знае (гл.) - кој (зам.)

Само едно единствено чкорче усран кибрит!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нејќам луѓето да ме носат во лоши спомени, мислам не е фер.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сакав и цвеќе да ти донесам но не знаев кои цвеќиња најмногу ги сакаш. (Старицата почнува да се гуши) Затоа решив да те пратам на еден супер трип.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Мислам дека знам кој го подгреал сето ова.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Не е како што видов дека прават во Британија, каде ти го запишуваат името и ти бутаат инјекции со валиум во задникот“, суво коментира Аугуст.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Финтата е во тоа што ние знаеме кои дроги се тука, зашто ги тестираме цела вечер.“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во тие времиња ако беше земен на нишан, сигурно ќе те погодеа, зашто не се знаеше кој сѐ нѐ стрела, кој поради себе, кој поради козите, кој поради кариерата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Најтешко ми е што сега не знам кој сум јас.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Еден човек... Не знам кој човек е тој.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тие абдали, не знам кои беа, што беа зафатени со таа работа да го заклопат сандакот, најбезобзирно го стегнаа капакот, прстите ќе им ги скинеа мурдарите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако за тра време не се јават доброволно, власта знае кои се.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Началникот, лут што никој не се јави, ја тресна вратата и излезе.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сум сакал да ја вратам крвната одмазда од пред не знам кој век.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така со часови, Вера, продолжуваше да си ги каса и корне усните, да ги грицка жилите околу ноктите, да ги корне мозолчињата од челото, додека незадоволно ја превртуваше секоја страница, по веќе не знам кој пат само ... и само за да го најде она што би ја задоволило, што би ја направило горда дека, ете, таа ја согледува неговата големина, чувство што веројатно, макар и за момент, би ја поистоветило со него - нобеловецот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Не знам кои и што беа тие.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога станува збор за половите кај нас мошне добро се знае кој што треба да прави, а уште подобро кои граници ниту за жива глава не смеат да се преминуваат.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тогаш веќе не разбираш кој јаде, кој пие, кој игра... Сѐ се врти... Единствено се знае кој плаќа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ама јас знам кој сум. Мои се планините...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Шизофреничарот или не знае кој, или што е тој самиот, или станал некој, односно нешто друго од она што е.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не знам кој би можел да ги јаде такви ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Коле крцкаше со заби: - Само да знам, да знам кој го има поткажано, душата негова ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Само да дојдеше ... Не знам кој враг ќе можеше да ја одбрани ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ха, само да знам, да знам кој е тој што нѐ предал! Шпион!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ах, само да знам, да знам кои се тие...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Иди, доведи тој магаре коџабашијата да видиме што ќе речит на овој лав.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Валијата и пашата испратија големи потери по бегалците и не знаејќи кој е нивниот војвода, ќе почнат да се распрашуваат кај бабите по селата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мише се оптегна по меката папра, размешана со гороцвет, од чии цветови идеше опоен мирис, и ги фрли очите во гранките на борот, барајќи прозорче да достигне со погледот до синото небо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште патема дедот Волче му објасни како случајно го втасале над село тројца луѓе и како ги поканил на конак без да знае кои се тие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бегот е претставител на султанот, та ќе треба и тука да се знае кој е погоре, кој подолу.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе е ној на белиот коњ, токо ниа шо вјаваат по него не знам кои ќе бидат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Огнот пушта сињи пламенчиња и ги озарува двете зажарени лица и светнатите тигрови очи. Не се знае кој повеќе е зажарен.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој војводи беа, бабо У тебе на гости?