла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не знам дали заспав или не, но знам дека некое време преминав во сонување на нешто, помислив дека нешто ме здоболе и не знаев дали сонувам или навистина нешто ме боли.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Постои, и сите знаат дека постои, мистерија, но тоа не е решение.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Точно како и децата, старците пред зима не се поинакви: тие знаат дека шегата или брзата, непромислена навреда ќе им биде простена или ќе се заборави во следниот миг на играта.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И иако знаеше дека сето тоа се бесмислици и дека взаемната љубов на мајка ѝ и на татко ѝ нема никаква врска со болеста и со умирачката, сепак тие три години му беше лута.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Продавачите на книги знаат дека “дом” значи подобрување на секој наслов.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога Орлен Шумков викнал да не се пука заради опасноста да биде погоден со куршум Онисифор Проказник и кога неколцина се исправиле за да се стрчаат и да му помогнат на челникот, врз нив, врз извиците со кои се бодреле и врз писокот на ветрушката што се оддалечувала, се урнале неколку грмежи, и тие, пак залепени со гради за земјата, знаеле дека шестмината што некако ги опишувала со прсти и со очи Ганка ги измамиле со источничка војничка или арамиска мудрост: гледале во оној што доаѓал пред тоа на танконог шарколија и не виделе дека другите им дошле зад грб да ги косат со сигурна рака и сигурно око.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас сум христијанин, и иако знам дека разговараме за метафизика, а не за религија, морам да кажам дека киберпросторот постапува како Господ, си игра со идејата за Господ кој е сѐ, сѐ гледа и сѐ слуша.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Штом ги виде Бојан знаеше дека причината на тоа нивно лаење не можат да бидат волци.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

(...) Во тоа време сѐ уште не го имав оној Fashion look. Сѐ уште носев црни фармерки и црни шимики (обично испрскани со боја), и раскопчени кошули под Вагнер-колеџ тренерката што ми ја даде Џерард.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ема ми легна со главата на градите. Знаев дека ме сака.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Уште не беше утро. но беше лето и во муграта имаше достатно светлина за да знам дека не сонувам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој рече, „Добро. Ќе мораме да те ставиме во самица.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сани знае дека сѐ е навика, дури и тишината и заборавот и отсутноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не сум знаела дека и тоа можело да ти дојде.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Многу држам до него, иако напати како да ми недостасува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сите бегалци дојдени од Гаково, од Војводина, веќе знаеја дека во денот кога падна последниот голем снег што ќе држи дури до крајот на зимата во Скопје се појавил Димостен ама не оној што сите го познаваа и чие кадро го носеа од дворот на Одборот кога таму на дрвената кула со едно наведнување си ја откачи едната нога и високо ја крена, овој што поминал од тука (рекол оди надолу по Вардар), не бил ни половина од оној што го знаеја.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Знаев дека таков нарцисоиден Егоманијак нема шанси да се самоубие, иако на моменти паднав толку во искушение, па речиси ќе си направев грев на душата, па ќе посакав вистински да го стори тоа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

„Терористите“ околу ЦК знаеле дека гемиџиите не биле добри со Иван Гарванов, но и покрај тоа, не преземале ништо против нив.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Фрли сега повеќе од страв, отколку од сѐ друго, фрли сѐ уште со онаа наостреност во себе, но си го исфрли и последното зрно и знаеше дека му преостануваа само уште неколку мига, во кои требаше да се реши сѐ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

При слабата светлост не можеле да видат дали чудесниот цвет во окото на животното свенал, само знаеле дека едниот рог се замрзнал со врвот в земја и дека нозете останале неподвижни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас знам дека и без мене ќе има кој да го чува редот, ама стравот е голем.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

ЈАКОВ: Те предвидов во униформа во драмата, но не знаев дека животот толку ќе ја надмине уметноста.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Гардеробата во гостинската соба е полна со мебел.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И знаеше дека и јас знам дека ова е само дел од одмаздата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Натаму е јасно, се знае дека кога ѝ се јавил, сите нешта во тој момент, за Лена добиле друга смисла.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Навистина, многу долго време не се беа виделе, но, знаела дека е мажена и дека има две деца.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се завлечка првин на раце и на нозе низ тревата, низ цветните алеи на паркот, крај грмушките, а потоа се исправи и полека се провре низ оградата и излезе на улицата, и знаејќи дека ќе го бараат, скршна по споредни улици и бегаше сè подалеку и подалеку.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Причината за тоа лежи во фактот што сите оние што ги разбирале проблемите на ослободителната борба и односите на ВК и МРО знаеле дека Сарафов би му дал помош секому кој би бил готов “нешто да работи“ против Турците во Македонија, без при тоа да мисли какви би биле последиците за народот и за Организацијата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Гемиџиите, значи, однапред знаеле дека, фрлајќи ги овие бомби по солунските улици против полицијата и аскерот, на непријателот нема да му нанесат голема штета освен што ќе создадат паника во градот и услови да бидат убиени или да се самоубијат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

На селаните место за милост им беше само Бошко Манев, иако сега сите го знаеја дека е само јатак на Лумана и ништо друго.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тие луѓе не знаеле дека на земјава постои еден цар – падишахот наш – и ниеден од нив, не само што уште не јал ниеден наш грбач, ами до ден денеска не им платил ни аспра на царот и на царштината.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но знаеше дека во неговиот филџан виде уште нешто, нешто што го протолкува токму во тој миг, кога му се отвори сосема свесна дека ќе ја рани, ќе ја убие така закован во нејзината утроба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Леле, Бреза, немој да ме разочаруваш!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Знам дека извесни американски интелектуалци се чудат што европските љубители на филмот, а посебно Французите, го сметаат Хичкок за филмски автор во смисла во која тоа се слуша кога се зборува за Жан Реноар (Jean Renoir), Ингмар Бергман (Ingmar Berg- man), Фредерико Фелини (Frederico Fellini), Луис Буњуел (Louis Bunuel) или Жан-Лик Годар (Jean-Luc Godard), но што има чудно во тоа?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не знаев дека седи покрај мене сѐ додека не прозборе.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Знаеш дека тие од чајот прават дрога и можат да те заколат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сѐ на сѐ мене ми преостануваше уште само да се соочам со вистината дека ѕвездите за жал не ми беа наклонети; дека, Катерина, дури и да не спие, и најлудо да тропам нема да слушне и нема да ми отвори поради она лудо ревење на добитокот од месарницата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но знам дека одеднаш, кога мене веќе тоа понижување не ми значеше ништо, па дури почна и да ми се допаѓа, тој се исправи и рече: „Готово е. Чашата е празна“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Едниот од тие гркомани некојси Ставре што се имал прекрстено во Ставрос, беше прочуен во Преспанско, Леринско и Костурско по тоа што велел: „Мене луѓе устата грчки не ми лафи, ама душата ми знае дека сум Грк“.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Но знам дека ти можеш да ми простиш, и те молам за тоа простување.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лавата повторно печеше, и знаев дека ќе ја истерам ако играм.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Знам дека ќе прашаат каде сум. Имам работа.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Сите знаеја дека таа страна ја осигури Толе и немаше што да се двоумат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури и Мартин беше комита, иако играше невесело, знаејќи дека децата кога ќе разберат оти Бошко му е јатак на Лумана ќе го ненавидуваат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Од помислата на бојата на дивјачките во образите почувствува блага гореа, а знае дека образите ѝ се заруменуваат, па се засрами од тоа, а гореата во образите ѝ се зголемува; таа знае дека е уште поцрвена во образите.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Го испративме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Доктор Сашко Кедев слегува од врвот на светот вчудоневиден дека баш на врв свет мртвото е живо како животинките во цртаните филмови: знае дека во сите докторски книги пишува дека луѓето во чија крв има помалку од 6 единици концентрација на кислород веќе кинисале на оној свет ама од врв свет се слегува прудолу, спокојно и со уморна насмевка, се слегува директно во светот на чудата само со 2,8 до 3,2 единици кислород во крвта.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

— Море тој не е дете, бег шо ќе го залажуваш, — се јави мајка му место него и го зеде шеќерот од бегот, знаејќи дека Толе нема да посегне со своја рака да го земе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Сакаш да ти кажам како ми беше кога бевте во Бомбај, сакаш? – ѝ се вдадов. – Да дознаеш како твојата мила ќерка и твојот мил син си поминуваа дома, додека вие двајца уживавте?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Татко ми, како непартиец, знаеше дека ако купи коза прв би бил на удар, доколку дојде од власта строгата забрана за чување кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За Ламбо Малинов, братучед на Тодор, знаевме дека е во Женска гимназија. Бргу се зближивме со Лефтер и Тодор.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

знаеше дека пламените јазици нема да му лизнат во гордоста ниту во гумираното платно на параглајдерот, ама не знаеше дека мигум може да му се стутка платното и да се урниса како приказната за прометеј (кај се видело бронзен параглајдерист) кому никогаш нема да му се разјасни кој ѓавол го довлечка во скопје а нема да му се разјасни ни табиетот на македонците од секој оган да прават големи пожари.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

На железничката станица стоеја војници кои ни ги прегледаа документите, а потоа ни наредија да влеземе во товарниот воз кој чекаше на нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А знам дека има и повеќе што истрпеле...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Колку да се знае дека нема река без враќање, а и дека зборот на изворот си тежи.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Се фати Петјушка за своите чизми.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Верувам дека ќе ми простиш Ведране, но кога повторно го слушнав тоа Иван, знаев дека тоа е твоето вистинско име. Треба да ми веруваш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога весело викаа: „Бабо, бабооо! Ајде, дај ми од она нашето.“ - А баба Ѓурѓа знаеше дека е тоа парче сомун намачкан со свинска маст и посолено со црвен пипер. Тоа беше нивната гозба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сите знаеја дека тие места се поради издувните гасови: крстосницата кај народна и универзитетската библиотека „Климент Охридски“, кај плоштадот Слобода и кај бензинската пумпа на Авто-мото сојузот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Не знаев дека си курвин син, и така натаму…“ рече Круме со пијани очи кои гледаа преку главата на Андон.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Поднаучи Мехмед паша многу за историјата на градов: сам бараше, читаше и вртеше стари ракописи што ги порачуваше дури од Цариград: беше и еден од малкуте Турци што не беа докрај опијанети од славата на полумесечината: и кој знаеше дека и пред нив овде имало не само живи, туку и славни.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Му кажував за себе, за мајка ми и брат ми, за Сара и Клара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сакав да му ги оттргнам мислите од таа борба, но знаев дека противречењето не е лек за неговата болка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

— Јас, вистина, сум секретар на КОЕМ, вели, но не знаев дека требало да бидам и секретар на државната безбедност...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Особено она така кога удира, го чекав, знаев дека мора да се случи.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Се заблагодарив и прашав: „Заминуваш?“ Рече: „Заминувам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дипломатите во Солун знаеле дека се вршат такви злосторства од слушање, меѓутоа, ова масакрирање се извршило во домот на еден Французин, што се сметало за голема дрскост, но и за опасно загрозување на животите на странските државјани.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

- Тина успокој се, Тинче, - плачеше и татко ми, а јас знаев дека и нему му е многу тешко, поради целиот овој наш разговор и поради тоа што, ете, така се случи со нашето семејство, што треба да се мисли на вакви мачни судбоносни работи...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не знаевме дека тоа им било „како си, што правиш, кај ќе одиш, кога ќе се вратиш“ . Не било тоа налутено карање или друго.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама исто миризлива како и порано, па птиците преселници по миризбата знаат дека дошле на местото каде што можат секому да му се посерат на глава.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Вечерта, додека ја стискаше својата Пеличка во своите веќе пресушени гради, знаеше дека достојна се оддолжила како со враќањето на коските на дедо Костадин, така и сега, со враќањето на нивните внучиња кај своите родители.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А на казанчено секогаш ги имаат оние, златнине тацнички, да им се сневиди, со куп шарени топчиња сапун!321 Кој да знае дека шарени топчиња сапун можеле до толку да бидат смрт за вистинска љубов? ‌‌Токму во овој контекст штосот на другар ми дека и дечко му и тој ќе копнееле по венчаницата ја открива својата вистинска значајност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ве гледаме како работите и сѐ повеќе знаеме дека ќе успее вашето дело.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Дури и оние што ја колнеа државата без причини или со причини само за нив разбирлив, оној вид луѓе што знаат дека ништо не ќе им се случи ако продрдорат малку и ако присоберат восхит од оние што се вовлечени во сите тајни, грдо се муртеа од можноста некој, овој пат нивен познаник, да си ја продаде за зелен долар душата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Неколку правнуци на првиот живеат во Цариград; по едно мое трагање, занает на кој не сум му дораснат, сега знам дека некои потомци на вториот, отселени во овие чудни времиња на човечки движења од овој крај кон неколку точки на земјината топка, живеат во Австралија и во Канада. тие не знаат едни за други. меѓу нив лежат земји, мориња народи и не ги сврзува ни љубов ни омраза. Ништо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Иако знам дека направил одвратен злостор, не гледам во него ништо туѓо.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Не знаев дека другарите што ја подготвија претставата се плашеле дека јас имам голема улога и дека би можела да се збунам. На двапати пеев.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И како трето, од каде да знам дека навистина ме сакаш?

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Ќе однесам во „Граѓанинот“, таму на еден уредник портретот му го изложија. Можеби ќе објави. okno.mk 161

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ама, јас знаев дека вака ќе дојде.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Семожни мисли ме обземаа, ме мачеа во трошките сон што ми преостанаа, ако не знаев дека сум ги преспал.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Па знам дека е лиценца на безалхохолен пијалок што се произведува во Германија, несигурно ѝ одговори Александар.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Не знаеја дека кловнот Август Рицман умре.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но затоа нека знаат дека народот ќе им плати на сите по нивните заслуги.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не знам дали открија нешто, ама знам дека првите денови момчињата изгинаа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Не знаев, не знаев дека ќе извршат претрес ... - се тресе Калчо во нејзините раце.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се знаеше дека членовите на Партијата не треба да влегуваат во обични продавници „ што работат на слободниот пазар“, како што се велеше ), но правилото не беше строго почитувано, затоа што до различни работи, како што се врвките за чевли, или жилетите, не можеше никако поинаку да се дојде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А дед Павел дури ни не знаел дека Аксја и мајка ѝ биле таму, во Одеса, дека го барале.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Знаеше дека го сети, но и тој беше готов.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А јас знам дека не сум била: којзнае од кога не сум се видела со човекот. Со Никифор Абазовски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Секогаш кога ќе му ги видеа прстите на решетката знаеја дека тој нив ги бара по растурените купчиња.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Едноставно го пронајде тој предмет и му го даде своето име.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Е, тогаш постои најголема опасност воајерите од плоштадот во Сиена да добијат проширено срце, што веднаш им се познава по заруменетите лица, а овде со векови наназад никој не црвенее од срам.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Сега знам дека изутрина ќе си дојде, ако може да си дојде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој со сигурност знае дека мора да ја има за себе целата, до последно делче, за да го склопи мозаикот на нејзиниот портрет врз измачувачки белото платно.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И мојата глава се веднеше, мојата глава паѓаше на моите гради; едната рака, стегната во тупаница, како да се спремаше да се брани од болката, а сепак не издржуваше, паѓаше во мојот скут, другата рака ми се олабавуваше, затоа што знаев дека нема да се спасам од тонењето ако се фатам за сламка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас знам дека трговците се неоспорни лажговци. Не сум ти јас од вчера!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

По една година од париското издание на Мицкиевичевиот Пан Тадеуш и од Сонетниот венец на Словенецот Прешерн, Неофит Рилски ја создава првата бугарска граматика и ја објавува Јаков Грим својата Германска митологија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да знаат дека не постојат никакви споредни патишта и да не ги бараат попусто нив, дека треба да се пристапи отворено и просто, а после ќе се види колку е угодно да се живее со тој сок, оној вистински сок на работите, како кога вечераш од дивечот, што целиот ден сам си го ловел.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ти многу убаво знаеш дека јас се плашам од секој друг пиштол, само не од твојов.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Таквите држави се тип на бебиња во глобалниот политички живот на планетата, а знаеме дека бебињата се апсолутен приоритет за хуманистичката свест (кон која се стремат инженерите на новиот светски поредок); колку што се бебињата послаби, толку грижата за нив е поскрупулозна.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но, јас знам дека ќе се врати. ќе дојде, ќе ме земе со себе и ќе ме однесе засекогаш. ќе ме оттргне од пустелијата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Денес, како зимата да знае дека е твој роденден, допушти убав, сончев ден.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но има еден прозорец зад кој знам дека дишеш, и тоа, гледаш, ме теши.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Да, драга Ема, во Равена мојот Јирачек, моето сонце, веќе ме чека, јас знам дека ме чека Јирачек и ги мерка тие стари, истрошени европејци, тоа се истите оние од Вацлавске Намјести, кои како река доаѓаат од секаде за да си го дотрошат животот, желни да брцнат со прст или со нос во нешто младо, убаво; пари даваат за тоа, душа даваат за тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Вжарен, па испотен камен – тоа е историјата: севезден да ги оплакуваш мртвите и пљачкосаното царство, да гледаш како царството станува вазалство, севезден на штрек да пречекуваш нови освојувачи кои по цели ноќи на месечина низ шепотот испуштаат уплав за оние кои не знаат дека на Инките убаво им стои да се вазали на сонцето, а уште поубаво им стои да се измеќари во Храмот на сонцето.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

По некое време светот е сведен на нешто многу мало и почнувам да плачам. Се чувствувам отсечена од светот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Како ќе знаеме дека имаме вредна историја?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Бидејќи ние знаеме дека е книгата истовремено напишана и ненапишана, со белези на дамнина, претпоставуваме дека Рибоокиот или сака да ја украде книгата која од дамнина постои, или да го спречи појавувањето на книгата за дамнината, која допрва ќе настане, или обете нешто наеднаш.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

До вечерва не знаев дека постоите. А сега знам.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Но тие и така мадро си седеа да не носат модро: знаеја дека прават хумор во бесконфликтно општество, беа свесни дека можат да ја критикуваат само соборената класа и дека нема ништо смешно во новата работничка што се регрутираше од селската сиромаштија, им беше укажано на недопирливите теми и имиња - сето тоа тие го имаа во малиот џеб, па сепак од некаде вадеа хумор, од ѓон цедеа лој.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во огнот на неговото самоуништување умирала младата птица на пролетта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Настана тишина страшна и сите знаевме дека тоа е некаков знак што Господ го праќа до нас, а во врска со смртта на царевата ќерка. Но никој ништо не прослови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знаев дека на нејзиното лице и во тој миг трепери онаа насмевка која некои од слепите луѓе ја имаат постојано, дури и кога се свиваат пред ужасот и смртниот страв.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се разбира, знаев дека има можност предмет со наслов „Како да се биде геј“ да намурти некое чело или да привлече неблагонаклонето внимание.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој гори на постелата, и само по дишењето знам дека е жив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Повторно го уверуваше Татко, сите нас, дека каталогот мора да биде тука некаде, во куќата, макар што сите добро знаевме дека таа го загуби по последното патување на семејството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А само оние кои добро научиле дека животот трае одвратно долго знаат дека на лозарскиот полжав му треба цел еден ден да ја помине асфалтната улица.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Како што Бог, испраќајќи ни и несреќи, го прави тоа затоа што знае што е добро за нас, како таткото што знае дека за детето негово поарно е да не се игра со оган, иако детето мисли дека родителот лошо му мисли, но добрината на тие забрани дури подоцна душата слаба детска ќе ја разбере и појми.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, Филозофот кажа точно слово за Пелазгиј, и јас, иако во тој миг го мразев, а го мразев оти гледаше низ нас и во нашите срца и утроби како да сме од стакло, знаев дека Пелазгиј не веруваше во себе, и дека затоа не можеше да верува ни во Бога.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Токму тој духовен прелом доаѓа до израз веќе кај Кузански кој вели дека Бог не може подобро од нас да знае дека еден и еден се два.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Кога следното утро се разбудил, знаел дека веќе никогаш не ќе лета во темница: неговото чувствително ноќно сетило исчезнало.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Понатаму, третирајќи го тој образец, чија највидна одлика е „родовата атипичност“, како претставителен за „геј-мажите што се склони кон зачувувањето“ (25) и најпосле за геј-мажите воопшто, Фелоус на крајот на краиштата ни ја наметнува како вистина за нас која мораме да ја признаеме – инаку ќе нѐ обвинат дека сме во состојба на одрекување (токму поради таквите тактики на виткање рака противниците на есенцијалистичките модели на хомосексуалната различност честопати го нагласуваат имплицитно принудувачкото, дисциплинирачко или „законодавно“ дејствување на есенцијалистичките теории).343 ‌Покрај сите тие проблеми, кои се типични за секој обид општествените идентитети да се претстават во есенцијалистичка смисла, во овој аргумент има и уште една слабост од толкувачки или критички вид.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Без да ја крева главата, без да фрла опул во нив, Пелагија знае дека тука е шефот на станицата, добриот човек со црвената капа и белата лопатка, учениците што треба да го завршуваат последниот клас, а според сенката што се мернува пред нејзините очи и здрвената снага на старецот, тука треба да е и Танаско!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Не изговара клетва, впрочем другите знаат дека за тоа не се дојдени, само ги ослободува очите од тежината на клепките и почнува да раскажува, бавно и тивко, сеедно - во тишината од другите ќе достаса секој негов збор.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Барем да знаев дека доаѓа по мене, туку седев така, потамина, да не наиде тој, да не дојде да се појави од некаде.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И јас знаев дека неволјите допрва доаѓаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ете, знаеше дека управата секојдневно војува со Кејтеновиот син и немаше изутрина тој прв кај него како изулавен да не налета, над неговото креветче.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но и без да погледнам знам дека куп подвижни кумулуси го составуваат од бели облаци ликот на големиот Сталин, од студените дни Јосиф Висарович Џугашвили. Тој, ти кажувам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Некои геј-мажи навистина си ги почитуваат историските претходници, како што сведочи книгата на Бартлет за Вајлд.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дики: Не сум знаел дека си филмска ѕвезда.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој веднаш знае дека сакаат да го охрабрат за да не се плаши од боцнувањето.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Зар не знаеш дека и стрништето е албански народен имот?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

05 март Мило мое, не можам, се распаѓам, ми фалиш, зошто ме остави, немам сила да живеам, знам дека морам за Гаврил и Матеј да живеам колку што ми е пишано, ама тешко ми оди, знаев дека си тешко болен, дека ќе дојде денот и дека морам да бидам храбра, ама ништо од храброста моја.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тој веќе го гледа нејзиниот портрет како зрачи мека светлина во полутемнината на неговото ателје.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А веднаш потоа онаа слика со Кошевскиот шумар за кого велат дека е најстрогиот државен службеник во планината над Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па сепак кога се свртувам назад веднаш знам дека ние со Милошевски бевме соседи во родниот град.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ќеркичата повремено погледнува во правецот во кој гледа Криста, знае дека таму има нешто што го гледа само мајка ѝ , нешто што тие не можат да го видат, но го претпоставуваат, го чувствуваат тоа нешто во кое таа е загледана, и кое ја проголтува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа го користев уредот на Lucidity институтот на La Berg којшто го детектира RЕМ сонот со помош на инфрацрвен сензор и потоа создава фотичка стимулација.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ете, такви прашања си поставува детето на кои само не може да си даде одговор, а да го прашува татка си знае дека нема време за такви разговори.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Не. Јас верувам во тоа. Јас знам дека ќе паднете.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаев дека воздухот е отруен со иперит (и жабите се покриваа со плускавци), додека многуте умирања на брегот беа предвидени како едно, мое.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Постарите веќе имаа научено, знаеја дека во стројот треба да се гледа право во челото на татенцето, другарот Аритон Јаковлески.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Во исто време во некои европски домови навлегува покуќнината Бидермаер, по која многу подоцна (денес) ќе копнеат внуците на македонските селани од Кукулино, премногу рамнодушни за да знаат дека еднаш, во илјада седумстотини четириесет и првото лето господово, еден нивни подалечен дедо, скитник, калуѓер, бакрорезец, иконописец и хералдичар го објавил во Москва грбот на својата земја - жолт лав на црвено поле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега легни, ќе те повикам за вечера.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кога би му кажала така, знаеше дека нејзиниот маж нема да ја остави да го стори тоа, да ја оствари таа своја намера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ако ми треба, и самиот ќе знам дека е наопаку.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Така, ние знаеме дека амбиваленцијата и контингенцијата се тука за да останат, и нашата задача е да научиме како да живееме заедно со нив.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И кој зне зошто праша. А однапред знае дека не треба да праша.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Дали постојат цврсти врски помеѓу вашата изложба: “Швајцарски Визионер“ и оваа Бојсова изложба?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

СОФРЕ: Ајде, ќерко, знам дека не ти се одделува од вујка ти, ама треба да појдеш на вода.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Иако знам дека ништо не е случајно бидејќи сѐ има зошто и како. Коинциденцијата е нешто предодредено.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Ја прежалевте мајка ти, нели? - низ солзи ме прекори тетка ми, како да знаеше дека е тоа најболно што можеше да ми го рече.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Беше забавно да се гледааат фаците од Музејот на Модерна Уметност, покрај клинците, а овие покрај амфетаминците, а овие покрај модните креатори.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ќе из’ртеше зрното по првиот дожд, а јас само гршче, само толкунѕаво шепиче...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Колку е тажно што застанав, знаејќи дека сум на плоштад (но, ова веќе не е вистина, само си го мислам, а тоа е помалку од ништо).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој, едноставно, знаел дека поседува некоја посебна интелигенција.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Така, чувствувајќи се само по дишењето колку да знаат дека се тука, еден по еден влегуваа во сонот и се разбудија во сончевиот ден.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Но Џули, не се случи така,“ се обидов да бидам разумен, иако ова не беше прашање на разум како ни било што друго помеѓу нас.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А кога би знаеле дека, еве, цел месец, од првиот час, сум ѝ мајка, сето тоа би се попрскало со луга.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Таа се провира низ скришните патишта што ги открива без да знае како.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Навистина, кога ќе погледнеш околу себе, мал е бројот на оние кои веднаш им се покоруваат на тешкотиите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тој седна на мојот кревет и јас знаев дека сака нешто да ми каже.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Седев и гледав како сонцето се пробива низ гранките и одблеснува во водата, толку весела, толку жуборлива.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ми се чинеше, да имаше вода и кај непријателот, дури и да знаев дека ќе ме убијат, ќе одев да се напијам, а потоа нека се случеше што сака.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И знам дека кора ќе се вратиме дома, јагликите ќе зафатат место во најубавата вазна, а јас ќе морам заедно со Билјана да размислувам за приказната на старецот и да одговорам на стотици прашања што Билјана секако ќе ми ги постави.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Знаев дека од сѐ најмногу тоа ќе ми недостасува.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Воените аташеа, пак, знаеја дека има непријателски настроени петлиња кои не кукурикаат баш тогаш кога што треба.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Но, ако робовите знаат дека секој поглед на странец упатен кон нив е поглед како кон потчинет човек, човек без слобода, обесправен човек, ороспиите, пак, никогаш не мислат дека луѓето гледаат на нив како на ороспии.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Приказната не ја пишувам за да разжестам некого, но со признанието на еден Поко, кој, не знаејќи дека гледа една моја снимена лента со материјал од свадба во 80 и некоја година, а во присуство на еден Цанко и еден Роланд изјавил: „Еј, јас сум ’намбер 1’ во монтажно снимање, ама овој е подобар и од мене!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дали ги галеше свилените крлушки, знаејќи дека ги галел и тој?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

- Јас сепак мислам оти не е редно така да се постапува - се замеша повторно во разговорот новинарот Господ.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знаев дека тој чека. Не се оддалечив многу од неговиот дом.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лицето не му го гледав, ама знаев дека очите му се исто толку темни колку оваа ноќ во Гоа и дека во секоја зеница му се огледува по една сјајна ѕвезда.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не знам зошто реков песок, знаеме дека тоа беше земја од цветните алеи на плоштадот, измочана од глутница пци, скитници и пијани луѓе.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

- Веројатно некакде се загубил. Знаеш дека е веќе по малку сенилен.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ако за некоја храна му велеа дека е многу вкусна тој не ја допираше, знаејќи дека ќе му се слоши.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Бело се насмевнува и бело отпоздравува лебетот во едно од езерцата во Кјото.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Знаеше дека има бел отров во очите како оној што личеше на брест, како поднаредникот без веѓи, како тие двајца во оној ден пред тоа на планинскиот пат; знаеше дека нема право на тој збор но уживаше во дрскоста и мислеше на трите маслинки во паркот;и знаеше дека во ова студирање без сведоци може да остане само еден и да биде од тој час псамен патник на планина.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш само што бев вселен во своето привично бебешко тело, кое во меѓувреме прилично порасна и се измени (за разлика од нејзиното, кое, претпоставувам, се изменило сосем малку, еден или два килограми), но знам дека во времето на мечето од плиш, мајка ми сигурно не беше во Скопје.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мојот адвокат рече: тие го кажуваат она што го виделе во оној момент кога влегле во одајата, а не можат да знаат и да кажат што пред тоа се случувало за да дојде до такво нешто: не знаат дека таа прво му рекла да се избања, да се раскомоти, а потоа седнала крај него, го служела со пијалак и го потикнувала од што тој се возбудил, се потпалил...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А сега знам дека во себе си рекла само вашето внимание.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ние пак знаевме дека на крајот, од целата новогодишна програма функционални ќе ни бидат само двата филма кои што тогашното ТВ- Скопје, ќе ги даде за највеселата ноќ.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Му одговорив потврдно. Знаев дека го одбра вистинскиот начин да ми го привлече вниманието и сето тоа ми го чукна умот, во еден многу краток момент.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Пред сѐ, треба да се знае дека за артифексот значењето на vas симболот во алхемијата било со исклучителна важност. Vas hermeticum бил значаен колку и prima materia.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

ЕЛЕНА: Како знаеше дека ќе умре? (Пауза) Како знаеше дека ќе умре? (Пауза) Можам јас нешто да помогнам.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

„Знам дека сум досаден“ вели и сепак тргнува кон столот покрај масата, „знам дека сум досаден, но кога е во прашање мајчица Русија, спремен сум да сторам и поголеми глупости“, се смее тој и тешко дише, онака со отворена уста, и одеднаш се спушта на столот покрај масата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Можеби само тој знаел дека дел од облеката му е натопена со газија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рече дека има план ливчињата да се сохранат на тајно место, место толку тајно што да биде сосем видливо, оти луѓето подобни за лоши дела, крадците и убијците, знаат дека законот секогаш ги бара украдените работи далеку од окото и од местото каде се украдени; затоа, најдобро е тие да се скријат на највидно место, оти таму никој не го бара пленот на крадците!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Знам дека тој не ни е вистински брат: не е роден овде, туку е донесен...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но сега знаеше дека му е намалена храната на другото јагне, рожбата на овцата, па веднаш донесе во копанка солени трици, ја издвои овцата која отсега повремено ќе требаше да дои две јагниња ѝ ја даде оваа додатна храна.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Како да не знам дека ти си ја пронашол и тоа сосема случајно на еден од бродовите што тргнале од Одеса“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во мојот најдоа интересни честички (мутации од патот?) и затоа сакаа да ме транспортираат со интерпланетарниот „издувен“ топ на другата планета.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сега знаеше дека во нивните коментари и желби за него има многу љубов, оти родителот секогаш го сака она што е најважно за своето дете – удобноста на конформизмот и медиокритетот (до овој заклучок, се разбира, дојде многу подоцна, кога навистина се истрижа и почна да носи не само пошироки пантолони туку и боксерки).

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тенџерињата и тавите што блескаа, чиниите што беа сместени во шпајзот за порцелан, редиците чаши што беа на полиците, сите предмети во кујната, во трпезаријата и во гостинската соба, изгледаа како да знаат дека се сместени таму затоа што Кети сакала да бидат таму.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но знам дека отец Стефан таму беше и дека ми се спротивстави; знам дека или јазикот или ушите на отец Стефан неподобни му се за душата негова, чиста и благородна, и дека ова недоразбирање е плод на таа неподобност.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А сепак, Симон морал да знае дека брат му му ја дал онаа плата за чувар на трансформаторот. Тоа морало да го мачи.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И не беше толку страшно штом можеш да ме видиш волку насмеана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И јас ти верував тебе, зошто го сруши тоа што го градевме, тоа за што се боревме, сонот што го сонувавме, зошто на нешето патување ваква болка чувствуваме?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ги подотворив очите и погледнав надолу, накај местото каде што ми беше тешко и од каде што доаѓаше ’ржењето, и врз стомакот видов пар блескаво-отровни очи вперени во моите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Знаев дека страда, но не можев ништо да сторам.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Можев а морав, сакав а не бев сигурен, сигурен бев ама не знаев – знаев дека нема да заспијам, затоа и не легнав...“

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Но низ темнината што го обвиткуваше, слушна нов метален звук и знаеше дека вратата на кафезот се затвори, не се отвори.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаев дека наскоро ќе се лизнам и паднам, знаев дека моите црни чевли што ги купив за вечерта на Еди Бакс ќе ме предадат и ќе ме однесат доле, во Најт Таун.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Улав! Што ги бараш в џеб кога знаеш дека се кај мама.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Во мигот не сакаше да го прашува за причините знаејќи дека Камилски самиот ќе се отвори во текот на расправата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А дури и во тие очигледни или одбивни случаи, може да излезе потешко да се објасни логиката што ни е во основата на вкусовите одошто ние сме си мислеле.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Знам дека сѐ е лага и како казна ме параше вистината.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Јас знаев дека таа девојка лесно се заљубуваше, ама во тој момент не можев да сфатам дека до таму дошла работата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Знаеш дека утрово нѐ извади од памет?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Како тоа, Доце, кога тој палел ти да не си дома?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си мислев и знаев дека не бев таа што го остави.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Знаев дека тоа ти е само една од многуте крпеници на нашите неврзани и изнасилени разговори кои требаше да го спакуваат некако она што го правевме и кое во тој период тебе можеби и ти годеше,“ му рече Деница.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Честитам! Тоа ти е третата лага денес.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само Германците од Баден, само оние од Штутгард, се викаат Шваби а и Германците надвор од оваа покраина знаат дека овде живеат Швабите, кои се многу трудољубиви и штедливи луѓе.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И зарем не живееме во грешно сочинет свет, оти можел да биде уште поарен, а Господ не знаел дека може да биде уште поарен светот?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знаеше дека неколку пати и го погоди, но ниеднаш не очекуваше дека би можел да го совлада.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му го велам тоа, а знам дека нему не му требаат зборови.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Клара беше отсутна дури и кога Клара беше дома; јас ѝ зборував, но знаев дека таа не може да го чуе она што го кажував.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Знам дека ти ја жалиш, бидејќи е сама со баба и, но подобро е да одиш да играте или разговарате откако ќе си научиш. - Така мора да биде, - реков.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јас, се разбира, бев никој и ништо, една обична вообразена провинцијалка со гордост до небото, а шанкерот само повеќе се нервираше на моите изјави иако знаеше дека намерно го подбуцнувам неговиот западен менталитет.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Перса би сакала уште долго да го слуша зборот на Пелагија, ама знае дека е уморна и дека треба добро да се одмори за да може утре да работи.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Потоа она нејзино наметливо заблазнување заради некои божем неспорни љубовни односи помеѓу мајка ми и Ѓурчин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чудно, притоа не чувствуваше никакво задоволство!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Намерно ги избегнуваше. Посебно тие што знаеја дека се омажи со Германец.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И како што гние арското ѓубре од свои внатрешни и болештини и топлини распаѓајќи се и станувајќи храна за пченичното зрно, да вивне тоа зелено, така и од дневниот спокој вивнувала увереноста дека ноќите се кратки за да се искожурчи од вековите измисленото чудовиште и да стаса до нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бегав, бегав, бегав, на вратот го чувствував неговото дишење а истовремено ми приоѓаа во некои чудни видливи но безгласни глупостите смислени само за да ме измачуваат, како на пример: „А не знаеш, нели, кој ден сме денес?!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И знам дека ако те ислушам пак ќе ти поверувам и се ќе простам!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Бакни ме,“ рече, и ја притисна уште посилно мојата рака над своето срце.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некој, знаејќи дека зимите се најтешки за болниот, ќе му речеше: „Еве зимата помина, издржи, иде пролетта, па ќе дојде летото... После е полесно...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тогаш Зигмунд ми кажа дека најбогатите, благодарение на влијанието и парите, можат да го избегнат законот, кој забрануваше абортуси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А, да, зборот ми беше дека баш синоќа, во состојба кога главата ми беше полна со зборови, мисли, горчлива течност, “правила”, не земав лист хартија да ја исфрлам сета мачнина, “епохална самотија” само затоа што знаев дека денес ќе ја добијам машинава и сето тоа иако во главата внатре е хаотично, ќе биде посредено со помош на овој предмет пред мене кој бил, освен прашината, голема инспирација за Ли.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Знам дека луѓето се суетни, прости и алчни, но не сум знаел дека овој проклет свет околу мене ќе се дрзне да ме одгатнува и, уште да смета, дека ме проѕрел?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Само еден, некој Јаков Иконописец што ќе останел да го надгледува довршувањето на водениците, движен од исконско пијанство во себе, можеби со заткарпатска медовина во крвта, без причини се обидувал да запее.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бидејќи ние знаеме дека материјата не е ништо друго туку натрупување на енергија.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Истовремено знаев дека таа жена сѐ уште не ми беше толку блиска.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но, имаше времиња кога згаснуваше нејзината ѕвезда.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И знаев дека несреќата на човекот е во тоа разединување: од едно да се направи многу, наместо обратно да биде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

18 Откако целосно се прочистив од сите можни чувства на заљубеност, бев сигурна во себе и знаев дека приказната со Змејко е конечно завршена.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тие се животни, варвари, неверници.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Затоа, тие цел живот трчаат кон прегратките на новородената надеж, знаејќи дека таа последна умира – објасни старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во сонот се виде себеси на некое место целото облеано во белина, а некаде ем далеку ем блиску некаде, гледа еден пат како право се искачува косо кон некоја нагорнина и знае дека кога ќе се излезе таму горе на рудината се излегува над некое езеро со сина вода како да не некое море.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

АНТИЦА: Јас знам дека ме сака, но каква корист од тоа кога го слуша брата см?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Хм, си присторе. Како можев толку години да не знам дека сѐ е толку едноставно и јасно.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ми кажа или сакаше да ми каже: “Јас дури сега знам дека не те познавам. Ниту ти мене.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се колебав, навистина силно се колебав дали да ти пишувам за него во писмото, но како што и обајцата веќе знаеме дека за ова писмо не е важно кога ќе го добиеш, туку што во него ќе прочиташ, решив да бидам искрена до крај.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- Да, остави ги! Самата знаеш дека е тоа ѓаволски тешко.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ај да се допрашуваат, ама и севезден да ги пропагираат латинските поговорки: сѐ што имам со себе, ова бале со мало црвено веленце, се наоѓа ноќум за зглавје на жешкиот асфалт, ова пластично дволитарско шише од цоца-цола лигхт најдено пред контејнер, штоако сум бездомник – знам дека гладен може, ама жеден не може.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Со сигурност знам дека е кртица за работа, со него знај никогаш не ќе останеш гладна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ги моли така Севда и сака да може да вресне, зашто знае дека ако во сонот вресне - ќе се разбуди, ќе се тргне од кошмарот во којшто се најде заметкано сплетена.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сите знаеја дека ќе биде најдобро така, ако оној продолжеше барем да ја сонува неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаев – рече – знаев дека е за прстенот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ако треба во неколку зборови да срочам што мислам дека било, би рекол дека знаеле дека машката геј-желба не може да се сведе ниту на сексуална желба ниту на геј-идентитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Марина ме испрати до дома. Веќе знаев дека има братче што го крстија Љупчо.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И тешко дека ќе се задоволат со нешто помалку.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Знаев дека и тој си ги насобрал своите глувчиња во просторот меѓу челната коска, темето и слепоочниците, дека и него го радуваат, го развеселуваат глувчињата, по ќошињата од неговата глава.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

А не знаев, никако не знаев дека сите некажани приказни ќе ги стопам и ќе ги излеам во нож, во остар челик, во закана.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но добро знам дека пред ,небескиот трибунал ќе нема доволно храбри адвокати кои докрај останале независни, поради големи гревови на земјата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Сега знам дека нѐ бараше нас, или некој сличен на нас.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој самиот знае дека таквите ситни случки остануваат долго во душата и одвреме-навреме како песочинки ја глочкаат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дури и на Винстон му беше јасно дека таа чека нешто што знае дека ќе се случи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Веќе не ми обрнуваше внимание и знаев дека тоа не е добар знак. По малку време дојде полиција.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но јас не знаев дека формирањето на КОЕМ требало да биде губилиште на македонските борци.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Иако гледа во неа, не може да види ништо и не знае дека чашите се волшебни кристални кугли само ноќе кога во нив, како од скинати парчиња, составува априлски жолти цветови, осамени планински колиби, две Марии. Сѐ што и да посакаше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но ова сознание не ме прави несреќен бидејќи исто така знам дека сум на страната на потребите на мојата вистина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Секогаш истото! - гласеше тој нејзин излив од далечните темнини: - Кога ќе го сторам тој чекор за кој сум сигурна дека нè приближува наеднаш забележувам дека токму тој нè оддалечил.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Па сите знаат дека само ролки носам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ние знаеме дека сме „осудени на слобода” и дека тоа е ситуација на огромен ризик.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Гледајќи ја Мајка како го зема во прегратка и другото мало дете, тој тивко изусти: Јас не знаев дека ти го имаш вистинскиот клуч!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога се исправив, низ солзите што ми ги беа преплавиле очите од големото напрегнување, видов жолти очи зад затвореното прозорче на бањата, а потоа сенка што бргу исчезна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас знам дека секогаш кога имам потреба од душевен мир и спокојство погледнувам кон небото, зошто само таму во тој безграничен простор, каде границите се вишок сетилата ми се слободни, живот без грев, ин оптима форма.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Го изгубив трофејот, а потоа тргнав во потрага по задоволства.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Пролетаријат... – таа ја цедеше секоја буква - најпрвин да завршам за тоа шо почнав, а потоа јаска убао ќе ви растолкувам шо е тоа пролетаријат иако знам дека ти шо ме опита, знам дека нема да ме разбериш... - таа прекина за миг и се врати на прекинатата мисла.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ех, и јас знам дека имаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа и не е толку битно ако се знае дека оваа руља е распослана на пространство од цирка 160 km по дужина и печеесет по ширина.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Што ако знаеме дека сме настанале од мајмуни?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Корец знае дека тој беше масон од угледната атинска ложа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа знаеше дека тој ја следи, веруваше авторот, но претпочиташе да ја задржи слободата да му даде замав на говорот на своето тело.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А врховна потреба е да се знае дека кајшто има сила нема правдина И уште да се запамети дека е правосилна онаа народната Дека се рече ли кучето бесно е си останува бесно што и да стори отпосле Од друга страна и меѓу самите Словени мнозина знаат Дека и Словените и пансловените не се китки за мирисање И дека особено тешко се ослободуваат од стари соништа

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

И како што плачам и си редам така, Уља, јатрва ми, ме шиба со лактот, ме тргна за ракавот и ми вели: - Запри малку, Велико, знаеш дека две деца ѝ предаде на земјата, вели, знаеш дека еднозадруго ги закопа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— Бујрум — бег, си ме викал? — проговори како со туѓа уста.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште се работеше на зградата а таа влечеше малтер со една друга Егејка, исто, знаеше дека се почнуваа други згради подолу во бавчите и работа ќе има за неа сигурно до идната година, таа сепак појде до Трудот и потпраша за работа во Монополот, повикувајќи се на една белешка во која стоеше дека работела некое време во Монополот во Прилеп.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тој знае дека и силните во сѐ им се рамни на потчинетите.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Се престорија во голем, шарен и возбудлив калеидоскоп што почна да се врти заедно со мене вовлекувајќи ме сѐ подлабоко и подлабоко во нешто огромно и таинствено, прекрасно и застрашувачко истовремено.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Особено ме опседнуваше желбата за Дизниленд и бидејќи знаев дека е таа сосема неостварлива, се ориентирав не кон американскиот туку кон европскиот Дизниленд, што се наоѓа во Париз.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога ги отворив очите, се укочив: недалеку од мене во песокот лежеше голем сад со вода а од него пиеја секакви животни - лисица, петел, мечка, слон.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Јас мислев на темнооката Миру, на нејзината долга, мазна, свилеста коса и на нејзините нежни и тенки прсти под кои се раѓаат ѕвезди, птици, цвеќиња, овошја, облаци и животни, и знаев дека тоа што го чувствувам е она што возрасните го нарекуваат љубомора и дека нема врска со онаа љубомора со која брат ми има обичај да ми ја јаде душата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не знаев дека тие се шегувале со мене...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Знам дека за еден сум премногу. Ќе му тежи.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така настанува матежината. А во таквата матежина единствените добитници се криволовците“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Навистина сфатив дека подобро е да ги прифаќам луѓето онака, само површно, без предрасуди и без анализи, отколку да знам дека со сигурност нема да ми се допаднат откако темелно ќе ги проанализирам.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И така чекориме и знаеме дека никој ништо не заборави...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Зар не знаев дека седи на такво место од кое може за луѓето многу да се узнае и од каде работите најлесно можат да се насетат па дури и лично да се видат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Вил Фелоус собрал многубројни речовити лични сведоштва за тој ефект, документирајќи ги и силината и сеприсутноста на таквите перцепции, со особен осврт на историското конзерваторство и архитектонското реставраторство: „Уште како дете, кога растев во неугледна фарска куќа, имав око за поинтересните и попривлечните градби“ (29); „Геј-мажите се многу усетливи за убавина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И додека се будев знаев дека се будам, и жалев што тоа блаженство на доењето нема да потрае.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

О, знам дека и јас сум еден од нив. И ти исто така.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Не знаеше дека ние имаме свои судови, му вели војводата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Мора да е многу скап – додаде мајка ми. – Па, колку е нежно изработен, како филигран – се воодушевуваше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Без брзање се исправи на нозе. Можеше засекогаш да ми ја затне муцката со удар. Од сеченото чело му протече крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Имено, во Потковицата отсекогаш се знаеше дека стопаните на Имотот, Акиноските, водат тевтер и дека во него, покрај својата историја, Акиноската, запишуваат и сè друго што се случуваше тука, во Потковицата, и во двата најблиски града, во Прилеп и Битола - ако беше во врска со Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога заврши тоа, донесоа еден сандак од џамијата, го затворија телото во сандакот и на горниот дел, кај главата, ставија одозгора фес, колку да се знае дека покојникот е маж, а не жена.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Знаев дека не можам да му понудам прифатлив одговор. Сепак, сторив обид.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Синклер Луис рече: “Ако штотуку сте напишале нешто за коешто сметате дека е апсолутно фантастично и едвај чекате да го покажете некому, скинете го, знајте дека е ужасно.”

