знае (гл.) - како (прил.)

Ти не знаеш како е, кога едниот ќе остане сам да биде родител!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ние, засрамени, не знаевме како да му кажеме зошто сме дојдени.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Шефот збунето ја гледаше мајка ми. Не знаеше како да продолжи со пописот, па рече: – Луѓе мои, па во ова семејство сѐ се измешало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козите на Чанга се држеа настрана, уплашени уште во утрини да не ја сетат врз себе незадржливата снага на Сталин. Тие добро знаеја како стега Сталин.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Гледајте! Гледајте што прават! – ми вели како божем ни лук јал ни лук мирисал, а јас знам дека тој ми ги скавжи луѓето само не знам како.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Гоцета го задржав кај мене, - одговори Никола. - Знаеш како е... меана... имот...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Па, Исак, види, јас ќе морам да излезам, имам некои други работи да завршам, имам состаноци еден куп, не можам глава да кренам, види ти што сака таа жена, сослушај ја, запиши, направи да изгледа како да ѝ даваш некој совет, не објаснувај премногу со што се занимаваме, не ѝ давај ниту некаков конечен одговор ... но, знаеш ти како треба, веќе сто пати си го правел истото... биди нежен, ајде, умееш ти со жените, знаеш како да ја сослушаш, знаеш како да ја погледнеш и таа веднаш да се окуражи...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Оттаму се смее мојата сестра со искрена и добронамерна смеа, ако токму неа, не успеав да ја врзам во брачни врски, како ни себе си; за неа само еден Господ знае зошто, за себе знам: имав добар избраник, немав асална цасаментера, не бидува сам да си шадхан за себе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Добро ли е?“ - вели сестра ми која ме знае како дишам.  „Добро е“, ѝ велам, „ќе даде Севишниот ќе ги врзам и нив, кутрите чедни души!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Другите добиваат писма и друго, а ти не се јавуваш да знаеме како си.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Е, е знаеш како вели третата или шестата божја заповест: не помјани всуе имја Бога твоего.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Не знаеш Како мами Везден двата Да сме сами Јас и Таа За-луд-ност“ Во ателјето на Владимир Г. есента, 1994 стално си сам „Стално си запален И стално си Сам“ „Се палам себе, Горам сам За да ве Ос- вет- лам.“ бегство Ѕвони, Само во сонот Во тоа црно Сеопфатно Ѕвоно.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Најпознатиот цар Самуил и неговите слепци многу добро знаеме како поминале, а единствен цар со кој би можеле да се пофалиме е само Ѓорѓи Колозов од македонските приказни.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но знаев како ќе функционираат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кој знае како мина оваа година неговиот роденден?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
ГРИНАВЕЈ: Покрај тие влијанија („Седмиот печат“ на Бергман, Ален Рене со филмот „Минатата година во Мариенбад“, Борхес... - заб. на прев.), од практична страна, не знаев како да почнам и бев во недоумица, како многу луѓе што денес ги среќавам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не знам како се негува двосмисленоста. Дали само со насмевка? Или со зачуденост?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Туку ти не си бил никогаш в училиште и не знаеш како е тоа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Аман, ќерко златна, зашто ни оган не го гори тоа што можеш да го запалиш ти, со таа твоја убавина што Тој златен ти ја има дадено, и затоа само јас самата си знаев како се дочував, ни копче на градите да не ми се откопча, зашто дури и ветре што лист на гранка не подмрднува процеп можеше да ми најде на голо да ме заскокотка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш рипнаа Хаџи Ташку и неговите и кој знае како ќе завршеше сето тоа да не се замешаа џамбазите и Богатин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Иако тезата тогаш беше необјавена (подоцна ќе биде објавена делумно во Париз), не знам како беше стигнал во Албанија еден примерок, за да биде прочитана и да биде утврден мојот нов „грев” кон татковината.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Некој ми рече дека за таквите идеи е потребен посебен авторитет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Признавам дека и јас сум од таквите: по неколкупати на ден ќе скинам од зелените.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека нему му било лесно да постапува според наредбите а јас не сум сакал да го потпишам пусулчето со кое се назначува за Директор на државната дрводелска задруга Голема починка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Од мојот бостан, вели, иако знам како дише секоја лубеница, се случува да скинам и понекоја зелена“. И ете, како Кусакатскиот и сите ние.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаете како одат тие работи!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вели: само ветуваш: Ќе се среди, ќе се среди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да, доброчинителе. - Знам како ќе ја задржиш сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
