знае (гл.) - со (предл.)

На краот на земјата да знам со него ќе ода, туѓа аргатка по полињата ќе стана и од него не се дела. Само да си дојде ошче еднаш!“ ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Капиталистот те сотре знај со мотото „рмбај и цицај до крај“ „од сиромав земај на богат му дај“ на конто во странство девизи тој стај
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Тие се знаат со дипломати, професори, редактори и издатели на весници.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Впрочем, и никој, освен тие двајца, не знаеше со каква потрага се нагрбиле двајцата непоправливи Балканвавилонци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Едниот како да беше заведен од другиот да одат докрај во неизвесната мисија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никифор Правдољубивиот ќе забележи дека овој непомирлив противник на схоластиката, еден од најсамосвојните ученици на Музеумот, знаеше со иста непосредност да ги толкува Еуклидовната геометрија, Никомаховата теза за априорната егзистенција на броевите во духот на Творецот, најсуптилните финеси на античкиот јазик или да насмее со импровизираниот мим, често пародирајќи се и себе си како несмасен трговец.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Многу успешно знаеја со своите вицови и досетки да ја разбијат монотонијата на ова патување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не знае таа со мене, како што јас знам со неа. Од шејтан донесена, на шејтан нагазила.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ама тогаш, при таа прва средба уште не знаев со кого имам работа и се однесував како што сум свикнала понекогаш да се однесувам: едно да мислам, друго да кажувам, едно да чувствувам, друго да покажувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа уживаше во мирисите и боите на прекрасната градина, знаеше со саати да си лежи на едно ткаено чергиче под расцутените црешови дрвја, да ги слуша разговорите на птиците и да си игра во мислите со облаците...
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Ауу, навистина? А знајте со кого точно?“ праша Костадин.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Што??? Па ти не знајш шо збораш, чупе! Ти не знајш со кого збораш! Вакви теории има да си ги избиеш од главата во моментов!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Морав да признаам дека не сум знаела со кого сум живеела или, не дека сосема сум била лишена од предупредувањето на мојата интуиција, од предупредувањата на моите соништа, а и од конкретни факти, но дека сето тоа не сум го пуштила сосема да продре до мојата свест за да може да бидам онолку потресена колку што било неопходно, и да го преземам она, што било потребно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не знаеш со што те гледа повеќе: со очите или со капата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ај, не прави се удрена, ми вели, знам со каков копнеж ја бараше по вагоните, по бараките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам со кои нозе се вратив и како преживеав тогаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега не знам со кој образ да му се појавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Самата Марија не знаеше со што го придоби Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
МАТЕЈ: Знам со кои раце, не знам со кое право.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Слушај, бабичке, ѝ рече строго, одвај задржувајќи се да не избувне, - немој светештва да ми шириш, знаеш со светците сме начисто.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Будно е, и не знае со која боја да лета. * Запис пронајден во боенката на Рембо ОДРАЗ*
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Не би знаел со сигурност да каже колку и какви чаши имаа, но сигурен беше во тоа дека имаа сервиси за секакви пијалаци.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се вратиме околу авионот и не знаеме со што да се зафатиме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Државата сака да знае со што располага.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа го помислив и она утро, кога влезе овде во одајава и без некој нешто да го праша едноставно објави дека оној Голем Тодор, за кого ништо не се знаеше со години, се вратил; дека сега станал и ѕвездочатец.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Патем пак го молеше за тоа да му прости на Мирчета, но Луман му објасни дека верува оти тој Мирче е сиромав, само сака да го научи народот да знае со кого има работа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мајката, мечка ли е, волк ли е, вели, знам со снегот и волците слегуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)