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таква заповед од него има, шо ќе видиме во неговиот реон да му чиниме абер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ами вака, срамно избегаа ошче не ни започната борбата" — си мислеше тој и се јадосуваше оти не остана со војводите да го знае кој е заправо од нив виновникот за ова предавство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Всушност, ѕвончето е звучен патоказ на главниот пат кон ѕвездите а за патарината се знае кој ја наплаќа, како што се знае кој има канџи и дека тие не му се за свирење клавир.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Макар што не знам кој бил тој ашлак така што ме крстил.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На тоа место, и само на тоа место од сите места во Македонија, специјалистите (не се знаеше кои и за што) утврдиле дека природата зрачела многу редок елемент наречен од нив радон, кој лекувал секаков вид астма, во медицината познати од бронхијална до алергична.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го барав и во болница, да не го удрила некоја кола па да паднал во кома и да не знае кој е.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Цело скопско корзо знае кој е Геро, само ти не знаеш.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Ама знаеш како е, Бојанчо, непознати луѓе. Нека ми прости машково, ама не знаеш кои се, од каде се, што луѓе се.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Задачата - вели Ботеро - се состои во определувањето, кога ја гледаме сликата да знаеме кој е изворот на нашето задоволство“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
По патот на не знам кој Мебиусов ефект и претставништвото исто така се свртело против самото себеси и целиот логички свет на политичкото со самото тоа се растурил, отстапувајќи му го местото на еден бесконечен свет на симулација во кој одеднаш никој повеќе не е представен ниту претставува било што, во кој сѐ во ист момент се акумулира и растура, во кој дури исчезнал осовинскиот усмерувачки и спасоносен фантазам на власта.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Задоволен сум секогаш кога ќе успеам да не знам кој ден е денот што го живеам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И нема да правиме како што направивме тогаш, нема да го пренесуваме како што направивме тогаш, нема да го пренесуваме ваму, на срецело; таму, на лице место, секој сој ќе си прави своја копа, па на крајот сите ќе знаеме кој сој колку дал за општината и за училиштето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа ние го направивме за да ви покажеме дека нашата емиграција знае кои причини ве натерале да кренете толкав шум против егзархијата и толку клевети против народот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ако сите знаеја дека една чупа, на нејзина возраст, ниту знаела ниту можела да знае кој сѐ работи за Организацијата но освен мајка ѝ Василица никој не ја зеде во одбрана, никој и не смееше да ја земе во одбрана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во Потковицата сите знаеја дека за предавниците од страна на Организацијата пропишана е само една единствена казна - смрт, а можеше да го стигне и секого друг кој ќе се ставеше на нивна страна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така е најдобро си мислиш, вели Максим, властите ќе знаат кој го отепал и нема што да истезаваат други.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Домашните добро знаеја кој е рецепционерот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И самите веќе не знаеме кој по ред е овој музеј што го посетуваме.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Девојките да се тепаат по него, тој да не знае која да ја земе.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Значи, намерно или од некои други причини, Стојна се обиде да одглуми дека го заборавила првиот случај и писмото што го испрати се појави (но не знам кој го виде) дури по случајот број два, или, преведено на обичен јазик, со десетина години задоцнуваање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаете кои беа нештата што тогаш ги сметав за необични и ретки?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од Бањи до кај вас, горе, патот ем се витка ем се качува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние што не ги бев видела дотогаш; оние на кои не се имав сетено дека постоеле во сите денови на војната; и се разбира најсетне, оние што можат да потрајат и подолго од еднодневна употреба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но ти не присуствуваше на таа расправа и кој знае кои делови од приказната втасале до тебе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Првото легнување на Стојна, што таа намерно сакаше да го забошоти, се беше случило кај нашата воденица покрај Пребег.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Татко”, рече Френк. „Испеј ни една свадбена песна - онаа за терзиите и за слатката млада девојка. Знаеш која.