4. На тие што ме најдоа заспан на работ на една џунгла, за да знаат како дојдов тука, им нацртав камила, а на нејзиниот грб едно црно и едно бело дете. Белото дете бев јас.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Можеби им личев на добродушно џуџе, или на водено дете излезено од некое море, или пак на ловецот што го убил волкот и ја спасил Црвенкапа.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Пиевме вино, и се опивме, и јас и до ден-денес не знам како стигнавме дома и каде останаа девојчињата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Господару“, реков, „Јас гледам, но не знам како и зошто вие и никој овде не гледа; па еве, во ова парченце има дел од косата на ќерката твоја, како абоносово дрво што е; ова е дел од устата, како калинка што ѝ беше, ова е дел од окото гулабово.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Патот го знаев како својата дланка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не знам како издржав тој ден. Постојано се тажеше и плачеше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Кој знае како ќе ми биде таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Мислат дека ако ги полеат со големи количини студена вода, ако ги претепаат, ако им се заканат на оние кои викаат дека ќе им го исечат јазикот, мислат дека тоа ќе им го врати умот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А знаете како ги лечат во Париз? Со страв!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој човек како да сакаше нешто да ми каже, нешто да ми соопшти, но не знаеше како.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Велеа дека тоа се гласови на смрзнатите ангели кои сакаа да ни помогнат, но не знаеја како.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еве некои од нив: Американскиот рапер, Џеј-Зи, не знаел како на Нигеријците за време на својот концерт да им ги обере бостаните, па на организаторите на концертот им побарал да му донесат лубеници со форма на градите на неговата љубена Бијонсе.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Последново време не знам како да разговарам со тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не биди ни сигурен дека знаеш како да подучиш - самиот учи.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се случи некако овој неповолен факт да се наметне како тема при една вечера кусо време пред да заминам и еден од нашите пријатели забележа: „Па, драга, знаеш како се вели - отсуството го зацврстува срцето“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, полека, во тие непрекинати разговори во вечерите, пред Змејка почна да открива еден сосема нов свет, што за сето време дотогаш му останувал скриен под самата поврвнина на сето она, што тој го знаеше како неменливо и како од бога дадено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сите знаеја како дошол дотаму.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И ние одоколу вртиме. Кажуваме, ама се плеткаме, тревлиме. Не знаеме како да кажеме. Е, вака, така, некако нѐ разбра жената.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така слушам за него и пак не знам како догања, каква му е иконата, лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам како да му викнам, како да му речам, што да му речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сама нѐ креваше на нозе, таа си знае како.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој не знае како дошле арапите, како ја намирисале меаната од Доксима Тренчески...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А да му речам: оти крвта си ја пиеш, оти џигерите и умот си ги пиеш, не знам како ќе ме разбере.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се гледаме со кравата, и подринувам и се гледаме. Знам како е да си тешка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме гледа, ѝ мрда устата, ама збор не пушта, не знае како да ми каже. 259
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го пофаќам, а после не знам како да си ја избришам раката. Ја тријам со лапајцата што се топи на земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Знам дека те боли, му велам, ама не знам како да ти помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам, дека кравата е стелна, пред три месеци се води и знам како е да носиш жив плод.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми е страв да влезам наеднаш, не знам како ќе го најдам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И не знаеш како да се браниш, вели, дали да ѝ ги нашнеш кучињата, или да ги запреш да не лаат. 109