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дури најдов за потребно два-три пати да потчукнам со железцата на петите по калдрмата на Стара чаршија.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но јас знаев дека учествувањето во веселоста не разболува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, ниту Снеже ниту Саво не ја губеа надежта. Знаеја дека еден ден и во нивниот дом ќе се чуе детскиот плач и смеа и дека ќе бидат добри родители.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Слушај, Љуба, знам дека тоа е глупаво, но јас се плашам да отклучам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Таа знаеше дека тој мирис ме опијанува (често велеше, ми шепотеше: „нема ливада, нема градина, нема планина што ќе те замае како, како, како…“ и со таква увереност со прстите од двете раце се шеташе низ мојата коса, ми ја расчепкуваше и ми ја мазнеше, а потоа ги спушташе дланките под раскопчаната кошула, фаќајќи ме за раменици и притискајќи ме во себе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во полумрачната соба, сега осветлена само од кружното тркало на ламбата, внимателно ја пипаше, милиметар по милиметар, знаејќи дека никогаш веќе не ќе му се даде да го прави тоа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Знаеш дека машка уста ти дувка во вратот и тоа од место те поткрева.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

7. Блазе си му на оној кој не бара упорно да има право, бидејќи или никој нема право или сите имаат право.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не го тревожеше мајсторот што се победите во тој свет чиста илузија, зашто тој знаеше дека, ако се размисли добро, до тоа се сведуваат и многу работи што се чинат важни во животот и на кои им се посветуваат со сиот напор сериозни луѓе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

КОЈ?! (Во тој момент ја здогледува Грета пред себе и ја испушта слушалката) Грета (Смешкајќи се): Здраво Краст!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но кога убаво ќе им се загледавме во очите, знаевме дека тие само ја утнале ординацијата.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

А знае дека на полноќ ќе престане моќта на волшепството. Сказалките ќе се склопат како ножици!

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ја гледав, додека така ја замислував, како се срами од својата голотија пред децата, иако човек најмалку се срами кога знае дека е на неколку чекори од смртта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Користете се со нив, јас знам дека многу Французи ќе завидуваат затоа што други го напишаа она, што тие усно го изучија, но јас не сум себичен и отворено си признавам дека овие прекрасни правила не се моја измислица, ние им ги должиме нив на оние Французи, кои, завршувајќи го својот курс по филозофија, дојдоа кај нас да ни држат часови. okno.mk 123

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се стемнуваше, говедата рикаа, по тоа знам дека се стемнуваше, кога го чув гласот од Ангелета.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ЛУКОВ: Тој не се запива кога знае дека не смее.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Не постоеше ништо што можеше да ја возбуди, Цел живот верував дека е жена – не знаев дека е Бог: само тој не копнее по ништо...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Сонцето неуморно ја бараше. Тоа знаеше дека може многу да ѝ помогне со своите волшебни зраци.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Знаевме дека зад петици ни е волкот, како во приказната за козичката на господин Сеген.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но, сепак треба да се знае дека сечија животна нишка е долга толку, колку што треба времето да ги избрише раните, а притоа и самата човечка душа да се спротивстави на силата на судбината.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Сега врати се во менталниот завод и се ќе биде во ред. (Пауза) Договорено? (Пауза) Знаат таму дека те нема? (Пауза.) ЈАКОВ: Не знаеја дека ме има.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Со едно пенкало и не може многу да ме повреди, затоа само и такви предмети фрла, затоа што знае дека ако фрли со нешто друго, потоа може да му биде жал.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Таа вечер, Сем и стариот Елисон ги изнесоа столчињата покрај грмушките надвор.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, тогаш не знаев дека ќе го измислат ФБ!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Не“, рече Винстон. „Не знаев дека е веќе објавено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Овде долу, сите спиеја освен него – во својата несоница, тој беше сам на светот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Второ, фирмата што избира стратегија за нејзиниот нов производ мора да се обиде да ги погоди можните стратегии на останатите фирми знаејќи дека мали промени во сопствената стратегија би можеле да ја нарушат насоката на другите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А сепак знам дека тоа е невозможно.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Не сум знаела дека овде имало и подземни возови...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И насмевка, баш при допирот на ѕвездите - за да можат луѓето долу да пресметуваат на првите дигитрони колку благост збира во една обична насмевка за која се знае дека не се купува на пазар, не се позајмува и не се краде, туку само се подарува.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Па, драги деца, ако се возите во некој од црвените градски автобуси и ако видите дека некое дете седи до шоферот, знајте дека тоа е Цане.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Пепелта ја чува невиноста само во она што не е начнато од подмолни нагризи налик на црвојадина.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Не е ништо чудно што Гарванов и неговите сомисленици го исфорсирале востанието, иако однапред знаеле дека немало речиси минимум услови да се реализираат целите на МРО.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не знаев дека постои некој што не бара детска, туку возрасна, сензуална, нежна.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Таткото, заедно со неколкумина други татковци на деца што немаа пари, беше оден кај Шерда чорбаџијата да му земе на заем и тој на сите им даде по лира, а овему само две, зашто знаел дека не ќе може да му ги врати ако му даде повеќе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Само тој ќе знае дека сега внатре нешто му гори, му причинува често сладосни тревоги, но и го гони на луди помисли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На невработеното лице кое има над 15 години стаж на осигурување, а на кое му недостасуваат 269 најмногу до пет години пред исполнување на услови за стекнување право на старосна пензија – паричен надоместок му се исплатува до неговото вработување, односно до настапувањето на некои од основите за престанок на правото на паричен надоместок (изменет и дополнет чл. 71, ЗВОСН). 3. Иако, кај нас, општиот рок на застареност изнесува пет години (в. чл. 360, ЗОО) – сепак, со закон може да се определи и друг [по- долг или пократок] застарен рок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Па сите ние знаеме дека таму одиме, - ми вели тој мене докажувајќи ми нешто што мене и ми било прилично познато.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Така луѓето си го фатиле редот: Штом ангелите ќе ги запалеле ѕвездите, тие знаеле дека е време да си легнат, а штом ангелите ќе го запалеле сонцето, си знаеле дека веќе треба да се станати и веќе по нивјето и по добитокот ако сакале да имаат што да јадат и да может да живеат...

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Треба да знаеш дека во мојата пракса имам евидентирано приличен број необични случувања кои по внимателните и сестрани анализи ја губеа магијата на таа необичност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но, тоа беше само физиолошко објаснение; јас знаев дека не телото, туку дека душата ми е болна, и дека ми недостига средето на светот. Затоа и одам: да го најдам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знае дека никој толку гревови не може да направи за повеќе од еднаш да умира.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Дилерот со уметнички дела, Hidenori Ota, вели дека неговите млади клиенти „немаше да знаат дека овде се сместени делата на Warhol и Hockney, ако немаше контроверзија.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Се разбира, знаел дека неговата одлука не е в ред, и таквата помисла многу придонесувала да се чувствува виновен, но сепак оценил дека разделбата е најдобриот крај за оваа врска.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И ако сите знаеја дека една чупа, на нејзина возраст, ниту знаела ниту можела да знае кој сѐ работи за Организацијата но освен мајка ѝ Василица никој не ја зеде во одбрана, никој и не смееше да ја земе во одбрана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Иако знам дека не е само утеха.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кој тоа може да го знае?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Само Алах знае дека местото ни е горе, како и мислите, а овде само протрчуваме за да си создадеме мака себеси и на другите.”

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Од моите патувања најголема радост беа пријателствата кои се родија од исти или слични потреби.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Па затоа, ајде да да се покажеме како најлоши во тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Иако лутата течност не беше варена од зрела 'рж, бев пијан и безумен и знаев дека сите во крчмата се плашат од моите очи - улишта на пакост и закана.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во исто време некаде стивнувала рапава песна на гладен и безнадежен гавран.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога знаев дека само ти можеш така да ме натераш да викам. Кога кожата ми беше топла.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Киро знам дека многу учи, ама тремата го здрвуваа, му ја зема бојата од лицето, му го краде гласот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А ако успеат да ѝ се спротивстават и нејзе со своите вивнати заби, или ако успеат со нив да го фрлат под нозете барем еден од нив, тогаш знај дека тие толку далеку ќе ја однесат својата рана, што не ќе вреди да се обидуваш ни да ја замислиш таа далечина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ама добро знаела дека се работи за нејзиното школување во Солун. За нејзиното добро на Балканот, како што ѝ велеле.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но веднаш знаев дека нема да можам да си истурам шише пиво на главата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Малку не ми е јасно, но знам дека е така: на народот треба да му го направиш ќеифот, ама за да го отераш во ќеифот треба прво по глава да го удриш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Жртвите често знаат дека ќе умрат, изразуваат страв дека сопствениот пенис ќе им влезе во телото и ќе ги убие.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Што беше тој крив? Можеше ли тој да знае дека неговата тиха појава ќе предизвика таков немир во оваа осамена куќа, дека ќе му се противстави тој на еден човек што ќе се најде побуден да го брани од него најмилото?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Онисифор Проказник му пришол полека на другиот Онисифор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Славејчето посака некаде да се скрие, но знаеше дека никој не го прима, па летна низ дождот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Иако симидите беа сериозна причина да се вознемирам, во случајов знаев дека се обидувам да избегам од грубата вистина за смртта на Денко Самоников или барем од некои од поводите на кои можеше да се укаже.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ќе издржите вие, знам, ве познавам јас добро, сте влечеле и потежок товар. - нежно со шепот разговараше со својте коњи, мислиш комуницира со нив без никаква мака, а тие пак послушно го следеа неговиот говор, постапувајки според неговите мирни наредби знаејќи дека само така е можно да се успее во намерата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Се знае дека обата системи на писмо се создадени во период од најмногу 50 години - временски период, во кој е мошне тешко да се говори за, условно, архаичност на еден јазички систем, особено на еден целосно изграден јазички систем каков што е старословенскиот. 3.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Знаеше! Знаеше дека по сите марфиеви закони, по сите закони на силата на иронијата, кога ќе реши да фати некоја работа, шефот токму во тој миг ќе ги побара неговото мислење и помош.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

„Не знаев дека тоа се раширило сѐ до Њујорк. Белки по усен пат. Буквално исто.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кој бил во Париз добро знае дека за еден ден не може да се разгледа „Лувр“ и да се појде до Версај.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Една игра, со други зборови, не е изведба – барем општествено не е така кодирана.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Станува збор за книгите, вклучувајќи ги и споменатите Фрагменти од љубовниот дискурс, кои укажуваат на индикативното скршнување на опусот на почитуваниот автор кој со секоја од нив како с повеќе да се оддалечува од својата професорска, академска авторска фаза (што ја детерминираат неговите капитални истражувања на семиологијата), за постапно да се префрлува накај чистото задоволство во текстот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Иако не сака да го лути акробатот, знае дека неговиот одговор, каков и да биде, ќе предизвика лутина.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Еднаш, дури, бев во искушение да ја украдам од една библиотека, што сепак не го сторив: не ме бива за суспектните акции, особено доколку тие би биле насочени кон загрозување на општите добра!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Сега знаевме дека нејзе ѝ нема спас.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка знаеше дека сега таа му беше сѐ. И пријател и партија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Суљо го слушаше пријатниот поздрав и некако, знаејќи дека ќе го разочара и разлути кадијата со својот неуспех, го скисели лицето и му одговори: – Штотуку слегов од коњот, кади баба, имам од злогласното Мариово, абер. – Знам, де знам.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

„Знаевме дека нашата програма за обука при користење дрога беше исто толку опасен колку и споменувањето на сексуалното воспитување на претходната генерација.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Знаев дека воздухот е отруен со иперит (и жабите се покриваа со пликови), додека многуте умирања на брегот беа предвидени како едно, мое.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

ЛУКА, Целиот свет знае дека земјата е оддалечена од другите ѕвезди променлив број на светлосни години.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Останатите не се сокрија од нив ниту во сибирската тајга, а јас си седам во викендичката крај Москва и знам дека тие нема да дојдат затоа што се плашат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во тој миг знаев дека тоа никогаш нема да го заборавам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но отец Иларион знаеше дека Бонети не мирува, па често кога ќе го насетеше дека се вртка крај нејзината одаја, ќе се накашлаше давајќи му знак дека е буден, или ќе ја отклучеше вратата од својата одаја давајќи му време на Бонети да се повлече, да не дојде до кавга, до расправија.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Па како да бидам мирна кога знаев дека помеѓу сите тие срамни настани и татко ти се рашетува во оној негов генералски шинел украсен со толку многу медали и одличија?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Убиениот Иван Бојаџиев бил предупредуван од Трбиќа, интересно е што, кога веќе знаел дека ќе биде убиен, зошто не кажал и точно од кого научил за тоа?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не гледаше, знаеше дека војникот има млако исфрлена, скоро невидлива оцртана брада.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Вошката предизвика страшна болка и срам во мене, особено што уште од почетокот на моето вселување во бараката, таа се шетала по мојата снага и ми ја цицала и онака скромната крв, неа не ја поврзав со бараката, со сламарникот на бај Шишко, туку веднаш знаев дека е закандисана од косиштата што ги слупуше Нанчо а после јас спиев на тоа место.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ако рече некој дека не е така, ќе добие само иронични насмевки, од оние кои знаат дека е така.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Го броев и Александар, другиот мој чичко, мојот идол!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

А во врска со последиците само ќе додадам дека човекот е такво суштество: со негодување ги дочекува настаните за кои знаел дека наскоро може да се случат, но ете, тие се поиграле со неговите предвидувања: пристигнале порано, иако можело да се случи да пристигнат и некој ден подоцна од планираното.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ема имаше висок степен на самосвест, таа знаеше дека беше почитувана од колегите и од надворешните соработници (дури и од оние кои постојано работеа против неа) затоа што покажа, низ сите изминати години, дека е жена со силен дух, тврда и непопустлива.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Од филозофската литература со која се клукаше знаеше дека еднозначни одговори на клучните животни прашања нема.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ама само најнадарените меѓу нив ем си грицкаат ем си пеат Вино пијам ем ракија коња јавам аџамија Пеат и за Марко пијаницата и други дојденски песни пеат Па откако ќе си ги стивнат дертовите Држат говори и делат бесплатни совети За тоа како се убива здодевноста Патем и за тоа како се убиваат лилјаци или кукубари Ако непоканети ви влетаат во сонот Кога ќе си ги стивнат дертовите Некои коали лежерно и онака мангупски Им намигнуваат на какадуите Наредени на сува гранка на едно суво дрво Кој им е виновен на белите какадуи Што севезден испуштаат само темни вокали И како такви не се за прибирање На живите гранки на живите еукалиптуси А и не е баш прецизно утврдена дозата на страв од височина Што му е вродена на секој бел папагал А не се вели кој ниско лета високо сонува Како што и од темните вокали не излегуваат бели соништа Од друга страна во обоените соништа на коалите Често знае да заскита и некој шарен папагал Колку пошарен толку пошарени лаги кажува Сам си се лаже сам си верува А верува на пример дека ги знае наизуст Сите сонови на сите кардинали попови и професори Згора и на сите дипломати старлети и куртизани И уште позгора на сите будалетинки, гологази и давајгази Ни срам ни перде нема шарениот папагал Баш мене на коалата папсана од сонување Да ми ги расправа соништата баш на тие Кои ниту знаат ниту сонуваат ниту некогаш ќе сонуваат А кардиналите и поповите се такви И дипломатите и куртизаните се такви За нив сонувањето отсекогаш било изгубено време Колку повеќе сонуваш толку помалку проповедаш Колку повеќе сонуваш толку помалку се тртиш А современиот живот не може да се замисли Без обилни проповеди и обилни тртења Од некои тртења се добиваат хемороиди Но тоа не значи автоматски дека педеризмот зема замав Во царството на нашите соништа А секој пред да почне да се трти Треба да си знае дека од тртење Не се добива насмевката на Јуриј Гагарин По првото облетување на земјината топка Ами од тртење се стенка и се стенка Се стенка до последното нежно офнување.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ќе помислат дека јас ја задржувам и дека поради мене не ги послушува и бидејќи знаев дека вежбањето за Мила е сериозна работа, станав да си одам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Својата убавина и мудрост знаеја дека не ја затекнале, ниту пронашле по пат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

За разлика од раните бучни неми филмови на коишто со монтажа им беше додаден звукот (на пр. митралезите од Ејзенштајновиот Октомври, 1927), Ворхоловите филмови тематски и концептуално, во својата структура се неми, лишени 102 Margina #15-16 [1995] | okno.mk од монтажа и движење на камерата, значи од филмскиот јазик (Kiss, Eat, Empire), па и нивниот оригинален звук малку би им користел, или пак натуралистичкото озвучување би донело до симнување на нивното естетско ниво и концептуалната чистотија.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Парничните трошоци во висина од 4.200 МКД, исто така, паднаа на терет на „Дервен“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Дали сепак може да се случи, мојот син Иван, негде, сосема неочекувано да наиде на трага што ќе го доведе до сенката на човекот што помина низ моите ноќи како огнот на секавицата?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Колку да се знае дека внатре нема никој, дека тој не е дома.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Да, иако не беше свртен кон прозорецот знаев дека го чувствува нејзиното наближување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”. За Константин З. сè стана безумно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Кога ги провлекував прстите низ твојата коса, само по мекоста поинаква од зрелата 'рж, не знаев дека еднаш, дење или ноќе, сеедно кога и каде, ќе го сторам тоа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ќе ја наѕирам долу кравата, си велам. Знам дека е пред отелување. Слегувам да видам дали има ново.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Отсекогаш се знае дека - ако го располовиш Битието по средина, ако настојуваш да го грабнеш ова, а да го оставиш на страна она, ако се држиш до доброто а го избегнуваш злото, ако заради едно се откажуваш од друго - замавот на злото, сега двојно повеќе кобен, ќе се сврти во спротивна насока, ќе го впие длабоко во себе и ќе го претвори во зло.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Затоа ќе му се јавам да му го кажам тоа, оти знам дека ти немаш храброст.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Знаев дека ќе дојдеш, - срипа тој, - уште „од одма“ те оценив дека си човек од збор.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Знаеш дека за тебе нема, ама со сите чекаш и собираш догорци од земјата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не оти сакав така, туку морав, оти знаев дека Писмородецот потем ќе ме повика во својата одаја, како што правеше често кога не беше задоволен од моето поведение, оти сакаше само на него да личам, а на себе – не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сите знаеја дека таа им е наменета на Турците: христијаните, за да ги сочуваат од грабнување, на женските деца им ги огрубувале лицата, на машките им извртуваат нога или рака, и такви, огрубени, ги чуваа покрај себе и ги имаа на душа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јас клекнав крај неа, ѝ ги фатив рацете, а таа го потпре своето лице на мојот врат, ја слушав како плаче, како испрекинато дише, и знаев дека со солзите заради нејзината физичка немоќ се мешаа и солзите заради една друга болка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој не беше сигурен дали Ружди знае дека дедо му е само учител, но и да знаеше, сигурно тоа не беше некоја голема разлика за него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Вие знајте дека јас во статус не вервам.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Судбината на овците и не е така лоша, особено ако се знае дека таа им помага само на силните и дека на умните не им го попречува патот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Понекогаш би собрал нешто од Вин, која беше прва за која знаев дека се облекува во S/M фазон.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Секогаш беше подготвена да ми прости за сè што правев за да ја оствариме целта, а тоа го правев и тогаш кога бев свесен дека ги кине најчувствителните нишки на нашата интимна врска.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Меланхолијата е окружена со многу орудија и столарски и каменорезачки прибори, но сѐ е оставено во мирување – таа знае дека ништо нема да заврши, знае дека сѐ е попусто, попусто е дури и да ги направи сите нешта на овој свет - во сѐ е влезена бесмислата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас реков, „Во затвор полн со дрогераши, сите ќе знаат дека не се викам Кос. Одбивам.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нејасно и неразумно е зошто за работниците кои работат во државните органи и институции, при нивна административна реорганизација, не важат одредбите од чл. 68-а, ако се знае дека ЗРО е фундаментален закон кој важи за сите работници во Република Македонија, без разлика дали работат во приватниот или државниот сектор.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Ако знаев дека е тука, немаше ни да дојдам...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И знајеќи дека таму кај што има борачка има и плачка, и знаејќи дека таму кај што се собрале Арнаути има и кавги кои секогаш со лошо завршуваат за христијаните, ги одведе потковичаните на ан кај Стомнаровци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Татко добро знаеше дека судирите и падовите на големите империи на Балканот не биле никогаш дефинитивни, со конечни победници и поразени.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се прашувавме што сме сега, но погледнувавме и во она што бевме, затоа што знаевме дека во човечкото суштество постојат сите негови слоеви, и низ неговата сегашност проблеснува сѐ она што некогаш било важно и не станало закржлавен остаток од минатото туку извор на светлина кој го оплеменува ликот; си го раскажувавме минатото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Претеруваш – ѝ реков, а всушност знаев дека е во право, само што ни себеси не сакав да си признаам, а камоли нејзе.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И знаевме дека тоа се камионите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Плачел. На чуден начин, небаре прстените на грбникот му биле одделени еден од друг, се исправал од својата пониженост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не се тие лесни девојки“, ѝ рече кога се разделуваа, а таа знаеше дека следниот ден, во „комбинованата“ соба ќе бидат наредени, како по стар муслимански обичај, сите подароци, обесени на закачалки врз корнизот, за да може да ги покаже, како и букетите спакувани во целофан и наредени накосо на сите долапи во регалот, нормално без вода.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Плачеше од бес и знаеше дека гревот што ќе го следи ќе го фрла секогаш во нови вирови на грев.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ние ќе те одведеме до Писокал, Висока, па ако сакаш да ги видиш шаторите на Бахтијарпаша, можеме да те приближиме и до нив, да ја фатиме Маргара и ќе ти дојде Бахтијар како на тепсија под тебе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ќе имаше некоја потреба сите во селото знаеја дека таа меси убав леб и многу жени доаѓаа да гледаат како го меси.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Наеднаш, заборавајќи го повикот, толпата се разбранувала во исчекување.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- да го споменеме само следниот духовит пресврт: еден од јунаците се обидува од колаборантскиот татко да изнуди признание за неговото делување со тоа што ќе го излаже дека ја грабнал ќерка му (за којашто знае дека во тој момент не е во градот); таткото попушта и пишува нешто на лист, очигледно признание, и му го дава листот на јунакот, но кога тој ќе го погледне листот, гледа дека 154 Margina #22 [1995] | okno.mk на него пишува: „Жалам, но штотуку го чув автомобилот на ќерка ми...“.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Полека ги отвора очите. Иако е доцна, не спие.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не може да биде кражба, додека не го понудиме коњот за продажба, а јас знаев дека тоа нема никојпат да го сториме. – Дозволи да се облечам, – реков јас. – Добро, – рече тој, – но побрзај.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се сетив на Мила и на нашето заедничко замислено патување, тогаш во нејзината соба, кога ме праша дали тој мој Игбал е згоден.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но, едно нешто не успевам да го разберам во вербата своја, та од тебе барам да ми објасниш – Павле, зошто јас го живеам овој смртен живот?

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

И покрај тоа што знам дека тие мене не ме гледаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ах, таа насмевка, знаев дека надеж крие, дека, телото не е мртво, ами спие...

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Тој знаел дека речиси сите уапсени немале врска со солунските атентатори, но го знаел и тоа дека голем број од нив имале врска со Македонската револуционерна организација, иако немал конкретни докази да ги испрати на суд.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Зошто да го возат во стара? Па нели е демоде.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Пријатели? Роднини? Соборци? Ах, секако по еден двајца од нив, седат крај двенатри скрпени масички од секакви штичиња и го мезетат минатото, ги џвакаат сеќавањата налевани со слаба комовица, се гледаат еден со друг и не си веруваат дека се живи и одвреме навреме се поттупнуваат колку да проверат дека навистина се живи дека се токму тие што се околу масичето и така изминуваат денови и ноќи и тие двајцата се симнуваат подолу со тренто стиснати еден до друг без да знаат дека се еден до друг и подолу на попатна станица зад која може да се најде Дубруву тропаат од врата до врата бараат Игејци такви и такви од тоа и од тоа село

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Од каде знае дека сум била? – се зачудив, но сепак реков: - Не сум била јас, моите беа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Стоев збунет и раскрвавен; ништо не преземав (всушност знаев дека паниката нѐ прави невнимателни, а при вакви состојби невнимателноста е сестра на несреќите), а потоа, сосема неочекувано, како од некоја непресметлива далечина, се јави гласот на Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ти се подбиваш со мене, зашто знаеш дека јас сум сираче, дека нема кој да ме заштити!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Го ставав, значи, пред нивните очи под сомнение нашето авторство на идеалите за кои се боревме, што секидневно ги проповедавме во настапите пред несреќните граѓани повикувајќи ги да соработуваат со нас и да ни се придружат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А притоа знаев дека неговото службено место е поткрепено и со посебни овластувања.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И си замислуваа дека научиле од грешките од минатото; тие во секој случај знаеја дека не треба да се создаваат маченици.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да беше жива мајка ѝ сигурно ќе го потврдеше тоа, меѓутоа и самата знае дека Пеличка е чиста нејзина копија освен што е заробен небото од очите на силникот!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Добро, пак ќе зборуваме, ќе видиш – не попушташе Снеже.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Не- рече Петре Даскалот на тоа. – Прво е потребно лушето да знаат дека крстот, камбаната и знамето ни требаат а после и Господ ќе помогне пари да се најдат. - Така е- рече стрико Најдо.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Јас ја потурав Споменка, а таа мене и знам дека не ви е верно, но со четири или пет шишиња вода ние бевме избањати, заедно со косата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

КОСТАДИН: Знам дека не е ред...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Шефот на станицата, оној добар човек со црвена капа, а и со црвено лице, одеше од оган до оган и ги храбреше луѓето, велеше Оние од вашата Македонија ќе го пуштат срцето, велеше, и тие имаат душа, луѓе се, ќе сфатат што значи ова ваше преселување на станицава, велеше Знам дека не е целата работа само да се има плодна земја, дебела вода, бел леб и стреа над главата!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сепак, за да им даде на знаење на Акиноските да не полагаат премногу надеж во неговата наклонетост, а веруваше дека на тој начин пред своите високодостојници ќе ја нагласи и својата лукавост, Мустафа Челеби, преку разните свои собирачи на приходи, им порача да си знаат дека не ги потурчува не зашто не сака да го стори тоа, туку дека си има своја скришна сметка: ако ги преведе во ислам, ќе мора да им додели турски благороднички титули, а со нив да им ја остави на целосно уживање и Потковицата, или да им додели нов имот, а тоа, за него, ќе значи загуба на сигурни приходи, толку потребни лично нему, на Портата, и на војската, за честите воени походи во Европа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дојде возот и веќе знам дека си одам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Добро знаеше дека, од содржината на таа хартија, од тие црно испишани букви, зависеше во која насока ќе се движи семејниот егзил.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Знаеме дека тие му се најсигурни сојузници на непријателот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знаев дека сето тоа го правеше за да ни оставиш средена документација, мене и на синовите, знаев дека немаш уште многу време…

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Знам дека во тие моменти јас ништо не исполнував освен што те празнев, јас бев резерва, јас бев сува храна од која, по оброкот што завршуваше необично брзо, по чаршафите остануваа мали, невидливи вирчиња од кои се испаруваше мирис на пот и одвратни парфеми.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тој е среќен затоа што знае дека веќе ништо не го спречува да го доврши нејзиниот портрет.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Или да се помирам со одекот на твоето лавовско ревење - јас па јас, јас па јас кога веќе знам дека си афект во којшто паднала природата привремено?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Не сум знаела дека толку ми е здробена ногата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А јас знам дека човекот цел живот умира.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да се објасниме. Нашите читатели веќе знаат дека Цариградските друштва „Братство“ и „Македонска дружина“ во весникот „Право“ објавија отворено писмо до г. Мариновиќа (Јован Мариновиќ, српски министер на просвета) во кое ги осудуваат дејствијата на односното српско министерство и се жалат од српските пропагандисти кои сеат раздор меѓу српскиот и бугарскиот народ и наместо браќа и сојузници создаваат противници и непријатели.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сигурно тогаш не знаев дека се тоа особени луѓе, колнати, дека со нив од едната страна иде ангелот, а од другата ѓаволот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ќе ги собереме по селата тие ѓаури, ќе ги протепаме сите по ред, да знаат дека живеат под власта на исламот, ќе собереме што имаат по некоја пара, и стока, ќе одбереме секој по две-три убави ѓаурки, а сигурно ќе најдеме доста и здрави деца да му пратиме на падишахот за јаничари, – се присети кадијата на бившото грабење на Атпазар, и продолжи: – Согласни ли сте?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога најпосле возот ќе запреше, ние, како највистински и најзагрижени патници, бевме најсреќните, макар што добро знаевме дека никогаш нема да заминеме.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Признавам, моја грешка беше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Знаеше дека ги изгладнува и двете, но не можеше поинаку; дури, чувствуваше дека има право да го прави тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се најдов малку во небрано, оти тој зборуваше многу течно, како англискиот да му е мајчин јазик, а јас не можам да се пофалам со такво знаење, ама тогаш уште не знаев дека на Игбал можам сè да му кажам и дека од него не треба да ми е срам што и да направам, па се обидов да изблефирам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И замислете, не мина ни четврт саат, а колоната, сосе сите мравкишта, се префрли на бомбоните.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ох, знам дека за тоа ти плаќаат, но можеле да бидат други, кои за куќите немаат чувства какви што имаш ти.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Го сеќаваше дека е тука повеќе од здивот, знаеше дека беше дојдено по тие рубинени сртови најмногу со својата кожа, врз која она беше некаков игрив допир, а за сето време продолжуваше да скита со погледот по сиот рубинен свет крај себе, не испуштајќи ниеден миг.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Затоа покажав на сенката која едно дрво на кејот ја фрлаше во водата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Битно за работниците е да знаат дека некој од правата кои инаку им следуваат по основ на привремена невработеност – тие автоматски ги губат ако добијат „дисциплински отказ“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но ништо не се случува всушност бидејќи кога човек мирува тогаш и знае дека чувствата се само мисли, а јаките чувства се само безброј пати повторувани мисли.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Знаеш дека во тоа има и голема романтика!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Коџабашијата отиде на ритчето над село откаде стрелаше утринава Толе и почна да вика кон блиската шума „Грбавец", не гледајќи никого, но знаејќи дека половината селани се засолнати во растот, пештерите и во Николовите колиби: — Еј, селани бреееј, уоооо!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дека сигурно знаеле оти војникот што ја донел на коњ во деновите на априлската војна бил отсутен од куќата од под Сина Скала повеќе од година и половина а можеби и нешто повеќе кога почнало да се шепоти оти осаменичката, горе, во планината, не е повеќе сама, туку е носечка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Хејс: Ах, Стивен, знаев дека никогаш не требаше да се согласам да започнам расправа со тебе јавно!

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Само знам дека, со денови, не се двоеше од светите книги и од книгите за и на Мајка Тереза.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Улична светилка јасно ја осветлува сцената.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не сум никаков специјалист за популарната култура и не сум никако поткован за никаква стилска струка, па не бев добро намирен да се зафатам со тој проект.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Со артикулирањето и извршувањето на оваа алтернативна и преферирана верзија на она што таа е, Еми почна да презема различни чекори во ангажирањето на другите во својот проект на промена.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не можеме да го прелажеме срцето, таму е љубовта.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Дури и кога госпоѓата нема пари да го плати поправањето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, од каде можеше Ринго да знае дека тоа ќе ти било некоја играчка направена од убав, мек материјал?