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не дека тоа нешто беше толку битно, но сепак беше битно да се знае кој бил виновникот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како што индивидуите почнуваат да ги артикулираат преферираните настани во овие алтернативни нивоа на активност, и како што стануваат сѐ поангажирани во уредувањето и поврзувањето на овие настани во посебни секвенци низ времето, можат да бидат поттикнати експлицитно да ја именуваат на овој начин сугерираната алтернативна тема или 50 Margina #4-5 [1994] | okno.mk контратема.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Откако ја изеде својата порција шпагети со сос од патлиџани, грашок и шампињони, од салветата што му беше приложена до чинијата направи десетина мали топки и со некаков ластик кој на кој знае кој начин се најде во близината, се обиде да го гаѓа својот пријател сликар, на што овој се навреди и побегна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова може да се постигне со тоа што на индивидуите им се назначува степенот до кој учеството на терапевтот во терапијата е зависно од фидбекот (повратната врска) на клиентот во врска со неговите искуства за терапијата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сепак, пред да заноќи се случи нешто чудно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Потврдено е дека искуствата на клиентите за терапијата имаат суштинско значење за нејзино водење, и дека тоа е единствениот начин на кој терапевтот може да знае кој вид на тераписка интеракција може да помогне а кој не.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Именувањето на алтернативна тема или контратема е многу важно, помеѓу другите работи, и затоа што, (а) значајно учествува во чувството на индивидуата дека нејзиниот живот оди нанапред по патот кој таа го одбрала; (б) овозможува да се припише значење на настаните или искуствата кои инаку би останале незабележани или за нив би се сметало дека се од мала важност; (в) го олеснува правовременото одредување (средба-по-средба) и поврзување на настаните кои се случуваат за време на тераписките средби и (г) ѝ дава на индивидуата чувство дека знае кој може да биде следниот чекор во избраната животна насока.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Видов еден меѓу нив, тажно наведнат и без сенка и знаев кој е.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Ми избега сенката, - тажно рече.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Некој ги тегнел за опашките и за ушите, и тие не знаеле кој е тој некој и бегале, и верувале дека пантер или леопард долазил до нив.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Можеби сакаше да ја нацрта својата сенка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Додека ја полнеше чашката, се решив. - Знам кој ги украде парите, гласно реков.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во Америка не знам кој град е, ама во Англија е Лондон. - Кој ти рекол.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И потем во светлина раскошна, со музика семирска се спушти над мојата глава, ми ја позеде раката, го фрли мојот груб калем од железо и во раката калем од лач небесна ми стави; калемот сам почна да пишува со раката моја, и до првиот час по полноќта, кога првиот петел се гласи, писмото за господарот мој беше готово, и јас знаев која буква на кое нешто му одговара.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа ме испрашуваа наизменично, и јас не знам кој за што ме прашуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти само тој, еден ѓавол знае кој е вистинското јас на секое слово!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, за време на животот ние не знаеме кој е тој конец вистински, оти има многу, оти преѓата е клопче, а ткаенината – клопче со ум распоредено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еве ја првата строфа од песната Версатајл (Многустрани): Знам пет-шест стрејтери, не дека ги нема Би да знаат кој кај нас има улога на жена Одмавнувам со глава, не е тоа така Некои типци имаат фантазија ко квака Улогите не ни се врежани во камен Алатот го примаме на смени Заш’о ние сме многустрани.74
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа не е нималку чудно што главниот дел од тнр. grunge лидери во текот на претходната година јавно се беа фатиле за повторното, по кој знае кој пат откривање на “корените”.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Дали некој наскоро ќе има трпение да го прелистува кој знае кој по број том на Енциклопедија Британика барајќи ја одредницата која му е потребна, па потоа следната која е во некаква врска со она што му е неопходно, доколку со притискање на копче обете ќе може да ги добие паралелно на екранот, или сукцесивно повеќе од нив, па и измешано.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
САЗДО: И не ви пречи дека знае кој е вистинскиот виновник за смртта на вашата снаа?
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
ЛЕНА: Истрагата покажа дека тоа било несреќен случај, невнимателно минување преку пругата. (Таа станува, ги зема шољите и се упатува кон самоварот.)