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш некако, кој знае како, го измолив да појдеме во Росуље.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знаеш како шета, вели, и не знаеш што држи в раце: дали секира, дали срп, дали коса, дали тесла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам како е поарно да се умре: Намерно како јунак или ненамерно, како згазена бубачка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знаеме како да се вратиме назад. Оди, оди пак на исто дојди. На исто место си се вратил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знае како ми е мене. Мене и не ме гледа човекот, ја гледа само ракијата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стануваа, ама тие си знаат како стануваа: со алкање, да не згазиш некого во прескокањето, да не му го прекинеш сонот, дишењето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ гледаме занемени, замаени, уплашени. Не знаеме како да си помогнеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е кај се де, велам, не знам како да му кажам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам како ми дојде на тоа да мислам. Ја гледам буката, а над неа, низ вршките нејзини фрчат штрапнели, куршуми.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И сега пак така. Како тогаш. Не знаеш како да му се опулиш, како да му речеш, како да му пригодиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знаејќи како да ја смири, безволно ѝ ја подаде на Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Не знам како осигурувањето успева да дознае сѐ“, рече.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој ја оттргна од себеси со што е можно поголема љубов и ја остави на милоста и на немилоста на Херкулина, која ѝ скокна од зад грб.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го доби генералскиот чин, тој некако се збрка, си ја загуби патеката и воопшто не знаеше како да се однесува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој не знаеше како да се однесува на таа застрашувачка опсесија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Чудно – рече Сатурн. – Таа секогаш имаше цврст карактер, со многу самоконтрола.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој едноставно ги раширува крилјата на својот дух и лета во правецот што му го црта низ воздухот неговата желба.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа се провира низ скришните патишта што ги открива без да знае како.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Присуствуваме на паниката на една моларна патријархална организација на „единство”, која веќе не знае како да ја одржи на едно место старата структура на општеството и да ја препречи новата, молекуларна, која се навестува и наспроти патријархалната волја.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Не знаеше како би реагирале. Сестра ѝ Пандора беше со стројници омажена, но имаше среќен брак.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
До тој ден некако и може да се следи по нешто од животот на Рубина Фаин, а ние никогаш не ќе знаеме како изгледала таа тогаш во бегството од Стамбол, пред тоа или по тоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
По неколку години лежење и зјапање во височина, туѓ меѓу свои, одамна веќе без родители и пријатели човекот најпосле станал и тетеравејќи се на ослабнатите нозе викнал -Сега знам како се лета!
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Знаеше како изгледа тоа: ужасна, зашеметувачка болка, која е постојано тука, но не може да биде одболувана, затоа што пред да спречи што и да е неопходно е да може да дише.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не беше лесно да се сочува непробоен израз, кога човек не знае како му изгледа лицето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Илјада пати подобар од Винстон, тој знаеше каков е навистина светот, во каква деградација живее масата човечки суштества и со какви лаги и варварства Партијата ја одржува таквата ситуација.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеше како; не можеше да разбере зошто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаев како изгледаат прославите, дека и на оваа, како и на сличните на неа, ќе се држат говори за големиот зафат, за акумулацијата од 220.000.000 кубни метри вода, и за ползата од неа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Овде некрунисан крал е неприкосновениот Тим Хортонс. Тоа е ланец на (не знам како да ги кажам) точилници на филтер–кафе, со дополнително пригодно мезе у облик на крофни алиас „донатц“ и жидовски ѓевречиња попознати како „бегалци“.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Мајка ѝ не знаеше како да ја изрази благодарноста кон него, што ѝ ја врати ќерката, здрава, дома.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Неговиот дедо Михаило (познат по тоа што едно време бил визитинг- професор на Универзитетот во Беркли, Калифорнија) и мојата баба Добрила (позната по тоа што пред војната била избрана за мис на Врњачка Бања) се брат и сестра, родени во црковен брак од прадедото Милош (познат по тоа што во почетокот на минатиот век во Швајцарија победил на натпревар по боб-санкање така што не знаел како се кочи бобот) и прабабата Даница (позната по готвење оброци со австроунгарски имиња од типот на штрудли, шненокли и шуфнудли).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Војничето ја погледна замислено. Беше јасно дека таа му бега од сценариото. Не знаеше како да се однесува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ти знаеш како беше во нашето семејство. Секогаш најстариот одлучуваше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ти знаеш како ни беше исполнето времето на Балканот, со тага, со умирачки, со заминувања, со разделби, со делби.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Стариот се смеел... Не знаел како да ја изрази својата радост.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не знам како се здавија, некоја политика бистреа со сливова ракија, ама, каков што беше сперлив, им скочи...