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

А. Аверченко: Автобиографија Уште за петнаесет минути пред моето раѓање јас не знаев дека ќе се родам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дури сега се сеќавам дека тогаш можев да го обгрнам со својата детска рака – воздивна, давајќи си пауза и јас знаев дека сега ќе дојде поентата – Моите раце одамна веќе не можат да ја обгрнат неговата блискост.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Конкретниот есенцијалистички модел на машкиот геј-идентитет кој го промовира Фелоус, неговата визија за геј-мажите како природни старинари, архитекти реставратори, љубители на стари куќи и „чувари на културата“, не може да ги објасни оние мажи – а знаеме дека такви има, дури ги има и во значителен број – кои се страсни и посветени модернисти, кои инстинктивно мразат украси, мразат викторијанска ситничавост и детали од разни периоди, кои копнеат по чисти линии и по апстрактни форми, по простори на зен-чистота и по јапонска апстракција и кои ни мртви нема да ги најдат ниту на сто метри од некое милјенце.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зошто се случило ова? Како историчар знам дека тоа не е единствениот случај на крајот од Војната, но секој случај си е и посебен и поврзан со одредени околности и со одредени луѓе.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Тетко Рајно, уште ги нема тато и мама - реков, иако однапред знаев дека и таа не може ништо повеќе да ми каже.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Знам дека се гордееше со мене, ама исто така знаев и дека е мајстор да не го покаже тоа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сите, дури и децата знаат дека се тие девственици.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас сакав да му речам дека знам дека и во Париз веќе не ги лечат пациентите онака како што тој кажуваше, дека токму методите за кои децении пред тоа во Салптертијер ги вовел доктор Пинел сега тој самиот ги проповеда овде, ама сепак молчев и го слушав: “Кај нас ги лечиме пациентите низ разговор – со цел да дојдеме до тоа што ги измачува, разговараме со нив за она за што сакаат да зборуваат – тоа се, секако, будалаштини, ама на крајот од сите будалаштини ќе дојдат и до некои умни сознанија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој ден бев на работа, но не бев нешто особено вознемирена, знаев дека треба да бидат готови резултатите од биопсијата, но, некако, не очекував лоши вести.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Оној нејзин поглед упатен кон хоризонтот надвор од сликата можеби е поглед во некоја друга реалност, таму каде што сѐ е сочувано, и каде што сѐ што било, сѐ што е и сѐ што ќе биде, ја добива својата вистинска смисла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еве, и писмо ти испрати, вели, за да знаеш дека е жив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го барав тоа малечко отворче на ѕидот, иако знаев дека тоа беше бетон, цврсто граден ѕид точно за вакви прилики.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Добро, знаеле дека и Маре излегла последните месеци во партизани.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Уште од раѓање сите во Сиена знаат дека треба да се слави само раѓањето, ама кога ќе се роди женско никому не му стиска да го крсти Марија, толку да се имало уплав од петлињата без перчиња и од стаорците во каналите на Сиена

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Ооо, па не сум знаела дека господинот... - овој пат не го одржа ветувањето и му персираше со господине, со овие зборови сакаше да го поттикне да каже нешто повеќе за себе, што самата не го знаеше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Препознај ја и знај дека таа луминозност е сознанието, отворен празен простор, чист гол дух без среде и околу.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Лицето на Меланхолијата на Дирер е потонато во сенка и од тој мрак проблеснуваат белките на очите, со погледот загледан во некое отсуство.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во тоа време Европа, ако знае дека се поминати шест или седум години откако Американецот Јозеф Хенри ги создал електромагнетите со голема сила (електричен мотор!), не знае дека во еден дел на Македонија мажите се впрегнуваат во рала и во двоколки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ТЕОДОС: Каде е тој! Дај ми го ваму! Спиридоне, Спиридоне!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И истовремено знам дека тоа не било одамна. Можеби од пред неколку мига.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но, овојпат морав, немаше бегање, зошто, сепак, знаев дека сето тоа ти беше напорно, но не сакаше да го покажеш тоа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

- Да, да, само за едно знаев: знаев дека е закачен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Залудно. Пропаѓаат неговите надежи во старите привилегии при средбата со колаборационистот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не знаев дека е во болница. Но, добра е. Разговаравме.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Едно правило за изведување во формалната логика изгледа вака: ако тврдењето „А или Б” е вистина и ако знаеме дека „не А” е вистина тогаш можеме да изведеме заклучок дека „Б” е вистина.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Оваа вечер имаше што да му каже Ката на Стевана, а Стеван уште сабајлето го пренесе тоа, и веќе утредента по разговорот сите Адемови чифчии знаеја дека Адам ќе го продаде чифлигот на некој си Јована од Прилеп, сосем нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дотогаш не знаев дека може да се плаче, а да не се биде тажен. Тогаш дознавам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Претураше во рафтовите, ги бараше книгите за јаничарите, речниците, некои од нив и не знаеше дека ги има.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А Марио од Палмеро под јорган е склопчен, тој дури и не знае дека го разбудуваат. под тежок покрив соништата спанкото од врева го чуваат.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

„Ти, црнечка свињо“, преведуваше во себе и размислуваше, знаеше дека нешто треба да стори.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

СТЕВО: Во ресторан ми е послатко. (Пауза.) И нема да бидам тука за вечера. (Пауза.) Знам дека е слава, знам дека ќе дојдат сите роднини, комшии и пријатели.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ние знаеме дека таа ни е подарена од нашата султанија Мара уште пред сто години.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Исто како да ѝ речеш на пеперутката да не лета, а знаеш дека тоа е во нејзината природа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сега тој е во нејзина превласт; впрочем, не знаејќи дека писмото не е кај него, тој ќе продолжи со своите уцени како сѐ уште да го поседува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вака како шо одат, разредени, лесно ќе се издутниме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сега знаеме дека напредокот на електрониката со себе ги носи протезите на интелигенцијата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во очај и паника да направам нешто за да не искрвави до смрт со многу напор ја сместив таму каде што верував дека успеав да и обезбедам нега.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не го спомнува тој, не го спомнувам ни јас, иако знаев дека со таа мисла за некаков божемен долг кон отечеството се буди и заспива.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Од теориите на Фуко, Делез и Гатари, знаеме дека комуникацијата, дијалогот и размената на идеи се средства за различни форми на борби за моќ. Маргина 34 9

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тој би се радувал да знае дека нешто убаво и интересно ми се случува и би ме терал да му раскажувам, само што не знам дали би ми поверувал за килимот што лета и за Миру која цел месец ткае само една единствена ѕвездичка не поголема од квадратен сантиметар.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Јас седнував покрај неа, таа ќе ми дадеше варен компир или парче леб со путер и, додека работеше, додека џвакав, чекав брат ми да дојде во кујната – знаев дека веќе е буден и ги повторува лекциите што ги имаше учено претходниот ден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Зар не знаат дека и ние треба да живееме?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Најпосле, кога застана на сртчето од другата страна, знаеше дека само среќата, неговата среќа, или среќата на оној негов громаден нерез, не сакала да биде онака, како што сакаше тој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Нема да чекаме и да гледаме како копилињата прават што сакааат!“ се налути нивниот претпоставен.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Застанав пред еден поголем споменик, јас го нареков така, зашто знаев дека во земјата е закопано мало суштество.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Ти се допаѓа?“ „Не. Знаеш дека имам фобија од пајаци“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ти реков да си одиш. Така ми беше полесно, зашто знам дека ќе се вратиш.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А знаев дека Коле со тоа нема ништо.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А сега, кога само малку време ме дели од растајнувањето на тој одговор, за мене започнува она мечтаено постоење, чие остварување толку долго го чекав.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Чевлите постојано ⥊ се влажни.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кој го знае јазикот на каменот знае дека Куско ќе остане големо собиралиште на молкот на поколенијата со многу исполегнати извичници и сал по некој исправен прашалник.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Прават списоци со машки геј-јунаци и луѓе за пример.437 И отвораат четири очи за да најдат траги од сопствената историја.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Знам дека не го прашав каде е, со кого е, каде спие две ноќи по ред. Ниту пак тој ми кажа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

НОЌ Грета и Дики одат по тротоар. На улицата има голема гужва.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

______ 21 Во оригиналот името на ликот Клара Аицети е Алина Реес (Alina Reyes). Името е променето за да се задржи целата игра со анаграмите и со кралицата (заб. на прев.). 20 јануари Понекогаш знам дека ѝ студи, дека пати, дека ја тепаат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Даниелс знае дека во неговиот случај [неговото родово девијантно пеење] добило дополнителен призвук“ поради фактот дека е геј, Томасини го лишува тој призвук од секаков возможен, ете ти, призвук.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И јас знам дека тие се бессилни каламбурски калиграфи на моето досие.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Рамката на приказната што послужила за подлога на варијациите е следнава: јунакот, „напатен човек” се вплеткува во тајна шпионска дејност (го заменуваат со вистинскиот шпион, шпионот во неволја му предава некаков таен документ, непредвидливо му раскажува за некаква случка и т.н.) и неправедно е обвинет за противдржавно, односно за криминално дејствие; освен тоа, јунакот располага со некои податоци каде да се бараат вистинските виновници (во „39 скалила” јунакот знае дека водачот на шпионската мрежа живее некаде во Шкотска, на село и му недостига делче на малиот прст на десната рака), бега и самиот се впушта во лов по него; така, јунакот се наоѓа во положба на „прогонет прогонувач”, полицијата му е постојано на трага додека самиот ги прогонува виновниците; на патот што, според правилата, го води до другиот крај на државата, го очекуваат безбројни ексцентрични настани меѓу кои особено се истакнува настанот, по кој тој се сврзува со убавата девојка која на почеток не сака да му помогне и сака да го предаде на полицијата; подоцна таа се нафаќа да му помага; случката завршува така што злосторниците се откриени, јунакот е ослободен од вината и започнува да живее со девојката.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Внимавај на кабелот, уметниче, знаеме дека забораваш и на својата глава! – продолжи и се насмевна шегобијно, за секој случај меркајќи го со будно око кабелот.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

А таа, Ганка, била испиена, со преголеми очи од глад и со гребаници по лицето и по рацете од ноќно или скриено дневно движење низ боцкави грмушки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оваа, уплашена од Толевото ортомче, мораше да бара средства да го спаси животот, но знаејќи дека кај Толета нема аманзаман, прибегна кон тоа средство најмногу што дејствува кај машките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Повеќето брзо се откажуваа од искушенијата, од убавата Луција и богатството на нејзиниот татко, а некои губеа и живот и разум, не знаејќи дека девојката нема да му припадне никому.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Небаре и рипчињата знаат дека во страдни денови рибарите не фрлаат мрежи.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Затоа јас верувам дека таа моја вокација е одговор на татковото наметнување.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не можев повеќе да се карам, знаев дека тие негови ревии се само изговор да шета по градовите и да биде опкружен со жени, алкохол и било какво внимание.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Двапати се качив кај него горе. Тој се изненади. Знам дека не се надевал.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не легнав. Стоев до вратата и чекав, знаев дека ќе биде така: вода ми донесе Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како своевидно резиме, по вака спроведената студија, а врз основа на презентираните искуства на дел од македонските работници кои, во годините наназад, се одважија да водат работни спорови против своите работодавачи – можеме да ги нотираме следниве присутни проблеми, на чие отклонување активистите на ДСП „Ленка“ имаат намера поинтензивно да работат во периодот кој следи: 1) Недоволно познавање на работничките права Особено зачудува, а на моменти иритира и обескуражува, евидентната незаинтересираност на работниците за осознавањето, макар и на основните права од работен однос, а камоли пак за запознавањето со начините на нивна заштита и унапредување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако јас знам дека и за друго дојдовме.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Пиперки не најдов, а за компирите знаев дека се клаваат подоцна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ајде бе дедо! Знам дека знаеш. Ајде! - Не знам!... - Знаеш!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Присутните, понесени од категоричните зборови на Трим Тоска, и не помислуваа дека од Јагулчета Дримски е барана согласност за водењето на оваа високо стручна работа, знаејќи дека за ваквите функции се бараа проверени и верни кадри.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Веднаш на почетокот јасно знаевме дека не сакаме да бидеме дел од академскиот свет, не сонувавме за докторати, секогаш се сметавме за теоретичари вон универзитетот, што не е лесно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

БОРИС: Мајка ти носи храна. Знае дека заеднички изведуваме мал експеримент.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Знам дека кога се палат уличните светилки, кога гори и свети неонот, тогаш кога се преливаат светлата во чудесни нијанси и кога луѓето од далеку ги посматраш како силуети, е најпријатно да се впуштиш кон „Пигал“, па сè таму до „Клиши“ и „Амстрдам“, кон „Сен Лазар“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не го гледам, ама знам дека е рака или нога од некој војник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Авторот пишува често за Езерото (со голема буква), но се знае дека се работи за Охридскотото Езеро и тн.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Баш се чудни и неразбирливи брановите: ем знаат дека неизоставно ќе плеснат во брегот и ќе се распрснат што и Господ не може да ги спои во две капки, ем севезден одново се стројат во недобројни колони и итаат, итаат токму кон брегот – како да се на светско првенство во упорност и тврдоглавост.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

„Но што ако ја најдевме? што ако - знаеш - што ако, откако ќе се онадевме, влезевме на ноќно пливање и ја најдевме неа во водата?“ рече ти одвратувајќи го погледот од мене и почнувајќи да шепотиш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Иако маргиналец во однос на филмската индустрија, тој успева, со поголеми или помали паузи, да создава во континуитет, како поет кој што сонува со будното око на камерата, правејќи ги филмовите како психограм на поетовата и режисерската душа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој само знаеше дека сака да си игра, да си игра и да се задева.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Знаевме дека таму од крајот на јули 1948 до крајот на октомври 1949 година, од разни болести изумреа старци и поголем број бебиња и едно и двегодишни деца, па морало да има гробишта.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И така... Чудесна среда беше пред мене. Најубавата во мојот живот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Мене, пак, ме учеа во социјализмот да не верувам во бога, но јас си имав своја сопствена претстава за него, знам дека постои нешто отаде заумното, знам дека сме дојдени со некоја задача на овој свет и затоа сакав да имам деца, можеби и нешто повеќе, што ме чинеше еден брак, сакав да бидам креативец и да оставам и нешто духовно зад себе. И без религијата – преживеав,

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

А таа тоа го прави токму затоа што знае дека сум на умирање и дека ништо не можам да превземам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тој, Винстон Смит, знаеше дека Океанија беше во сојуз со Евразија пред само четири години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таквите петлиња се вадат со мамурлак, ама и малите пилиња знаат дека си играат мајтап со војничката будност.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И тој сега - се знае дека парите се и очи и уши на човекот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Од Бабела се учи мирно да го констатира злочинот и да знае дека потресното во животот е посилно од потресното во литературата, - за да значи многу ефектот на здржаното констатирање.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тебе сѐ ти се чини дека времето, како што велат, на волшебен начин ќе измени сѐ за нас, а јас знам дека сето тоа е само палијатив, ако не и шарлатанство.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Одвај има потреба да се каже дека најсуптилни применувачи на двомислата се токму оние кои ја измислија и кои знаат дека таа е еден простран систем на ментално мамење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

1. За скицирањето на денешните работнички проблеми Tuta est custodia, quae sibimet creditur. Најдобар чувар е оној кој сам си ја чува сопствената ствар.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Се разбира, се разбира, - одговараше насмевот меѓу румените јаболчиња – Го гледам светот, а и тој нека ме види, да знае дека јас сум единствената на која и припаѓаш.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Знаеш дека сѐ е завршено, сѐ е готово, во тебе се одвива погреб, во твоето срце, со луѓе во процесија облечени во црно, тие го оплакуваат умрениот, а тоа си ти, а ти сѐ уште си жив.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

(Откако ќе се обѕрне околу себе, со шепот.) Сигурно знам дека оваа акција му е доверена како последна шанса да се искупи.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

АЦО: Брзаме тетка Маријо. МАРИЈА: Знам дека брзате. Пак брзајте. Никогаш ништо полека не можело да се стокми.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Важно, Стрела е жива и знае дека во никој случај, дури и по цена на сопствениот живот, нема да ја прати во челустите на волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Чекаат и знаат дека човекот со сор им донел радост и сега, и тој сув и неподвижен, ќе распретува во себе дел на едно минато.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Јужнословенските националистички писатели и мислители, пак, знаат дека на овој начин (служејќи ѝ на вистината) не може да се достигне статусот на „угледен национален писател”, што е единствениот статус што нив ги интересира.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

„Добро, можеби и не станува збор само за глупости; ние сите само се трудиме да помогнеме, кој колку може, се разбира.“ Зар не е така дарагој Семјон?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Врска нема таа дека исто ѝ се фаќа, одела – неодела, не знае дека кога е на работа јас со црево по цел ден на балкон се поливам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Додека младите турски јунаци шетаа пред неговиот дуќан со кренат нос - и да им падне, велеше народот, немаше да се наведнат да си го земат - носејќи на главите од црвена саја-чоја самурови или кожени калпаци, тој се смешкаше, зашто знаеше дека не само што не е подолу од нив, туку и дека нивната напрченост е само несигурна сестра на суетата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А и Турците знаеја дека комитите се тука, ама никаква фатка немаа и затиа само стравот им го имаа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

И додаде сега мислејќи на девојката: „Оваа кај нас за нашинка не може да помине“, рече поради што Едо веќе знаеше дека не поминал незабележан од својот пријател, но премолче знаејќи дека себеси би се изложил на зафркавање.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го завршил истото училиште што го заврши и Аксја, или нешто сосема слично.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Што преживуваа оние што приредбата директно ја следеле преку радио или телевизија, оние што не успеаја да стигнат до картите што не се продаваа, не знаеме.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Зар поинаку ќе постапував ако знаев дека иследникот веќе има заклучено оти му се остваруваат намерите? Или обратно?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За потоа да може да го истреби од светот секој кој не е од ариевска раса.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Боро од Неготино ни беше референт по оружје, знаев дека честопати им ги земаше пушките на партизаните што се на стража па потоа ги клеветеше кај командантот на дивизијата, и нормално, тој ги викаше потоа на рапорт.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Знам дека ќе имам фер сослушување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И не знам што имам да знам тоа што не знам дека треба да го знам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Не знаев дека тоа било црква“, рече тој.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Отсекогаш знаев дека најголемите изненадувања нè очекуваат токму на местото каде што конечно би научиле дека ништо нѐ не изненадува, разбирајќи под тоа да не се вџашуваме пред нарушувањата на поредокот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- А виде каде втасав јас?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Љубовта е триумф и не можеме да ја ставиме на терезија и да ја мериме и немам срце да те лажам, зошто знам дека ми веруваш.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Таму го чекаше бестелесноста со која требаше да се соедини, за да ѝ пркоси на гравитацијата, за која знаеше дека ако еднаш ѝ се спротивстави, потоа секогаш ќе може да лебди во идеално бестежинска состојба.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Не знаејќи дека во суштина е гладен за духовна храна.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

– И треба да знаеш дека некоректното однесување може да го иритира доставувачот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На 3 јуни повторно бил направен безуспешен обид да се премине реката Вардар и да се воспостави контакт со втора бригада за која се знаело дека се наоѓа во таа област.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Всушност уште додека ја изведував импровизацијата на разговорот со Даскалов размислував за идното прашањето на иследникот и притоа знаев дека не постои причина да сокривам нешто и да не ја задоволам во потполност неговата желба.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И ништо не би почнале кога би знаеле дека лошо ќе заврши, рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знам дека стежерот што го однесе водата е Јон.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таков беше адетот кај сите бегови: да држат по едно младо („живинче") во кулата, да се знае дека се чифлигари и дека имаат измеќари за секаква работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Горе, скриен зад стебла, ја гледал како стои со секира в рака и без движење свртена кон далечините, осаменички исправена и горда, со ослободена коса.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„На времето, не знаев како, но знаев дека еден ден ќе направам фонт со кој ќе му докажам дека не бил во право”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Овој полугодишен период е прилично кратко време, ако се знае дека според нашето облигационо право, другите побарувања утврдени со судска одлука застаруваат за десет години!?

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Јас не го знаев дека Еда и политика го интересирало.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Мојата Мајка, тихиот градинар на моите последни соништа, на нашата заедничка градина на тишината, идеше често и милозвучно ми зборуваше со зборови кои не постоеја во ниеден друг јазик, зборови на јазик на само нас двајцата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

- Тој што ми ја запалил куќата знаел дека не сум дома.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знам дека сите во семејството најчесто ја сонуваме границата, миговите кога спасоносно ја минувавме.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Внатрешно, меѓутоа, сево ова му годеше, и тоа чудно: макар да знаеше дека со ништо оваа стара мома, ситна и загубена, не може да го привлече.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ние одлично знаеме дека творештвото на Ботеро се разликува од живописот на нашиот век (од кого тој сепак презема некои технички методи) - со својата среќна пластичност, со непоколебливата точност така карактеристична за Ренесансата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А знае дека морам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Ми раскажуваа за тебе“, почна тој, „и јас решив да дојдам, да те посетам, ќе ми простиш“, рече, „ако ти го земам времето, знам дека си зафатен со важни работи“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа ноќ била последна страница на историјата во Лесново, секако за дружината но не и за пештерците и за нивните жени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој има само убави зборови за Никифор, но јас знам дека тоа е така дека нема соперник во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ленче, знаејќи дека Томето многу пее, не се посомнева во ништо, напротив, одамна се чудеше зошто тоа музикално дете кое така страстно ја љуби музиката не го направи тоа многу порано, како сестра ѝ Христина.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

- Каде одиш? - не издржав и го прашав, иако знам дека мрази кога го прашувам каде оди или кога ќе се врати, но многу сакав да му раскажам за пенкалцата и за моливчињата. - Бргу се враќам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Погледот ѝ луташе некаде далеку, далеку зад ѕидот во кој гледаше, дури и кога ќе ѝ ја допрев раката и ќе ја прашав „Ме слушаш ли, Клара?,“ таа остануваше отсутна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа беше прекриена со една наметка, со сиво светла боја која ја покриваше од глава до петици.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Браќата нејзини, меѓутоа, и уште некои го зграпчиле насилникот и му ги наместиле ковчињата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чана знаеше дека деверот на Богородица ќе ги одведе на некое суво место да ја поминат ноќта, а за понатаму ќе слагаме напкумта.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ми се беа врежале во споменот сите оние бладања на Огнена Гулева за ноќите под Сина Скала, кога во нашата куќа престојувала групата борци.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И знам дека ми подготвила изненадување.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Со чувство на вина што не се простува, ноќта се распаѓала на резенки и претставувала уште само сенка на ридови и на ритчиња, премногу косопасни и соголени од чифлигџии и селски копуци за да минат запрегите низ шума или да се присокријат негде призраците на Самоиловата коњица, или на Крум или на Душан, или на кој и да е војувач на ова парче земја чиј народец го проретчувал кој како ќе стаса, најпосле врз неговата тиква да се струполи и топузот на Бајазитовите потомци, тој топуз да ги потурчува каменот, земјата и човекот со тапија потпишана одлево надесно и да граба од 'ржена слама машки деца - подоцна под сабјата на младите јаничари да дојде понекогаш родниот брат или татко, ни колачот ни закланиот да не знаат дека крвта пролеала своја крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, знаев дека ситуацијата е алармантна, тоа не е нешто што се поднесува по секоја цена за да останам со некого кој нема трошка чувство ниту совест.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Знаеше дека и за време на одморот и за време на меѓучасовните озборувања учениците велеа: - Знаеш дека Ѓорѓија не е женет?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ѓорче се замисли и долго ги слуша грмежите од бомбите. Му се стори дури дека го гледа и чадот од нив во гората под Добро Поле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Треварите, колку првиот црн толку вториот висок, се стиснале еден до друг, обајцата во мракот како еден, со една мисла во двоглавоста. - Жолтица, рекле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сите знаеле дека тој му е близок роднина на косместиот Онисифор Мечкојад, некои дури и слушнале како ѝ се заканува на игуменијата Минадора.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сето време Петре правеше така што нам од една страна ни беше страв од учењето што ни претстоеше, но од друга страна, нестрпливо очекувавме пак да одиме на учење зашто знаевме дека таму нè чека нешто што ниту сме го знаеле ниту пак сме помислувале дека е нешто за знаење.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Не знам дека нешто сум видел, ама знам дека жена ми е таа што се овлажни во мојата смртна постела.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Партијата трае кратко. Поведувам безнадежен напад, за кој и самиот знам дека не е доволно и добро замислен.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Додека седеа завалени во фотељите околу сниската просторна масичка пред работната маса на сопственикот во механичарската работилница „Лихнида“ во Бармптон, Канада, авторот виде дека Едо знае дека Германија загина во сообраќајна несреќа на кривината кај мостот пред да заискачуваш на Плетвар на пат за Скопје.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го гледам - спие. Знам дека спие, оти му се поткрева мешето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се пробуди, иако знаеше дека нема ништо на столот до него, сепак ги пружи рацете, посегнувајќи по фигурата на старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Знаевме дека не си во можност да го платиш логорувањето, и тоа сите ние, другарски, со го поделивме...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Го помисли тоа со тага, иако знаеше дека Сајм него го презира и по малку не го сака, и беше во состојба да го пријави како мислопрестапник, само ако најдеше барем една причина да го стори тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не знам, можеби ми рече или така ми се причини тогаш, додека симнат на подот на коленици ги средував цедињата паднати од наткасната, кога над мене го слушнав нејзиниот глас: „Нино, можеби ти не се познаваш ни самиот себе.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Чана знае дека Пелагија се печи на оган, туку го бара нејзиниот поглед со знак за заминување, а тоа и се случува, станува од столицата, му се приближува на Димостена, му ја зема раката како за поздрав и туку брзо и силно ги вкопува своите усни на неа пропелтечувајќи неколку зборови Прости ми Димостене за сѐ што претрпе, за страдањата заради мене, прости ми барем ти ако не може тоа да го направи Света Богородица и дедо Господ, ама на твоите страдања немав храброст да ти натоварам уште и неизбришлив срам!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Моите тетки, ама да се деца, како тогаш, нели?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во освојувањето на светот најцврсто веруваат токму оние кои знаат дека тоа е невозможно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Заспа. Беше топол септемвриски ден, но јас знаев дека нејзе ѝ студи, знаев дека тој студ ја тера да сонува зима и мраз, сонува како е оставена некаде сама, и на неа паѓа снег.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Колку да се знае дека сум жива.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знаеше дека веќе се гледаат себе си како го совладуваат длабокиот снег, а знаеше дека ќе биде најдобро кога би ги држало тоа до вечер, сѐ додека не стасаат во селото. Го ценеше тоа чувство во нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Покажувајќи отпор кон таквиот тип на површност и неодговорност но и знаејќи дека тоа не значи автоматски и неталентираност, се обидов малку да го растресем Дејан, во што успеав само делумно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И јас ја пружив раката, иако знаев дека тоа јадење нема да ми се допадне, оти се сетив, баба еднаш ни намачка маст за вечера и ни раскажа дека, кога биле деца, најмногу сакале тоа да го јадат.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Татко знаеше дека тие, со својата фолклорна парада низ Италија, требаше да бидат првите жртвувани јарци, заедно со своите напудрени козички.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И знам дека кора ќе се вратиме дома, јагликите ќе зафатат место во најубавата вазна, а јас ќе морам заедно со Билјана да размислувам за приказната на старецот и да одговорам на стотици прашања што Билјана секако ќе ми ги постави.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

„Ние сме загрозен вид, единствен за којшто знаеме дека претставува непосредна опасност по сопствениот опстанок”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Па покрај тоа што сум знаел дека постојат секакви луѓе, особено изроди, сепак сум успеал да дојдам до заклучок дека луѓето се мразат еден со друг и нормално во такви услови послабиот да носи многумина на својот грб.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И на крајот од погоре изнесеното, да заклучиме: ако немаме публика или имаме, ама само замислена, сѐ што ќе сакаме да си кажеме полемизирајќи си, карајќи се да си го кажеме тивко, со шепот за да не ни се чудат оние што пред објавените кавги или полемики не знаеле дека постоиме.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А замисли си што се случило. Не успеал никаде да го пронајде Штабот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Го најдов Мишо, цел беше во крв, ми ја даде раницата на Никола, бугарска раница која целата беше во крв.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

КОСТАДИН: (Кашла, потем се обрнува и останува седејќи).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Уља ми вели да појдеме кај Мисајлета Ковачот. Кај Прпушовци. Знам дека тој нешто се разбираше, на мнозина им имаше извадено заби шупливи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- За да тормози, ете, затоа – беше огорчен Саше, но јас бев сигурна дека тоа не е вистинската причина.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Брат ми ги пасел воловите и ги натерал во нива со ѓонче, а се знае дека ѓончето или детелината е премногу силна храна и воловите немаат наситка од него.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Колку убавини да се среќаваат во Париз, сепак, кога се слуша за неговите идни развојни концепции, кои треба да станат стварност по триесетина години, кај секого оживува своевидна заинтересираност, зашто се смета дека во периферните длови на овој град ќе изникне нешто екстравагантно, нешто единствено, зашто се знае дека тоа се случува во најубавиот град на светот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Многу ти беа благодарни и често те посетуваа и кога требаше и кога не требаше, зашто знаеја дека ти за нив ќе најдеш време. 6.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ако видиме пресен датум на чаурите, знаеме дека немаат резервна муниција.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Попладнево, Реа не можеше да издржи: - Да знаев дека повторно ќе ми зборуваш за него, немаше да дојдам!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се слушнало само некакво суво дишење, болно и испрекинато, човекот можеби се засркнувал, додека и другите околу него не почнале да дишат како и тој, претсмртнички или пијано, потоа тој Јане Крстин офнал и се занел на една страна, тогаш кога сите знаеле дека од негде некој стрелал кон нив, кон сета толпа, сеедно во чие месо ќе се забие оловото од бездруго долгата арамиска, беговска или измеќарска пушка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И знаев дека зад повисокиот рид има уште повисок.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

„Драга моја внучке, Знам дека не ќе можам да имам прилика да ти се извинам, да барам прошка за она што ти го сторив, или поточно прошка за она што не го сторив.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Поправо, тоа не беше само еден тевтер, туку повеќе, многу тевтери, слични едни на друг зафатени еден за друг и подврзани со кожа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

ама немаме пасоши, свиденија, никакво книже, оти ние знаеме дека ќе влеземе во слободна Македонија и дека не ни треба ништо и кој ќе те претресува во слободна земја и ги фрливме пасошите од бродот, во морето, ура, викаме, скокаме на бродот и ги фрламе пасошите во водата, радост голема, човек во радоста поулавува и пасошите летаат во водата, а улема риби се збираат околу пасошите, цели јата риби ги тргаат наваму натаму, небаре ги читаат,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во ателјето Делал дреме крај новата скулптура Одисеј се буди на брегот не знаејќи дека е на Итака.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Станува збор за човек кого го сакам, почитувам, иако знам дека чекори по некој свет поинаков од мојот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Очекуваа, притаени. Знаеја дека сега требаше сѐ да се реши.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Обајцата знаеја дека нема да се видат повеќе. Парацелзус остана сам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ќе ме полаза пајаче и јас веќе знам дека некое негово писмо ме бара по адресата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Моето прво соочување со вистински психијатриски пациенти беше во одделението на психијатриската единица во болницата на Дјук Стрит во Глазгов, каде што ги посетував моите први клинички часови по психијатрија под водство на д-р Склар, чиј син тргна по стапките на неговиот татко и стана исклучителен психијатар.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Таму да му играат чочеци и на крајот од играта да му го заблажат пофтежот со баклави и кадаиф.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

„Се изнамачив, но не губев надеж: знаев дека ќе те најдам.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Нели, колку си поблизу, за да го видиш секој белег на лицето, толку ти е понедостапна и поневидлива опачината?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој не знае дека ти си многу зафатен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нееднаквоста на моќта на субјектите, што се среќаваат и остваруваат поле на заемно делување, знае да биде плодна за настанок на толерантно однесување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Му ја изрецитирав, со рацете мирно крај телото,(зашто така нему најмногу му се допаѓа, глупавата песничка за ѕвончето што со милен глас нè ловикува в училиште, знаејќи дека ќе му причини задоволство.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Не ни знаев дека се сеќаваш на тоа момче.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Некои од нив уште долго се вртат околу тврдината, по некој дури и ќе успее пак да се протне во градот, а други долго лутаат по беспаќата, по полињата, покрај реките.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тогаш мислев дека таа болка нема да заврши, мислев дека очајот вечно ќе трае, не знаев дека се разделував од нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со кикотот замолкна за кратко, а потоа направи изненадувачки пресврт во гласот и над мене го слушав нејзиното кажување со зборови раскршени како срча: „Еве, цицај и мисли дека ја задоволуваш мојата потреба за мајчинство само за да се ослободиш од вината која, знам дека ти тежи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сакам да те мислам, знам дека сум жив.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Го замолив да и го даде и пусулчето во кое наведов дека во 3 часот ќе свратам во бифето "Корзо".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Запомни никој не смее да знае дека сум овде.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Постоев заедно со мрачни сеништа, нив им ги дадов моите детски соништа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Преубави информации за криминалистички роман“, шепнав низ брадата, знаејќи дека тетката ќе се направи ништо не чула.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

„Ние сите тука, по време, знаевме дека Дракче загинал во некоја борба во којашто се покажал за голем јунак. Така го кажуваа.“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ние сите знаеме дека мајка ти повеќе гледа на тебе отколку на свои очи.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Туку ај по ѓаволите со јаловите сонувачи На кои ене и на билбордите им течат лиги Макар за едно само едно асолно сонче Е нема де нема секој каква што прилега сонувачка мантра Ниту му прилега на секој сон Да се вее како знаме на јарболот Пред палатата на вечните сонови Што се однесува до мене Си знам дека од пишаното не се бега Па стига ми е и сонувалникот

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Па тато е посилен! * Запис пронајден во папочна врвца Добро знаев дека тој е посилен, но не знаев да одговорам зошто ја повикав мајка ми наместо него.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

А јас знам дека, до пред 5 минути, мавтала и правела провев, ама толку може.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во тој момент знаев дека чувството кон таа друга мајка со ништо не го повредува чувството, љубовта кон мајката што не беше родила и што на така трагичен начин ја загубивме.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Реков дека во тие први денови по ослободувањето помеѓу другите нешта беа присутни и обиди да се контролира и интимниот свет на секој поединец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само ноќе, кога нема месечина, личам на другите луѓе од селото.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Не знаеше дека, кога мажот се жени, дозволува во неговата внатрешна доблест, другото битие да биде можен инструмент на повреда на таа доблест.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Му го познавав добро табиетот, и знаев дека нема да се откаже; во еден миг, веќе зажалив што повторно се сретнав со него, и реков: „Добро. Но само четврт час“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој знаеше дека сите овие чорбаџии располагаат со добри парички, та ќе може да ги уцени и да направи еден „алашвериш", како ги викаше тој своите подвизи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Знаеше дека некој му застанува пред божјиот пат. Само не знаеше кој е тој.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тие и да знаат дека имаш вина, не сакаат од неа да те ослободат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да умрев немаше да знам дека у Македонија имало и џет сет.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ако успееш да доведеш вода сред пустелијата на клисурата, тогаш секогаш ќе бидеш поблиску со луѓето и вечно ќе живееш меѓу нив.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ќе мисли дека е изветреана, си реков и си ја смирив малата грижа на совест што ја почувствував.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Иако знам дека неправедноста кон Ивана е рожба токму на збунетоста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Беше очигледно разочаран, а знаев дека многу му се допаѓам уште од моментот кога ме виде.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Што толку интересно сум ти раскажувала за него за да посакаш дури и на Ивана да ѝ го прераскажуваш тоа?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Исткаен (главно) од сеќавањата и од копнежот, од имагинарното и од неискажливото (од тишина, огромни количества кондензирана и знаковита тишина!), фамозниот љубовен dis-cursus како целосно да се идентификува со решавањето на квадратурата на кругот: најтаинствените работи мора да ги дефинира со изабени/истрошени зборовни формули.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Едноставно знаеја дека тоа не е веќе место во кое можеа да се муваат туку така.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

До тогаш ние знаевме дека има и дека имало каурски, рајатски и христијански земји и држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Знам дека тој збор, сомнеж, ти стои на врвот од јазикот. Молчиш,” и реков.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Дојди без намера, дојди случајно, дојди без каење, зборовите не ги изговарај, мислите ги знаеме, копнежите се силни, чувствата се исти, угаси го светлото, привлечноста на телата веќе не опи, заведиме, посакајме, зошто сум страст и љубов.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Србин и Шишман си знаеја дека сега е дојден редот нешто друго да чујат па скоро шутејќи чекаа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Речиси весело ги правев воздушните маневри, однапред знаејќи дека нема да бидам одобрена и не стремејќи се, потајно да го постигнам тоа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Сега доаѓа Ледри-Ролен и Фроадерб-Шалињи, на тие станици без вкрстување Мари- Клод знае дека не можам да ја следам и не се помрднува, играта мора да се одигра на Реи-Дидро или на Доменил; додека возот влегува во Реи-Дидро го вртам погледот, не сакам да дознае, не сакам да сфати дека не е тука.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кога дува силно, ги тресе и тие баботат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Двајцата монаси го продолжија патот и по извесно време оној другиот, не можејќи повеќе да се воздржи, му рече на првиот, „Знаеш дека не ни е дозволено да допираме жени.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

- Само нека не е на лошо – вели баба ми. – Да е скраја и далеку од нас – вели и знам дека притоа се крсти.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Селото знаеш дека се наоѓа во Малешевската планина.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Никој не знаеше што се случи, но сите веќе знаеја дека нешто се случило - Горде престана да се појавува со младичот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но доволно е на Боби да му намигнам само еднаш и веднаш да добијам место.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се надевам нема да ми го кажете убоитото “Затоа што го љубам ближниот свој”, иако знам дека и тој тип на светоглед не ви е далечен.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но имаше еден дел од секунда кога нивните очи се сретнаа и толку колку што траеше, Винстон знаеше - да, тој знаеше дека О'Брајан го мисли истото што и тој самиот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога велам дребулии со подеднаква сериозност мислам и на мечтаењата при отворени очи како и на другине што ви протрчале само низ градините на сонот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И знам дека и тој зеде карта за Скопје. За „нагоре“. Ај мајката, си реков.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А кога ќе ја побараат, ќе речам дека јас сум ја суредил, тато на новото бебе да му купи нова количка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Адвокатот мој рече: Од кај знаеме дека таа не му дала повод за такво нешто, не го предизвикала; од каде знаеме дека не сакала да стапи во контакт со него, то ест, како што велите вие: да ја силува...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во слободното време, во крчмата на главниот плоштад, стотина метри од балконот на Јулија, ги вадат огледалцата од џебовите и гледаат како времето се прекшува во отсјајот, гледаат и си се прашуваат на кого ли личат тие во испрекршеното време.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Договорени се и авторот знае дека треба да внимава зашто ако не внимава не му гине колата да ја истера од патот во некој ендек а можеби и некој амбис.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Едната, знам дека пред две години замина од овој свет.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Луѓето знаеја дека дрвјата ќе се мртви со првиот мраз.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ако не бев овде, веројатно никогаш не ќе знаев дека Белгија, од која секоја година кај нас летуваат стотина илјади души, е могу развиена туристичка земја и дека од туристичкото стопанство има позитивно салдо.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кочовите знаеле дека не смеат тука да запрат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Бреза – строго ме погледна тетка ми Оце – ќе те убијам ако ја заплашуваш, да знаеш, лошо ќе биде за сите, оти Дена ќе прави проблеми во Маврово ако почне да се плаши.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Границите, налик на нивната бодликава жица, се глупави. Осаменоста бара нешто поголемо.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Без премислување еден од монасите ја зема во прегратка и ја пренесе преку водата, спуштајќи ја безбедно на другата страна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

После вели: - Другар докторке, навистина не знаев дека со сé нозете треба да легнам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Смеата можеше да му се види со очи: од устата му шибаше коњска пара.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Остави - рече тој - не мора да ме испробуваш. Знам дека ти никогаш не седнуваш со непознати.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Хе. Може. Ама не се гоштевајте на мене кога си знаете дека сега сте вие ставени на маса.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Овој полугодишен период е прилично кратко време, ако се знае дека според нашето облигационо право, другите побарувања утврдени со судска одлука застаруваат за десет години!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А знам. И умеам. Знаев дека ќе дојде овој Ден.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Му се спиеше, а знаеше дека бадијала му е да се враќа в кревет.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Од своја страна претставниците на сојузничките влади знаеле дека одреден офицер во некој оддел од Воениот кабинет е одговорен за движењата на отпорот и илегалните движења.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Таму, горе, по белината на скаменетиот снег, по која што се распознаваа траговите од јазиците на ветерот, почнуваше да зацарува некое волшебно усвитување, и тој знаеше дека тоа го носи оној сега сосема неразбиен бран на виделината, што продолжуваше да надоаѓа од зад планините, додека во сенките под него сѐ уште лебдеше густата модрина на ноќта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Она, кога наеднаш ќе ми се пристореше дека ми доаѓа отспротива некоја од оние личности за кои знаеме дека се засекогаш заминати.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сигурно не знаевме дека ќе нѐ носат во дом, под покрив, во кревет, дека ќе ни дадат топло кафе со џем и парче леб, дека тоа го прават за наше добро, за да нè згрижат и сите тие смрдливи работи што до ситница се предвидени со домскиот ред.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

По мене викаа. - Трпче! – најчесто ќе скрцкаше татко ми и јас си знаев дека како знам и умеам треба да ги смирам.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Уште повеќе што се знае дека бакалот од чиј дуќан започна заговорот, како и друг водач на “бандата“, не се фатени117.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Уште на пет чекори пред општината, а Дуче веќе чука со двете големи вретена на него: дангара, дамбара, дангара, дамбара, — мава Дуче колку што може и не може и знае дека далеку се слуша неговиот барабан, иако сам ништо ве може да слушне, бидејќи беше глув на двете уши.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Трчев! Но и некоја и од причините како да трчаше по мене!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мечката знаеше дека не ќе може на мир да ја насити својата глад, која беше толку неиздржлива во неа, што дури беше ја скорнала и од нејзиниот тврд зимен сон, сѐ додека се двајца, сѐ додека тој стои тука. Едниот мораше да отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Секако ќе го наречев, ако знаев дека тоа ќе го разлути, толку многу што ќе се сврти кон мене за да ми рече да замолчам.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Најстариот досега пронајден споменик не мора да значи дека тој навистина е најстар, уште повеќе што до нас не е допрен ниеден изворен ракопис на Константин или Методиј, а се знае дека нивната дејност како преведувачи на богослужбени книги е мошне обемна. 2.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Треба да знае дека и за моите пари може да лежи в затвор.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога Вацлав Нижински го подражавал чисто изгледот на тенисот, како да е изведба или танцова приредба, а не спортски натпревар и кога се послужил со особените движења на тенисерите како основа за својот прочуен балет Игри од 1913 година, критичарите се згрозиле: се бунеле дека изгледа воопшто не ги разбрал вистинските правила на играта и целта на играњето тенис.289 Не е случајност, тогаш, што спортските натпревари – со еден-два ретки исклучоци – никогаш не се преодигруваат, препоставуваат, преизведуваат точно онака како што се случиле првиот пат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Човеков што дојде да ме поведе ме поттикнува да побрзам, но не ми кажува каде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Неговото чело - погледнете го! Го гледале тоа чело и можеле да го видат она што го виделе пред тоа: на засечената жила лежел црн дукат на мртво месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знаеш дека баба ти не сака да ѝ се валка!