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Со парче од керамитка на еден камен од ѕидот влечевме црвена црта и со неа ги бележевме деновите што одминуваа и секоја ноќ сонувавме камиони што нѐ чекаа за да нѐ вратат дома, зашто беше речено дека по дваесетина денови ќе се вратиме... не знам зошто и не знам кој ни рече дека тука ќе дојдат камионите и тука секој ден ги чекавме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Возам полека и веќе не барам порамни места од патот зашто секаде е дупка до дупка, локва до локва и не се знае која е подлабока и во која има повеќе или помалку кал.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние ниту писма, ниту слики не добивавме и не праќавме и не знаевме кој каде се наоѓа сега.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од раскажувања знам кои беа тука, каква им беше живеачката, та затоа од возбуда ми треперат колената и полека, небаре се пробивам низ некоја голема мрачна сенка, пред очи ми се јавува сеништето на болните спомени што како наследство ми ги оставија моите родители и многу други кои во Перењас ги поминаа најтешките времиња по своето искоренување од родното место.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не знам кој ден се освестив и почувствував дека ми ја нема десната нога.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не знам кој ден беше по ред кога дојдоа тие со тефтерите и по име и презиме не викаа и не ставија еден зад друг.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Еден од четворицата раседнати мажи стана, направи два-три чекори на кај нас и небаре се знаеме кој знае од кога, не поздрави со насмевка и со цела ширина на рацете не води кон празната маса.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Влечеме скапани и смрзнати нозе и не знам кое време стигнавме во едно село.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Не ме допирај, не знам кој си“ – чувствувавме дека таква е смислата на не секогаш пријателските мрморења на некои од ранетите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И треба да се знае кој го предизвика и изврши и за кого лошото најлошо заврши.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И не ја најдоа. Некој ја прибра и не знаеја кој...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Министерот за надворешни работи на Франција Делкасе најдобро од сите знаел кои биле гемиџиите, зошто ги извршиле атентатите и какви биле нивните односи со Организацијата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дипломатите и јавноста сè уште не можеле да знаат кои биле гемиџиите и дали тие работеле самостојно или под команда на МРО.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Недовербата се ширела на сите страни, бидејќи не се знаело кој сè ќе биде вовлечен во амбисот поради пропаѓањето на некои трговски куќи што им припаѓале на крупните македонски трговци.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Долго се борела сама со себе испитувајќи се по кој знае кој пат дали правилно постапила.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Беше женет, му ја видов бурмата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам кој е тој, но ќе знам штом ќе го видам, и тој ќе личи на нешто, и нема да се курва.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа не би можело да помине кај американците што читаат научна фантастика, затоа што или не знаат кој е Бароуз или веднаш стануваат непријателски настроени... тој ја пронајде научната фантастика од педесеттите и ја искористи како отворач за конзерви на општествените вратови...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но јас имав приближно 15 години кога го прочитав Голиот Ручек и тој ми ја распрсна главата насекаде по ѕидовите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И ми вели, Колку ти се тенки рацете? Погледни колку ти се тенки зглобовите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие никогаш не разбраа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Инаку, ќе го стрелам, и било кој маж кој би ме изневерувал. Како оној во пералната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Веруваше дека ако замине што подалеку од градот во кој толку нешта го уверуваа дека не знае кој е, ќе успее да го најде средиштето на своето Јас. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секое утро по заминувањето на Рајнер одев до улицата Шонлатерн, тропнував на вратата од неговиот виенски дом, но немаше кој да ми отвори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никој не знае кој каменорезец ја изрежал во каменот, само се знае дека тој што ја изрежал знаел за големата љубов нивна, како и за глобоката и тешка осамија нивна. ***
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Исто така Бугарија со својата искусна дипломатија нѐ поддржа…! 5/ за хранењето на избеганите Македонци во Бугарија и како најголема награда за името Бугарин што го насадија кај нас, ни покажаа барем да знаеме кој е причината за сите наши несреќи, а тоа била…Русија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Отпочнува, кој знае која по ред, верзија за животната љубов во приказнава на мојот мелодраматичен пријател, кој, гледајќи низ мене, продолжува да рецитира: - Летото ни беше климакс.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Не знам каде одам, но знам кој сум“, си помисли тој речиси весело. „Јас сакам музика“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