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе знаев како изгледав кога најдов во синиот омот педесет илјади и писмо - „Верувам во твојата дискреција и благодарам за услугата, М.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И самиот не знам како ме маѓепсаа. Ме заведоа по нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Веројатно неговата блискост со Господа го спречува да ми се приближи, си помислив. Знам како изгледаат работите гледани од високо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Само треба да знаеш како да се вслушаш и да умееш да ги откриеш местата по кои шетаат).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Сами си ги направивме змејовите. Затоа што знаеме како.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
За да умреш треба да знаеш како.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога влезе во првата куќа, седна, се колебаше не знаејќи како да почне и одвај, со триста објаснувања, успеа да им каже.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дури еднаш подоцна, ни самиот не знам како, ја чув и песната што во Брезница се пее за Луман арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но, бидејќи не знае како, тој се напрчува и вели: - Вие в село немате високи куќи, нели?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
На Зоки му е многу тажно без Лидија. Тој не знае како да си игра кога таа не е со него.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Е, фала му на Бога, рече судијата, барем знаете како се викате, и се засмеа, но ваквото однесување воопшто не го навреди татко ти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Како да не ти верувам?“, му велам, зарем не видов како профучи над нас онаа граната, којзнае од каде залутана, и се распрсна токму над огништето на Пинговица, над мудбакот нејзин, а мажот ѝ, Сотир арабаџијата, оној што ги носеше трговците по пазарите, дотрча по поплочаниот двор и не знаеше како да влезе во мудбакот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ДЕСЕТТА ПОЈАВА ДОСЕГАШНИТЕ И ПАНКО
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Знаеш како се вели: кога ти е вујко владика...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Се уште во длабочините на моето постоење кога копнеам по љубов, кога душата ми е разгалена доволно ранлива за да ме повредиш уште еднаш, кога осаменоста ме обзема, кога болка ми го пара срцево по изгубените спомени, кога тагувам за изгубеното време, а можевме да бидеме среќни заедно, само не знаевме како.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Без ни малку достоинство го разлеваат изворот на лакомоста, среброљубието, алчноста, зависта, предавството, љубомората, прељубата, желбата за моќ и богатство, себичноста, зошто повеќе не знаат што сакаат, нивната суетност е нелагодност на умот, нестабилност и постојан немир, без чувство за осет зошто не знаат како да ја задоволат нивната ситна душичка и светот го претвараат во пеколен амбис.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тие би можела да ги напишеш, а музиката не, затоа што не знаеш како.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А знаеш како е кога ќе се фати капина за тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како им се даваа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како ќе ме разбере.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Спасиба, спасиба, велам и не знам како да се вратам, како да ги наведнам очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како се отвора устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знаеш како ќе те затекне, кај ќе те изненади.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден господ знае како стана тоа така, а сите бевме заедно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како да излезам, како да ја искачам нагорнината. Потерата ни е зад петици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега и јас не знам како да направам: и го сакам, и, жалта по Никифор не ми дава да го сакам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знаев како, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знае како да ме истера од дома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како ме гледа, ама ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како да се откинам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали сакаат сѐ да запаметат или не знаат како да се памети?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај сме знаеле како е испланирано одозгора, од другите глави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти присмрдува на тиња, на изгниена трева, на не знам што и не знам како.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ова дојде, не знам како дојде, ништо не ми е јасно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Заклучонаја Тимјановна! Не знам како дојде да ме презиваат Тимјановна, а не Абазовска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И не знаеш како се вика тој јад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како собрав сили да го отчипчам од жената, да ѝ го откинам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како сум дошла овде, кај сум била досега, кон кај да се свртам сега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум татко на шест деца, вели, и знам како дише жена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ех, не знам како да се одбранам од твојата убавина која е неповторлива! - Благодарам, благодарам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Не знаеме како ќе е. На работа зборуваат дека може и октомври да биде топол.