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

По тоа знаевме дека морската вода е навистина солена.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Свекрвата се насмеа. - Си помисли дека ќе ѝ ја земеш чинијата, душичка ненаситна таа, - се кикотеше мајката, но јас знаев дека мачката само сакаше повторно да си ги зарие ноктите во моето месо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И едните и другиге не знаат дека градовите не постојат само на новонагрдените плоштади - нашите градови постојат во нас.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Всушност пред да проговори Трајчеица, уште во моментот кога Семјон ги смести рацете на колената и ги оддели од нас своите сиви отсутни очи, побрзав да го прашам дали сретнал некого на пазарот, што има ново по белиот свет, но Родна, користејќи ја забавеноста во реакцијата на татко ти, кој вројатно уште го подготвуваше одговорот на моето прашање, успеа да се уфрли со она што веќе го реков; Добро е, вели, што дојде и ти за да слушнеш за однесувањето на Рајна; знам дека ти е пријател Анатолиј, и дека можеш да му свртиш внимание да припази на однесувањето на жена си.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дури сега можеше да знае дека она, што го зрачеше токму тој ослепувачки светол далечен диск, зафрлен во синевината, беа и сите овие допири по неговото лице.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А селаните не ги напушти стравот, зашто тие не знаеја дека Луман не дошол.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Високите потпетици им се кршат на новите дами штом ќе се обидат да исчекорат од своето време.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Посакав да седнам иако и самиот знаев дека не е моментот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Сѐ повеќе сум со чувството дека нешто не е сторено иако речиси знам дека тоа требало ти да го сториш“, најдов за потребно и да и приговорам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаев дека јас ќе ѝ бидам и натаму секогаш најнеопходна, најголема заштита, најголема потпора, и сестра и мајка во исто време.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не знам дали има баш толку многу пари, повеќе од татко ми, ама знам дека е трошаџија, како што вели Тета, а тоа нам на децата ептен нѝ одговара.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Против пресудата работодавачот, кој ја изгуби парницата, знаејќи дека не е во право не се осмели да покрене никаков правен лек и истата беше спроведена доброволно – а раководството на „Дервен“, поучено од овој случај и под страв дека тој би ги поттикнал и останатите инвалиди на трудот да тужат – самоиницијативно ги исплати и трошоците за исхрана на останатите кои беа во иста фактичка положба, а немаа покренато тужба за истите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Можеби е тоа лит стереотип, но верувам во него – просто знам“ (30); „Се вљубувам во старите градби и во приказните за луѓето зад нив уште откога бев дете“(51); „Кога бев дете, многу ме интересираа зградите и архитектурата“ (61); „Мислам дека сум генетски предодреден да бидам колекционер“ (70); „Мајка велеше дека првото богатство сум си го донел дома кога имав седум години“ (99); „Дури и кога бев дете, цело време сакав да поправам работи“ (111); „Уште од како паметам, ме фасцинирале куќи и ме фасцинирало тоа што се случува внатре“ (118); „Уште кога имав три години знаев дека ќе бидам уметник“ (131); „Компулсија е тоа или опсесија?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ниеднаш не ја изгуби онаа мирна празнина, онаа што понекогаш му беше и некаква чудесна леснина во сето негово тело, но за која тој знаеше дека е од исцрпеност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мамо не стигнав да дојдам, и реков!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кажувајте, бре, тозлуци ќе направам од вашите кожи, од чабур ќе ви ја пијам крвта.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нашиот другар гордо ја држел главата како да знаел што ќе се случи, како да знаел дека е дојден денот и часот што долго го очекувал, за кој ни говорел, но ние не сме сакале да му веруваме зашто не сме знаеле дали буден сонува или засонет говори.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но умот и знаењата без верба во Бога се само несреќа; оти што има лошо во тоа ако Господ, знаејќи дека гласовите се посовршени од зборовите, решил светот земен да го сочини од зборови?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потоа се смири, ја зеде книгата оставена на креветот, и ја врати под перницата. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Незнам што правеше тој ова време, но за себе знам дека ако во Парис живеев во моментот и за моментот со Оливие, сега живеев од сеќавањата за деновите поминати со него.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Та Чана знае дека таа кога и да се седне да се јаде, остава полна чинија и за него која на крајот ја изобуваат внучињата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Нивните шарени јакни добро се гледаа низ оптичкиот снајперски нишан.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Изгледа знаат дека ако се мирни и си ја вршат поставената задача, еден ден можеби судбината ќе и се насмее и ќе заиграат во центарот, то ест ќе станат централни личности во животната заедница.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ако никој не знае дека е таму, што ќе ти е?

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Таа градба зад Меланхолијата е всушност нејзиниот живот, животот кој, како и да се живее, како и да се гради, ќе остане недограден, како попусто проживеан.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ми се чинеше многу значајно, нешто што не смее и нема да може да се заборави.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како што можеш да земаш часови по клавир или пеење и да се извежбаш да си го познаваш и истражуваш распонот на своите гласовни можности, исто така можеш да се научиш да не зборуваш, да не паметиш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Порано луѓето се забавуваа одејќи да го гледаат голиот крал.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Лазор, кутриот, сиот онемен и сиот пожолтен, не од страв од борење со Иса, беше сигурен дека нема, не се родил човек кој не може да биде кутнат од него, туку од еден сон што го сонуваше ноќта помеѓу средата и четвртокот (тогаш, во сонот, од една џган, од сите вери и раси, насобрани на една непозната ледина се зададоа две црни кучиња и едното еднаш го укаса долу во слабината, а другото двапати горе за левата плешка, а од песните и од кажувањата на стари се знае дека ако те укаса на сон црно куче, значи те укасал душман, поправо те укасал нож или куршум од рака на душманот) само гледаше во Максима и затоа се почувствува многу олеснето кога тој рече Не сме дошле да правиме борачки, Хаџи Ташку; имаме да свршиме многу работи а една и со тебе, да се измириме, но првин да ја свршиме оваа со Мустафа ефенди.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Така стуткани еден до друг си ги стегаа рацете, се стегаа за големата Божја рака, призакачени за неа: знаејќи дека се во туѓи раце: веруваа со надеж.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И знаев дека и ти си тука некаде, дека ќе се појавиш од некаде. Ами да дојдеше, да ми проговореше, а не ти...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Дека каде и да се ќе излезат сигурно на сртовите, сите оние итроноги и плашливи козички, дека тие не ќе можат да не излезат за да прошетаат по тие сртови пред огрејсонцето во едно такво разденување. Знаеше дека секогаш доаѓаат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ни даде визија за маргината како центар, за цивилизацијата како рог на изобилство на своето незадоволство, за културата како збир на нејзините отпадоци, стилизирани субкултури.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, српскиот селанец гледа само една причина за таквата несреќа: тој знае дека куќата ќе падне ако во темелите не се заѕида машко или женско, чии коски до Судниот ден ќе го држат врз себе тоа претешко камено месо.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

— Как Крсте, бре слепче? Откаде докаде десеттодишно дете го запопиле? — се чуди Јован, не знаејќи дека ова е пиеска, а не вистински живот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но веќе знаел дека не е сам во предавничкото засолниште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Човекот се среќава со сопственото стареење секое утро, во огледалото, но не го забележува, токму зашто е секојдневното (освен ако не бил буден или напиен претходната ноќ, па и тогаш знае дека подочниците ќе поминат со првиот добар сон).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Стоеше така, а знаеше дека не треба да стои, знаеше дека нема време за размислување и двоумење.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој пат заѕвонив.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Што ако сме свесни дека сме скоро потполно несвесни? Тоа ништо нема да промени.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Усните безгласно му шепотат милосни зборови, за кои ни самиот не знаеше дека ги таи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ти се радувам зошто знам дека некаде и некогаш помислуваш на мене и слатка болка ти го одзема здивот, кога те буди мојот шепот од сонот кој ни беше одземен.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Што среќно си живеев кога бев помала!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Се загубивме? – праша мирно Дена, како да не нѝ се случува ова нам, туку како да читаме некоја приказна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ок, само ладно ѝ одговорив и ја замолив да ми се јави тој кога ќе се „освести“, т.е. кога ќе се почувствува способен. Знаев дека лаже.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Знаеш дека помислив оти нема да дојдеш - се зарадува Господ Саздов.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Инаку знаев дека во повеќе случаи татковците страдаат токму поради ќерките.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

— Од кај знаеш дека сум била, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сепак, знае дека Ана е свесна за неговото присуство, како божемски случајно, потврдувајќи го со главата тактот на валцерот, бавно ги шири нозете, потоа, со познат блесок на женски тријумф во очите, ги повлекува краевите на сукњата надолу.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Добро знаеше дека повеќе не постои СФР Југославија. Туку СР Југославија (односно заедницата меѓу Србија и Црна Гора), земја која продолжи да ја признава државата Палестина, самопрогласена во 1988 година.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И свеска ми тоа не би го сторила иако јас и таа со погледи одамна сме се разбрале; двајцата знаеме дека чекаме можност.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас бев Д. Х. Лоренс на не правењето, гласот на сите потенцијални љубовници кои копнееа и се плеткаа, но сѐ уште го немаа сторено тоа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На сето тоа јас си велам: Не сум знаел дека животот има вакви визби.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Мило, се плашам дека сѐ повеќе наликувам на кучкана на Кавракови што најмалку два-три пати годишно наидуваше по каменливата патека а знаев дека не доаѓа по сув краешник. Не ја водеше гладта“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Немаш право никого да навредуваш кога и сам гледаш дека друг излез нема засега од ситуацијава, — почна да протестира Сарафов.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Излеговме од визбата, божем не ни е гајле, а знам дека и Влатко имаше чувство на пораз - како и јас: небаре потурен со студена вода.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Ах - рече тој - прости, не знаев дека знаеш англиски.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Колку за чичка Васка да му беше драг Едо сепак тој знаеше дека Марко е претприемчивиот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Беше поминал половина век од постоењето на албанско-југословенската граница, со многу трагични настани, а триесет години откако ја минавме границата преку езерото и засекогаш станавме емигранти на животот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Татко кој често и неочекувано се препушташе на фугите на егзилот, верувајќи дека во постојаниот бег се крие спасот на семејството, неретко одеше на железничката станица во Скопје да го проучува возниот ред на возовите кои го напуштаа Балканот, знаејќи дека нема никогаш да отпатува со ниту еден од нив.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Долго постои скришно сознание што кружи меѓу геј-мажите за скришниот живот и дело на претходните геј-личности – чија хомосексуалност, иако добро позната, обично се турка на неизговорените маргини во службените истории, каде што останува скриена од невоведените. („Си знаел дека Кол Портер / Морис Сендак / Ричард Чембрлен....?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Големиот бран знае дека е зачнат од една капка и дека секоја капка треба да се варди како античка убавина пред налетот на големите светски жеги.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Оној кој е подбркан од судбината, независно од тоа кој пат ќе го искористи за да исчезне, не може да се ослободи од прогонувачот, постојано ќе го чувствува неговиот здив на вратот, дури и тогаш кога тој прогон ќе го прогласи и за проклетство што којзнае како му се присламчило па во чекор го следи, барем така го чувствува лично тој иако знае дека помеѓу него и прогонувачот се протега добар дел од пуста и неосветлена улица.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се трудев од секоја моја изречена помисла да произлезе разбирање иако не и одобрување на состојбите што имаат храброст да го пречекорат синорот на тврдата животна логика.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сите знаеја дека овој прстен потона, заедно со убавата мома, во витлите на Преспанското Езеро.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Да го изговориш тоа значи да признаеш дека ти и предметот на твојата љубов сте недостојни за сериозното сфаќање што му следува на мажественото достоинство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ема, разбираш ли, газ би дале за пичка.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Макар што знаев дека дистрибуцијата на телеграмите кои стигнуваа во посебен центар во Министерство за надворешни работи на СФР Југославија, се вршеше преку посебна, специјализирана служба, на крајот од телеграмата, нагласив таа да му биде дадена на внимание и на Претседателот на претседателството на СФР Југославија, другарот Лазар Мојсов!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во науката, на пример, најчесто категорично се говори за турцизми, дури и кога се знае дека во нив најголемиот број се од арапско и персиско потекло, но бидејќи тие јазици обично ги нарекуваме ориентални, логично е да се работи за ориентализми, а не за турцизми!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Оној нејзин поглед упатен кон хоризонтот надвор од сликата можеби е поглед во некоја друга реалност, таму каде што сѐ е сочувано, и каде што сѐ што било, сѐ што е и сѐ што ќе биде, ја добива својата вистинска смисла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаеш дека некој те гледа, дека има кој да те гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но добро знаеше дека тоа би била неверојатна глупост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ЈАКОВ: Не знаев дека и вас ве контролираат. НОВЕ: Уха.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Самиот Ботичели, пак, знае дека е доцна, дека ќе дојде фајронт и сè навистина ќе побара.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Никој не сме знаеле дека си останал жив, па не верувам ни Антица да се надева.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Горните 30 реда ги прочитав 30 пати и знам дека прочитав најмалку 30 човечки судбини!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Таа притаено се смешка; уште еднаш ја сочува негибната својата тајна.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Навидум исклучив сѐ друго, и луѓето и светот, но знам дека тоа беше така затоа што тие луѓе и тој свет беа премногу, на подзатскриен начин, присутни во тие мисли.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Љубовта бара труд. Мораш да се свиткаш, да направиш ситни отстапки, жртви - љубовта е ништо без жртви.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Ем знам дека ги имам, ем не ми пречат.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А крушата што ја спомна тој, знаевме дека не постои. Их, ние ли нема да знаеме!

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Важно е сите да знаеме дека в сабота ќе одиме во Прилеп и да бидеме спремни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мислиме на нив постојано и знаеме дека еден ден пак ќе ги посакаме.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Иако знае дека нема да го тргне. Предизвикот е преголем.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се разбира, комесарот не го очекувал непријателот под земја и не знаел дека ќе има работа со македонски револуционери-самоубијци.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога го везев знамето ја пеев песната за Гоце.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Благодарение на математиката, знаеме дека Ж не правеше ништо друго освен што зјапаше во голата Дуња со подзината муцка.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тој убаво знаеше дека ножовите се како и луѓето: за повисоки врвои – поостри ножови...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Не се сеќавам како беше понатаму, но знам дека завршуваше со „ Еве една свеќа да ти го осветли патот, Еве еден џелат да ти го скине вратот“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Бошко знаеше дека нема што да прави.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сигурно е тешко довлекувањето материјал до таму горе, си велев, ама по сѐ изгледа тој се нафаќа и на друга работа долу во Црноеч, знаејќи дека оваа не му бега.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Знаев дека станува збор за прекар. Но од каде? Зошто?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ние, децата, и постарите и помладите, знаевме дека Мајка, при раѓањето, ја загубила својата мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И тогаш тргнав низ последниот ред и на половина пат видов нешто што отпрвин ми личеше на не многу угледно диванче од почетокот или од средината на викторијанската доба – еден покабаст и погруб Рекамjе со дебелки обратно извиткани диречести ногарки, наместо оние витите грчки што се нанадвор.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Вкупниот пораст на потрошувачката на јаките дроги нѐ загрижува поради тоа што од историјата на алкохолизмот знаеме дека поголемата потрошувачка предизвикува и потешки општествени и здравствени последици.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Јас знам дека сум се борел, јас знам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Така, знаејќи дека ќе го обземе љубопитност по човекот што го надмудрил, сметав дека би било штета да не му оставам некаква трага.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Знам дека проблемот на интегралната формализација е проблем на математичарите и логичарите, но ако таа интегрална формализација не е можна тогаш и во самите науки постои она нешто што на уметностите или поетиките не им е туѓо.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Се собраа сите потерни одделенија во Полчишта, се врши иследување и се установи, дека тој што побегна е Толе од Крушевица, мајстор на качиња, букари, самари, ама тие — полчиштани не знаеле дека тој е арамија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сега знаев дека Пенчо се трудел да личи во одењето на својот мајстор во апашкиот занает.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се разбира, ја сакав Луција, но сега веќе имав пред себе нешто конкретно: едно убаво тело за кое знаев дека еднаш ќе биде навистина – мое.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Нели токму јас бев единствениот кој се обидуваше последниве денови да ја увери Загорка Пеперутката дека се лаже себеси кога мисли дека е во состојба да создаде живот што ќе поминува покрај другите без да ги допре.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас од моето искуство знам дека, “работата на терен” е интегрален дел на секој ваков проект.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Знаеше дека Азра во секој момент можеше да се појави на вратата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Знаеше дека татко му отишол рано на работа, но каде се мајка му и сестра му?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Не сум сигурен колку една ваква последица, каква што е спречувањето да се појави насмевката, може да се земе како причина што ќе разјасни одредени случувања, но знам дека токму појавувањето на твојата насмевка на моето лице, ја чувствував како обврска. Како еден вид аманет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но знам дека копнежот и надежта ќе ме донесат до тебе.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Госпоѓата - госпоѓата Фина храна, госпоѓата Висока мода, госпоѓата Висока уваженост - знае дека со менувањето на своите конјуктиви кај водоинсталерот кој ја поправа чешмата ќе предизвика запрепастувачки стравопочит.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе се разбудевме во ноќта и ќе почувствувавме како студеникавиот воздух се загрева, ќе почувствувавме оган во ветерот или ќе видевме како ѕидовите за миг горат со светла боја, и тогаш знаевме дека неговата ракета е над нашата куќа -- неговата ракета, додека дабовите се лелеат од воздушниот удар.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Молчев. Праведно-неправедно, не знам, ама знам дека април ми беше пеколен месец, многу пострашен од кога и да е кога тие двајца не биле дома истовремено.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Стоев така замислен на брегот, размислувајќи за новите предизвици на денот, со мисла нишана од сините бранови, го заушив познатиот глас на градинарот Раиз: - Знаев дека ќе ве сретнам на брегот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не знаеле дека патем ги глодала фрлените коски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оние што ми веруваат знаат дека само еден ќе го спаси градот од проклетата Мортенија.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Некои од тие момци можеби се во стегите на реакциското формирање – жртви на интернализирана хомофобија или на родова паника, кои очајнички си ги потиснуваат и си ги одрекуваат длабоките, внатрешни копнежи по циц, по кадифе или по позлата – но тоа веројатно не важи за сите нив. ‌Моделот на Фелоус, исто така, не ги објаснува ниту естетски неврзаните геј-мажи на кои навистина не им е грижа за историјата, старите куќи, дизајнот или стилот, за чувањето на минатото и за живот во совршен ентериер и чиј вкус е срамотно подложен на чести, страшни испади.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Знам дека многу ти бев потребна во тие моменти.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ама до неодамна не знаев дека сум ќерка на Добре, најдобриот човек на светот.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Тие се толку чесни, та дури и не знаат дека за тебе работат, долг да ти отплатуваат.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Знам оти Анатолиј минува повеќе време по другите градови одошто дома; знам дека си сама и дека ти е потребно да се рашетуваш...

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не велам сите, но некои од нив ќе ја имаат среќата да се вратат во нормалноста.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Значи, ако знаеме дека употребата на боја во Хундертвасеровата архитектура има многу длабоки корени во неговото сликарство и во неговите теоретски набqудувања, тогаш оценките за кич-архитектурата се чинат избрзани и невтемелени.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Знаеше дека во преградата веднаш до него, ситната жена со пепелава коса, работи на просто пронаоѓање и бришење од печатот на имињата на луѓето што беа испарени и за кои, според тоа, се сметаше дека никогаш не постоеле.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сето ова му го изнакажав набрзина, без да заправ, зашто знаев дека ќе ме распрашува, како и секој пат кога ќе ме види.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Можеби тој од самиот себеси си страда.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Само ти зборувај. Додека те слушам ќе знам дека си жив.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Така беше: турски јатаган му го ископа едното око на Арсо Арнаутче и ги раскрвави кого в рака кого в глава - Орлен Шумков, обајцата Онисифоровци, Куно Бунгур песнопоецот и Богдан Преслапец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Така, обично... да му објаснам, да знае дека има мајка...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- И не само килимите што летаат, туку има уште многу нешта за кои вие, западњаците, мислите дека не постојат, дека се само плод на фантазија, а ние, од источните цивилизации, знаеме дека не е така.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И вистина, знам дека сите забелешки беа на место. Имаше право.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Дури во еден момент се посомневав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А гласот што доаѓаше како навистина да патувал долго.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знаевме, и чекавме да дојде ред на нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Според тоа, иако можев да го гледам толку прекрасниот коњ; иако можев да го помирисам, толку пријатно; иако можев да го слушам како дише, некако возбудливо; не можев да поверувам дека коњот имал нешто со мојот братучед Мурад, или со мене, или со кој и да е друг член на нашата фамилија, што спие или е буден, зашто знаев дека мојот братучед Мурад не можел да купи коњ, а ако не можел да купи, тогаш секако го украл, а јас не сакав да поверувам дека го украл.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од раскажувања знам дека од тука владината војска сакаше да се пробие зад грбот на партизаните на ДАГ и на тој начин да им ја отвори вратата на тенковите за влегување во Смрдеш и затворање на патот за отстапување во Албанија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- А потоа?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не ги повторуваше оние зборови за заминувањето, ама по тоа како ги премолчуваше, знаев дека чека да се остварат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаеше дека луѓето го носат кон селото, одземајќи го од дивината и враќајќи го дома.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тие знаат дека губат другар но затоа пак добиваат непријателка.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Само што потчув кои зборови ги употребува и што посакува со нив да нагласи, знаев дека е тој.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Другиот не се изненади затоа што знаеше дека соговорникот го владее добро англискиот јазик.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Катето поцрвене кога му намниса за мажење, ама нели е женско и веќе во седумнаесет години, тоа знае дека така треба да биде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Денес сигурно знам дека таа вокација во мене ја поттикнал мојот татко затоа што самиот сакал да биде писател, но судбината го одвела во друга насока: стана адвокат и професор по психологија...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во Козар маало и други кози и јарци носеа имиња сврзани со името на Сталин, но не знаевме дека така се вика и главниот прч на Чанга, кој прв ја загледа нашата Сталинка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Па како е можно дури и тоа, ако се знае дека нема изоморфизам меѓу мозоците на луѓето што ќе ги читаат различните верзии?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но и без да погледнам знам дека куп подвижни кумулуси го составуваат од бели облици ликот на големиот Сталин, од студентските дни Јосиф Висарионовиќ Џугашвили. Тој, ти кажувам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Некои велеа дека има крилја од лилјак спуштени крај плешките, некои велеа дека влече змиска опашка, некои дека поткуцнува, некои дека е немосана, други дека е чумосана, но сите знаеја дека е страшна и опачна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

А ти, славенику, не знаеш: во улицата скришум ме следат од прозорците, ја мерат мојата внатрешна температура и знаат дека тоа не е се, дека кловнот има уште точки со кои ќе настапи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Јас знам дека тоа беше љубов за која требаше да се живее, но наспроти сѐ јас умирав преповторувајќи го секој твој збор, умирав препрочитувајќи го секое твое писмо, умирав додека ги диплев алиштата кои заедно ги купувавме, умирав со проѕевките во ноќните бдеења, умирав без да знам дека умирам, а сега умирам додека те гледам пред мене со сето твое отсуство и се прашувам од кога е тоа така, зошто е тоа така?“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Иако Никифор е долу, знам дека тој ме гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Има ли законско оправдување?“ - прашал Едип-паша, иако добро знаел дека Георги Богданов бил ранет и не можел да присуствува.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Веќе знам дека мофашите не очекуваа толку сила и дрскост.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знаеше дека во оваа шума југовината беше стасала само колку да ја смекне површината на горниот слој од тој снег, а после дошла северната ведрина и таа знаела многу добро што да стори со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се чини дека техниката е протеза на интелигенцијата: Колективното мислење што го наметнуваат разните медии веќе е насочено кон поништување на изворноста на сензациите, кон укинување на присуството во светот, на начин луѓето да се снабдуваат со залихи информации коишто го програмираат нивното помнење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мислам оти згрешив кога не се нафатив да ги разгонам овие облаци од неговата глава бидејќи токму таквите темни тревоги го поттикнаа она што наскоро се случи со него.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И изгледаше многу покорно, иако знаеше дека таквото кажување ќе ја трефне, оти беше извадено од една црковна книга во Свети Ѓорѓија - Горг што ја беше читал.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Стори го, душо, тоа што треба, бескорисно е да седиш така, напиши барем една песна да знам дека сè уште си жива...

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

ТРЕТАТА ЖЕНА: Баба ми е млада, со дух, а знам дека ја сака и ја разбира уметноста, нели бабо?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Моите години почнаа да ме мачат, не знаејќи дека тоа е пубертет, си мислев дека сите ме мразат и дека никој не ме сака, настрана си плачев, никој да не ме види.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Знам дека сакаш да одиме в слаткарница, - рече таа, прегрнувајќи ме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Откако Зигмунд ќе заминеше во училиште, моите сестри излегуваа во дворот зад зградата, а јас останував близу до мама, ја гледав како работи, гледав во нејзините раце и нејзиното лице додека переше, додека го рибаше подот, додека крпеше, везеше, готвеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се обидов да бидам духовит и знаев дека сум смешен и несмасен: - Не можам својата љубов да ја кријам. Моето срце е човечко само кога е голо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А како можел да го направи тоа кога се знае дека Банката била добро чувана од турски стражари.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Јаска знам дека вие, тувашните чупи и плетите најлепите фанели и најлепите чорапи со многу лепи шари.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Беше среда, татко ми беше на пазар во Кавадарци и знаев дека тој си доаѓа кога ќе заврши денот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Знаеш дека некој отепан те тепа и незгодно ти доаѓа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Застрашувачки беше самиот изглед, не само фактот што знаеше дека тоа е тој.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сакам да ве прашам, зарем толку многу ве фасцинира тој медиј за да вложите сега веќе неколкугодишен труд за кој никој никогаш не ви дал ни пара - напротив, знам дека делумно сами ги финансирате филмските проекти -, а сѐ што ви дале, МТВ, А1, се изразито лоши продукциски услови?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

- Сепак, мајче, четириесет и тројца имаме запреги да пренесеме товар и од подалеку, од гробот Христов ако сакаш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оваа земја знае за ветер, како после бурите облаците продолжуваат секое попладне да се собираат над рамницата, се здружуваат и пак се соединуваат, па повторно врне, и ова може да продолжи со недели.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не, не сакав да ја поткренам главата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Со закон и колективен договор може да се утврдат и други случаи на кршење на работниот ред и дисциплина и на работните обврски за кои работодавачот го откажува договорот за вработување без отказен рок (чл. 82, ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Впрочем таа одамна знаеше штом и јас знаев дека љубопитниците се упатени во сите поединости.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како сум можела досега да не знам дека до овој степен сум била опадната?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Роса и Чана ја задоволија таа негова желба не толку за да не премрзне, отколку што знаеја дека му е страв да не го остават сам, да не се случи да си заминат на некое друго место а него да го заборават.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И се трудеше да се знае дека Ѓунијата му е првиот пријател на Сврделот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

П.С. Знам дека скопските шмизли не сакаат југо ама знам и дека гинат како сувозачи у бесни коли.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Мислам дека и тој знаеше дека знам, но ме молеше, со погледот, да се преправам дека не знам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ова сознание на прогонуван беше најгрдото чувство; знаев дека немам сили ниту пак умеење да избегам од шумните чекори на нејасната вина што постојано ја искажува далечината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Меѓу другото, со помош на бакрорезот и тнр. „орнаментална гравура“; онаа гравура од 16 и 17-иот век за нас е двојно интересна: во неа орнаменталната гротеска што ја сретнувавме во гнилите форми на Ангелската тврдина, се продолжува на еден екстремен, речиси откачен начин, а тие концепти за орнаменти и книгите за нив поттикнаа и многумина современи уметници да создадат нови „ирегуларни“ форми. okno.mk 227

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сепак сличноста не била случајна.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се сети кога пред неколку месеци гуските летаа во "В" - уште тогаш знаеше дека зимата ќе биде кочан.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се заврте кон сите четири страни на светот и ги повтори истите зборови во воздухот, се издиши длабоко и му олесни на душата, како на работник, кога успешно ја свршил својата тешка работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас знаев дека прихијатриските институции не треба да бидат нехумани.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Бидејќи знам дека сум човек кому времето му се ближи, се прекорив поради своето занесување и влегов дома.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Знаеше дека ќе наиде во следниот момент.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Па, јас знам дека така ќе биде.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Да знае дека со душа ја чекаме: И тројцата ќе ја пречекаме на железничката станица, така како што ја испративме“, рече мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Едноставно, затоа што отсега секој ќе знае дека мајсторот на најмалата земја на светот, багодатната Дардаванија, покрај се друго, по истекот на 365 дена, со својата волшебна рака, вдахновеа со живот и убавина, на светот ќе му донесува по една незаменлива убавица, Нова Година.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Тие знаеја дека Колобан седи кај бела Бојана; та сите ги тргаше нешто надесно место налево, кај конакот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Не сум знаела дека си во состојба така бргу да го мериш и женскиот ум.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дали некој бие шега со мене, си велеше Јагулче Дримски, или навистина знаат дека сум семоќен?

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Јас знам дека ова што го кажувам нема никакво значење денес.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се смееше мојот Човек, довикуваше, а знаев дека срцето му плаче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никој не знае дека хирургот на виолина ги вежба своите прсти.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

На пример, најголем број од работниците воопшто не знаеја дека, во случај да останат без работа, може да им следува паричен на- доместок, по основ на привремена невработеност, којшто го зе- маат преку АВРМ – но кој не им го дава државата како некаква милостина, туку затоа што тие самите, од своите плати, додека биле вработени одвојувале за него.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таму имаше писатели прогресивни и реакционерни писатели.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Само знаев дека ги следи моите дири и стапалки, и дека поначесто е зад мене, како што беше и во мене.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се споулавувам и пак знам дека умирам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Навистина, жителите на Потковицата и дотогаш знаеле дека сонот значи смрт, насилно и грубо искоренување, па затоа и сонувачот и тие на кои се однесувал сонот живеле во постојан страв, во постојана одземеност и малодушност, сѐ до извршувањето негово, но никако не можеле да си ги доизјаснат значењата на симболите во него, а тоа, како учен човек, го сторил Јован Акиноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За да се разбере сето ова, добро е да се знае дека претходно имаше смена на раководството во мичигенскиот огранок на Американското здружение за семејни вредности [АФА].

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Оти од раѓање знаеме дека кој молчи ќе изџвака повеќе еукалиптус И спокојно ќе си сонува а сите знаат дека За секоја коала сонот е од првостепено значење И така демек слушам двајца кајшто се расправаат баш за соновите

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Не знаеја дека Татко знаеше и турски и старотурски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Еве, признавам дека знам дека... Навистина знам и сега марш на мижење:-))

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ако некој ја праша, а таа знае дека никој нема да ја праша, спремна е да каже, Се вика Врба.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Преживувам како обичен човек(обичноста е место од каде комотно може да се набљудува и ужива), но знам дека во мене се крие Осмиот патник.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Знаев дека за кого било од учениците би била преголема радост учителката Вера да биде денеска нивна гостинка...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ти знаеше дека знаеш што е тоа, но не се осмелуваше да си признаеш. Од другата страна на ѕидот имаше стаорци.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Повели- му рече и тогаш мене ми прескокна срцето во градите зашто знаев дека е тоа дедо Геро Војвода.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

-Види ја другата планина, на спротивната страна и одговори ми зошто таа е сина, кога знаеме дека е обрасната со зелена шума.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

„... Немав потреба да се видам со Еда, ама бидејќи минував по улицата покрај нивната куќа и немаше никого да ме види, а знаев дека тоа време пред пладнето гестаповецот никогаш не е дома и, за да искористам евентуално да ја видам или да ја начекам Гала, јас на брзина се мушнав во влезот од нивната куќа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И знаев дека под зградата во која живеев беше закопан градот на детството од времето на козите.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Јас се фрлав од едниот кон другиот, тие ме креваа во раце, се бакнувавме и се гушкавме сите четворица, па ми раскажуваа како сите тројца одамна знаеле дека таа среда е ТАА мојата што ја чекам „илјада години” да дојде, дека криеле од мене за да не се случи да пропадне планот, па да се разочарам ако дознаам...

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Знаеше дека среќата треба да ја примамиш со својата внатрешна среќа, дека среќата бара да ѝ постелиш среќа за основа за да долета кај својата стара добра пријателка, внатрешната радост.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не знаев дека имам толку поволно мислење за тие дрвја, а сè дотогаш си мислев дека не само што не ги сакам туку и ги сметам за грди.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сепак таа не се предала толку брзо, иако, кутрата, знаела дека е сама како гранка на исушено дрво.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дотогаш знаев дека немам потреба од маж, вели, а со неа открив што ми е потребно.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој знаеше дека во неа има голема болка, можеби поголема отколку што е големо ова недогледно поле и колку што е голема празнината од полето до небото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Не звучеше како да е загрижен и знаев дека ќе го скрие и дека нема да го врати.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ме фаќаш со Џеки и Белчо. Знаеш дека уште не сум ги прежалил.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Им се изгубил во темницата уште пред да донесат јаже и да го стиснат во обрач на сенки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги тераше говедата низ село и над село нагоре кон Милков грм, знаејќи дека сега ништо друго не ѝ останува освен побрзо да ги отера говедата дотаму, да ги скротне да пасат, да се пласне под својата дивјачка и таму да плаче, да липка и да си ја корне косата додека умот не ѝ легне или не дојде Пандо да ја грабне.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Намерно ја активирам токму оваа индикативна синтагма, правејќи го тоа не само од некои хипотетички постмодерни причини, туку затоа што знам дека Ти на неа ќе реагираш рефлексно (имено, како професор по француска книжевност!), бидејќи се разбира! во неа веднаш ќе го препознаеш насловот на славната книга на Ролан Барт (Roland Barthes, Fragments dun discours amoureux, 1977).

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Знаев дека бев бележана заради мојата вклученост во организираната акција со која на проституцијата требаше да ѝ се обезбеди третман на професија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Немаше музика, знаев дека не е во кафуле.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Почна да се стемнува, запаливме дури и светилка надвор, па навалија мушички и ноќни пеперутки од сите страни.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Мислам дека уште во тој момент, додека го образложував овој дел од мојот исказ, знаев дека ќе бидам погрешно сфатен; дека моите соборци ќе помислат дека се обидувам на нашата борба да ѝ одземам некои од нејзините основни вредности.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И да сум знаел дека ме читаат, сигурно не би изменил ништо во моето пишување...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Бесмислено е да се констатира: јас знам дека постојат големи слабости (го сакам тоа) и големи храбрости.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ескапизмот жари и пали низ Скопје деновиве, го делат како малубројните богати така и масата сиромашни, како талентираните и привилегираните, како Дуковски, така и будалестите и очајните.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Знам дека може да ви изгледа чудно - реков - но при сегашнава раздалеченост од сите тие разговори можам да тврдам дека средбите со замислените татковци не се остворуваа само во тие случаи кога не ќе го совладавма пределот на она магливо заскитано време што секогаш талкаше помеѓу мене и нив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не можеше, а да не се забележи како дојденците вртат со главите гледајќи по ѕидовите и во ткаените таписерии, плетените „витражици“ на секое нешто што личи на стакло и огледало, па дури и гарнитура нацуцулена на машината за перење алишта „Ободин“, како врв на технологијата во нивната куќа, нормално ставена во претсобјето за сите да може да ја видат и веднаш да знаат дека во оваа куќа не се пере на рака.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На колку луѓе им е дадено да јадат и да пијат и да знаат дека е тоа уживање!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се прават нешто што знаат дека не се. Тие се наречени шминкери.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

„Имаш некој динар, педер?“ беше прашањето по кое знаеше дека таа вечер излегува со девојката, а кога ќе го прашаше: „Кога си утре на училиште? “, знаеше дека брат му сака да ја донесе дома и да бидат сами, за да водат љубов наутро во собата која ја делеа двајцата, додека тој е на училиште, а неговите се на работа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Изгледа на командантот Методија (Мече) од Прилеп му беше страв дека е женско на стража па го испратил неговиот шифрант да ме викне. Јас му порачав да не се грижи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Мајка ми не ја менуваше реченицата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Она што го напиша за Пол Валери може да се примени и на него самиот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нашето црвено ждребе, нашата улава стихија, кога би се сетило на овие ливади и на оваа месечина ноќва - тоа со еден единствен скок би ја прескочило високата планина на времето која нѐ дели, би ги прескочило сите ноќи, значи, и сите одминати години, и би се покажало од некаде, би се растрчало и потскокнувало, би виштело од радости, и не знаејќи дека со своите тенки копитца тоа тропа на вратите на сите кои растеа и трчаа заедно со него, заборавени веќе и покриени со крвавото руменило на залезот...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Навистина знаев - не знаев до која мерка - но знаев дека кај некои луѓе ќе предизвика барем подигање на веѓите, а на некои дури и ќе им се крене косата на глава.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Кога ги видоа големите чаши ракија пред нив знаеја дека се родени под крвава ѕвезда во еден гроздобер кога лозите цицаат од земјата само отровни сокови.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Бундев знае дека покрај панталоните не носам ништо друго што би можело да ми ја скрие срамотата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Крадци се.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Не знам како не ме болат ни нозете, ни грбот за викенд, а не седнувам ни за миг, освен оној пола час кога го пијам кафето што некое од децата ми го направило, седната на мојот стол во најоддалечениот агол од дворот, од каде што, како на реклама, ги гледам сите свои и негови како едно и знам дека не погрешив...“, презеде бабата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ред е да се знае дека дивината не ги сака осамениците на родот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Немав заборавено ниту една поединост од средбата во возот. Наврапитото втурнување на Огнена Гулева во нашето купе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не ѝ го знаеше името, но знаеше дека работи во Одделот за проза.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ТЕРЕЗИН ДНЕВНАТА СВЕТЛИНА НА ИСТОРИЈАТА Уште пред да дојдеме овде знаевме дека минатото е такво какво што било а иднината треба да се оттргне од канџите на опасноста Среде полјаната на скршени крилја студеше јасникот како прекор од минатото како во некоја од песните на Бертолд Брехт Тука спомените имаат тапија на неизбришливост - запишани се во погледите на жртвите и се читаат без ламба, на дневната светлина на историјата При раноутринското триење на очите некои спомени стануваат музикални како вечниот шумол на јасиките крај Лаба Се навиткуваат во мислите музичките кутии од детството преполнети со нечујна музика Натежнува тишината понекогаш како прв поглед на вљубените понекогаш како проштална воздишка во темнината Тишината речиси секогаш е стартна линија на враќањето во себе обележена со ронки горчина и надеж, надеж.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Мајките на Густавите велат – сестра ти беше најдобрата мајка на светот, а Густавите потврдуваат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Даниел никогаш не ги покажува своите чувства отворено, но јас знам дека тој тебе те сака.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Потсвесно барав трнливи причини за да ја изневерам среќата, која или не ја заслужував или знаев дека не можам да ја достигнам (а и сенсот за тоа што навистина е среќа полека го снемуваше при помислата на индигнацијата кај луѓето, утилитарноста, хегемонизмот, ужасот и теророт во светов во кои сите ние преживуваме и меѓу себе се јадеме).