МЛАДИЧОТ: (Сакајќи што побргу да си отиде.) Можам ли да знам кој ќе биде со мене во собава?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сега можеш, сега знаеш која сум! Робот од твоите соништа! Нели?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И по кој знае кој пат ќе се почувствува "заглавено", во град на дивоградби и лоши луѓе, во јануари кој никако да мине, во минус на тековна, во плус на килажа, во свет кој станува сè понесигурен и понапнат, во сопствената кожа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Во една буколичка театарска драма Ди Роер (1624) пишува: “Не знам кој сум во овој мрачен лавиринт од страдања и бесмисла”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа ќе се искачев по скалите до “мојот” седми спрат (користењето на лифтот разбирливо не доаѓаше предвид), тука лаконски, со рацете в џеб ќе се проврткав пред “туѓите” врати небаре не знаев кој е станот кајшто треба да влезам и најпосле, откако стопостотно ќе се уверев дека било како изненадување е исклучено, секавично ќе ја отклучев вратата одземајќи му го притоа правото на клучот да шклоцне и бесшумно ќе ја затворев зад себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас знам кој е.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како епилогот на тогашниот маниризам да се сосредоточува во Лудата Грета на Бројгел Постариот, како таа - среде пејсаж на лудило - да станала последната и највисока муза на доцниот маниризам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
“Јас точно знам кој сте”, ми рече, “и каде работите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ами и малите деца знаат кој месеци сет поарни.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ТУФА - врзоп, сноп УКУБЕТ - страшило, грдотија УНЕРИЈ, УНЕР - чудо, подвиг, херојство; јунаштина УРУГЛИЦА - феруглица, бајрак; свадбено знаме што го носи кумот УСУЛ, УСОЛ - незабележено, скришно, внимателно ФАК - стапица; направа за ловење животни, особено глодари ФЕРМАН - султанова писмена повелба; државен документ ФИЛИЗ - фиданка; ластер; млад, силен гран; подмладок ФИЉАН ДЕН - тој и тој ден (се знае кој ден е, ама не се посочува)
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ај да си благосоена - и рекле месеците, - и змијулчиња да вадиш од уста на секое прогооруање!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И доста беше сега само да се застане на едно место, од каде се гледаше целото село, и ич да не се праша чии се новите и најголемите куќи во селото, за да се знае кои се неговите бригадири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше тој поминато доста градови во својот живот, за да знае кој се завлекуваше некогаш со тие романи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не знам кој сè ќе ме оценува, ама до петката ќе пишува „екселент“ со кирилично писмо, без превод.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од најгорниот кат се спушташе по скалите и ѕвонеше, од врата на врата, а луѓето нишаа со глава и не знаеја кој би можел да има таква соба.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Си мислам, а не знам која мисла од каде ми се пријавува, од каде ми се прикажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам од каде толкава милост кај нив, не знам кој ги научил толку човечки да ме гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тие не знаат кој ред да го фатат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами, пат? - Не знам кој пат да го заберам, вели Мирче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знае кој присад, која јаболкница е нивна, и знае сѐ околу куќата што е нивно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војските, вели Мисајле Ковачот, не знам кои војски, вели, дали бугарски, дали српски, германски, арапски, француски, којзнае. Иделе некои големи војски, вели, бегале и краделе и палеле...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После некој се сети да бараме и диви улишта, да фаќаме пчели. Не знам кој се сети на тоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се плашиш да не чујат од некаде војници. Не знаеш кај се и не знаеш кои се. Од секаде се премотуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За вистина еднаш како да ми се пресенија некои луѓе кај патот, ама од кај знаеш кои се и што прават. 23
