знае (гл.) - каде (предл.)

Господ знае каде ќе го одвеат самовилите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој и самиот не знае каде припаѓа според квалитетот на своите творби, дали да прифати да биде на список на некој ад хок приватен галерист кој работи на ситно и на црно (приватните галеристи во Македонија нужно се детерминирани во својата работа од нерегулираниот даночен систем, поточно на сѐ уште нерегулираните даночни олеснувања за вложување во откуп на уметнички дела) или да очекува некое општествено признание и државен откуп.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Да знаеше каде живее и во кое време си оди од работа, ќе можеше да среди да ја пресретне некаде на патот кон дома; но да се обиде да ја следи додека си оди дома не беше безбедно, зашто тоа ќе значеше шуткање пред зградата на Министерството, што сигурно би било забележано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По овие зборови тој раскажа приказна со која ги саштиса сите околу него: - Знаете каде е Горна Порта, им рече со таинствен глас.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Камилски навистина не знаеше каде цели Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Иако сите ја сметаа за налудничава, овој пат точно знаеше каде оди.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не знаев каде ме водат нозете. Одеднаш се најдов на улицата моја најсакана.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Вџашен, без да има таква намера, го закопа погледот во долчето помеѓу нејзините дојки при што таа си ја стави раката на градите, со палецот и показалецот се фати за бисерниот гердан, да се покрие, но некако не криејќи му го задоволството дека знае каде му залутал погледот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Небото е високо, Пупипафија далеку.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во непознат крај не си ни на небо ни на земја. Не знаеш каде си.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А каде е Трнка? Не знам каде е, мамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најтешка беше умирачката. Мртовецот се вадеше надвор извиткан во ќебе, зашто ни сандак можеше да му се направи, ниту на гробишта да се однесе, туку само му се правеше дупка во снегот во дворот и се оставаше тука за да не се смрди в куќи и да не се плашат децата; се забодуваше крај него висок стап со крст на врвот за да му се обележи местото: да се знае каде е ставен во снегот и да се најде кога ќе запре снегот за да се однесе на гробишта и да се закопа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Веројатно знаеше каде му е вагонот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Задоцнив, па не знам каде да влезам. Во нашата училница има други ученици.“ - одговори Соња плачејќи.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Зборот, само игра на случајноста или трагач по загубениот поларен свет: помеѓу јатата ситни птици на островот на смрзнатите водопади, со патишта што треба да се изодат пред да станат проодни А сонува Атлантиди во ѕвездениот архипелаг Зборот, раскрилен бран што срчено ќе го крепи Ноевиот ковчег во водите без граници Или само фрлен зрак врз твоето мрачно лице што не знае каде спие, кај се буди, А сонува Атлантиди во ѕвездениот архипелаг Зборот, потоната надеж и измолкнат крик од молчеливите води.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)