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ако направам холограм на масава и честичките во холограмот ги распределам со истата густина со која се распределени во масата, бидејќи знам дека и масава е еден компјутиран збир од точки исто како и холограмот - ако значи со своите сетила или сознание не можам да ја утврдам разликата помеѓу холограмот на масава и самата маса, тогаш нема веќе никаква смисла да се каже дека холограмот е симулација на масата.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Е, тогаш дедо ви ќе се загрижи дека сте ги надлетале и облаците и ќе рече дека е крајно време да ве одведе кај бајачката во соседството - за неа сите знаат дека ептен ја бива за баење од уроци, ама и од секакви летања со умот, нарочно над облаците.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Ние и не знаевме дека куферот има двојно дно.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Знаеја за дејството на медот измешан со ореви, ама не знаеја дека медот е шеќердисан.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

— И не дочека Толе да си ја каже вистината дека, му се каснува и нему пиленце како што е таа, му се фрли на вратот и почна да го бакнува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да знаат дека му се враќаат на својот корен, свесно би го напуштиле.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Откако биле собрани сите информации (неподигнувањето на куферот од агенцијата било силен аргумент), се знаело дека тоа лице било Бугарин, кое по преспивањето во хотелот “Партенон“ заминало со воз кон Скопје.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги викна еден ден и им кажа како тој знае дека тие сепак Мартина го задеваат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сега знам дека сум била многу мала и наивна за да сфатам што е тоа што сите ги иритира и ги тера да се однесуваат така кон мене.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Но, оној нерез сега заминуваше нагоре, а тој пукаше уште еднаш и знаеше дека и сега го погоди.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Е, сега, не знам, вели, дали генералот знаеше дека нѐ лаже или и него го излажале.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И го оставиле зад грб настанот. Сепак се знаело дека Мечкојад ја памети срамотата...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ТИНТО: ИМАЛ НЕМАЛ КИНТО ако некој ти викне еј лафе знај дека те вика на кафе срк кафе за бате рафе срк срк и за дада дафе имал немал кинто викни сега едно тинто тинто не срк од финто тоа знае секој пинто в зори нејќе тинто минто в зори сака кафе тинто сака целуф вкус на линто јазик жежок здив на тинто додај млеко чоколадо нека врие и пинтадо сркни троа пред пикадо после меркај нешто младо тури млеко бре енрико капка кафе дон перико седни в кола тико тико трк на кафе рико рико кола цркна служба влече цупкај голтај кафе кон лече машко женско волче мече душка гушка сал кон лече.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Или само знаев дека би ми го рекол зашто тамам мислев дека се спасив од онаа ѓупштина што ми бербатеше по куќата, кога, ги слушнам некаде зад куќата од каде што ќе влезат во задните простории.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А знам дека, нас Македонците, не нѐ оставаат понаблиску и во огнот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Потоа зборуваше за другите нешта кои ја радуваа: ме прашуваше дали сум разбрала дека на сопругите им е дозволено да побараат развод, а во бракот да располагаат со својот имот, дали сум дознала дека жените отсега па натаму ќе имаат право да гласаат на изборите, дали знам дека работниците сега смеат да се борат за своите права.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Скоро целата муниција беше истрошена и се знаеше дека Бугарите не чекаат во Струмичката Долина за да не спречат да преминеме во Грција.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Средба Денес убив една мушичка; Лежев на терасата и хорот од микроорганизми во земјената саксија со земја пееше погребна песна; Знаев дека си тука, а не верувам во реинкарнација.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Тој Еден, кој ја мести оваа стапица, знае дека народот не знае и не сака да знае дека „пораз на народот” всушност е само пораз на оној Еден.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

17. Намерно не ви кажав а ќе ви кажам оти од вас ништо не кријам Дека се случуваше понекогаш да се состават некои парченца Од моите соништа од циклусот за пропаднатите империи И тогаш ќе го видев Цезар како ’рчи Ако не знаевте Цезар се брои како голем светски ’ркач А неговата љубовница Сервилија Цепонис мајката на Брут После ноќното следување бегала во соседната просторија Знаејќи дека Божјиот син спие гласно И дека молежливото опоменување ’рчиш Цезаре не помага И ќе го видев Цезар како плаче како мало дете Кога ќе се разбуди испотен и сам Плаче ту за малку мајчинска нежност ту за капка врело млеко од кобила

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Париз остана во далечината, но со самото полетување на авионот многу добро знаев дека љубовта што ненадејно ми се случи не ја оставам зад себе.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Кога прв пат седнува, кога прв пат ги прима сите нив, а најпрвин дечињата на Танаскоица, Пелагија го подотворува своето лице со некоја далечна светлина и тие двајцата веќе знаат дека можат да ѝ дозволат да се врати во одајчето на Димостен каде што сѐ е доведено во ред.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Метакот, пак, немаше скршен денар во џеб и беше класичен пролетер, а одењето во затвор само би му ги кренало акциите и би станал македонски Тупак, но знаеше дека Шајчевска блефира и си ги крева сопствените акции, а основ за тужба има толку колку што Обама е миротворец.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Господине, Јас знам дека животот може да ни донесе најнеобични коинциденции, но не верував дека тоа што ми се случи е просто возможно.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Знаеше дека можеш да си сигурен во некого дека е кукавица, но дека е многу незгодно набргу со свои очи да го видиш; а и тој да е свесен за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа знаеше дека тој се наоѓа пред најзначајната одлука во животот, по онаа ноќ кога реши, сите заедно, да ја минеме границата на Езерото и, засекогаш, да станеме емигранти на животот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А тие што воспоставувале машки геј-културни идентификации честопати тие идентификации ги опишуваат како инстинктивни, природни, некалапени од општествените ставови и предрасуди, како упорна, истрајна страна на нивното личноствување, длабоко вкотвена во нивниот субјективитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Знаеше дека убавината не стои долго на излозите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Навистина умееш да ме замелушиш - реков, повеќе за да ја одоброволам одошто да се пожалам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Знаеш дека со овие пари ќе можам да си го пораснам синот“ се радуваше таа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И знаеше дека тоа што го откри сега нема никогаш да го заборави.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Сето тоа беше од коњско влакно, рујно ко доматна супа, валкано, се разбира, но, ако се знае дека виделе осумдесетина, деведесетина, можеби и стотина години живот, си беа во одлична состојба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа не знае дека кон него ја влече неговата желба.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сега знаеја дека Иле можеби е таков затоа што нема татко, затоа што, можеби, е сиромав.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А во моментов ги засмејува токму тоа што знааат дека јас знам дека политиката е немоќна без науката, тоа што јас нив ги гледам со ненавикнување, со оглед на мојата супериорна позиција.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

За сите тие покани што ги добивав за концерти имав менаџер кој ги уговараше термините, некогаш ме консултираше а некогаш и сам го правеше тоа, знаеше дека така ќе ми одговара.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Единствено бабата Перса, која многу и не ги разбираше разговорите на мајките, сфаќаше што прави песот и по малку како да му завидуваше за толкавата љубов и заштита кон девојчето, но во исто време беше и задоволна, знаејќи дека Дончо никогаш не ќе може докрај да си ја покаже силата пред неа.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Петра не е многу изненадена од неговата појава, таа знае дека никогаш нема да ѝ излезе од мислата, го прекорува Проклет да си бре дедо, врколак стар, се залости во вагонот само за сами да си заминеме и колку што сум тешка уште потежок товар ми стави на плеќи!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Ти ништо не разбираш“, рече. „Јас можеби ништо не разбирам, но знам дека не се враќам ноќеска дома ако не разговараме“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ти по сѐ посегнуваш. Ќе те убијам, ти се колнам.“ „Тикво зелена“, ме бутна на сламарникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ние знаеме дека ти за тој работа не крив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Имаше многу деца од многу села, но јас знам дека нас од нашето село нѐ качија во еден товарен воз и нѐ однесоа до унгарската граница...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Знаеше дека ќе заминат. Сакаше со нешто да им помогне и да им го направи полесно тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш и не знаев дека всушност шифрантот имаше разузнавачка функција во амбасадата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во тој миг можел да и се слушне старечкиот глас.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Но, можи дека е најмала и најразгалена, а и знај дека му е миленичка на татко, па му кажва директно шо мисли и со то од ум го вади.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Не ми беше доволна за смирување на совеста онаа кукавичка мисла дека таа сигурно ме оправдува пред себе, затоа што знаев дека мисли дека тоа што не ми прозборела на онаа средба ме преплашило, ме пресекло, знаев дека не помислува дека посилна од мојата преплашеност од нејзиниот молк и од нејзината скаменетост, требаше да биде мојата должност да ја посетам пак, да ја прашам како е, да слушнам дали тогаш можеби нешто сака да каже, или и натаму се задушува во молчењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И доаѓаше, а јас знаев дека ќе најде место на колабираната вена и дека ќе ја истерам ноќта.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Знам,“ реков. „Знам дека сѐ ќе биде добро.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бездруго дека далеку повеќе сум слушал од него отколку што тој прочитал мои текстови, иако знаев дека со себе, во внатрешниот џеб на кожената виндјакна, носи книшка од цариграскиот поет Дагларџа и понекогаш ја прелистува и ми преведува стихови што го освоиле.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Не е тоа- му реков јас на Килета зашто по зборовите на дедо ми знаев дека се сметаше оти подобар поп и да сме барале не ќе сме можеле да најдеме. – Во нешто друго е работата- реков.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Бездруго треварите Никола Влашки и Пандил Димулев му ја натопиле сета облека од безбојни крпи со густ шарлаган од сончоглед, од кикирики и од афионово семе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сето тоа изгледаше како една журка да упаѓа во друга.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И се знае дека овој трофеј е испратен за Етекојси.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Немаше часовник, но знаеше дека уште не е петнаесет часот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаеше дека таа доаѓа кај него откај другиот и оди кај другиот откај него, и веќе не му беше сеедно, и знаеше дека болката не е само во очникот на лавот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Добро, ние знаеме дека нивното авторство е несомнено и драгоцено, ама сепак остануваме фокусирани на текстот а не на неговите пишувачи.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Со сигурност се знаело дека бил преобратен христијанин во ислам.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Знаеше дека тоа не е повеќе тоа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Те сакам и знам дека ме сакаш и никогаш повеќе нема да бидеме сами.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Моето единствено одбранбено средство е тоа што знам дека политиката не може без науката и уметноста. Макар колку да ги злоупотребува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа беше посилно од мене и не знаев дека може да биде толку опасно! – се бранеше Еразмо, додека цревата му кркореа од глад.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Килимите ги продаваат низ сиот свет, којзнае кој и на каков начин ќе ги користи, а нашите ткајачи остануваат во своите ткајачници и ниту го познаваат светот, ниту пак тој знае дека постојат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И сите ние знаеме дека смрта е неминовна.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ги склопив очите. И пред да потонам в сон, знаев дека на челото ќе ми остане длабок белег од срча на скршената ламба.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А ваму и децата уште ненаизгледани цртани филмови знаат дека секое кревање кога тогаш завршува со струполување.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Дури и како да му е непријатно што му придавам толкава важност што не ја заслужува, ама не го вели тоа, иако јас знам дека така мисли.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сакаше да рече, „Ти знаеше дека штедев пари за да го платам капарот за куќата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На тие зборови сакав да станам од масата, но таа ме праша: – А кај ти е обетката? – Молам? – се збунив, но почнав да пребарувам по џебовите, иако знаев дека секако нема, сега засега, да й ја покажам обетката.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јас знаев дека ќе умре, велам, му ја видов и смртта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Неа снегот вредно ја пополнуваше. тој знаеше дека врнежот ќе може и да ја зарамни сосема, но дека и тоа ќе биде само уште еден привид.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нашето избегнување збунува до толку повеќе до колку се знае дека ни нанесува тешка клевета: имплицира дека сме баш како сите други.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И да знаете кога вие, денес јунаците од Копанче, Свети Илија, Горуша и Круша, утре кога ќе појдете да градите, да знаете дека потта ќе ви ја мерат само такви селски партсекретари како Лазо негов.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Единствено чистачот на чевли на Plaza de Armas знае дека секој тажен ден е бескрајно долг и не се занесува со сјајот на новата епоха отшто во секоја епоха имало и ќе има чистачи на чевли и бескрајно долги денови на тага и на недоветен занес.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Лажен ќе речеш, знам дека така ќе речеш, и нека е така, но, сепак, морал, некаква норма, разбираш.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Бранот ми ја донесува очекуваната, сепак ненадејна слика – и додека се препознавам во неа, јас знам дека си играм, играм и уживам во слатката несовршеност на постоењето.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Потоа Марина веднаш ја смени темата на разговорот, а јас знаев дека ѝ е многу тешко да зборува за ова за кое јас почнав.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога видов дека пак бараат по куќите оружје, знаев дека ќе ја најдат муницијата и бргу ја ставив во плетената табла од прачки со која одев на гробишта, а озгора некое парче леб, и ја ставив на глава, божем ќе одам на гробишта.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Имаше право кога рече дека сум неодговорна, - се прекоруваше и јас знаев дека е многу несреќна, но не ми беше ни малку жал за неа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Вечерта, кога ќе се прибере таа глупава, не знае дека јајцата не се нејзини.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Последниот глас, тој штрбав тенор, потсетуваше на зовриена течност во огромна епрувета и панично делуваше, и тој знаеше дека смртта не треба да ја молат, кога е веќе негде над нив невидлива и пак спремна да влезе во хазардната игра како вечен играч и вечен добитник, да спечали, зашто растеше врз врелината на омраза и ги набабруваше како меури многуте побунети очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Значи приказната за војникот на бел коњ почна во последните денови на југословенското кралство, во 1941, и заврши веќе во почетокот на идната година. Траеше значи помалку од една година.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Истовремено, си знам дека мислите што ги мислам се недоветни и ненужни.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Често ми велеше дека ќе имаме дете, а сега молчиш и тоа ти тежи, знам дека е така, не го порекнувај тоа, но јас не ти се лутам, бидејќи тоа не беше услов да ти легнам, јас те сакав и те сакам како жена која сака маж без никакви услови, како што се сака летањето низ бескрајот во кој се дише само слободата.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Знаеме дека верата се базира врз нешто што не може да се рационализира, и знаеме дека говорот на поезијата исто така многу се разликува од нашето секојдневно опитство.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Нечии прсти ги стегнаа моите прсти. Знаев дека тоа е Паулина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И без твоето двоумење знам дека има и премногу фира помеѓу известијата што втасуваат до мене“, му реков на Борче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Знам дека те боли, му велам, ама не знам како да ти помогнам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На пример, со сигурност знаев дека немам талент да бришам садови со крпа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Што се однесува до баџанакот единствено ми е непријатно што двајцата знаеме дека тој беше во онаа група грди луѓе што ме тепаа или сакаа да ме тепаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Ти-тум-те-тум-ти-тум“ – оние арапски, десетминутни песни за забава што ги пуштате пред да ѝ се јавите на Џејн, вашата богата тетка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зарем не се знае дека не се зедоа маж и жена, туку две жени...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

НЕДА: Не се нервите. Ти и самиот знаеш дека цела Софија расправа оти го заклал Костова само затоа што му - пререкол?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

- Сепак си поглупав одошто мислев – гласно му се обратив. – Бегаш, па си доаѓаш дома и сега Саше, кутриот, којзнае каде ќе те бара, не знаејќи дека се вратил.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Пред Божик и зад Божик кај и да си, оди на вечера со русокоса придружничка за која однапред се знае дека е ненаситна тигрица со тесна специјалност – черечење на сладникавите занеси.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Штом ги добил овие пари, знаејќи дека гемиџиите имаат голема потреба за помош и дека порано барале таква од Делчев, веднаш го повикал Орце во Женева и му дал 10.000 франци.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И на крајот нели ме прашавте дали се сложувам со тоа што го тврдевте, и тоа таму, пред легнатиот на снегот Ролан Јаковлевич, а јас, дурак, климнав со главата, саглашајус, реков, иако знаев дека грешам!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но тој сега знае дека не чини да мисли за преправање ни да се радува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас знаев дека таа не сака да се мажам за Мане Шнајдерот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Зашто и од таа длабока потсвест ќе знам дека на тој начин ќе се лизнам од трагедија во комедија, или подобро од драма во фарса.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Пред сѐ, моите најрани сеќавања беа сеќавањата за коњите, а моите први копнежи беа копнежите за јавање.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не сакам да се фатиме во лага.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Боже, си мислам, кога само би знаела дека писателите, преземајќи ги улогите на политичари, во мојата земја се виновни за војната исто колку и генералите, бидејќи исто така биле прашувани, а тие спремно одговарале...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А, зар би жалеле толку кога би знаеле дека умрените се на некое друго, поубаво место?

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Испив половина чаша и, бидејќи знаев дека ќе познае, дотурив малку вода.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ама и тиа, макар колку да се умни, макар колку да се јунаци, како вас со Бојка, Трајка, Андона и Најда — тиа знаат дека сами не можат да свршат работа; та затоа, ете, образувале една организациа во која ќе го соберат целиот наш народ, од сете краишча на Македонија и потаму, од одринцко.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бевме точни и меѓусебно си ги раскажавме филмовите, работите, ги утврдивме делумните идеолошки разлики, таа и понатаму ме прифаќаше како чудесно да ѝ е доволна таа сегашност без причини, без прашалници; речиси не ни забележуваше дека секој будала би помислил за неа дека е лесна или глупава, чудејќи се дури што не се обидувам на истата клупа во кафулето, што на потегот од улицата Фроадво не ѝ ја префрлувам раката преку рамото во тоа прво движење на интимност, што, иако знам дека е сама - помладата сестра најчесто не е во станот на четвртиот кат - не барам да се качувам горе.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Знам дека се шегуваш, ќе ѝ речев за да ја приземјам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не знам дали и колку ви е налутена но знам дека длабоко ја порази вашето однесување“.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Кажи, се сомневаш ли?“ „Се сомневам,“ ми рече. „Во мене?“ ја прашав. „Во секого. Во сè. И во себе.“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И знаев дека ми е доста да бидам канта.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А пак треба да знаеш дека и носење вода овде не е ни поневредна и нечесна работа.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Не знам дали ги прочитав сите, но знам дека многу ми се допадна една на чии страници беа нацртани еден волк, една баба, едно девојченце и еден ловец. Вие погодивте: тоа беше „Црвенкапа“.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Тој ми вели, почекај малку, ќе видиш како е во гимназија, мислиш тоа ти е основно школо, ама јас знам дека школо си е школо и ако учиш-ќе научиш, ако не-на крајот ќе се види.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сонцето и онака пак ќе си изгрева на исток И пак ќе заоѓа на запад што не значи дека и на запад Нѐ грее сонцето додека туристите чекаат Да го уловат во своите камери залезот За кој однапред знаат дека е волшебен и незаборавен Пред зајдисонце на запад катаден луѓето стануваат имуни На романтични воздишки и нежности од каков било вид Воопшто на запад многу е распространето мислењето Дека љубовта и сите воздишки се обична измислица И дека живеачката во целост ја движат пазарните односи Затоа на запад има сѐ повеќе жени кои не знаат да се бакнуваат Ај што не знаат да се бакнуваат ама не знаат ни да готват А тоа веќе директно се одразува врз квалитетот на сонувањето Зашто во рестораните за брза храна не се крепи здраво сонување И понекогаш е поарно да си гладен и барем со време да си знаеш

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

На обајцата им е совршено јасно дека ладовината е невидлива само за оние кои не ја сетиле.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Зарем не беше време да сврати?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И луѓето, таму. знаат дека сум таму, И газат врз мене, случајно - Мислам, се надевам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Со кого зборуваш? – изненадено ме праша тетка ми, која не сум ја забележала дека дошла во дворот од зад куќата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Јас и со Целета малу имав работа, но знаев дека тој наоѓаше луѓе со роднини во Америка, ќе ги наговореше како да побараат стрептомицин од роднината, да му речат дека мајка му или син му се на умирање, така некако.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како филмската публика знае дека месецот е мај, годината 1923, местото Св. Луис?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

— Ами, ако ги фатеа криминалците, ми велат, знаеш дека и тебе ќе те приведеа?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И знаев дека не бегав од љубопитно издолжените цевки на револверите туку од неа, од таа огромна гасеница, од тој грев“.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Знаеше дека конечно ќе може да го исполни даденото ветување.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаеше дека нема опасност, дека никој нема да се заинтересира за нив.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Молчеше, макар што знаеше дека не спиеме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го употребуваме само ние двете и таа добро знае што јас подразбирам под “дружење”, а јас пак исто така многу добро знам дека мајка ми понекогаш намерно се прави дека не го сфаќа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Едноставно, се разбудив едно утро без средето на светот во себе, и знаев дека не ќе можам да изведам веќе ниедна точка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- А не знаев дека си толку близок со Бојана.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ми се чинеше дека слушам oo наместо ow во наречјата околу Тајдвотер, Вирџинија, не знаејќи дека во различни области на граѓанскиот југ, дури и во различни области на Вирџинија, луѓето зборуваат на голем број потполно различни наречја.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Дали затоа што сакаше баш така, да ги види пеплосани, и рисјани и Турци на едно место, знаејќи дека никому не му прави по волја, иако тоа никој не ќе го каже?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Толе и другарите знаеја дека Белоперевата кула е добро вардена и не мислеа да влегуваат во неа, но требаше Најдо да си ја сврши работата. И успеаја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајка ѝ на Благуна, и сама посветена во Организацијата, претрнета од страв и очајна, а немајќи на кого да му се обрати за помош, ја посоветува Благуна да отиде кај Десимира и да го замоли да дојде дома кај нив и пред стрико ѝ Крстета да се заколни дека меѓу него и Благуна ништо не било и дека таа Благуна не ги предала луѓето од Началството.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Трифун се досети дека тоа можат да бидат само гуските на мајката Роса, само не се наведна да ги преброи, сигурно се пет, сите знаеја дека имаат пет гуски.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се случува, ама знам дека тоа не е од лудост.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Од неа ми остана нејзиниот последен килим, темносин, како бојата на индигото, истата онаа боја што секоја вечер ја има на небото по зајдисонце, кога океанот крај Гоа и вселената над него се спојуваат во едно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Па, па... па знам дека се големи, страшни, дека таму живеат животни, дека кога Црвенкапа тргнала кај баба ѝ го сретнала во шумата страшниот волк...

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не помагало, Проказниците се споулавеле. Најпрвин гризале дрвја и камен, потоа ги извлекле од кании сабјите на пашите и си ги испоклале жените и децата ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И мајка ми налутено велеше: - Чумата да ги удри, зар не знаат дека имаме деца.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Еднаш јас ќе дојдам до последното оружје, полковникот ќе ја донесе актовката со шифри, знам дека ќе може, и тогаш светот ќе сфати дека ние сме богови, кои посакаа повторно да останат сами.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Марко уште погласно почна да плаче, а јас сакав да ги земам листовите и да одам да му ги пикнам во уста за да замолчи веќе еднаш, но знаев дека потоа ќе ми биде жал и затоа се повлеков.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Плачеше од бес и знаеше дека гревот што го следи ќе го фрла секогаш во нови вирови на грев.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не знаеше дека пред тоа треснав со плешки на земја заради истоштеност што почнува кога ќе ти се стори дека колениците ти се испразнуваат и стануваат клобуци од коска ненадејно истанчени пред некое распрснување.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И знам дека штом таа сина точка биде доволно згусната, ќе тргне кон мене ширејќи се во некој облик во некој нов настан што ќе го доживеам, што ќе ми донесе нова страотност и веќе ми студи од страв.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

В. чл. 368 од ЗОО. 31 (чл. 227, ЗИ) – што, пак, се очекува да даде поочигледни резултати при ефективното спроведување на судските одлуки во сила, знаејќи дека тоа лице ќе биде и лично погодено со оваа негативна санкција, доколку на дело не ја спроведе судската пресуда која е во корист на работникот. 3) тенденциозно бришење на цел еден појаснувачки член, кој што го регулираше надоместот на плата во случај на враќање на работникот: имено, во новиот ЗИ/05 целосно е испуштен чл. 226 од стариот ЗИП-ка (1997), којшто предвидуваше дека работник, кој поднел предлог да биде вратен на работа во правно лице, може да предложи судот да донесе решение со кое се определува дека правното лице е должно да му ги исплати, на име плата, месечните износи пристигнати од правосилноста на пресудата – додека не биде повторно вратен на работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Јас му ги познавав слабостите и способностите, па дури и силата, и знаев дека неговото највисоко достигнување во секоја недопустлива и срамна историја може да биде улогата на сведок кој дури и таа задача делумно ќе ја изврши.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ќе знае дека татко му се откажал од него...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Добро, иако знам дека мојата фантазија умее да соедини и нешта што по правило тешко се сместуваат едно покрај друго, утринава, откако дознав дека Загорка Пепрутката исчезнала, првата помисла што ме опседна, беше дека постои некоја сличност ( како што реков веќе) помеѓу овој настан и исчезнувањето на братучедот Благоја.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бесконечен миг ги чекаше зборовите и чудото. Парацелзус не ни трепна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ги кажував тие зборови во себе, со затворени очи, и ја испружував раката кон Рајнер, а раката ми удираше во ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пред тоа не знаев дека човекот на јамка е повисок отколку кога е со стапалки на земја. Толку паметам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Добро де, знам дека вие младите си отидовте од Господа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тенеќе! Мисли дека јас сум до толку глупава и не знам дека тој посакува да стане зет на влијателен полковник и по неколку години да влезе во парламентот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Треба да се знае дека Акакиј Акакиевич во најголем дел се иразуваше со предлози, прилози и, најпосле, со такви зборчиња, кои апсолутно немаат никакво значење.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Длабоко во ноќта јас ги препознавам твоите горди, раскрвавени очи.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Труди се да го заслужиш и ќе бидеш награден; но, немој да бидеш низок и да се шегуваш okno.mk 121 со она, што навистина е достојно за исмевање - тоа е знак на слабата фантазија, ако младиот човек им се смее само на смешните луѓе или работи; остроумникот на нашето време треба да го одбегнува тоа и да си го остри јазикот на сметка на почитуваните луѓе.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се знае дека „Валцлавските намјести“ се срцето на Прага и тоа е најшироката авенија, булевар и нешто што е најмонументално во Прага.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А сите што барем малку се одбираат во зелки знаат дека зелките немаат нозе а и чуму им се нозе на зелките кога умот е во главата а не во нозете, а од главата се стркалуваат и се истураат во јавето и сите тукушто зачнати и тукушто отсонувани соништа.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Мора да се знае дека се случуваат само еднаш, затоа што самата нивна дефиниција налага да изгледа дека не се одвиваат според сценарио: за да се квалификуваат како „настан“, мора да се состојат од единствено, самоникнато дејство што завршува еднаш засекогаш кога ќе дојде крајот и мора да не може да се повторат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога ќе излезам одовде ќе наминам на улицана за да проверам низ кој мрачен трулеж истекува овој застојан смрад иако знам дека погледот откај улицата не е во состојба да наѕре во овдешниве посебности.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти си блиску до мојата душа, каде и да сум оваа душа е полна со спомени и копнежи.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Со раната врамена во скинат опинок, со таа втора дамка што можела да ги врати кон многубоштво, тие знаеле дека старецот е мртов од птици до чело и верувале дека од изгниеноста под земја брзо ќе се вообличи издолжена подвижност, најпрвин пелтеста, потоа густа и стврдната, најпрвин човек-труп, потоа труп-земја, најпосле змија-отров за нечија несреќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во еден момент човек помислува дека во ова катче е собрано целото злато на Турција, ако не знае дека само златото во султанските цараи „Долма бахче“ тежи 14.500 килограми и дека во "Топкаписи сарај", во султанскиот харем, се наоѓаат најголемите драгоцени камења, чија вредност е невозможно да се оцени, да се утврди.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И таа се смееше со него, знаејќи дека тоа што го стори е навистина смешно.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ние децата не сме знаеле и никој не знаел дека во куќата имавме скривница.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Да знаев дека има намера да дојде за да умре во креветот покрај мене, ќе стражарев цела ноќ - рече. - Ќе ја преседев ноќта на стол.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

По првиот истрел, Бојан сфати дека цврсто ќе треба да ја држи пушката в раце, зашто не знаејќи дека при истрелот таа се затресува, Бојан лесно можеше да ја испушти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но, летото 63-та сѐ уште немаше суперѕвезди, всушност, штотуку ја набавив својата 16 мм. камера, мојот Болекс.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Го оптоварува, значи, грижата за неа, помислата како таа врви без него во овие тешки воени времиња, особено зашто знае дека таму нема некого што би ѝ понудил каква годе помош доколку таа ѝ биде нужна.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Не разбрав што е примитивец, ама знаев дека е нешто неубаво за мене и токму кога сакав да му се нафрлам, чичко ми нè крена двајцата, едниот во едната, другиот во другата рака и рече: - Ајде сега да ве видам јунаци!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Знам дека потрагата ќе биде неизвесна. Патот е посеан со пречки.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

За да знаат дека од приморјето, од некоја гладна земја Арапија, ќе допливаат до нив накострешени стаорци со болештина во мочката и во лигите, ќе ги заземат во густи глутници куќите и трлата, ќе изгнасат и човечец и коза, сиротинска доилка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Патот сѐ уште мириса на синоќешниот дожд, додека исчезнуваш во светлината. некаде пред последниот чекор, твојата бледа сенка се смири знам дека ме гледаш.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Не знам колку време барав, само знам дека бев среќен што филмот на телевија што го гледаа родителите е интересен па така бев сигурен дека мајка ми нема да ме открие.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Не знам“ (210).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Знам - ѝ велев со мојот возбуден шепот - навистина знам дека секому му е јасно дека не постои постапка или однесување што би можело покојникот да го охрабри или не дај боже да му напакости?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- О Даскалов, Даскалов! Пак речи дека ми слабее видот! Сенката, само што ја здогледав како наближува откај Бабин свиок, веќе знаев дека е твојата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И Сашо знае дека штркот е насликан но што му пречи тоа да ја пушти жабата!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И чанти, ранци со спортска опрема... купишта, па кога ќе се тргне од сабајле, сите влечат и, тамам помислуваш дека празното претсобје е фатаморгана, веќе во следниот миг знаеш дека ломот што го гледаш во кујната е вистинската реалност.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не знае дека олукот е затнат со нешто што е завиткако во крвави крпи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Колку мачно ли се чека една тешка ноќ една темна ноќ што застрашува Сега се смеам и знам дека сеедно не е како ќе дојде таа штом престрашено чекам да биде црна црна

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Само паметните мирно можеа да чекорат во животот, не осврнувајќи се на случајно наметнатите тежини за кои однапред знаат дека подоцна ќе се преобразат во леснотија.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се чини таа се има подготвено за соочување со секаков вид изненади, оттаму и оној нејзин поглед на победник што не знае да изразува сожалување. Или му е забрането да го прави тоа?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И веќе знаев дека сѐ ќе е брзо готово, дека земјата обеспокоена од ѕверското будење на човечката крв нѐ чека да нѐ награди со црви, нас или тројцата со фесови: дотрча Ганка и се наведна над мајка си, се обиде да ја крене на нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И знам дека ќе бидеш со него само ако ослабне.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И пак, предавајќи му се на занесот, знам дека тоа не сум јас зашто подадениот празен ракав лелеаво ме допира, ја тргна сенката од моите очи, ме враќа на оној свет на кој му припаѓам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

(...) Еднаш кога го посетив работеше на сликата со име Автопат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И згора на сѐ, како шлаг: „Заборави ме брзо бидејќи, како што велиш и самата во писмото, заборавајќи ме мене ќе заборавиш дека и синчето личело на мене“.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тоа знае дека треба да оди по ѓаволите

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Знаеш ли колку беше часот кога отидовме?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Веднаш штом те видов знаев дека јас и ти...но сега и не е важно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А јас знам дека и денес, кога во недела на причест нема да се појави некое дете, кое одамна има свои деца, мора да каже зошто отсуствува.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Знаете дека се заклучува во соба и игра балет. Удира од ѕид во ѕид. Или не знаете дека е жива.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Оној кој доаѓа од Балканот знае дека, и натаму, ќе го носи Балканот во себе – тоа е, истовремено, причината и за да оди и за да се врати.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Понеделник е, и тој знае дека берберницата не е отворена, Боце сигурно отишол со децата на тутун.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас реков, “Правете што морате, но јас сакам да бидам таму под моето сопствено име.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Знаев дека не лаже. Тој не би се шегувал со такви ужасни нешта.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Баравме долгнавести камења и со шамиите ќе ги подбрадевме и тие ни беа бебиња, а бидејќи знаевме дека сѐ умира, божем бебињата ни се разболуваа, па ќе ги закопавме во дупка.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Ако, чедо“, му вели, „сите му ги крадеме деновите на бога кој колку што можеме, иако знаеме дека животот ни трае додека не ни догори свеќата што тој ни ја пали уште кога ќе се родиме...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Јас знам дека од него не ми гине, ама пуљи си работа, си велам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И затоа што викајќи за неговата прекрасна облека, тие знаеја дека таква облека не постои.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Треба да се знае дека едно значајно лице неодамна станало значајно лице, а пред тоа било безначајно лице.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Маргина 37 141 Младичот: Знам, знам дека тоа е мој проблем!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Не сме поумни од Англичаните, вели Мисајле Ковачот, тие знаат дека кучињата најмногу жалат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Браво! А од каде знаеш дека овој дел од пушката е кундак? - праша инструкторот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

ЕВТО: Не знаев дека е тука. (Пауза) Не знаев ништо.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Јас се уште го сакам исто како и кога бев мала со таа разлика што сега знам дека тоа не беше поради подароците што ни ги носеше, туку заради радоста што неговото присуство ја будеше во нашата куќа!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но, сега знам дека тогаш не сум умеел соодветно да ги протолкувам зборовите Негови и поради своето непознавање на жената, не сум ја разбрал природата нејзина како благослов Божји за мажот што го љуби.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Иако не сум баш сигурна што се тоа хормони, приближно знам дека се поврзани со овој глупав пубертет со кој на глава ми се имаат качено од кој мир веќе си немам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ама знаев дека не смеам да покажам знаци на страв и се воздржував колку што можам, обидувајќи се да бидам присебна и смирена.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Обајцата до совршенство го знаат вкусот на непрсканите и нецрвливите јаболка како што знаат дека на уметникот му е најважна подршката од семејството со којашто јаболкарот никогаш не бил скуден.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кај казнивите дела против правосудството постои и делото „Поднесување лажни докази“ според кое тој што во постапка пред суд или во управна постапка ќе поднесе докази за кои знае дека се лажни, ќе се казни со затвор од една до три години.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ми заличи на изненадено дете кога ќе ја здогледа саканата играчка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Јана! Како имам зеано во неа, но дете бев, не знаев дека сум во неа заљубен.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Всушност помислив дали воопшто е упатно водењето такви разговори и тоа кришум од другите кога сум речиси сигурен дека секој момент се повеќе се зголемува раздалеченоста помеѓу неа и мене?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Хелвиг требаше да знае дека таа не ќе може да влезе во нивната куќа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

„Знаев дека тој ќе ни го обели образот”, вели Аптовицер со својот карактеристичен стегнат глас, расположено удирајќи со прстот по весникот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа е среќна затоа што знае дека тој никогаш нема да го доврши нејзиниот портрет. 106

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Молчи но знам дека мислите и се ројат како пчели.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Мислам, тоа беше првпат да се најдам во ситуација во која знаев дека сум во право а ете, моите аргументи, колку и да беа разумни, колку и да беа исполнети со сите оние додавки што го осмислуваат животот, како што се моралноста, правдољубивоста, коректноста, дружељубието, и многу други, во случајот кога ја играв партијава шах со пријателот Господ Саздов звучеа шупливо, како да се изговорени од исушени лисја паднати одамна на земјата, и тоа изговорени од нив додека биле во состојба на умирање.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знаеше дека, кога луѓето не ќе се помират со забраната на козите, ќе пројават револт, ќе се противстават, ќе се борат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За мене ова беше уште една таква ноќ и до моментот кога пристигнав на мојата станица веќе знаев дека ќе ми помине, ќе бидам доволно опоравен за да можам да пешачам до дома по мрачната улица составувајќи поеми за копнеења кои што никогаш не ги запишував.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нема никаква слава да му се смееш на Антирихардсон, тоа значи да го тепаш веќе паднатиот: и без тебе целиот свет знае дека тоа е никаков писател, но ако му се смееш на Ломоносов или, штом го посетиш театарот, ги навредуваш славната Лесаж и Делпи, тогаш со тоа даваш знак на надмоќ на твојот вкус, што ниту со толку великите таленти не може да биде задоволен.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ми беше јасно дека Луција не ме избрала мене за оној кој прв ќе има можност да го види раѓањето токму на тоа движење; јас знаев дека тоа движење на Луција не е и мое, и сакав ние да имаме само наше движење, и не сакав да учествувам во тоа, како што е природно љубовникот на една жена да не сака да ги носи пиџамите на нејзиниот претходен љубовник; ме излудуваше мислата дека таа дури сега ме допушта во себе, откако стекнала извесна предност во искуството со мене, откако го научила тоа движење и сега ете, ми го покажува, како што се покажува нов автомобил на некој кој нема никаков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А потоа наеднаш ќе зажубореше но одвај чујно нејзината расчувствувана сомилост: „Можеби доаѓаше, мило, само за да ја погалам, но јас не знаев или не умеев тоа да го забележам?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никој не знае кој каменорезец ја изрежал во каменот, само се знае дека тој што ја изрежал знаел за големата љубов нивна, како и за глобоката и тешка осамија нивна. ***

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога Јосиф ја изодува пругорнината повеќе од половина, си помислува да слезе и да го подземе и станува, но веднаш потоа, зашто знае дека Јосиф не е дете па тој да може на раце да го пренесе ваму, се премислува и останува да стои најгоре на Зедница на зарамнетото.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мила, тетка Вале и чичко Ставре имале страшна сообраќајна несреќа. Биле тешко повредени. Мила најтешко.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Смееш – одговорив, иако знаев дека брат ми ќе збесне од лутина кога ќе види, бидејќи атласот е негов, но го користам и јас понекогаш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Мислев за мене никој не знае дека сум сираче, посебно не учителите.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Оние што го гледале филмот знаат дека се работи за фашист кој завршува поткажувајќи го својот слеп пријател (како фашист) кога Мусолини паѓа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не можеше да стори ништо против тоа, што рисот беше побрз од него, а знаеше дека тоа е некаков заенички лов.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кој се ослободил од мегаломанската фантазија дека судбината на Хрватска е нешто единствено на светот, нешто што ни е сфатливо само нам Хрватите во екстаза од сопственото национално чувство и што белосветските игноранти никогаш ни приближно нема да можат да го разберат, тој знае дека порано или подоцна на местото на овој самиот-себеси-направен аутизам ќе мора да настапи рационалното комуницирање со светот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Му реков дека Даскалов и другите другари ми имаа раскажувано оти некои од ранетите и болните токму од мајка му ја добиле потребната нега.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Проштевај што го споменувам одново името на овој човек, знам дека не сакаш да слушнеш за него, но досега не можев да најдам ништо друго напишано за крајот на животот на Никола.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој знаел дека пренесува динамит, но никогаш не се заинтересирал за какви цели тој се складирал во Цариград.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Проектирајќи објекти за згрижување и лечење на ментално болните, на пример, архитектот треба да знае дека најважната цел во оваа посебна ситуација е да ги олесни човечките страдања.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Една претерана, залижана учтивост, која ја препознавам кај себе во ситуациите кога глумам „правилно“ однесување, а во исто време знам дека е фалшива.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Низ трепките ми спиеја. Знам дека доаѓаш секое утро, не доаѓај.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Чудна работа. Не знаев дека Симон е уапсен кога со тракторот застанав до куќата, но мртов да сум, ако не осетив некоја вомјаза.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Грот:Дали воопшто очекуваше „Симпсонови” да станат толку популарни? okno.mk | Margina #22 [1995] 123 !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Иако бродвејскиот мјузикл може да им биде близок на стрејт-жените на начини на кои не им е близок на стрејт-мажите, иако може да ѝ создава помалку родови неволји на својата хетеросексуална женска публика отколку на хетеросексуалната машка публика353, изгледа дека нема стрејт-женски соодветник на силно самотното, бурно екстатичното, претерано сентиментално детско искуство на мјузиклот што го опишува Д. А. Милер.354 Италијанските вдовици од Фајер Ајленд носат дрег, но не личат на жени, ниту пак имаат таква намера.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќе сакаме ли, меѓутоа, да бидеме кадарни да зами слиме една поголема Европа, знаејќи дека зад неа се крие еден многу поголем и денес Margina #21 [1995] | okno.mk 9 сè уште замолчуван потенцијал на непријателства - имено, можноста Европа денес да се разбере како христијански клуб?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Згора на тоа, роковите што ми беа потребни за да видам колку се бесмислени, стануваа се пократки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се правев дека тоа не го забележувам, иако знаев дека претставата се изведува заради нас.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ние сите знаеме дека годинава, на тој студ, крстот не можел да не замрзне, ама „додека не видиш не верувај“ велеше дедо ми Крстин.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Инаку да знаеш дека и самоубиството е грев исто како убиството.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Треба да се знае дека и шинелот на Акакиј Акакиевич исто така им служеше на чиновниците како предмет за подбив; му го одземаа дури и благородното име шинел и го нарекуваа риза.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сега знам дека тој чудовиштен страв да не бидеме заборавени се ширеше и оттаму што во бившата гаража на „Бетон“ не бевме само во просторен туку и во временски затвор.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Три воздишки: - Тоа си ти, Пупи Паф.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сите во соседството знаеле дека човекот што доаѓа е богат бизнисмен кој не жалел пари за да биде овековечен на големите платна на сликарот Соколовски.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Како ли им е на душата, си мислам на оние дваесет ополномоштени бирници, од кои секој со по дваесет души на коњи, кои се распрснуваат да го збираат харачот, знаејќи дека во август веќе треба да се вратат кај господарот и да му избројат до пара осумстотини и педесет илјади дукати.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Марко знае дека сега е најпаметно да го продолжи својот начин на сочувствена потсмешливост што е готова се да пречека и да разбере.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Знам дека жената од нозете нагоре се гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тогаш се истегнав во креветот, здрвена и речиси завивам, речиси трчам да ја разбудам мама, да ја гризнам за да се разбуди.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Иако нигде не е запишано како сум облечен, знам дека го носам кафениот костум, оној што го сошив во Шнајдерската работилница во Гаково од оние три метра штоф што беа главна награда на новогодишната лотарија кога ја пречекувавме оваа 1951 година во културниот дом на селото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