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дури и најголемиот мудрец си ја лапа збунето брадата, сиромав, не знае како да ја прекине олимпијадата.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Не знаеше како да се движи на таква музика и како скаменет стоеше во место.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога дрвото покрај кое случајно минувате со задоволство ја претрпува болката од впишувањето на две имиња врз неговата кора со нож; кога истовремената појава на дожд од небото и солзи на вашето лице не може да се нарече случајност; кога светулка се дави во вирче, прета со наводенети крилца борејќи се за живот и притоа не заборава да ве награди со светлина; кога не знаете зошто одот одеднаш ви станува куц; кога не сте пијани, а од некои темни агли на едвај осветлената улица слушате тивко завивање и цивкање на куче; кога не знаете како сте станале дел од таква ноќ... сѐ што ви преостанува е да се гризете од бол и зачуденост.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Знаеш како го убиле некого? Шише ракија во газот, по два часа ракијата ја нема, човекот мртов, никој не знае од што умрел. Чувај се. Бегај.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СТЕВО: Види мамо, тебе и онака не знам како да ти објаснам некои работи.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Стани Кристина, движи се, те преколнувам, одговорна си за својот живот, тој е како оган, мора да се чува, не си во прашање само ти, во прашање се некои свети небесни принципи, не знам како да ти објаснам, те бацувам и те молам и те сакам, стани, оди. Ќе пропадне светот, никој не прави ништо.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И со нив си играл. (Игра со крилото и ѓулето.) Живеел во областа Скагерак и Категат каде што студело па мечтаел да отиде поблиску до сонцето. Не знаел како.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
АРАМИЈАТА: Од каде знаеш? МИХАЈЛО: Знам како е граден манастирот. Зошто?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Кој знае како е таму и што сѐ може да ни се случи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа знае како е да си без родители.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И знаеше како до тоа да ме доведеш. И ме поведе за последен пат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во Берлин знаат како треба да се заврши работа.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Секој ден ни правеше пита. Таа се викаше Љубица, а имаше и едно девојче кое не знам како се викаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имаа нова куќа, но прозорците, вратите и ѕидовите беа испокршени и целите оштетени. Тука останавме неколку дена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ибн Бајко се стртка: „Па... знаеш како е. Некому дури не му се стемни, на друг не може да му се развидели“, се досети најпосле.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Никој не знае како ми е на душава”, рече Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не знам како ќе ве пуштиме сами на летување штом сте такви. Којзнае каква беља може да направите. Довербата ја прокоцкавте – строго ни се обрати на двете.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прекрасни петнаесет дена! Дома како дома: свој кревет, своја соба, сѐ на свое место, не попусто се вели, секаде е убаво, ама како дома- никаде. Најубаво е дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не беа како обични наставници што те водат на летување, туку како другари, повозрасни другари кои знаат што сакаат децата и знаат како тоа да им го овозможат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние молчевме. Снеже под око ме погледнуваше одвреме-навреме и ми даваше скришни знаци да молчам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сè си има своја убавина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Јас како си поминав! – свикувам и чувствувам дека ми надоаѓа лутина, ама се воздржувам за да не го расипам „дружењето“. – Што имам јас да си поминувам, знаеш како е, во школо, од школо дома, учење, малку телевизија, малку со другарките, легнување, пак станување, па во школо и сѐ така, сѐ исто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Имаш право – реков, а си помислив – Охрид е полн со млади, со живост, со кафулиња, со забава, плажи, дискотеки, а Маврово... – и ми се стегна малку срцето, но во истиот миг го слушнав неговиот глас, кој некако, не знам како, почнав сѐ почесто да го наслушнувам: - Не биди како оние што секогаш мислат дека е подобро на некое друго место, на секое друго на кое што не се тие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам како, сепак си допуштив да се возам на неговите тркала.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Стоеше, гледаше де во мене, де во гранчето со цветчињата, и како да сакаше нешто да праша, но не знаеше како.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)