За Мечето знам дека ќе пие, тоа сака да оздрави, но ти ќе пиеш ли? Зоки размислува. - Инаку не ти го давам!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тие се плашат од луѓето и знаат дека за многу од нив се кловнови.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Знаев јас, ги имав слушнато ловџиите, пријателите на моите, кога раскажуваат разни возбудливи ловечки приказни седнати крај нашиот камин и многу ми беше јасно дека е неразумно што се оддалечуваме од куќата, ама не знам зошто, сè некако го одлагав враќањето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Таа се шири на огромен простор, а колкав е тој најубаво може да се сфати ако се знае дека должината на сите патеки изнесува 200 километри.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Многу пати се случуваше да нема некои елементарни услови (материјални и хигиенски) при што, вработените не ретко мораа да импровизираат со материјалите, па за основните фи- зиолошки потреби си носеа хигиенски средства од дома!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За сите други податоци препорачувам да му се обратиш на Боге од Бањи бидејќи и самата знаеш дека тој е нарачателот а можеби ќе биде одговорен и за погребот“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, она што навистина ми го задржа погледот беше прекривката на диванот, рамната лабава перница и облата кроена колбасеста перница.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не знам зошто но сепак проговорив на глас.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Додуша, по нешто и контам зашто знам дека муабетот и не му е којзнае колку содржаен, па сигурно ме кани да јадам и да спијам со него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Рече: „Ова повеќе нема да ми треба, а знам дека ти дојде без свои работи.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој знаел дека ако каже, бездруго ќе го убијат и затоа молчел.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Знам дека си љубопитна, ќерко. Затоа заспиваш.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Тие одвај ме дочекаа да се вратам од Лондон и сега постојано ми префрлаат што пак ќе си одам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И покрај тоа што знаев дека не сум јас виновна, така се чувствував.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Токму преку усвојување на хиперболичната преизведба во Милдред Пирс на сцената на отфрлањето од мајката и нејзината уште потеатрална верзија во Најмила мамичке, машката геј-култура може, со такво толкување, да го препостави на преувеличен, разигран и исцелителен начин ужасот од мајчиното поништување на дозволата да игра што мајката порано му ја дала на своето настрано дете, дозволата што му допуштила и да постои како субјект. ‌А некоја таква општествено-симболична динамика можеби дејствува во машката геј-реакција кон Милдред Пирс или кон Најмила мамичке.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Со крајчето на свеста знае дека Чана нема да ја препушти на милост и немилост на зимата што наидува, знае дека неа и нејзината Митра на иста страна од паланѕата ги има ставено, со иста замислена тежина иако самата смета повеќе од три Митри заедно со внучињата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На едни им кажуваше од Заечар, на други од Чачак; на трети од Белград, но сите знаеја дека 'господин Ѓоле е претседател на „муцкалата" во Прилеп.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ја сметав дури и за многу значаен залог.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сѐ уште не знам каде е. Но знам дека постои.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Така ќе знам дека вистински ме сакаш и ќе се омажам за тебе.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Но, по третата книга, „Пловидба кон Југ“, кога остарениот, бескуќен Мајстор заминува во топла приквечер, по кејот на бесконечната Река, знаев дека повеќе не ќе можам да пишувам за таков, премногу тврдоглав, намќорест и безнадежно упорен играч.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Па да, си велам, отсекогаш сум знаел дека Балканот е богатство на убавини.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А сите знаеле дека таквото прашање во секој случај не води кон добро и дека затоа не треба така да се поставува.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Затоа и никогаш во таквите тврдења не смееш да играш на картата на сигурноста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Прво, да знаеш дека телефонот не се добива, туку треба да се плати в пошта.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Можеби е клевета, си мислам, иако знам дека и ѓаволот може да оди со сенката од господ.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ЕЛЕНА: Знам дека е незгодно да се биде сиромашен.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Дишам колку да знам дека уште сум жива.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Околу пет часот знам дека не треба да гледам на часовникот поради пет и дваесет, ама понекогаш ми се чини дека намерно го погледнувам тогаш, за мој инает.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Непромислена работа. А знаеме дека тоа е казниво.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Водачот знае дека неговата моќ не е демократски пренесена врз него туку е насилно освоена и нему исто така му е јасно дека неговата снага произлегува од слабоста на масите; тие се толку слаби што им треба водач.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Точно е дека подзастанувавме иако знаевме дека губењето на ритмот не значи стагнирање туку враќање наназад.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој влезе во својата соба. Сакаше да избегне да му се заблагодарувам, но знаев дека оттаму ќе го наслушнува моето расположение.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

На госпоѓата Гологанова тогаш ѝ стана повеќе од јасно од што просто занеме, знаејќи дека не ѝ останува ништо друго освен да вресне.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- Ама, умрените не знаат дека им носиме цвеќе, нели?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Некако успеал да заспие чекорејќи, и така заспан одел без воопшто да знае дека оди.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Значи, тој беше го открил. Знаеше дека страда. Уште повеќе знаеше дека тоа страдање ќе го доведе до луди потфати.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Од друга страна, пак, покрај психолошкиот одвраќачки ефект, ваквата драконска казнена политика може да има и спореден контра ефект – судовите, знаејќи дека ова е престрога казна за одреден прекршок, да се воздржуваат од изрекување на глобите, што секако, повторно, ќе биде на грбот на работниците. в) Со носењето на новиот ЗРО (2005) продолжи тенденцијата на ублажување на казните за работодавачите, што подоцна беше „поправено“ во обратна насока: 63 • наместо класификацијата на две групи казни за работодавачот – од 50.000 до 250.000 ден. и од 30.000 до 200.000 ден., кај казните за точно одредените прекршоци (чиишто број, патем речено, порасна од 23 на вкупно 31 – што секако е за поздравување), се променија износите – така што минималната граница се зголеми двојно, и сега изнесува 100.000 ден.; но, од друга страна, пак, максималната граница се спушти и сега таа изнесува 200.000 ден. (чл. 264, ЗРО/05); • ако работодавачот е физичко лице, казната за наведените прекршоци изнесуваше од 5.000 до 7.000 ден. (чл. 265, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

„Вие знаете дека ова е непотребно. Што сакате да сторам?“ О'Брајан не одговори директно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сите знаеме дека мнозинството луѓе денес во Русија живеат кучешки живот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сакав да победи Кузман а знаев дека Баждар е поселен од него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Знаев дека не е далеку и дека ќе го видам кога ќе се раздени.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тие знаеја дека ќе мине!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Знаев дека Симон не се труди гробот да биде брзо готов.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И јас знам дека тие се бессилни каламбурски калиграфи на моето досие.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Знам дека ќе можам да летам. Ти ме научи да живеам сама.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Сега е важно тоа: го видовме малечкиот камен од Месечината, а знаеме дека сме виделе нешто многу големо по своето значење.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

ТЕОДОС: Чекај, стој, лелекало! Кажи од каде знаеш дека Арсен кинисал?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Глигур и Ѓорѓија веќе знаеја дека се наоѓаат на територијата на прилепската кааза и со нетрпение ги дочекаа овие работници.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така и се случи кога се појави брат ѝ .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаев дека раскажувањето му е чудно. Никогаш не внимаваше каде ќе започне а каде ќе заврши.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ќе ве поведам. Од кај знаете дека е некој ранет?“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но точно знам дека на ова му претходеше цел еден процес на подготвување на малите првачиња за Големиот Ден.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Доволна казна е што се сеќавам на тоа што го направив, а уште повеќе на тоа што остана недоречено и непроживеано.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И двајцата знаеја дека тоа е лудост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ги стискав забите за да не се насмеам. Не знаеја дека го запрев дишењето легнувајќи на дното на реката.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Поради тоа и знаеме дека минатото не може да се преправа, пресоздава, и дека тоа не е за спомени, туку за возобнова на корените.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Не знаеја дека тоа ми е единствената шанса пак да се вратам во “реалноста” на моето биде.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

За двата внуци знае дека лани парчосани останаа на Грамос, а за внука си слyшна дека нешто жешо ја каснало за плеќи кога се повлекувала ол Негуш и останала да лежи во окрвавениот снег...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

------ Знаев дека бев бележана заради мојата вклученост во организираната акција со која на проституцијата требаше да и се обезбеди третман на професија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

МАРИЈА: Знаеш дека ова е првпат некој да отсуствува од слава?

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

И знаев дека како последица на тој активен партиски живот, кај Земанек, исто како и кај мене, ќе се избрише здравата линија до која може да се оди во повредувањето на другите луѓе (каков апсурд: а се боревме за здрав народен дух!); тоа и се случи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ниту пак веќе ќе ја чувствувате свежината на потокот: единствено ангелите ќе ве измијат на Воскресение.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И дали навистина можам да си претпоставам кој од нас двајцава има право да смета дека се наоѓа на вистинската страна?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не ми е јасно какви се, само знаев дека се многу силни.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Знам дека тргна, но зошто се премисли?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Денес знам дека некои работи погрешно ги почнав.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А требаше всушност да знае дека ја казнувам нејзината неспремност да го дообјаснува она што неочекувано ќе го соопшти.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

— Тие веќе знаат дека сме вадева, но точното место ошче не им е јасно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Каде го најдовте? - праша некој од луѓето. - На бачило, - одговори овчарот. - Знаевме дека таму се крие.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И нејзе ѝ беше жал за нас двете, а можеби и за себе и за нејзините другарки, можеби и таа си имаше свои стравови поради разделбата и што знам јас што, но знаев дека не ѝ е лесно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Бев навистина поспана, заслепена, ниту за момент да здогледам или барем да се посомневам дека ни се прикрадува големото зло.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ако знаеме дека е така, тогаш ајде да ги одбегнуваме неубавите зборови.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Тој знаел дека методите на неговото време не можат да ги решат формулите што управуваат со движењето на Сончевиот систем и со многу други слични динамички системи.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

По полјаните веќе цутеше руенот. Штом ќе го видевме тоа доцно, нежно безмирисно цвеќе, знаевме дека есента веќе дошла.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Во таквите моменти човека го опфаќа снажно емпатиско чувство и е во состојба се да стори за да ги извлече (жените) од тоа мирисање на Булгаковскиот пекол.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Стражарот го забележа огнот од цигарата и ја зеде пушката на готовс, но знаеше дека кој чури цигара не е лош човек, та го дочека на десетина метра пред него и силно викна: — Ќим с'и сен (Кој си ти?) — Бен'м коџабаши (Јас сум кметот) — одговори Илија и му се приближи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Знаат, бездруго, дека ќе го закопам во мракот на визбата и знаат дека над него ќе одгледувам габи, од оние неотровни, беломесести, сочни.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој знаеше дека постои тајна организација, но знаеше дека има и друга сорта арамии за пари, та ја поостри будноста да ја запази имовината на своите чорбаџии од Рим и Париз.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓоа не знаат дека дождот е сеќавање на времињата кога имало сонце.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Си го поминав животот како што сакав... Ѝ дадов на душицата сè што бараше, зашто знаев дека е гостинка во мене - еден ден ќе ме напушти...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Изгревот на сонцето го дочекав, со некаков внатрешен набој, ни самата не знаејќи од каква причина, го носев длабоко во себе, иако знаев дека тоа не ми е својствено.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Баба Севда малку се ремнави од свежината на воздухот и си вели: "Студени се пусти утра по овие планински џенемии", си вели и знае дека кога ќе се искачи горе над орманот, кога ќе излезе на голото, ќе ја чакне утринското сонце и ќе се затопли.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ме погледна низ полузатворени клепки и знаев дека ја совладуваат чувствата и дека можеби токму во тој миг ќе ми ги подземе рацете, ќе ме повлече и дека двајцата ќе полетаме за, конечно, да ја прелетаме оваа долга, бескрајна ноќ.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Патот? - Знаеш дека сум одел по светов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Според шушкањето на хартија знаев дека на мама ѝ го дале лексиконот, таа ги врти листовите и чита сè што сум напишал.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Мислев, реков, знаејќи дека денес не сум на работа, денес денот ќе го поминеме заедно.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Добро знаеја дека уште ќе им бидам потребен како врвен познавач на паразитските микроорганизми.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Но беше доволно бистар да не оди далеку, зашто знаеше дека сега неговиот пријател ќе го викне и, кога Милан не му зборуваше, мачорот не се враќаше веднаш, туку чекаше малку да му се умилкува, нешто што беше добро за гордоста и самопочитта.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Го седна засекогаш десно од себе, на местото од отец Стефан Писмородецот и јас знаев дека бедата и гревот на нас дванаесетмина околу вратот ни се, како камен тежок околу вратот на доброволен давеник; знаев дека тој, Филозофот, во очите на логотетот стана Сједјашчаго одеснују Оца, како Богочовекот, Богољубецот крај својот Татко, Седржителот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Црниот Пандил матно објаснил дека има жолтици што одат од човек на човек како летна, онаа упорна и добиточна мува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Добро, знам дека тоа не е оригинално, знам дека многумина така направиле, знам дека најдобрите од мојата генерација многу порано од мене здувнаа некаде... ама јас не можам да зборувам во нивно име од причина што мене не е нив.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Од друга страна, знаеме дека маниризмот е склон кон „отворените“ политички системи, а класицизмот кон „затворените“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Денес со сигурност се знае дека сликарката што Дишан ја посетил на Монмартр е негова ќерка, денес жена на 80-тина години, која жали единствено што нејзиното познанство со татко ѝ траело толку кратко (тој умрел две години по нивната средба). 116 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Траеше денови и ноќи, денови и ноќи, а некој постојано трчаше и ги прескокнуваше темелите, се препкаше и паѓаше во нив, барајќи го, како некој изгубен дел од облеката, она свое насмеано и широко место, својот чекор, постојано крвав и палците и по колениците, постојано крвав на лактовите, истоштен, со последните сили, како човек, кој еве, за малку, за една трошка, што не дошол на дофат на нешто, што одамна го гони, и кој што ги прави последните напори за да го достаса, да го прескокне, и така, постојано, сето време додека нивното градилиште се престоруваше во едно проколнато место, од кое чиниш сите сакаа што побргу да се витосаат и да се мавнат, во едно чумаво место, во една болна арена, по која што умираа, крварејќи, и лавот, и гладијаторот, кадешто им солзат очите на сите мајстори, бидејќи веќе сите добро знаеја дека она си беше отидено, дека црвениот лав на сонцето беше веќе бесповратно папсан.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега знае дека не смеат да ја мажат, оти по првата брачна ноќ сите прсти би покажувале на нив, на децата на нечестивиот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Си помислив дека можеби ова е резултат на некоја луда коинциденција, па малку се развеселив.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Впрочем никогаш не се чита директно. Знам дека секогаш се чита од шеми и посредувања, значи ни јас не заповедам мене да ме читаат со некакви пренесувања во интуитивни екстази, но барам да се биде повнимателен при посредувањата, покритичен при преведувањата и при заобиколните контексти кои често се мошне оддалечени од моите. 60 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Во денешниов свет, треба да знаеме дека стварноста е далеку побудалеста отколку што е тоа инаку вообичаениот пат што води до мислата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но може ли литературата - потфат чијашто цел е да го обликува внатрешното гледање на својот творец - да биде пренесувана од татко на син?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Уште пред да дојдам да живеам со него, знаев дека, прво и основно, ќе имаме финансиски проблеми.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Знаев дека е тоа истото собитие што ти го слушна од мене, вчера, иако си го запишал со букви за мене ини.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Исто така, голем дел од нив воопшто не знаеја дека исплатата на испратнината, при прогласувањето за технолошки вишок, е обврска на работодавачот, а не на државата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Реакционерните писатели пишуваа вака: „Во нашето кралство и далеку зад неговите граници и на целиот свет знаат дека нашиот крал ја носи најдобрата облека во светот“. 196 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дури и дишењето на Катерина го слушав?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Потоа помисли на сите со кои некогаш имал разговор, но знаеше дека никој од нив не ќе го ислуша со толку срце колку што му требаше нему.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Иако не знаев што работи, јас знаев дека работи нешто радосно, целото негово суштество беше исполнето со таа блага светлост, се колнам, тој тогаш беше во некој друг свет, незамислив, далеку од домот, далеку од сите тие сплетки и грдости.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

При преведување со значенски нијанси на мошне богатата именка „толеранција“ во словенечкиот/македонскиот се потврдила скоро исклучиво само „стрпливост“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како од клун да им го зелов зрното...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сите ќе мораат да знаат дека сум ТУКА, на таа тераса, невклопена со стилот на она на кое е прикачена, а сепак висечка, тешка и ладна под допирот на металот кој го стискав грчевито, затоа што ми беше страв од височина од која секогаш може да се падне, но не може погоре да се искачува.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Секогаш кога светлината на логосот не била згасната маниристичкиот творец знаел дека човекот е аблем на бесконечниот и загадочен Бог... и го гледал тоа низ својот меланхолично-пресметан поглед. 234 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Гледаш во големата валкана крпа и знаеш дека внатре е повторно мракот и нештата повторно почнуваат да се движат и мрдаат токму како што сѐ мора да се движи и мрда штом повторно ќе се најде во мракот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И знаев дека не бегав од љубопитно издолжените цевки на револверите туку од неа, од таа огромна гасеница, од тој грев“.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Го одбрав полесното: падот, оти полесно е да слегуваш одошто да се качуваш. О знаев дека согрешив.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога започнував како млад директор на музеј, го барав најголемиот од сите во современата уметност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Знаев дека не гине толку лесно. Михајло Горачинов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ги слушам и знам дека страдаат од амнезија... дементни, одвратни старци.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Марија знае дека ќе бидете таму - рече сестрата.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Дора беше запозната со својата улога уште пред да тргнат и се прпелкаше во рацете на Авни кој полека ја симнуваше надолу, на подот, земајќи ѝ го лицето меѓу дланките, за да ја погледне во очите, за да знае дека таа е навистина таа, која, речиси, никогаш дотогаш не ја видел.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А се знае дека на расчинетиот не му е дозволено да прави услуги!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А треба да се знае дека денес Бугарија се наоѓа на едно од првите места по користењето на водата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Зар не виде како се џарам околу себе додека ја враќав теглата во празнината на ѕидот и додека ја спуштав лажицата во каленицата од која минатата ноќ сркав надробен леб во толчен лук со оцет и вода.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа знае дека учителот сака Арсо да го извлече од оваа запустеност овдешна, се радува, но повеќе ѝ е жал и мака.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Топлата есен 2000 година од Христовото раѓање, во Византион илити Константинопол, илити Цариград, илити Стамбол, илити Истанбул на западната страна на црквата „Св. Софија“ (Аја Софија) откај што можеше најубаво да се види, да се доживее храмот, седнат на дрвена скамејка и по четврти пат го почувствував студеното ветре околу моето срце и знаев дека, од некаде, одблизу ме демнат темните очи на Рибоокиот, и оти неговото тело е во близина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Првите закани уследија по успехот (јас си припишувам дел од тој успех себеси) кога проституцијата од Заводот за статистика во Стандардната класификација беше заведена во графата на занимања како професија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога минувавме покрај Карлтеатарот, видовме дека на големиот плакат поставен пред него беа најавени изведбите на неколку антички трагедии.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И продолжи мирно да си го пие кафето, но јас забележав дека станува сè понервозна и знаев дека тоа не е поради „дувнувањето“ на Љубе, туку поради невраќањето на Саше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И јас земам. Мечка страв мене... А знам дека со една не можам. Тешкото е дури да почнам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа брзо се облече, се присили да изгризе едно јаболко, зашто знаеше дека треба да јаде, па се вовлече под чергите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Знаеше дека јужниот ветер е предвесник на пролетта.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Не сум сама во кашата, ама знам дека сум на дното.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Трпеливоста кон другиот е луксуз на оној што нема страв за докажување на својата волја, поточно, на оној што знае дека со сигурност може да го брани својот идентитетен интегритет и да го докаже својот праг на толерантност секогаш кога непријатноста во однос на другиот ќе ја пречекори мерата на неговото трпение.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Знаев дека ќе бидеш умен. И ти си умен, ама и жена ти си ја наградил.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ми го даде овој златник и ми рече, знаејќи дека еден ден ќе заминеме во туѓина, да го употребиме кога ќе ни биде најтешко во животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дали маниристот воопшто може да се спаси од демонскиот порив на постојано интензивирање сѐ до лудило, за еднаш себе си да може да се види во огледало, а не огледалото да го репродуцира во неговата самобендисаност и изворен грев, да го покаже ненашминкан? (...)

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сега знаеше дека цели седум години Полицијата на мислите го посматрала како бубалка под лупа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не знаете дека пред многу години, Граматик Граматик влегол во одајата со тајниот запис, за да го растолкува и проклетството да го укине, да го симне печатот на судбината од нас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се разбира, јас го немав видено детето подолго време, но кога го изговори Рајна името на Ролан, наеднаш ми светна, знаев дека таа го пронашла одговорот на мојата зачуденост.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ги прошетувам низ мислите сиве овие прашања а знам дека се потсмевам на самиот себеси бидејќи сум свесен дека всушност јас и не се трудам премногу за да најдам објаснување за причините што придонеле да заскитам во лавиринтот на настаните.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тогаш размислував така. Денес знам дека тоа беше голема грешка.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Види Hast- ings Donnan and Thomas M. Wilson, Borders: Frontiers of Iden- tity, Nation and State. (Oxford: Berg Publishers, 1999), 10. 62 на дисхармонијата која таа ја нагласува.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Секоја нова среда ја чекав со трепет и со вознемиреност, знаејќи дека тоа не е ТАА среда, а потајно надевајќи се дека сепак е.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Бев сигурен дека би можел да пишувам, но не бев сигурен кога ќе имам нешто што ќе го почувствувам како доволно оправдано да се пишува за него.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Од глад или од тоа што знам дека пак е одена наоколу да ги подмамува оние мачки и она куче за пак да може по ручекот чиниите наместо да ги измие да им ги подметне на мачките и кучето да ги излижат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Знам дека ќе станувам ама како и зошто не знам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ако за „Монпарнас“ се знае дека има најмодерна и најголема железничка станица во Париз, тогаш за „Ла Дефанс“ се знае дека во него е најголемата станица на париското метро.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Наеднаш, како што човек прави понекогаш со книга за која знае дека ќе ја прочита и препрочита секоја нејзина страница, ја отвори на друго место и се најде кај третото поглавје.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Само знам дека многу те сакам - ѝ реков не само за да ја утешам туку и затоа зашто во тој момент почуствував дека и вистински ја сакам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сега знаев дека, скитајќи низ градот, сум дошол до куќата што воздивнува, а ако се очекува да ја опишам, ќе го сторам тоа: накривена коцка од бигор, без оџак и без прозорци, насреде со пукнатина, нешто како влез.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

По врелиот, замрежен поглед знаев дека скитникот не ме разбра.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Македонци, браќа мои, чеда мои, простете ми, оти сега знам дека тогаш во срцето свое сум носел лутина и кон вас, оти во Филипи, понесен од љубовта и добрината на Лидија, го очекував од сите истото, та кога се најдов соголен и натепан со стапови, во себеси носев горчина наместо љубов кон вас, Македонците.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му се пиело, комовата анасонка го враќала кон врелите лесновски спомени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но иако доаѓаше од моите длабочини тоа беше твојот глас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тетка ми често се лути дека со парите бил “дупена рака” и дека повеќе трошел одошто заработувал, а тој само ќе намигне и гајле си нема.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се смирив. Знаев дека Клод Диран, обично и самиот се внесува во креативно, но и лекторско читање на ракописот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Знаеја тие дека фустанчето што го носи е донесено директно од Париз, ама не знаеја дека претходната вечер го теснеа тука, во Скопје, по две педи од страна, зашто толкав и беше стомакот пред да го пометне детето, па под сликата на гламурот, никој не можеше да прочита колку тага се крие под тој фустан, голема како и празнината под него која, како по законот на Архимед, беше еднаква на истиснатиот волумен.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И тука, во судницата, тогаш, во тој миг почувствував дека јас и Ема сме ние, и знаев дека и Ема почувствува дека таа и јас како и секогаш и тогаш, во судницата, бевме тоа – ние, кое никогаш дотогаш, додека бевме заедно, не го изговоривме така.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ми беше жал за него, навистина го жалев, раката му ја држев за да му покажам колку го жалам, и од каде да знам дека Даниел во тој момент ќе дојде таму.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Знаеше дека такви траги оставал и по ѕидовите додека се качувал и не се возбудуваше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Отиде до прозорецот, зеде некои хартии и по пликот што остана на местото братучедите знаеја дека тоа се книгите што ги донесоа тие самите за себе.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сигурно знам дека многу настани, вистини од мајкиниот живот нема никогаш да ги дознаам, премолчани во нејзиниот јазик, мојот мајчин јазик.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Добро, де, знаеме дека вие девојчињата, сега растете, ама подоцна ние ќе ве надминеме!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Кога е до мене, знам дека ми се восхитува, исто колку и јас нему.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Рибата загризува или не загризува, не можам да чекам предолго, како да постои и нешто друго што треба да чекам, но знам дека оттука назад ќе заминам по истите стапки.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ние никогаш не можевме наполно да разбереме што всушност зборуваат татко ми и Чанга, но знаевме дека во разговорот секогаш се присутни козите, нашата иднина со нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Така ми се причинија и овие нешта што Игбал ги кажа за ткајачите и разбоите, можеби и затоа што првпат ги слушнав тие зборови и сè дотогаш не знаев дека килими можат да се изработуваат на тој начин.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Луѓето кои стојат на брегот на нормалноста честопати се чувствуваат туѓи едни со други, но знаат дека делат еден ист брег и една иста реалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На Танаско му се кинеше срцето гледајќи ја онака извалкана од земја оти знаеше дека таа може да си најде полесна работа, кај Чана во стопанството Острово или во некоја фабрика, само таа како се казнуваше за нешто.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Знаат дека немаат, ама пак бараат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога дојдовме до водата видов дека двајца партизани ја чуваат за да не се напиеме изморени.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ја среќавав сѐ поретко и поретко, со секое ново дете на брат ѝ , таа имаше сѐ помалку време а уште еден дом повеќе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Авторот упорно ја посматраше додека таа седеше со рацете во скутот и погледот веднат, но како да знаеше дека тој ја гледа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Си велам не го личи сонот со император плачипутка со опроштение Дај сврти некаков друг сон похеројски и повесел сон Ама врти сучи Цезар сал туку ќе заплачеше Баш кога не очекуваш тогаш ќе заплачеше Дури најнакрај не се разбра дека цело време Цезар си го плаче претсказанието Оти само тој знаеше дека му истекува рокот на Или Цезар или никој

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

„Оооооооф!“ – извикна таа умирајќи, без да знае дека неколкукратно си го изговорила името.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Ме здобави очај, ми иде да почнам да викам на помош, но знам дека нема кој да ме чуе.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Де беше единствениот човек за кого знаев дека уметноста ја согледува и покрај социјалните разлики во неа самата.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

— Ќе ги најдеме и ние нели ги најде Бахтијар, — му проговори Иге на Ѓорчета: — Тие што ќе останат живи знаат дека овдека поминаа потерите и ќе ја прејдат Црна ноќеска, ќе не побараат нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

-Тој не верува, но јас знам дека беа во прашање твоите маѓии.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас знаев дека родителите, заради срамот, најчесто ги исфрлале тие млади жени од дома, па тие го завршувале животот од глад, студ, или болест, многу бргу потоа, уште пред да се породат; знаев дека некои од нив, што ќе преживееле до породувањето, го оставале детето во некое сиротилиште, па работеле најтешки работи, заради кои животот не им траел долго; знаев дека имаше и такви кои, не можејќи да го преживеат срамот, а за да ја сочуваат честа на семејството, се убивале без да им кажат на најблиските дека забремениле; знаев дека некои оделе кај приучени луѓе кои им давале да испијат горки течности по што го исфрлале плодот, а понекогаш и самите тие умирале од отровот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Јана не знае дека вљубените минуваат низ пеколот - ѝ се жалеше изгледа Самоников.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Не знам - вели - само знам дека мене ми се случи да поминам низ тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Раиз, знаеше дека поради тоа беше виновен алчниот фикус.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во моментот кога човек ќе сфатеше дека е веќе неспособен да ги разликува зборовите по вид, род и број, кога ќе станеше свесен дека тие се претвораат во лигав куп бесмислени звуци кои за него немаат никакво значење, тогаш знаеше дека нема враќање.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Малкумина, ете, знаат дека и Твојата прва авторска фаза, којашто јас милувам да ја именувам како професорска, суверено ја одбележуваат неколкуте сјајни книги, не само исклучително компетентни, но и мошне искрени, суптилни, на мигови дури и трогателни.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

МАРА: Ќе го пуштам, се разбира. Зошто? — си знам дека ми е прокопсано чедото — ќе спечали и ќе ми пушти. Не го одделив од куќи за уште да гладувам и да стегам!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Бев почестен да го читам Вашиот текст и Ви ветувам дека често ќе се навраќам на него бидејќи знам дека е безвременски!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Знаев дека можеби треба да покажам и некои знаци на љубов кон неа, ако сакав да добијам барем малку љубов од свекрвата за возврат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Низ каков сѐ чакал, плевел и горчливи мирудии се провираат водите на животот, и какво сѐ зелениште во него не вирее!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас не го познавав. Подоцна во разговорот видов дека е наивен, но не ми падна на ум за тоа да го обвинувам, дури напротив, ми беше мило, бидејќи знаев дека всушност се работи за чувства кои во моментот го беа опфатиле.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас знаев дека е откачена на некој свој начин, ама за ваков чекор...?!

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Гледајте! Гледајте што прават! – ми вели како божем ни лук јал ни лук мирисал, а јас знам дека тој ми ги скавжи луѓето само не знам како.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во долапките на потсвеста мојот дух знае дека треба да изврши некоја мисија. Нешто многу важно. Неуништива трага, гласот на вистината.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Знам дека долго време не сум идел кај тебе.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Решение што барем малку ќе наликува на она што веќе го спомнав немавме донесено, иако знам дека таа не ќе го одречеше ваквото мое објаснување за нашите односи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Сонуваш да се ожениш а не знаеш дека таа девојка е ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Немаме големи пориви, знаеме дека судбината нема некаков спирален тек, туку дека е едно неумитно преповторување на погибелни циклуси.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Се прекина една ноќ, беше како нешто само по себе да истече и да скапче и тие знаеја дека сите огромни ќиури од бел, зелен и црн мермер и сите други камчишта и бигорите, сите тажни анѓели и сите камени венци, какви што може да ги има само на едни заборавени гробишта и само во Грција, што дотогаш беа ги престојале мирни меѓу тие маслини сите поминати векови, сега се собрани на средината, здробени, и дека тука веќе немаше што да се прави.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Домашните знаеја дека таа ним тоа сака да им го каже.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Иако не се сметам за осведочен слабак, сепак знам дека не сум им дораснат на тврдоглавите.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Не сфаќам, - му велам. - Знам дека не сфаќаш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ја сети таа далечна шега; таа му помина како незадоволна потсмешка со некоја невкусност, но за него сега беше многу поважно што можеше со сигурност да знае дека одамна навлегол во втората половина од таа бескрајна угорница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека тоа би можело да му биде доста барем за оваа вечер.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но знам дека не побарав да се отвори под мене земјата за да ме проголта.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Веќе знаете дека само делумно се разоткриени некои беззначајни поединости од случувањата! Знаете кога и каде се појави војникот на бел коњ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогаш бев дете, мислев дека сум само вчудоневиден, но сега знам дека пред мене пукна, се отвори некое небо по чии широчини и далечини душата ми се подаде, но срцето чиниш смртно ми се исплаши.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Но и другите се безбожни, викал Богоја Гулабарин. - Го обесија улавиот Јаков Иконописец, слушаш, мајче, го обесија ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Та покусата нога на оној и не се познавала толку многу, била само белег, по кој сите други ловци од селото во тоа одамнешно време можеле да ги распознаваат неговите стапалки во снегот додека излегувале во утрините од селото и да знаат дека тука, пред нив, порано од нив, поминал тој - па човече, ене ја онаа негова патрива нога.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дечињата не знаат дека боли.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Во својата последна книга Галбрајт пишува дека за прв пат во историјата на модернитетот поголемиот број луѓе сакаат можности за онаа слобода што носи ризик.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Не можам, го хранам бебето,“ ќе одговори таа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За него се знае дека бил прилепчанец и дека ги предводел зилотите против исихистите, против исусовиците на Григорие Палама, на него упатува и името на стопаните на Имотот, Акиноци, за кое може да се претпостави дека откако се ослободило од грцизираната форма - Акиндин, по пат на скратување и со испаѓање на интервикалното в - за кое, пак, денешнава македонска јазична наука смета дека било наложено од бугарските, односно од српските презимиња: Акин-ДОВ, Акин-НОВИЌ, ја добило денешнава чисто македонска форма Акин-ОСКИ.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

После оние зеднички моменти во Парис знаев дека она што се случи меѓу нас не е нешто што избледува и се заборава”.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Да пробам, значи, со букви да опишам, иако однапред знам дека описот неподобен ќе биде, на видението: музика беше тоа од најфини тонови, најзвучна, и затоа што најзвучна е, увото земско не ја слуша.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Донесе ли од она никакво кафе „Победа“ ? Знаев дека ќе донесеш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаев дека Билјана цел живот ќе оди, ќе се искачува преку сите ридови и планини, преку сите препреки што ѝ пречат да гледа подалеку.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Знаете дека со интервенцијата на Англичаните во Атина и со потпишувањето на Договорот во Варкиза кога ЕЛАС мораше да го предаде оружјето, грчката реакција го почна белиот терор и прогонот на демократите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Така знаеја дека нивната најголема храброст лежеше во добрата и однапред испланирана акција, а нивната најголема слабост во потребата за апсолутна контрола над текот на истата.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Долго, многу долго ги употребувавме јасните и, како што велеше таа, можеби погрди зборови.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ѓурчин победил, му ја отсекол главата, ја ставил в зобница и ја однесол во Солун кај Лобуд-паша (со кој Ѓурчин бил добар пријател) бидејќи знаел дека неговата глава била уценета од турските официјални власти.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Па те нуди, како домаќин, да пивнеш нешто да се опуштиш, а ти знаеш дека по првото ќе се врзеш, по второто под маса ќе те бараат, а по третото - под него евентуално.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не знам. И не знаев дека губам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Читателот не знае дека во телото на ламбата се наоѓаат две мали камери.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мора да сум му рекла и „чао“.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„И не сакав да ти се доближам, аго. Не те гледам и сепак знам дека ме чекаш со нож ... Крив, турски.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Пред да се одделам од сите нив, од морничавото офкање на Круме Арсов и од баботењето на моето месо, знаев дека Онисифор Мечкојад не се одмаздува со палење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знам дека тие уживаат во чувството на изгубен страв.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Така се лекувале уроци и депресија, а сите знаат дека, всушност, се работи за шизофренија.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ете ја причината зошто Мирко Бунде, инспираторот на моите горчливи случувања, но и бескрупулозниот манипулант со туѓите судбини, го зазеде неоспорното прво место на листата на мојата одмазда.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нели постојано велеше: „Секој погрешен чекор води во амбис!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Или како ние тројцата седевме на терасата, и јас знаев дека вам до плачење ви се сака јас да си отидам, а јас седев во плетената лулка и си го читав Тургењев, а вие пак седевте на каучот, а јас знаев дека штом си отидам ќе се бакнувате, и затоа не си одев.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

А одамна веќе знаев дека стрвоста што наеднаш ќе ја обземеше не водеше сметка каде и на кој начин ќе ја изрази својата жед. Ја потсетив каде се наоѓаме.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Наеднаш ќе произлезеше дека навидум прифатливите објаснувања се спротивни на секоја логика.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас знам дека мама ме мрази затоа што ме сака.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа не се согласуваше со својата ќерка дека на Дончо треба да му се пружи најмногу затоа што го нема татка си крај себе (па ако го има што ќар?), особено што веќе се знае дека ќе ја има снагата нејзина!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Знаете дека доста можам да ви помогнам, нели? Добро.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Знаеше дека е забрането, ама кога налутен од нешто опцу на тој свој мајчин јазик и малку поднапиен запеа в кафеана „Слушам кај шумат буките...”, додуша тивко, ама доволно гласно за да го слушнат некои, на шест месеци го пратија во казнена единица во еден од логорите на сувите острови во Егејското Море.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Работата ја забавуваше тоа што истовремено готвев, заради Симона, зашто знаев дека тој со години земал да јаде само она што ќе му дојде под рака.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Колоната војници трчаше северо-западно од селото Исток иако сите знаеја дека тресокот што ги разбуди дојде од правецот на електричната централа којашто беше неколку стотини метри над касарничката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И што правев при таквите случаи? Можете ли да си претпоставите?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Иако тоа мое саглашајус ме измачуваше не само со денови, туку и со години“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да знаев дека ќе бидете вакви, многу побргу ќе ви дадев да јадете.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, тука постојат две правни „кваки“ кои мора- ме да ги споменеме: прво, за застареноста судот не води сметка по службена должност [ex officio] сè додека спротивната странка т.е. должникот не приговори на овој факт (чл. 349, ст.3 од ЗОО); и, вто- ро, ако должникот исполни веќе застарена обврска, тој нема право да бара да му се врати назад она што го дал или платил, дури и ако не знаел дека обврската е застарена – бидејќи, во случајов, станува збор за т.н.„природна облигација“ (obligationеs naturalеs – в. и чл. 356, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тогаш во Пионерскиот дом почнавме да се подготвуваме за Првомајската парада и веќе знаевме дека не е убаво да се лаже ни за први април оти тој што лаже и краде и цел живот ќе има вошки и ќе носи ѕиври.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Целото мое суштество се свиваше од таа измама, јас ковев страшна одмазда, но знаев дека таа ќе остане само во мене. Бев слаб.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Од каде таа знае дека било страшно, и колку лесно ги изговара сите тие зборови: комунизам, транзиција, посткомунизам...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во моментот кога секој испитаник ќе седне и ќе почне да го разгледува часописот се вклучува ламба на масата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Па, Рози, многу пати никој мене не кажал ништо, ама ја знам дека нешто не е како треба.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И, бидејќи ме чита дека мислам оти не е фер, тој се обидува да се оправда: „Дете, јас не им штетам, тревите секако ќе им помогнат, па ти не знаеш дека барем пола од нив се враќаат да ме почестат бонбониера и тоа од оние скапите, ’Гриоте’ и ’Бајадера’, полн ми е подрумот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во тој момент злобно ги протрив дланките, бидејќи знаев дека уште на многу луѓе, денот од рано сабајле ќе им тргне со нервоза.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

„Да чуеме“, рече најпосле. И знаев дека сега ќе разговараме, како што секогаш разговаравме, цели три часа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Танаскоица, за која тој знае дека знае што ѝ е на момата, како да стана сојузник со Пелагија, не ја отвораше така често својата уста, а кога ќе беше притисната од грлениот глас на Танаско како од надојдена река, таа само проломотуваше Ки дое ред, ки са виде!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Денес ти ѝ судиш на мојата љубомора ќе извикав изнервиран, а вчера ми приговори дека сум ја посетил распуштеницата Лила, пријателката на Дуња и тоа во ситните часови? Зарем тоа не беше љубомора?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ми доаѓаше просто да истрчам на улицата, но знаев дека тоа би било навистина неубаво.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Далечината си го направи своето. Знаев дека на крај ништо нема да излезе од таа врска.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сега е важно тоа: го видовме малечкиот камен од Месечината, а знаеме дека сме виделе нешто многу големо по своето значење.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Бојан знаеше дека еднаш во неделата донесуваа или испраќаа по некого четири торби леб, две за дедо му, две за кучињата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Знаат, бездруго, дека ќе го закопам во мракот на визбата и знаат дека над него ќе одгледувам габи, од оние неотровни, беломесести, сочни.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И знаев дека тој запис беше пресметка на страста човекова, на неумереноста кон вино и жени.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Далтон ќе рече, „Дојди погледни го ова.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Ќе ме боцкаат, знам дека ќе ме боцкаат!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Бидејќи знаев дека клучот го користат и други, јас го побарав од неа за да го имам клучот и да бидам чист.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Арно и на турски нѐ превеле, да знаат дека се спремаме.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Иако се немавме видено од вчера изутрина знаев дека таа го имаше навлечено на дебелите меса она нејзино мини здолниште стегнато со кожен колан.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Огнот во нас - постар од сите огнови донесени од небото, добро знае дека болното тело оживува низ огнот кој ништи.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Уште тогаш јасно му ставив на знаење дека тоа што го работи не го ценам, зошто знам дека не е вредно.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Не знае дека сме си смртно здодевни.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Знаеше дека веќе со ниедно движење не ќе може да придонесе во меѓусебното приближување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некои велат дека затоа толку се сакало, оти тешко се доаѓало до рожба; јас не би се согласила, зашто имам толку искуство и знам дека и не мора да биде вака страшно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Гледаш оти знае дека сум глув“, рамнодушно рече Марко и, без око да му трепне, продолжи на Едо да му го кажува тоа што му го кажуваше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

(Господи, некој да се осмели в очи да му рече дека сметките се расчистени! А тој знае дека не се).

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но зошто да го правам тоа, и дали воопшто да постапувам така кога знам дека моите размислувања подобро ќе ги сфатите ако ви порачам да го отворите вашиот приватен магазин или склад во кој се сместени но не за распродажба туку само за разгледување, како во приватен изложбен салон, сите дребулии на вашите мечтаења.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само по менувањето на пејзажот и по мапата во која одвреме-навреме погледнуваше знаеше дека државата се сменила.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таа ми приоѓа да ми честита како и сите други, но ние си знаеме дека таа ќе биде последна за да можеме евентуално да си речеме што ќе си речеме.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ме фаќаше паника, знаев дека би требало да ти помогнам некако, но, сепак, не знаев како.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Во времето кога „Танцот со волците“ конкурираше за наградата на Академијата, оние кои навистина сакаа да бидат во тек со настаните знаат дека учеството во ова веќе започнато национално преиспитување зависи од нивната идентификација со оние „другите“, маргинализираните.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Така фрли, и уште веднаш знаеше дека во своите раце држи една таква ужасна направа, пред која ќе отстапи сѐ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Ох! - рече Бојан. - Не сум знаел дека си ваков ранобудник. - Те чекам. - Мене? - Тебе.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

За чудо, знаев дека се во прашање познати чекори.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Хорацио се загледа во гуската, која сѐ уште е на истото место, само што повремено го мрда вратот: Знам дека нѐ гледа, иако се прави на тошо.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Оваа прва Нова година по земјотресот знаев дека скоро никаде нема да се пречекува во градот така како други години.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сите знаевме дека токму Мила ги спаси децата на учителот од сигурна смрт по смртта на нивната мајка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На почетокот на тие неугледни скали кои портокаловото осветлување нежно ги простираше угоре, кон ликот на Мари-Клод во својот стан, опкружена со својот мебел, гола и заспана, ја бакнав во косата, ѝ ги погалив рацете; таа не ја побара мојата уста, постепено се одвојуваше и од грб видов како се качува низ уште едни од безбројните скалила што најпосле сите ги одведуваат а јас не можам да ги следам; дома се вратив пеш, без пајаците, празен и испран за ново исчекување; сега тие не ми можат ништо, играта уште еднаш ќе почне како толку пати порано но само за Мари-Клод, во понеделник - симнување кај станицата Курон наутро, излегување на Макс-Дормоа среде ноќта, во вторник влегување на Криме, во среда на Филип Огист, прецизно правило на играта: петнаесет станици од кои четири се спојуваат со други врски, а тогаш, на првата од тие четири, знаејќи дека ми претстои линијата Севр-Монтреј како што на другата ќе морам да ја земам врската Клиши-Порт Дофин, секој итинерер е одбран без посебна причина бидејќи никакви причини и немаше, Мари-Клод можеби ќе се качи блиску до својата куќа, кај Данфер-Рошро или на Корвизар, можеби токму ќе преседи на Пастер за да продолжи кон Фалгиер - мондријановско дрво со исушени гранки, случајноста на црвеното, плавото, белото, точкастото искушение; четврток, петок, сабота.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во Потковицата сите знаеја дека за предавниците од страна на Организацијата пропишана е само една единствена казна - смрт, а можеше да го стигне и секого друг кој ќе се ставеше на нивна страна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Изгледа некој во мене проверува колку сум жив.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се знаеше дека во нејзиниот череп, како бисер во школка, имаше камен со амајлиска моќ.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ако Рози умре дознавајќи дека тој ѝ ја предизвикал смрта во момент на слепило, но притоа знаејќи дека тоа го направил од љубов и каење, тоа може да го намали ѕверството на гревот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Знаеше сѐ. Знаеше дека старецот не го покани онаа вечер најмногу заради она, што го рече за помошта пред Претседателот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ливајн се насмеа со широка идиотски пробесена насмевка за која знаеше дека му оди на нерви на поручникот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Иако знам дека од пред половина година мојата Миру, моето мало Огледалце е можеби птица, можеби цвет, а можеби дури и ѕвезда, многу сум тажен што не е со мене и многу ми недостига.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сега знаев дека до празникот, до кој остануваа само уште пет дена, не ќе може да се лее. Сеедно!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Чучук-Андреј со сомневање се накашла. „Знаеш дека било така, си им светел кога ги секле жените и децата?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уште кога би знаела дека таму ќе ги сретнам моите родители, баба ми и дедо ми, и сестрите...

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Некаде околу 2 часот заѕвоне телефонот, знаев дека е тоа, дека згасна твојот живот.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Само да не го чујат мечките! Тие не знаат дека тој е сам во собата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Не сум сигурен иако знам дека спомнативе нешта се тие непредвидливи ситници што ја создаваат сликата за нашиот живот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се погледнаа за кратко. Не си рекоа ниту збор иако двајцата знаеја дека тоа е првиот вистински поглед по толку многу месеци.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ами што го бараш градоначалникот“, рече Сотир Лековски, „кога знаеш дека е тој изгубен случај, нова општина, крал без кралство, го видов како бере смреклинки“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бев навредена зошто учителите да знаат дека сум сирак, напротив сакав сите да знаат дека имам родена мајка како и другите деца, многу сакав и јас да имам мајка, а не да бидам сираче и сите да ме сожалуваат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Од таквите, велеле, се бега и по неврвици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ама тоа што копа не запира да работи, вели, и знам дека не е одозгора, вели, не е ни од градиве, на кожава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога излегов од болницата, појдов, појдовме детето во мене и јас, на кејот на Дунав, онаму каде што исчезна Рајнер.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не сум подготвен“, рече оној до ѕидот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Начинот на кој тој нè гледа, знае дека сме во брак, Даниел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тие знаат дека тие се првин Срби, а после луѓе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Беше добро, што ги имаше мавнато и тој, барем за извесно време, и што знаеше дека во следните денови ќе ги мавнува сѐ повеќе од своите мисли.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И чека сѐ додека не забележи дека стравот ти влезе в коски, дека ти го совлада мозокот, те фати за грклан, за гради, те стега, те гмечи, те дави, дека губиш виделина и кога ќе види дека почнуваш да се гушиш, да трепериш, да губиш виделина, тогаш знае дека во тебе го внесе зајакот; престанува да тропа чизмата на подот, тупаницата да удира на масата... од очите му се одлива крвта, на усните му се појавува некаква скриена итрина и без да откини поглед од тебе, ти подава ливче и тивко, тукуречи добродушно, ти вели: - Читај! Гласно!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Знаете дека џубоксите се моја слабост!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Уште не ме виделе, не знаат дека пред нив има човек...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знам дека ги мешаш времињата. Знам дека си поигруваш со настаните.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

(Нѐ пресретнува нивната насмевка. Нивниот од. Нивната силуета иако знаеме дека не треба да се овде.)

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Доволно е што знае дека некој ја гледа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Една од причините поради која не им веруваме на вестите соопштени на некоја телевизија - независно од тоа што за некои од нив знаеме дека се вистинити - произлегува од погрешниот тон со кој тие се соопштени.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Патрик Џонсон за една книга за геј-мажите Црнци од амерканскиот Југ.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во мојот глас има страдање, неможам да заминам, сакам да знам дека ќе бидеш тука за мене кога ќе се вратам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но игуменијата знаела дека во тој миг земјата испушта влажни воздишки, дека се напрега да се разбуди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да знаеш дека не ти гини скусување колку за една педа. - Не повеќе, - рече Србин.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Има моменти кога се гледам како дрво кренато на ридот, но знам дека денот си го бара својот долг, дека ситните потреби се сместени долу, во долот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги стискав забите за да не се насмеам. Не знаеја дека го запрев дишењето легнувајќи на дното на реката.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Женско е, реков. Може се чудиш што знам дека е женско без да го видам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Евоцираа спомени за животот во Унгарија.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Партискиот интелектуалец знае во кој правец треба да бидат преуредени неговите сеќавања; тој, според тоа, знае дека ја изигрува стварноста; но применувајќи ја двомислата, тој исто така се уверува себеси дека стварноста не е повредена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога читам, еве, погоре, за скалите, знам дека не е тоа само литература, што се вели.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Шепотев, а бев вслушан во препознатливиот тропот на тврдите грутки врз сандакот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знам колку вредам и знам дека овде никој не поседува толку многу, за да го исплати.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А притоа, реков веќе, знаеме дека не станува збор за корита на нашите желби.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Па таа изгледа не знае дека детето нејзино со години ја клима врската на соседите од третиот кат и дека сите во зградата знаат како двете жени од тој едниот кој, да се прашувам јас и не е некоја прилика, се разминуваат на скалите, најверојатно во интерес на тоа да не се излади постелата .

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Молчев, иако знаев дека не знам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Врати ми ја пченицата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Самиот седна и напиша кратко писмо лично до султанот, без да знае дека Сулејман уште пред три месеци умре пред Сигет во Хрватска и на негово место дојде син му Селим II.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Пелагија веќе знае дека нејзината мисла, иако не изговорена, за тоа дека се оддалечуваат, е преселена во Чана.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И ти уште сега, уште жив, се храниш од таа бесмртност, горделив, надмен, од некое друго место ни ја досудуваш смртта нам, на смртните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ете што ти е тоалетното креденче... Тоа кремчиња за лице и дневни шампони.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не, не се свртив ниту еднаш, иако знаев дека таа ќе го стори тоа!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секој чекор набљудува, божја милост сака, како рубин сјае, заедно со човек во љубов расне, својот црн другар го следи, неразделен, знае дека вреди.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Остави ме, меѓу нас е граница, слушам глас и сепак знам дека тоа сум го рекол во себе - капакот со срмен укит не се поткренал, нема ни да се спушти, и веќе не го знам јас ни крајот ни староста на облеката, црна и свечена, пресмртничка, секаква и никаква: ни облакот во длабочината на изминатите ноќи нема боја и нема цел и белег во сеќавањето.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Впрочем воздухот што струи од нив го чувствувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што се однесува до извршителите на атентатот, јас не можат да го избришам своето сознание дека тие, носејќи бомби, знаеле дека одат во смрт.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога знаеш дека сето тоа е бесмислица, зошто дозволуваш да те загрижува ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Што дека моите знаат дека сум кај Бреза, кога всушност не сум? – ја прекина Марија. – Да не мислиш дека сега спокојно седат и гајле немаат што ми се случува?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ќе ти зазвучи чудно, но убедена сум дека и утре јас и ти ќе бидеме заедно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Да, можеби понекогаш кај луѓето предизвикуваше внимание со твојата истоштеност, но јас, која те гледав секој ден, бев навикната на тој твој лик и знаев дека правиш падни-стани, ќе те фати слабост, изнемоштеност, но потоа пак ќе се подигнеш - како некој феникс.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не знам како изгледа но знам дека тоа се случува кога на умот ќе му тргне од рака да ги истресе од нашите глави грдите тровчиња што таму ги наросило невремето.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- А не кажуваш зошто! Не кажуваш...! - плескаше со рацете Јана - Или не знаеше дека некогаш, а можеби и сега во некои делови на земјата прстите ги заменуваат зборовите?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Стресувајќи се за миг заради она што се случило и она што можело да се случи, Онисифор Проказник го видел пред себе другиот Онисифор, изменет, со крваво чело, помал отколку што можел да се намали од студот. И самиот се намалувал од својот јад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Поправо, таа знае дека тој е само една зона на удомување и надзор за цела една генерација, таа, значи, тука нема што да селекционира - својата елита ќе ја пронајде на друго место или на друг начин.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Затоа другите и не се вратиле со покајнички наведнати глави да побараат прошка или без збор да ѝ се приклучат на дружината, збрчкани колку што биле покојните Дмитар-Пејко и Неделко Шијак и помирени со можноста да налетаат на преостри димискии или да се најдат под копитата на разиграни коњи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Добро, знаев дека тоа ќе го речете - одговарам малку неконтролирано.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега знае дека Димостен ѝ има простено што не го дочекала во одајчето во Гаково, веројатно и се гордее што таа заедно со Танаско и Пена го вратија дедото Костадин при неговата Петра за и таа лесно да му се придружи за на тој свет.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

„Знам дека тој збор, сомнеж, ти стои на врвот од јазикот. Молчиш,“ ми рече.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Иако не гледал во него, без причина наеднаш чувствувајќи мирис на бадем или на летно испарување на засечен афион, знаел дека тој држи нож во рака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стравински од искуство знае дека ладовините се близначки со сенките.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Да знаевме дека ќе доаѓате ќе спремевме нешто поубаво.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Си имате песна Симка ќе знае дека си ти.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И бидејќи знаев дека еден ден таа ќе се соса, ќе дојде до ова, гледав животот да го поминам што може подобро: шетав, скитав, одев кај ќе ми текнеше...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Она што го градат тие, се знае дека е изградено како што треба, од вешти раце раководени од мајсторски умови.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Треба да знаеш дека и ти си смртен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

В ред, знам дека наивноста ја украсуваат ефтини цветови!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дамата си оди, а вие ја фрлате детелината во канта (знаете дека со три листа повеќе не носи среќа).

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

А после, кога виде дека самјакот продолжил понатаму, знаеше дека повеќе ни еднаш нема да го настигне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знам дека десната нога ме боли, а јас се фаќам за левата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Изморена од битката со сопствените мисли ноќта ја скршив на сто делови и секој дел е метармофоза.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Перса веруваше во Господовите чуда и тајни и знаеше дека не треба да се растајнува сето тоа.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кој не знае дека водите се движат?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Мртвите ја немаат среќата да решаваат проблеми, а уште помалку да исполнуваат желби“ ме сепна предупредувањето изречено лично од мајка ми некогаш одамна, веројатно со единствена цел да ме ослободи од збунувачките пораки, што можеби ќе се обидат да ми ги наметнат лековерните.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Жалеше затоа што знаеше дека она старче сега веќе имаше поверувано, оти отсекогаш било подобро и ќе продолжи да биде, да се живее вака, без да му се даде на животот ништо од себе, без да се остави во него ништо свое.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа не брза раката да ја смазни нагоре зашто знае дека не очекував да ја искористи можноста.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се сретнавме, пак ми прости. Ах, колку го сакам, само да знае. Знам дека знае.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сакаа да ја спасат честа на моите сестри, а знаеја дека никој не ќе сакаше да се ожени со нив ако се расчуеше дека сум забременила.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можев да видам низ сивожолта зачаденост како бодат и како сечат крвави и песоглави и знаев дека тројцата Турци дојдени во селото под знак на своја ламтежлива правда не личат на себе - разлеано месо и бедни крпи се под сенките на ѕверосаните луѓе што се здружуваат во глутница кога се борат и самите за своја правда, и можеше да се поверува дека од криците и замавнувањата пукаат плитарските ѕидови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Војната на птиците е претскажување за крстените и некрстените.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не го стори тоа затоа што знаеше дека е бескорисно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Понекогаш го споменува Волкојанецот кој, и покрај тоа што знаеше дека е врзана за креветот, имаше храброст да ја побара за жена.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Го гледа заветниот ковчег сместен во светиот шатор, тој симбол на номадскиот живот на избраниот народ и не може да се насити од таа глетка од која му поминуваат трпки низ телото зашто знае дека во Арката престојува самиот единствен и возвишен Бог.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Покрај мене стоеше Лу, нагонски знаев дека е тука.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Знаеше дека мислат оти се сеќаваат на топлината, како руменило: на лицето, на телото, на рацете и нозете и треперливите прстенца.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Му се стори како да стапнал во влагата на некаков гроб и не се чувствуваше ни малку подобро затоа што отсекогаш знаеше дека гробот е таму некаде и дека го очекува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

По години еден од нив напиша мемоари и во нив подвлече: “Ние знаевме дека ќе бидеме поразени, но сакавме на противникот да му нанесеме уште поголеми и повеќе жртви” - Ме прашуваш за тие од раководството? Кој ги имаше видено?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А, кога тој прифаќа, ние знаеме дека ќе ни раскажува за детето Тонко кое било сиромашно и такви некои нешта, што сме ги чуле многу пати.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Отидов, а не знаев дека со нив се договорила што да направат кога ќе се појавам.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Не знаев дека таа знае за Мајка Тереза, за нејзините блиски.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ако сериозно ги разгледаме негативните ефекти, не можеме а длабоко да не се замислиме над разјарените последици од поголемата достапност на јаки дроги.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

По смртта на нашиот брат, Паулина, Марие, Роза и јас понекогаш одевме до зградата во која тој живееше сѐ до заминувањето од Виена, и погледнувавме кон прозорците од неговиот стан.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ѝ ги нареди имињата на бродовите со кои пловел и различните работи што ги вршел на нив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бевме во добата на невиноста, кога душата уште е мека глина и не знае дека еден ден ќе се претвори во камен или во посна земја; бевме во онаа доба кога душата е глина која лесно може да се стопи со сродна душа, и од двете да стане едно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Не сум! Да знаев дека мојата невиност ти е толку важна, ако ме прашаше и ќе ти кажев.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Исус Христос е со црвени чорапи и бледо лице И сега самик шета по небото и размислува Како се случи да остане бездетен Кога веќе знае дека Не умира само оној што ќе роди И проклет нека е оној Што цел век нешто прета А ништо за иднина не ќе запрета.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Знам дека некаде имаше ракија за недајбоже, ама сум сметена. Не знам каде е оставено.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Многупати сум се покајал што само сум се зафатил да го сфатам односот меѓу машката хомосексуалност и културниот облик или да ја објаснам логиката што е во основата на фасцинираноста на машката геј-култура со одредени артефакти на главнотековната култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Го запомнија. Не го жалеа. Знаеја дека оздравел, беа речиси радосни од тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дали воопшто има такви луѓе, кои со сигурност знаат дека се среќни?

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ти знаеш дека татко ти е сталожен, сериозен човек и нема да брза со која било да се ожени.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

А ние знаеме дека нивниот син веќе три години е мртов, а Трошчејкин и Љуба со усилбите на духот се истргнаа од јавето зад “ѕидот”, а таму зад тој ѕид умот создава чуда: ним им се чини дека “синот денес го скршил” огледалото.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Не го гледаш, а знаеш дека ти стои над главата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знам дека многумина од вас ми пцујат мајка зашто од одличната сцена на бивша Југославија токму неа ја одбирам за мојава ин мемориам колумна ама верувам дека Брена си го заслужува своето место во овој напис.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Мистеријата продолжила: зошто го променил Бог?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Господа, смејте се. Хирургот (како тоа кога знам дека е мртов!) се смееше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Второто навраќање на Боге од Бањи, само за да проверел колку ми напреднала работата, го искористив за да му го соопштам моето мислење дека изгледа токму бабите се најдобро информирани за однесувањето, дејствијата и последиците на смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

16 март Бојан, Бојан…, јави ми се понекогаш…, на телефон знам дека нема…, ама на сон барем да те видам и кажи ми нешто, те молам. Те сакам, пак ќе ти пишам деновиве.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

По некое време успеав да ѝ речам: - Немој да се изненадуваш што не покажувам знаци на радост, едноставно не можам сè уште да се радувам – а таа не престануваше да ме гушка и да ме бакнува и да повторува: - Знам, знам, мило мое, најмило мое, знам како ти е.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А знам дека ми е важно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

За сѐ што било црвено тие знаеле дека ја има бојата на огнот, за сѐ што било бело знаеле дека ја има бојата на водата, за сѐ што било црно, тие знаеле дека ја има бојата на земјата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во што бев загледан и со каква намера не можам да речам, но знаев дека шетам по оној огромен простор во кој беа сместени поединостите од мојот изминат живот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не ни знаевме дека сме веќе пијани.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Веднаш знаев дека овој деликатен зафат беше дело на Даскалов; веројатно го беше сторил тоа додека ја полнев чашката.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Кога се зборува за ‘одбрани малцинства’, вообичаената злоба ја претумбува смислата на тој израз и се прави дека не знае дека човекот на елитата не е само вообразено суштество што верува дека е над другите, туку битие коешто од себе бара повеќе од другите, дури и кога не му тргнува од рака да ги оствари себеси поставените повисоки цели...

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Инаку, знаев дека тој немаше некое длабоко нетрпение кон Методија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Нејзината тајна му бега под прстите. Неговото лице ѝ бега од погледот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Што е најважно, знам дека тајните што јас ги открив одамна на светот ќе му беа познати и тој веќе ќе чекореше по други поубави патишта ако не беа лошите луѓе кои тоа го оневозможуваат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Првин се зафативме со мебелот. Ја отворивме секоја можна фиока; претпоставувам, знаете дека за добро обучен полициски агент не постои ’тајна’ фиока.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Краста: Уште сабајлево кога со цигара си ја изгорев веѓата знаев дека нешто глупаво ќе се случи!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

За сега се знае дека во директните подготовки и во самите атентати учествувале дванаесетина лица.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не проценувај го со гнев, со мртво срце, и знај дека долго боледува пресаден.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тоа го почувствува Ема и за миг ѝ ја врати самодовербата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Летал што летал (Ангеле лета), арно ама тој не знаел дека ѓулето било потплатено од некого да го пушти да летне и да му отежне. И така било.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

„Јас не сакав да ви го кажам ова што сега ќе ви го кажам, бидејќи знам дека тоа ќе ве ужаси, но сега сум принудена да ви го кажам.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ја носи во очите сиот живот таа слика и во сеќавањето го носи она насетување и стресеност на животинче, кое иако првпат го видело она нешто и, иако без ука, знае дека е тоа птицата на страста и сладоста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ме викнаа утринава. Не можев да одбијам. Знаев дека е слава.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Дојдов до местото каде улицата свива, и чекав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неколку дена порано знаевме дека ќе дојдат за што не имаше известено повисоката команда, но не знаевме дека ќе има толку мали.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но самите ликови знаеја дека мене ми пречеше опседнатоста со правилното подредување на нештата од страна на исклучокот од правилата во здодевната улица.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Не барам одговор, Господи, за ништо зашто добро знам дека и страстите се создадени од крв и од солзи и Ти ќе продолжиш низ нив - Мене само осама ми треба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ако ја немаше, сите знаеја дека е болна, дека нешто ѝ се случило.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Вредни како пчели кои нема што да работат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Само знам дека овој пат бев подготвена да ги постројам сите доктори.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Знаев дека многу балисти се криеја така.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знаеше дека Велевата душа и без неговите приказни го чувствува животот повеќе како приказна отколку што го сеќава таков, каков што си беше за аргатите, тежок, безмилостив, волчи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сега, Трајче, нема што да криеме од тебе. Знаеш дека сме партизани.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Знаеше дека знае што следува понатаму, но во моментот не можеше да се сети.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

— „А, ха! Оваа работа не води кон мир во мојот мудурлук“, — си рече сам за себе и го викна јузбашијата кај него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но во секој случај знам дека завршуваше со „ Еве една свеќа да ти го осветли патот, еве еден џелат, да ти го скине вратот!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Методија и братучедите го следеја молчејќи зашто знаеја дека смислува што ќе рече.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И, се помешаа сината скопска крв и крвта на една фамилија дојдена отаде Џумајлија Ерџелија Селиште. И знам дека не им беше право на некои.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ја свртел кон себеси и кон месечината. - Која си, што бараш овде?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само знам дека се работи за целиот мој живот.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Сега ние љубов си водиме, но тајно, а јас сакам цел свет да знае дека те љубам, затоа што искрено те љубам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Бошко знаеше дека луѓето навистина немаат и неколку пати го помоли Лумана за почекување.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Бев уверен дека немам од што да се бранам а знаев дека нема поголема глупост од онаа, да се бориш со замислени ветерници.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Одев и сакав да одминам, оти знаев дека Лествичникот не е таму, дека блудничи со девојката во источната одаја на гревот, кога одеднаш ми падна на ум нешто: можеби чашата на Соломон, изворникот изгубен на сите неволји и записи чудни, се наоѓа токму во неговата одаја, на место сосема видно, незаклучено, оти таму законот нема да ја бара, туку на место скришно и недостапно за виделото човеково?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во неделите не одев во домот на Рајнер, затоа што дома не знаев како да се оправдам, бидејќи тогаш библиотеката беше затворена за читателите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ама знаеме дека тоа оди тешко.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Тогаш (или подоцна кога раскажувал) мислел дека низ шумата се движи омаен мирис на превриено млеко и можел да знае дека таа воздивнува од длабочината на градите со две темни пупки на врвовите од кои по белината на кожата се протегаат беломодри женски жиличиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во дното на душата стравуваше од некој друг оголен остров на Јадранот, знаеше дека ги има многу, но не можеше да живее понатаму ако не го слушаше длабоко во себе и не го искажуваше диктатот на своите идеи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Само знам дека е така, дека некаде преминувам мост во истиот миг (но не знам дали е истиот миг) во кој момчето на Ривасови го прифаќа чајот и си го мести најдобриот израз на кретен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Може ли мирно и спокојно да го стори тоа, кога знае дека отказот за нив значеше сега исто што и да им изречеш најтешка казна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Човекот од кого ги добив првите часови од уметноста беше Emilio De Antonio - кога го запознав, сѐ уште работев како рекламен цртач. (...) Де беше првиот човек за кој знаев дека рекламните цртежи ги смета како “вистинска” уметност, и тој направи тоа, на тој начин, да го види целиот Њујорк.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Мили ми се нештата, особено ако знам дека кога-тогаш ќе мора да ги напуштам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Разбирате, штом нема моѓ, нема ни роса, а се знае дека без роса тревата се суши.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кој ќе знае дека сето не е вистина?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ние не сме како нив. Ние знаеме дека никој никогаш не ја дограбува власта со намера да се откаже од неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаеја дека тоа е судбинско и молчеа, спуштајќи се по удолницата пред сите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Па, што? - викна Миле и продолжи да се беси на мостот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но да им се вратам на почетоците. По нешто, сеедно дали бев известен или моите сетила беа со претскажувачка сила, знаев дека проживеаја многу ноќи во треска.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Јас“, рекол тој, „ни нож не држам затоа што знам дека на Бога сум му се посветил, ама сега вие одете и мој долг да платите.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Семето добро знае: ако тргне кон своите - своите веќе одживеале, ги нема, за да тргне кон себеси - и самото треба да исчезне...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тој победите ги доживува многу помирно, скоро не покажува радост, но знам дека во тој еден поглед со кој ме мери, има исто толку триумф, колку и во моите извици.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

„Кога би можел да заспијам“ - си мислеше Бојан, но однапред знаеше дека тоа е невозможно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кутрата, не знаеше дека така се однесувавме и со нашите професори во училиштето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знам дека одговорот на сите навидум сложени работи е многу едноставен.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Но знам дека сум како бивол без рогови, папагал без крилја, слон без сурла.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Сите ги познавав, истите беа: Здравко комесар на баталјонот, Ѓоко заменикикот и командантот Васко.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Застана на едно место и се разгледа наоколу, не толку со љубопитство, колку со важност, божем целиот свет знае дека се вратил и дека е тој тука, но не истиот, туку друг, богат, испеглан и чист, човек од светот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Потоа бабата, или дедото, станува, и вели: „Да одиме…“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многу често никој не знае дека современата музика е уметност или дека тоа може да биде.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Знаев дека во тој момент дружев со себичноста!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како да беа уверени, како од некаде да знаеја дека никој не им може ништо, дека тие од оваа страна веќе со денови ја добиваа истата наредба – не пукај, не оди, чекај следна наредба...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Само знам дека кога ќе го видам, ќе го доживеам првиот платонски оргазам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сега знам дека во сиот овој работа замешан сите каури од овој село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како да знаел дека животот ќе го самува по планиње, па уште како дете научил да свири на кавал поубаво од секој.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Го премолчував тоа од тебе, затоа што знаев дека прво морам да ја завршам потрагата по одговорот за моето раѓање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еден таков “создавач” всушност е само една “лажица на создавање” која што го вади поредокот од супата на хаосот - во било која форма - и така дејствува наспроти општата тенденција, знаејќи дека со тоа тенденцијата нема да биде победена туку само одложена и дека сето она што го работиме, сето она што сме е осудено на исчезнување во заборавот. Но зарем не е општа желба на луѓето да го уредат секој хаос?  Најчесто се веруваше дека поредокот се открива.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Оваа душа е кревка, бара љубов, сака да ги скроти своите неуморни амбиции, своите базични емоции, сака да се помири со самата себе.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Нашите семејни состаноци што татко ми ги закажува секогаш кога за тоа ќе се појави причина – било да е добра, или лоша, се такви: секој има право да го дополни главниот дневен ред, а него го составува претседавачот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Слично така, геј-мажите честопати разменувале информации за тоа каде во јавната стрејт-култура може да се најдат бисерчиња геј-духовитост, скришни двојни значења со геј-смисла или итри ишарети што машките геј-уметници успеале некако да ги протнат во главнотековните филмови и во главнотековната музика, каде што си седат заштитено скриени и обично минуваат незабележани, освен од оние што знаат каде да ги бараат.438 Ништо од она што го кажувам тука не е со цел да ја оспори вредноста на сето тоа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сепак знаев дека не ме исмејува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сите знаат дека зајакот е страшлива ѕверка.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И ми раскажува мене, во тајност, божем не знае дека 3 минути не можам тајна да сочувам, а јас фаќам белешки од нејзиното раскажување и едвај чекам да испијам едно кафе со сонувачот, кој веќе глава на перница нема да стави без неа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А знаеја дека таму некаде е фронтот, две војски една спроти друга и поради тоа толку многу ќутеа што им се чинеше дека секој момент може некој топ случајно или намерно да згрми и да ги преплаши.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Знаел дека го слушаат - сега е тој најмудриот, во него, заедно со желбата и самиот да е голем, расне самочувство што нема граница на траење: жолтицата пушта во луѓето жилички, им го копа дробот, пие крв, лока и сплинка и пуздра.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откако подразмислив малку, реков: - Јас веќе имам три девојки од моето одделение, ама не сум сигурен дали тие знаат дека ми се девојки.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Можеше тоа да биде и оној дел од него, што продолжуваше сето време да знае дека тие еднаш ќе дојдат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ме поведуваш, нема,но и тој и јас знаеме дека трепериш.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

И ме гледаш, и се разбираме со поглед, и јас подавам рака, а ти клучот ми го даваш, оти знаеш дека првпат јас самиот сум решен на твоја страна да бидам, дело гнасно да учинам, за да те спасам од логотетот!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако не дојдеше, немаше да знае дека детето сосем ја заборавило.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Пеце, штом се сретна со неговиот поглед, знаеше дека нема некажување.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

На ова го додаваме и правото на работодавачот од „објективни причини“ да не ги информира или консултира работниците за прашања околу неговото функционирање со кое се воведува уште една можност „помоќниот“ работодавач, дискреционо и еднострано, согласно своите субјективни преференци, да ги лиши работниците од тоа тие да бидат информирани за важните информации кои директно ги засегаат и нив како вработени кај конкретниот работодавач; д) кај вршењето на работи во странство најпрво дојде до замена на терминот странски работодавач со „работодавач и од територијата на земја членка на Европската унија и работодавач од територијата на земја која не е членка на Европската унија“, а потоа и до проширување на примената на ЗРО и на работните односи на работниците кои се испратени од нивниот работодавач за давање на услуги на друг работодавач од територијата на земја членка на Европската Унија во територијата на Република Македонија и работодавач од територијата на земја која не е членка на Европската Унија (чл. 1 од ЗИДЗРО/септ.10), а дефиниран беше и новововедениот термин „испратен работник“ - е работник кој на ограничено време, работи на територијата на земја членка што не е државата во која има редовно вработување (чл. 2 од ЗИДЗРО/септ.10).23 23 Употребата на термините „територијата на земја - членка на Европската унија“ и „територијата на земја која не е членка на Европската Унија“ непотребно го обременуваат законскиот текст, посебно ако се знае дека согласно меѓународното јавно право, територијата е еден од трите конститутивни елементи на државата, чија сувереност и јурисдикција, единствено, може да бидат сфатени во однос на територија.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

А тоа, на кутрата, не требаше за друго, туку да знае дека ќе се врати!

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Јас знаев дека Партијата полека но сигурно целосно го обзема, и знаев низ кои фази поминува тој, оти јас тие фази ги имав веќе изминато: трансот при донесувањето на колективните одлуки, силните емоции во толпата, чувството дека припаѓаш на нешто многу силно и важно, дека правиш прометејски чекори за твојот народ; Земанек, поради Партијата не ме виде мене, Луција, жена од крв и месо, како што јас, поради Партијата не успеав да го видам Јан Лудвик.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не брзај со осудата за мене, пред да чуеш сѐ, зашто знам дека ќе ме осудуваш најстрого, како што се осудува жена што си го предава мажот“.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но знаевме дека тој постои. Цела ноќ беше чуван.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

А ако цркнеме веднаш, нема ни да знаеме дека се одмараме. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 131

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Фантастичното ја раздира површинската кора, па поради тоа потсетува на едрена точка; постои нешто што дури како да настојува да нѐ исфрли од рамнотежа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не разговаравме никогаш но јас знаев дека ги мрази моите три маслинкени стебла; ме гледаше понекогаш како првата што ме гледаше кога мислеше дека не ги сакам нејзините стебла зашто мислеше сека се тие нејзини, само нејзини.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Кога ја слушавме захрчената кутија обесена на врбата, по наведените имиња на планините и ридовите, веќе знаевме дека облакот на војната виси над нашите куќи и токму нив ги гори оган.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа со сигурност знае дека мора да го склопи неговиот таинствен портрет на темниот фон на својата душа за да може да го има за себе целиот, до последното делче.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Речиси никој (со исклучок на синдикалните активисти), 299 не знаеше како оди процедурата за основање синдикат на ниво на работодавач; потоа, многу малку работници знаеја дека работодавачот мора лично да им врачи отказ во задолжителна и единствено релевантна писмена форма и не може туку-така усно да ги „избрка“ од работа или, пак, дека им следува право на дополнителна пауза за време на течењето на отказниот рок – со цел барање нова работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Многу имав доверба во тебе и знаев дека печурките што си ги донел се добри, не се плашев дали некоја е отровна.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

На тој начин знаеја дека се живи, дека мислат еден на друг.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа имаше за сè свои решенија.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како и денес, и тогаш се знаело дека птиците не плачат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Немам одговор, ниту сега, ниту било кога, испуштам воздишка која е почеток на плач, горчлив очај и знам дека ако почнам да плачам никогаш нема да можам да престанам, не можеме да бидеме сведоци на ова време ние сме негови жртви.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Знам дека не може да се мери ужасот на срамот со ужасот на губитокот,“ пишуваше, „но срамот мене секако би ме убил, а и на детето кое би го родила не би можела да му овозможам вистински живот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бргу, чорбаџиката те вика. Иј, полека, шлека!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Што има на мајка ми да ѝ вика, кога јас сум таа што згреши?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ги гледав поздравувањата на Елса Пијаџо меѓу еден Шопен и друг Шопен, сирота, а од мојата ложа отворено се излегуваше на плоштадот, со почетокот на мостот меѓу огромните столбови.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Третиот чинител на равенката глава/алемичарски сад е Каменот на мудроста.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ако знаеме дека решението на равенката со илјада непознати , лежи во, токму во овој - жбун - , ние мора да го протресеме, така добро, се додека од тој жбун не излезе чудото наречено - развој - !

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Знаат дека за нив тоа ќе го направат режисерите кои, пак, мора да се служат со она со што се послужил Гете во романот за Вертер „со некаква лага за да се создаде потребен афект“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Змејко знаеше дека тука нема да може да направи ништо ни со своето стоење, ни со својата посегната рака, пред која срнчето продолжуваше да трепери како прат; та тоа и потаму се плашеше и од својата сенка, и тој го стори само она, што сега можеше да биде сторено.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мојот живот е потрага по вечна љубов иако знам дека еден ден сѐ ќе заврши, сѐ ќе се изгуби без трага во движењето на материјата и времето ќе застане, но знам дека каде и да сум еден ангел Серафим (ангел од највисок ред со три чифра крила) е секогаш на моето рамо.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Знајте дека имате само еден час. Немојте да ве фати на отворено!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И само тие знаеле дека во жолчката на секое стото воле од овој свет може да се најде грутка по големина и по боја слична на жолтка од сварено гулабово јајце.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да знаев дека таквите нешта многу лесно поминуваат, всушност, имаат висока цена кај режисерите, актерите, директорите на театрите, кај некои театарски едукатори, доктори на наука, составувачи на антологии многу одамна ќе замолчев како драматург, како човек што пишува, всушност, ќе сфатев дека кај нас во македонската драматургија и театар, навистина има недостижни нешта.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога стасавме во Будимпешта на станицата Њигати (западна). Кога слеговме од возот и кога пред моите очи блесна убавината на тој велеград јас, а веројатно и сите други деца, останавме фрапирани, бидејќи дотогаш не знаев дека постои струја...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Бонети рече: - Не ја исмејувам, но знам дека христијанството се засновува на суровост кон себе, на страдање, на лишување од сите благодети земни, на лишување од сѐ што примаат сетилата, потиснување на радоста, на желбите, на волјата, бегање од стварноста, презир кон телото, живеење само заради душата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Ех, - рече Проедросот. - Знам дека си имаш работа, бериќетот се бери сега.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Неговите зборови се обичен шепот на песок што се осипува, а неговата рака посочува кон градбата зад него за која изгледа и не знае дека не постои.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Си мислев на тоа додека ја чекав да ми отвори, затоа што знаев дека е дома, а нејзините веројатно беа на работа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Домашните и онака не знаат дека сме излегле со велосипеди.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сетив како ме тегне за рамото и сфатив дека се разденува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никој не знае дека сме овде?

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Од искуство знам дека електричните и фотичките сигнали продираат на сосема различни начини: сигналот од ТЕNS уредот влегува во содржината на сонот како потрес, како течност што струи низ кожата, односно како зграда што се руши; фотичкиот сигнал се појавува на помалку драматичен начин: како одраз на сончева светлина од мазна површина, односно како фотографирање со блиц. (Gilchrist 1995:3) (...) Во проектот на ICА во Лондон тој за публиката поставил посебни фотелји; прилагодени во однос на телото тие фотелји на публиката ѝ овозможиле со кожата да ги осети електричните сигнали на спијачот со коишто управувале нивните мозочни бранови.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ние знаевме дека одењето напред (а мораше да се оди, по инерција ли, не знам) стануваше опасно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се лизгаш низ сопствените раце, како јагула немирен, и за себе недофатлив И светот со тебе се лизга ко дете на тобоган, Привремено весело, сепак...повторливо, толку извесно просто неинтересно - се знае дека на крајот ќе падне она што паѓа од високо.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Климент Камилски, иако добро знаеше дека Татко пренесува мисли од книги за смислата на постоењето или непостоењето на турските заемки во балканските јазици, со кои како да сакаше да ја релативизира нивната акција, остануваше упорен на своите аргументи да ја продолжат мисијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Затоа драго мое дете, знаев дека кога и да е во твоите гради ќе проработи мајчинството и ќе побараш да го видиш и допреш она што е твое.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Лекарот мора да чувствува дека има право да продре во болеста, токму како што родителот знае дека има право да влезе во детската соба во секој момент, без оглед на мислењето на детето за тоа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Секое живо битие знае дека ако има потреба од нешто, ќе го бара таму каде што го има.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Барем знам дека некогаш беше и сега дише длабоко во мене.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Темниот гламур на нејзината френезија за нас беше амблем на возможна сатурналија - како визија за робови во улога на господари, за американските книги, филмови и слики и музика, сѐ заедно, одеднаш, во прекрасна збрка, вон секаква трезвеност и непорочност, лудило или симпатија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зелените соништа пуштаа во моите очи студени боцки, на грбникот ми раснеа змучки од мраз.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Добив некои додатоци, и сето тоа го собра внатрешноста на поставата, преку искинатиот џеб од палтото за кој не знаев дека може вака добро да послужи.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Тогаш ќе знаев дека ги делите моите чувства.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Зар мислиш дека не знам дека, штом ќе ме видиш, без мене не ќе можеш ни да дишеш!“

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Клониме од еден дизајн, кој никогаш, ама никогаш не би го имале дома – или не би го носеле, или не би го возеле – не само затоа што е грд туку и затоа што е, да речеме, сладок или китен-китен или фалбаџиски или мелодраматичен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како геј-мажи што јавно си ги оплакуваат пријателите или партнерите, италијанските вдовици знаеле дека емоциите што ги чувствувале и ги покажувале нужно им биле предодредени од конвенционални културни кодови да спаѓаат во доменот на непримереното, на претераното, на мелодраматичното, на хистеричното, на неавтентичното – во секој случај, на нешто што е далеку од сосема достоинственото.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

— Знаеме дека знаеш, вели. Ќе дојде ред да молиш за да признаеш, вели, по колена ќе одиш и ќе молиш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знаеше дека греши, но повеќе сакаше да греши.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега знаеше дека сите оние спорадични немири кои одвреме-навреме ги заплиснуваа како вода која при одење се подистура од преполна кофа не биле само одеци на косовските.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Знаев дека ќе дојдеш уште ноќва. Ја замолив да замине. Да не ни пречи.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Во таков случај репресалиите на Германците ќе го ставеа во ризик целиот остров.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа знае дека Пелагија со болка се разбудува на тој ден, постојано како да ѝ е лута на Богородица, ама нели си простија една со друга кога прв пат ја однесе в црква?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Оние вторите закрила бараат во малата цвеќарница на аголот помеѓу шестата авенија и деветтата улица, знаејќи дека човештвото се дели на оние што прават пуф-пант и оние што прават фрит-фрит-фрит.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Си ја зацртав триесеттата година од животот како апсолутен краен рок за објавување на мојата прва книга. 48 Margina #21 [1995] | okno.mk Но знаев дека ќе ми е потребна голема среќа и секојдневна тешка и забрзана работа, ако останам на тоа да кажам нешто.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Знаеше дека грубото лице на стварноста демне од секое катче на животот, и се одрекна од светот бидејќи, рече тој, во него не може да се проникне.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Најпрвин беше замислила еден сосема класичен и глупав почеток: директорот на училиштето да им се обрати на учениците и родителите со свој говор (сите знаевме дека тоа е неверојатна глупост, оти Фисот не знаеше да срочи повеќе од два збора на хартија, и тоа под услов да бидат напишани во два различни реда; тој имаше страст за решавање крстозбори и анаграми и сите имавме впечаток дека допрва ги учи зборовите како средство за изразување).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мене ми се лутат, а не знаат дека само јас ги бранам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во секој случај моето неочекувано признание Катерина го сфати како покана да легне покрај мене. (Чувствувам потреба веднаш да објаснам дека ние не ги употребувавме зборовите за да изразиме приврзаност еден кон друг; користевме други средства).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сега знам дека од чадот паднав во огнот, ама нема време за исправање.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знае дека некоја од девојките тивко липа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но, таа седна крај таблата и навидум мирно гледаше, ама јас знаев дека секој миг може да се случи најстрашното.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Кога така викаа знаевме дека се живи, а кога некој не викаше, знаевме дека...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ја испил последната голтка од својата буклија (знаеле дека купил за стара кошула ракија од Лесново) и го побарал со едното око влакнестото лице на дивиот Онисифор Мечкојад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Замисли си, ја откри Америка: кралот е гол!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Знаеш дека волците се секогаш гладни и ненаситни.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

МАНЕ: Знаеш дека мразам разделби.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Геле, деверот на Богородица, драбаше право натаму со големата дема врз себе која го попречуваше да се свртува за да знае што народ врви зад него, ама по ломотот на камењата, по воздишките, по кашлањата, знаеше дека многумина му ја следат дирата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Зашто знаеше дека мајка ѝ оди да ја извади онаа петолирка од ралото шарени зетовски чорапи на татка ѝ што тој ја прати како аманет од Влашко пред да издивне.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Всушност, малкумина знаеле дека покрај улавите води на природата, некои се обидуваат да направат течение на духовен немир.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Знаеше дека тие така се барани од нивните родители, под други имиња не ни можат да се вратат.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- И затоа обуен сум и топло облечен. - Обуен и облечен - просаска Кољо - ама со измама, а не сакаш да знаеш дека сето тоа се само солзи и болка...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Господ да ми прости, тие знаат дека не мислев така.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пишувам “Ова е цената” и знам дека поминав нешто ужасно, се надевам дека сите сфатиле колку всушност бев храбра; силно го прегрнувам Адријан и се чувствувам вознемирена секој пат кога се одалечува од мене личејќи на Исус кој оди по вода.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во собата, рекоа двајцата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас знаев дека полека но сигурно почнува да ми се допаѓа; бев убедена дека ќе паднам во неговата мрежа, и бев, се разбира исплашена: тоа можеше сосема да ми ги искомпликува работите во животот, оти јас целосно ѝ се бев предала и ветила на Партијата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знаев дека тоа е невозможно, па сепак, кога третиот ден по смртта на дедо ми Баџак тато нѐ однесе во дедовата куќа во Влае, одев од соба в соба и внимателно разгледував да не најдам некоја трага од присуството на дедо ми што би значело дека тој сепак е жив: некоја недопушена цигара во пепелникот, тукушто соблечена кошула, чорапи свиткани и ставени во „беж“ еспадрилите што најчесто ги носеше, очила врз отворениот весник на канабето во дневната соба, недоиспиено, сѐ уште топло кафе...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Нивните животи се посветени на освојувањето на светот, но тие исто така знаат дека војната треба да продолжи вечно и без победа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сите нешта на светов се враќаат кон својот корен, а не знаат дека тоа го прават.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Штом се разлошени офицерите знаеме дека е болен чјорнија чјорт.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сигурноста во сопственото постоење, изразена во ставот „бидејќи мислам, Јас знам дека постојам или имам дух, односно душа“, ќе го доведе Декарт до остра дистинкција помеѓу духот како мислечка супстанција и телото како протеæна супстанција.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

ВЕНЕРА СО НАСТИНКА Секое попладне сонува еден ист сон Будејќи се над кафеанскиот мебел Ја прашувам има ли каде да преспие Не, одговара - само жмири од густиот чад Правејќи големи кругови од време на време Знам дека тое е еден ист сон пиејќи во друштво на таа девојка глумејќи заинтересирано додека светлата не стивнат Во темните часови е бескрајно тажно Се трудам да не паднам во пустилото што голта, испарувајќи од тие сиви очи Сѐ до следниот пијалок - во мугрите возејќи се - до другиот крај на градот Обземена од заморот заспива првата клупа галејќи ја росата...

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Делумно поради тоа групата ја нарекоа Паганска Ноќ. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 174

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да, токму така. без да знам дека во главата ми се вртка каква било лоша мисла.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мувичката Цеца не можеше да знае дека е тоа опасната мрежа на пајакот, од која веќе нема излегување.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Зад нашата куќа беше полето: лозја, овошни градини, канали за наводнување и полски патишта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На оној друг брег секое човечко суштество живее во свој сопствен свет, затоа што лудилото настапува кога Јас се откинува од реалноста, раскинувајќи се во себе, и создава своја сопствена не-реалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пречувствуваше, знаеше дека војникот е безобѕирен.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Го анализирам стаклото Што ме изделува од водата И знам дека и тоа ќе биде Задушен плач Од кој ми крвават табаните И црвени мониста се нижат Околу коренот на стеблото.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

ИВАН: Ти многу добро знаеш дека нема да те оставам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

- Ќе видам! Прво ќе пробам да ги намалам, и јас знам дека повеќе од две кутии на ден е премногу.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го погледнува, и знам дека му е жал.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И дека еден ден тоа ќе служи за разонода На широките народни маси Евентуално и како рекламна порака На некаков вињак произведен во Загреб Знаеше не дека не знаеше Цезар и за Брут Ама напати не сакаше да знае дека знае А тоа несакање си има цена Секое сакање и несакање си има цена И од тоа може да се направи еден огромен ценовник На империјалните сакања и несакања Може да се направи и цела историја На зголемувањето на цените на главите на императорите Од Цезар до денешни дни

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

А, знаеме дека ти како игумен имаш право да си населиш некого било од каде и да е, било од Грција, или од Србија, било да бил слободен или од некој починат господар, ако поминале три години.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Таа мисли дека јас се плашам од жената. Не знае дека и јас исто така добро знам дека веќе немам жена.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И знам дека сѐ можам наоѓајќи се помеѓу слоевите простор и време едно врз друго,што секогаш се готови да се усогласат, како што сакам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тој што умее да лета, умее уште многу други нешта.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А во таа таква опстановка, требаше да знам дека тоа е нормално и дека кучето сигурно е тука, блиску до влезот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Знаев дека зад себе држи два пропаднати брака и врски со многу, многу жени. Македонскиот Казанова.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Веднаш кога го запознав, знаев дека Бојс е најкомлексниот, најрадикалниот, најголемиот од сите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А згора на тоа сум уверен дека во потрагата по мојата вистина немам што да загубам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сетне, кога тргнавме, тој излезе пред нас, знаеше дека се поаѓа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Заклучок Хероите на работничката класа vs. апологетите на правниот позитивизам

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Да, тој ќе стори нешто, навистина. Лицето му било како полеано со варено зелје.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- На која страна се В`мбел и Смрдеш? – ја прашав пред да го пречекори прагот, знаејќи дека тие две села се соседни, а жителите многу роднински поврзани.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Да, тоа е килим за летање, ама не знаев дека е прочуен и зошто - се изненади тој.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Имаше некакво претчувство како онаа долинка отаде да беше полна, нешто слично како кога се држи в рака полн орев, а знаеше дека тоа претчувство не му е потребно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, секој оној кој што воопшто некогаш се обидел да спроведе таква квантификација знае дека преведувањето на кое и да било набљудување во мерење претставува деликатен и суптилен проблем.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Ама, знам дека само во твоја надлежност не е островов што допира длабоко во морските води.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

У Не им завидуваме на предавствата Не им завидуваме на предавствата.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Имено, и според стариот и според новиот закон, се предвидува рок од шест месеци од денот кога работникот стекнал право да го поднесе тоа барање!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа барем двапати се има свртено но ти, нели, сепак ќе издржиш, се насрчував и брзав да се оддалечам од местото каде сосема непотребено се однесував затечено и збунето, па дури и будалесто.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знае дека сите што тргнаа по неа веќе се на суво, некои тука некои долу, овој оган сакале тие или не ќе го делат со мокрите дечиња или со нивните мокри робички, и Фала му на Господ за оваа ноќ!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сепак знаев дека се израмнуваме: мојот дух се наоѓаше во неговата едноставна војничка блуза без ордени додека јас размислував со неговиот разум.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Знам дека нема да издржам, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Знаеш дека имам зазор од јадење по пат.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но протестирав. Викнав. Чув и самиот убаво кога викнав : Не смеете да ме казнувате на ваков начин!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Значи, жената излезе на прозорецот само за да го види него и сигурно затоа што беше забележала дека и тој е на својот затемнет прозорец.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Зошто да го послушам Банде и без тоа тој е упукан и мртов а јас не сакам да ја загубам слободата на сонувањето – ѝ одговорив и притоа навистина бев тажен бидејќи знаев дека таа не може да ги сфати моите причини.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не бил нем само Онисифор, тој, со лузната, туку и сите други заедно со жените и децата што помагале во запрегнувањето на добитокот во двоколките на кои ќе се донесат воденичките камења од Лесново, по нивна сметка пред да созреат црешите, пред лето значи, и луѓето редум ќе ги израстоварат на брегот на Давидица, секој својот товар пред своја воденица што жената или некој старец или роднина од Побожјане, од Бањанци, од Кучковица или од Мирковци ќе ја допокрие.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сакав да му кажам да не се самообвинува, но знаев дека само ретко кога во животот зборовите можат да донесат успокојување или утеха.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Знаев, заофкала жената. - Знаев дека ќе му ископате гроб, проклети да сте.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Езотеричните професори, интелектуалци, дури и кога се здобиле со гламурозни книжевни имиња од кои се останува без здив, главно ги перципираме како вид книшки молци што произведуваат дебели и здодевни книги...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Воајеристичкото уживање произлегува од позицијата на гледач којшто знае дека она што го гледа не знае дека е гледано.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сакам зошто знам дека сум жив и срцето бие и душата боли, тајна крие и очите солзи лијат, а сепак сум среќен како никој на светот, не смеам да те допрам , но можам да го сакам цветот.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Да чекорам по туѓи патишта, иако во срцево носев болка тешка, зошто знаев дека повторно ги изневерувам моите чувства и не верувам никому освен на сопствените лаги.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Знам дека заслужив никогаш да не прозбориш со мене, да не ме погледнеш, иако тоа што го сторив, го сторив најдобронамерно.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

ЦОНКА: Ајде, ајде, Поцко, какви се тие зборови!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Велеа дека ги носат на присилна работа, ама ние знаевме дека ги носат во логори на смртта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Децата веднаш испоскокаа од креветите. Знаеја дека Кејтен нешто видел.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Не, тоа воопшто не беше неговото малку подзамижано десно око, сигурно мнозина би помислиле за него дека е стаклено, бидејќи и впечатокот беше таков, но за оној што знаеше дека тука нема никакво стаклено око, провалијата на нескладот на тоа преку секоја природна мерка подуено лице изгледаше уште поголема и уште потешка за одгатнување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И можеби дури ќе се најде некој Андерсен, кој ќе ја напише приказната за него.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И потоа, јас сум скромна, не сум дигната, ама ај дојдете кажете ми за друга на која ѝ се случило истово, друга што патува во Унгарија сред Одеон.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Марша, знам дека те измачува што не забременуваш - се обиде сепак еден ден да разговара со неа, Хелвиг.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

„Не сум стручно лице, се информирам од медиумите, па од тоа знам дека за „Злетовица“ Владата на Република Македонија ќе обезбеди 60 милиони долари, понатаму ќе се обезбеди од светските банкарски институции, наменети за ваков вид проекти, еден дел ќе е самопридонес од населението од овој регион.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Надица?... – по куса пауза басот од другата страна се оддалечи: Allo? Est-ce que c`est la maison de Nadica?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сѐ уште гурелави, растрчани по полињата од мечти, измрсени од прашината, со траги од солзи по образите и красти на колената, неписмени, знаевме дека големината на луѓето се состоеше во тоа што повеќе да се биде човек.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

4. Инаку, во нашиот Кривичен законик (1996) постои и кривичното дело „Злоупотреба на овластување во стопанството“ кое спаѓа во групата на казнени дела против јавните финансии, платниот промет и стопанството.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој сака да знаеме дека да се биде уметник не е детска игра: по тежината еквивалентно - без сомнение - играњето шах.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

6. Не е доволно да се биде последен за еднаш да се биде прв.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Не знаев дека умеам да разговарам со некого на тој начин! – се зачудив повторно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Утре ќе мислам“ - пак ги склопува очите, а црнилото што беше пред нив додека беа отворени пак си продолжува, но тој знае дека е ноќ, дека е затоа црно, знае дека треба да спие и да не мисли, па набргу пак сè излегува од неговата свест... ...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Како да знаеа дека нивната работа е завршена и се чека само на еден формален акт којшто ќе го потврди нивниот триумф.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

И јас, како и другине што поминуваат оттаму, ќе можам да ја видам само улицата со затворскиот ѕид што се чини сосема обичен. Ништо друго не се ни наслутува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И ги прават тие неколку чекори, влегуваат во просторијата со тушеви.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Знам дека си роден во сиромашна куќа, во некој планински предел на Македонија, знам дека си го напуштил училиштето заради твоите идеи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Онисифор Проказник им викнал дека четвртата двоколка во редот е готова, дека ќе го продолжат патот до урнатината на кулата или на манастирот што не доизраснал до темното небо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мајка знаеше дека, со неговата болест, тие времиња се минато.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И тие истрчуваат, не знаејќи дека зад нив ќе се затворат градските порти а тие ќе останат отаде тврдината, не знаејќи дека тоа е начинот на кој градовите, на секои неколку години, ги изгонуваат лудите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пелагија каснува од слаткото што мириса на дуња, на дом, на сигурност, сака и таа да се уфрли меѓу зборовите на тетката, ама нема место за нејзините зборови, не може да направи простор во нејзината реденица оти таа ги стиска зборовите еден до друг, смислата одвај да допира до свеста на Пелагија, само негде длабоко во срцето веќе знае дека не само што нашла засолниште, туку како да ја нашла тетка Евдокија од Прилеп, односно како да оживеала нивната мајка, нејзината и на Добра, одонде, од зад границата, па наслутувајќи големи премрежиња, брза да ги откине од патот на страдањето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Но тој не можеше да не доврши, оти инаку којзнае дали ќе имаше смелост: - Зашто знам дека си категорична да не ми го даваш дома.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А знаеме дека тој милостивникот е со бела брада.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Но сите уште веднаш знаеја дека бригадирот Језекил - лаже.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш сè уште не знаев дека измолкнувањето пред ужасот не го укинува самиот ужас.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А кога ми ги кажува оние зборови, јас повеќе и не ја слушам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бароните не се наклонети кон читање на вакви бесмислици, а работниците немаат време, па затоа знам дека ти мора да си трубадур и дека ќе можеш да го разбереш Сем Галовеј.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А кај се чуваат тие засебни народни сили, прашува Боше упрекнато зашто однапред знае дека Максим ќе му одговори нешто што нема да го задоволи или што тој нема да го разбере докрај.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Едно попладне го читав текстот од мајка ми што го испратила од Канскиот фестивал и се растажував, споменувајќи си дека таа ми рече на заменување: „Секогаш кога ќе читаш мои кански извештаи, знај дека некаде меѓу редовите е испишано, иако тоа нема да биде објавено во весникот, дека мислам на тебе и на Бреза и дека најмногу од сите деца на светот ве сакам“.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Челото ми гореше а веќе знаев дека сум негде на границата на некоја болест. Не се разболев.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Да се знае дека сме упатени на сопствените сили, тоа веќе нешто значи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како и порано гледав како ме пристигнува на Слатинските ливади, а веднаш потоа ќе почувствував како ме поткренува од земјата откако ќе ми го фати вратот помеѓу палецот и дланката.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знаев дека ме мразеше кога најмногу ме сакаше, и знаев дека ме сакаше кога најмногу ме мразеше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Семјон, подобро од мене знаеш дека тоа беше несреќен случај!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Значи, битно е тоа дека – теоретски е можно – работник кој тужел и по истекот на застарениот законски рок да успее да го добие спорот доколку тужениот работодавач не поднел навремен приговор за застареност на побарувањето!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

-Сега знам дека си го достигнал своето просветлување!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Знам, знам дека станува збор за странски филм.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ракописот беше спокоен, како со него да беше испишана едноставна порака, известување дека излегла од дома, и наскоро ќе се врати.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еден од селаните се издолжува немо, другите неподвижни на своите места, по движењето на неговата десна рака знаат дека тој извлекува сор од појасот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Знаеше дека брзо ќе биде „отчукан” до републичките и до сојузните власти и до партиските раководства, па затоа ништо не пропушташе да рече.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Дај ми една причина за да останам овде Иако поради маскирната униформа над слоевите зимска облека и ранецот на грбот не можеше добро да погледне надолу кон своите гради, знаеше дека го притискаат редениците со куршуми.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И сите знаеле дека Онисифор Проказник не го сака во тајфата, не зашто бил во работните дни песнопоец, никако заради тоа, туку зашто патем можел да стане товар.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Или да подразмислиме малку за некој геј- маж што вака му вели на друг: „Еј, стварно треба да го знаеш филмов ако сакаш да бидеш геј“, или „Не ми се верува дека не си чул за креаторов: чекај, да ти покажам колку страва работи, знам дека ќе шекнеш!“

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Знам дека ѝ е пресечена ногата и не ми носи душата нешто да ја прашам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Веќе беше мрак а надвор мраз, понекоја снегулка паѓаше ретко носена од ветрот; знам дека Ана (дека Маргарита) не се исплаши кога застанав крај неа и реков: “Не е можно така да се разделиме уште и пред да сме се сретнале”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И тогаш одите кај него на Апер Маркет и од петни жили стискаш да не одиш во тоалет, зашто тоалетот е тужибабата, мечтоубиецот...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се надевам, всушност, знам дека нема да се повтори ланската приказна.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

18. Не знаев зошто сунѓерот мириса на креда по невидено и упорно плакнење во школските вецеа, но знаев дека неговиот мемливо-карбонатен здив ме стрелкаше, како меч на средновековна соученичка, во предизвик на двобој.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Знаев дека Ниче бестрашно говорел за разрушувањето и обновувањето, но тоа ќе беше лесно изводливо - да не постоеше стравот.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Подоцна се знаело дека бегале од чумата, од тоа вековно страшило на човештвото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш сè уште не знаев дека тие - редакција што не ја познавав - ми го спасија животот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

3. Една вечер шетав по булеварот Холивуд, без некоја одредена цел. Застанав пред излогот на една печатница.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Уште позачудувачки дејствува ваквото однесување на граѓаните, ако се знае дека, особено последниве неколку години, тие исти граѓани перманентно јавно се предупредуваат оти тоа што го прават е спротивно на сите норми на едно цивилизирано човечко однесување.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Што се однесува до мене, јас го нарекувам: голема средба на правдата со вистината иако знам дека тие никогаш и нигде не се сретнале.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Кога ги провлекував прстите низ твојата коса, само по мекота поинаква од зрела `рж, не знаев дека еднаш, дење или ноќе, сеедно кога и каде, ќе го сторам тоа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И обајцата беа обземени од возбудата дека во нивните библиотеки се кријат книги за кои тие никогаш не знаеле дека можеле да постојат на Балканот, а им биле насушно неопходни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не сум знаела дека по потекло си аристократ!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не можам да ги отворам и знам дека тоа не треба да го сторам.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога им се вкрстија погледите и двајцата знаеја дека сѐ уште длабоко во нив се крие жарот на младешката љубов.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не се дотеруваше како другите негови домски другари - да спие со врзана коса, да црта ќумурни мустаќи, да пушта долги нокти на малиот прст - зашто однапред знаеше дека со ништо нема да го подобри својот физички изглед, за евентуално да го сврти вниманието на некоја од оние девојки што живееја како нив во државната установа на милосрдието и дарежливоста, само преку ѕид.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Госпоѓа Мариела знаеше дека упорноста не може да има ефект кај полицајката, дека токму упорноста кај неа го зголемува степенот на недоверливост, па затоа се обиде да ѝ ја предочи занимливата страна на приказната: дека монахињата делувала особено инспиративно за сликарот и дека резултатот бил видлив во креативната содржина на сликите.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Математиката е најупорна и најтврдоглава наука, дарагој Семјон, и затоа треба да се почитува!“, вели Иван Степанович и го гледам како си ја полни чашката.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Можеби и ги стискале клепките иако можеле да догледаат дека низ порабен облак се покажало крајче зимурлава месечина. Бездруго со изѕемната муцка на бескуќен никаквец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онде, кај оградата Мурџо како да знае дека Пелагија не може да го наваби сонот и одвреме-навреме испушта некој чуден цвилеж, нешто што кажува дека и тој сочувствува со неа, заедно како да го преживуваат времето од нивното доаѓање во Скопје.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Но тоа нималку не ме обесхрабрило да барам макар по некој одговор.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ние веруваме во многу нешта, а откако дојдовме во Америка, знаеме дека тие нешта не се вистинити.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И денес никој не знае дека самиот заминав; сите мислат дека ме прогонија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знаеме дека сонуваме.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Прв ја здогледав жената и веќе знаев дека е таа, уште пред да го затвори чадорот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ќе ми прави друштво во текот на долгите часови кога од здодевност почнувам да запаѓам во депресија и се соочувам со прашања за кои знам дека мора да останат без одговор и неизбежно да се доживеат такви какви што ќе дојдат и ќе бидат, задоволно си рече тој.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Хорацио знае дека повеќе од тупаницата ме боли постепено откажување од пишувањето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Што се однесува до театарот, јас знам дека претставите на нашите театри ги посетуваат многу граѓани, важни граѓани, угледни граѓани.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Го забележав неговиот израз на лицето, знаев дека е среќен што ме гледа. Постојано ме снимаше со апаратот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И знам дека моите чувства секогаш се претвараа во тага, а желбата за среќа беше искрена, но никогаш не научив како да ја претворам во пријатна, едноставна убавина.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не, не ако му се верува на Чез или на Честити, одвреме-навреме трансродовиот фризер од Хикори, Северна Каролина, кого во 2004 година го интервјуирал Е.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Лично знам дека заедничката работа често носи мошне деликатни проблеми, а знам и дека ти лично имаш во најмала рака двојни искуства од заедничката работа.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тие знаеја дека од него помош не можат да имаат, но како да не се занесеш во надеж кога ене онаму од ридот да скочиш низ баџа дома на софра ќе се најдеш.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Но, и да побарале, се знаеше дека нема - не во Партијата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Стег, на пример, само што ги чул силните експлозии, заедно со гавазите ги држел “на око“ влезовите на конзулатот, “знаејќи дека револуционерите нема да ги поштедат странските функционери“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тие знаеја дека сум јас и нервно болен.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тие се таа наша кутра живеачка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сигурно, секој просветлен човек знаел дека секој поединец е единствен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

По убиството во село Бач (Битолско) на Мицко - претседатело на општината кај нас се знае следново: жена му на Мицко го видела наредникот кој го извикал ноќта од дома.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јас го примив, се расплакав кога сфатив дека и тие знаеле дека сум сираче, се заблагодарив и цело време си размислував – од каде можеле да дознаат, кој ли им кажал? Можеби Горица или некој друг.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но во темнината во која наеднаш почнав да се будам знаев дека и најдалечното жарче светлина е знак на животот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Само знам дека осаменоста ни се придружува по повеќе патеки.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бакстер се израдува. „Знаев дека ако останам доволно долго во Роуч,“ рече тој, „нешто добро мора да ми се случи.“

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

И веќе знаевме дека од таму се влечеа други камиони полни со ранети и ние пак застанати скраја од џадето, ги чекавме со искра надеж која ни ја поткрепуваше добрата мисла дека нешто ќе слушнеме за нашите најмили.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Иако знаеме дека две проекции на еден ист филм не се секогаш идентични, Ворхол отвора можности за интерпретација, како во врска со звучната слика, т.е. озвучувањето на своите филмови, така и во поглед на редоследот на прикажувањето на ролните и нивниот меѓусебен однос (во Девојките од челзи кој се прикажува симултано на две платна, односот на ролните не е прецизиран ниту временски ниту со распоредот).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Така би имал чувство на сигурност, би знаел дека е само негова.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сепак, исто така знаат дека ништо не ќе го растури нивното пријателство.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Штом те видов, знаев дека ти си против нив.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сите ние знаевме дека никогаш ништо не бара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше лесно таа да се замисли таму, додека светилките од нејзините xокејски чизми се рефлектираат од изгланцаниот мермер, но знаевме дека таа нема да дојде, не овој пат.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Сега знам дека нема ништо поважно од тоа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас знам дека тајната на сетилната дразба и опипувањето на некое тело и градењето на некое тело од дрво или камен - се потполно исти.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ме теши и тоа што знам дека правам нешто корисно – чистотата е половина здравје!

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Ами, знаеш дека прво намалкување и се крена тоа пострупеното од главчето на Здравко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Коњите како на крила, во галоп, го однесоа „трговецот“ надвор од Битола...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Па сепак, иако немам никакви изгледи себеси да се видам, знам дека се наоѓам во некое огледало.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

За сѐ што било непознато, тие знаеле дека е некоја смеса од овие три нешта”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Впрочем доктор Пачев најде за потребно да ми го соопшти ваквиот свој суд уште при првото разгледување на овие мои забелешки.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И сите мислеа дека логотетот и Лествичникот гласале за Филозофот, дека душата своја само тие двајцата му ја дале, милоста благоутробна своја; сите мислеа така, оти предлогот го даде Лествичникот со уста своја и грев беше, хула бесчесна беше дури и да се помисли дека тој не гласал „за“, или дека логотетот не гласал „за“; но само јас знаев дека Лествичникот е погано и лажливо куче, со око побелено, оти знам дека и јас гласав за Филозофот, а мојот глас, третиот, го немаше; а го немаше затоа што Лествичникот беден беше гласал против Филозофот, еднакво како и другите, и најлицемерен од сите нив излезе, оти устата негова предлог даде што го отфрли душата негова, и оти вистина беше дека само јас и логотетот бевме вистинските пријатели на Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тешки се моментите на задоволување на страста, кога нема можност. Знам дека мора така.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не само што верувам туку и тврдам дека ваквата размисла па дури и осуда на сопствената судбина постојано ти шеташе по врвот на јазикот но ти не сакаше (јас знам дека не ти недостасуваше храброст) да дозволиш таа осуда на сопствената судба да се појави разголена и обесчестена пред погледот на изненадениот љубопитник каков што бев јас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се знае дека тој никогаш ништо не потврдуваше, но никогаш ништо и не одречуваше.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Одредена терминолошка недоследност забележуваме при дефинирањето на установата како „деловна единица“, посебно ако се знае дека под овој поим се смета постојано место на активност преку кое или во кое се врши, целосно или делумно, стопанска дејност, како составен дел од одредено правно лице.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Зад отворениот прозорец низ кој тешко можеше да се спровре глава на дете, небото лежеше како дамка извалкан снег.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа мачна развлеченост кога работата „никаде не мрда” и кога чекаме да „мине покрај”, за „генералот” по настанот со Кајпори да го изрази Ашенденовото чувство за вина и за гнасење над себеси, зашто учествувал во толку валканата работа - за Кајпори ни е жал многу време порано, однапред знаеме дека тој не е бараниот германски шпион, дека за него „работите се одвивале наопаку”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Вујко ми, гордоста на семејството, за кој знаевме дека работи за некоја тајна, важна и добро платена служба, едно утро долго ме прегрнуваше. – Каде замина вујко? – ја праша мајка ми. – На пат ... ќе се врати, - одговори криејќи ги очите.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Не познавајќи ја природата на мртвиците, не знаејќи дека, поради живиот песок, низ нив може да се движи само извежбан ајдутин, кој си изградил своја патека, продолжија да ги гонат и понатаму.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Чудно е, но живеењето се состои од создавање идни сеќавања: токму сега, овде пред морето, знам дека подготвувам детални сеќавања, што некогаш ќе ми ги донесат меланхолијата и очајот“.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ги отворив очите. Беше наведната над мене.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Чанга добро знаеше дека татко ми мисли на Сталин, па затоа еднаш и му рече: „Ако треба до крај да се открие вистината за козите, ќе одам и кај Сталина! Козите морам да ги спасам!“

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Колку тој човек во основа е невешт: не умее да се престрои иако знае дека продолжувањето по истата линијата ќе биде штетно и болно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тогаш ќе знае дека сиот негов живот бил само едно предавство, измама, лага.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Прелевањето беше толку бавно, толку спокојно и толку елегантно, што изгледаше просто нестварно, и како, ако ништо друго, да ќе запре во секој миг.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Затоа и заминувајќи од градот не ја зеде мојата адреса, не ми ја даде ни својата, и така ниту преку писма не можевме да си кажеме како сме и што правиме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаев дека многу убаво раскажува, ама не знаев дека таа умее тоа да го пренесе и на хартија на еден навистина посебен начин, барем за мене...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не знам дали ме изневери со друга додека бевме заедно, но затоа знам дека ги изневери сите можни вредности кои одеа паралелно со љубовта.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тие знаат дека ти правиш ова и она, навистина го ископа бунарот, помогна за водоводот, но колку што гледам јас, чувствуваат дека ги презираш.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„О, Даниел, многу сум среќна. Одвај чекам бебето да дојде и да го видам. Знаеш дека ќе биде машко.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога го видов, знаев дека е тоа прстен што на мајка ми многу ќе ѝ се допадне.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Да“, возврати царот тажно. „Знам дека тоа е вистина. Моето срце беше со тебе во воздухот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога знаеш дека некој ти зборува, едноставно знаеш.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Не знам каде требаше да се вратам, ама знам дека долг пат ме чека.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Филозофот треба да знае дека на тоа столче, пресветол управнику, пред него седел само уште отец Стефан“, изустив, мислејќи дека со тоа ќе ја задоволам потребата на Стефан да биде пофален.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со сигурност знам дека кон македонските националисти се придружија и македонските револуционери Димитар Мирасчиев, војводата, и четникот Јордан Ангелов.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како закован тука седев со часови, о боже, како не ме изгоре сонцето (не знаев дека не е убаво да се стои толку многу на сонце).

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Знам дека никој не ме испраќа, ама пак ми дојде да кренам рака.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Роса, низ солзи што блеснаа во нејзините очи, прошепоти Милата она... коуку уште ки трга! а бабата Петра со клетви ја дочека Знам мори Чано, то мојто магаре, господ да го изгоре, бел ден да не виде, знам... знаев дека така ки ми направи!...

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Всушност, повремено заспивајќи –насекој час по десет до петнаесет минути – ни овозможуваше да здивнеме, без да го забележи тоа тој или некој друг.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Вешто едрење низ животот со насмевка која сѐ уште ми лебди на усните, полна со немир да го дознаам крајот на мојата приказна, но има уште многу што да се проживее пред да знам каков ќе биде крајот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Компетентните органи уште во почетокот можеле да знаат дека гемиџиите биле сосем ограничена група заговорници и дека нивна врска со МРО не ќе можат да докажат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И без збор се завртел и сепак знаел дека Онисифор Мечкојад се оддалечува и се качува по камењарот над урнатиот манастир, оди кон никаде ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога ја среќавав Клара, чувствував дека животот може да има смисла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите знаеме дека глувците ја пренесуваат чумата, но знаеме и дека чумата одамна е искорнета од светот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ноќта не раздени покрај море. Сите и се чудевме на големата вода, а не знаевме дека тоа е море.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Ако сакаш можеш да преноќиш вечерва кај мене - вели Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само Корилче изостанува, се колеба дали да тргне и тој по нив, се колеба само за час, зашто тој знае дека денешниот ден е тажен за нивната куќа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Немој сега веднаш да ми се правиш важен со англискиот – му реков – сите знаеме дека добро го зборуваш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кутрото теле сѐ уште не знаело дека проблемот не е во боите туку во вратата која се отвара но може и да се затвори.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

-Разбудените можат да го контролираат својот духовен свет, знаат дека во себе го носат и детето и мудриот старец... - говореше Еразмо... - треба да се трудат да го пронајдат мудрецот во себе...

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Знаев дека началникот на кадровско но и шефот на книговодството кои наскоро ќе заминат во пензија беа пројавиле желба сликава на Неткова да им биде тој пензионерски подарок.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Те спасивме од бабуњосаниот Адам, сега слушај нѐ. - Не можам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Орленци го разнесоа лебот и месото и Толе им го раздели.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дека бесмртноста во која веруваш не е бесмртност – туку бескрајно одолговлечување на твојата умирачка.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Веќе не ги слушам од тропањето на возот, но знам дека викаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Твоето срце е мојот доживотен затвор, а мојава душа е твој вечен дом, само имај силна верба и надеж дека еден ден ќе го најдеш патот до него, за да го најдеш мирот и спокојството.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Помолча пак отец Иларион, и кога виде дека сите гледаат во него чекајќи да продолжи, рече: - Душата човекова се разликува од животните и по тоа што таа прави дела; што управува со сопственото тело; што знае дека телото ѝ е привремено боравиште; што е разумна и знае дека е од бога и во бога ќе се врати; што знае дека ако биде грешна - ќе замине мрачна и темна, а ако биде безгрешна - ќе замине чиста и светла; што знае (како што вели свети Андреј Јуродив) дека сразмерно на делата што ги направила, така и ќе свети: некоја како сонце, некоја како месечина, некоја како пламен, некоја како молња, некоја како камен скапоцен, некоја како килибар, некоја како цвет, некоја како волна, некоја како сребро, некоја како чисто злато.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мириса запуштено, одбивно и скиселено од нешто како остаток на задушен ветер и крајни мисли на малецки цицачи додека си ги одгризнуваат стапалата и крварат до смрт.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Знаеш дека би можела да пишуваш дури и литературни критики.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дали таа се проектира во него, и дали нејзиното задоволство доаѓа од тоа што знае дека, иако се прави нешто општествено недозволено, сепак, безбедноста ѝ е загарантирана, преку тој еден?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Десетарите ги собраа луѓето и тргнаа по војводите, а мракот веќе падна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Му го кажаа и името на барот. „Нели ќе дојдеш?“ му вели малечката и авторот знае дека малечката е мамката и дека е ова добро уигран тим.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Случајно поминував покрај болницата. Не ни знаев дека е болна.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Како ли се чувствуваат оние кои засекогаш ќе ја загубат надежта?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Луѓето се плашеа најмногу од првиот пукот, од првиот куршум: знаеја дека тој е најкобниот; од него сè зависи што понатаму ќе се случува...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Паднаа од грчка страна три четири момчиња од Градешница и Старавина, а од бугарска падна Стојан на псалтот Кулета Куша од Витолишча а другите се разбегаа, бидејќи знаеја дека аскерот ќе дотрча на грмежите од пушките.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Од каде знаеш дека ме сакаш кога првпат ме гледаш? - Па, знам.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Знам дека нема кој да ме чуе, нема кој да ми се одѕвие. Ама имало. Ми дојде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сме можеле да составиме КАМА СУТРА на прекинатото блаженство од акробатиките кои ги изведувавме во влезови, на скали и на задни седишта.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во ноќите во кои сум копнеел по телото на Луција, не сум предвидел таков потег; имаше во тој потег нешто сосема студено, рутинско, клиширано; оној кој гледал како пајакот ја плете својата мрежа, знае дека тој тоа го прави со геометриски студена прецизност, според сосема јасната самосвест за сопствените анатомски можности.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но сѐ друго, како она дека бил оженет со некоја Митра, дека ги предводел побунетите славјански селани против византиските и солунските господари, и дека токму тој, односно, ја основал населбата во Потковицата и бил првородственик на Акиноските, си противречи со сѐ што досега знае историјата за Григорие Акиндин: „...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Откорнатите грамади ги преземаше втората група и ги ситнеше со чекани – бараше дијаманти. ( Ако се знае дека еден грам од таа скапоценост на 15 000 тони ископан камен, лесно ќе се замисли тешкиот живот на малите несреќници).

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ми дадоа малку пари, ме испратија кај една далечна роднина овде, во Виена, и повеќе никогаш не ги видов ни нив, ни моите сестри, ниту пак твојот татко…“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но Кејтеновиот син не признаваше, рече: - Никогаш не сум крадел, - одговори, - нишнувајќи ја главата нагоре, на свој начин и јас со сигурност знаев дека никогаш не крадел и нема да се обиде.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Како да стасува од друг свет, од зад некоја граница до која нивните мисли ни во најсветлите мигови не ќе најдат пат, низ ветрот се пробил танок писок.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие ме очекувале, знаеле дека ќе дојдам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сега знаеше дека горнопланинците, оние отаде нејакиот поток кај што земјата подѕирнува тап камен, не можеа да се пофалат со сит живот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе срипаше од постелата, ќе свикаше не баре му дошло крајот, а со крикот ги будеше и соседите кои знаеја дека Сане се одлепил од земјата, го изгубил здивот и оти ќе му треба долго време на земјичката да си се врати.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Соговорникот треперливо му одговори: – Знам дека ништо не сум сторил.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зошто секој да знае дека на десната горна клепка има јачменче, и кој ги симнал бечвите и покажал дека има на себс гнојно рибино око врз кое става истолчен печен кромид во зејтин од сусам или од сончоглед?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Најверојатно, од мали беа свесни дека еднаш, кога – тогаш, ќе бидат фатени и бутнати во рудничка јама.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Јас сум им свртена со тилот, не знаат дека ги видов на огледалото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знаев дека БС нема да ме сфати. Затоа и толку пребирав по зборовите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Понекогаш, ноќе, ќе ги чуеше како се превртуваат, и знаеше дека сонуваат, дека се сеќаваат на златната или жолта боичка, или на паричката со која ќе го купат светот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Знам дека има некој расцеп во грчката партија по однос на македонското прашање, но не знам што да верувам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Навистина, можев да им завидувам на сите други деца во класот и знаев дека веќе никогаш нема да ја имам нивната безгрижна смеа и веселост.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Како да била на карневал, приватен карневал, само за неа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од каде знаеше дека ова ќе нѐ снајде, врагот да те земе... Тој им рече: - По себе си...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Така, така, до пет часот изутрина. Иследниците веќе почнуваат да се тегнат, да се проѕеваат и по тоа знам дека почнува да се разденува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знаев дека ќе дојдете по него. Чинам, тоа го знаеше и тој и чекаше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не ја познавав Валери. Знаев дека е основач на организацијата која ја нарекуваше S.C.U.M. (Society for Cuting Up Men).

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Или во прашање беше нешто сосема друго?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако е точно тоа што го велиш, значи Евреите знаеле дека нема веќе да се вратат! Дека патот за назад им е пресечен!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мајка ова го беше дознала од една своја сосетка па, знаејќи дека работам за весниците, бараше да ѝ ја потврдам веста.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

-Од самиот почеток знаев дека си некое необично суштество, некој чудак, залутан тука по планинава, надвор од сите цивилизации – се уверуваше Еразмо, продолжувајќи да му зборува. –Ми падна чудно исто така, што цело време не побара јадење, ниту пиење!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ми рече: овде ќе бидеш вечна, постојано жива. И по сто, и по илјада години.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Всушност беше токму тоа, но, во мистична смисла, бидејќи сега знам кој е старецот и знам дека тој е таткото на пророкот...

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Бевме во добата на невиноста, во која кога ни се упатени срамежлив поглед и затскриено искажан копнеж, тие предизвикуваат ерупции во нашата душа, под тенката и нежна телесна обвивка, доба кога душата и телото се сѐ уште поврзани во едно; добата на невиноста, кога возбудата не знае дека еден ден ќе се претвори во рамнодушност или во нагон за задоволување само на телесните потреби, а тогаш, дури и кога ќе успее во себе да вткае страст, нема да има ни способност ниту пак желба да го претвори мигот на уживањето во малечка вечност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас знаев дека нејзината сериозност не беше израз на нејзините чувства, туку на нејзините убедувања и тоа беше она што ме стаписа, ми ја затвори устатата и ми ја спушти главата пред неа како челото да ми беше прелиено со тежок калај.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не треба некој да ме уверува дека тоа не се одгласите на стравот, бидејќи знаев дека цепутката што го начнала лакот на бирото нема да запре каде што се наоѓа во овој момент.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Милошка уште до есен иска поголем ќилим, со четири дипли и прва го изнесе на коњот, на кој беше товарена рубата на ќерка и, но сите знаеја дека модата е од рожденката, та и денеска, кога меѓу момите станува збор за руба и чеиз — се прашаат: дали таа и таа девојка носи „рожденски ќилим"?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се знае дека едниот е вистинскиот играч , другиот Смртта. Но кој е кој?

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Тики е облечен во црвен фустан, носи чевли со високи штикли, а на главата има ставено сина перика.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но затоа пак со сигурност знам дека се далеку од времето кога благодарејќи на искуството ќе станат барем за мене самиот обврзувачки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ах, ова не е на добро, си рече Севда уште во сонот зашто, ако на сон, таа знае дека да видиш чист оган на убаво е, нешто добро ќе чуеш или нешто неочекувано ќе ти се случи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Знаеше дека се такви и од сета игривост што ја имаа, во нивниот синџир беше собрана игривоста на целото тоа разденување, таа ги исполнуваше нивните само привидно стамени и одмерени движења, знаеше дека уште следниот миг дури да трпнеш можат да исчезнат, како изветреани, знаеше дека може да ги исплаши само едно мало сомнително раздвижување на воздухот, што не дошло од нив, бидејќи беа свесни дека се сами на тие своти вишини, дека тие се само нивни.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Паѓа на коленици сфаќајќи дека сум противник на насилие. А знае дека морам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но само тој знае дека не е потребно тоа, дека нема да дојде до тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Преведи ми што пишува на маичката.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

знае (гл.) - дека (сврз.)