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може така ми се чинеше од соништата. Оти ги сонуваш и живите и мртвите. Смешно. И утрото не знаеш кој каде е.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ах, да знам кој ме заѕида: ќе го вратам пак кај мајка му, меѓу нозе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сме се измешале со гуштери, со змии, со кртици, со разни гадурии. Не се знае кој е полиот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Затвори му ја устана на дерлено, вели Доксим Тренчески, не знаеш кој ќе го чуе гласот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама митролесците молчат. Знаат кој се таму и што се прави таму. Зар и на другарите свои ќе пукаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да знам кој се, велам, со секира би ги бричел. Ама не знам, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ах, да знам која е ѕвездата негова, да видам како гори, како трепери, кај се држи на небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Молел нашински. Освен тоа и брадата му ја искубале. Го оставиле ќосав и избегале без да знае кои се.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тепаницата со оние осуммина, и болештината што се влече по нас, и она што нè чека утре.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над нас мракот беше испресечен со зелени пукнатини, под нас земјата се грчеше од гнев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сум го тепал и не сум го соблекувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се занишав и се фатив со обете раце за гуњата на очајниот Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доаѓаа и разговараа над мене, не знаев кој и не знаев што, конечно легна врз мене мрак на треви или мека сенка на облак, или можеби ме фати стапица на недолговечна смрт, умирав, мислев дека сум мртов, дека смрзнатата кожа ми е гроб под кој веќе нема ни движење ни надежи, нема ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа не знаев дека човекот на јамка е повисок отколку кога е со стапалки на земја. Толку паметам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И додека најмалиот со зачуденост на детински невиното лице му притрчувал да му помогне и да го исправи на нозе, фрлајќи ја пушката во недораснатоста да сфати дека нечија невидлива цевка внимателно му го бара челото покриено со густа коса или лицето или градите ослободени од секаква тежина на зимска облека, другите шестмина од скок се фрлиле на земја и заревеле или одмазднички или охрабрувајќи се меѓусебно без заштита и на најмало камче пред очите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му фрлиле ноќеска јамболија врз глава и му викнале со ластегарки. Кога плачел и молел...“ „Молел. А Елин е.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако ми се случи нешто, ќе знаете кој ќе ве води.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Погледни нѐ, повеќето сме трудни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само таа, судбината, знае кој од нас колку ќе живее и каде и како ќе скончи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не знам кој останува“, дочека Борис Калпак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не знам кој го мердал и кој го дерел, рекол зимурлавиот Гавруш Пребонд.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна знаел кој го сторил тоа: со точно упатен куршум од долга крвоќудна пушка, беговска и со седефни шари на благо извиениот кундак, Арсо Арнаутче го погодил в гради најстариот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Болен сум, ноќе сум друг и поинаков човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој, и не погледнувајќи ги, знаел која е трудна и која кога ќе роди и женскомашки се клештел - ќе им подвикне, ќе се разбегаат како чавки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но сенката стоела на долгнавест прозорец. Го препознал натрапникот, веќе знаел кој е уште пред да му го чуе гласот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И мислев дека коските ми се без тежина, ветришта свират низ нив, ќе ме покријат, заспан и без соништа, без треви и без облаци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стрелале во ништо, слепо, со бес на расрдени ѕверови со заби да го кинат невидливиот грозоморник, и веќе не се знаело кој и од која страна пука.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И небото и таа земја, врзани со линијата на ридот зад урнатиот манастир, немо ги слушаа сите наши болки зашто беа свикнати на човечки мачења какви што беа нашите - само небото во тие мигови можеше да знае кој и како умира на земјата, тоа небо на светци со мртво лице на еден мртов Јаков Иконописец и таа земја во чии мочуришта живеат острозаби чудовишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Силните остануваат. Секогаш, сегде.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И така, не знаејќи кој си и што си, си ја запалил куќата, повторно се замешал Гавруш Пребонд.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегајте, мртви, се фатил со обете раце за накривен кол во оградата од дабови прачки, ова е свет на живите, вратете му се на гробот, останете меѓу камења, меѓу скаменети полжавчиња и мравулници, вратете се, вратете се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Реков, со неизбувлива лутина пошол да определи стражарски места Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Знам кој боде со вила. Знам...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но ако се исправат и другите по него, тогаш сите ќе се следбеници на онаа велигденска осаменица што сакала масовно да го насели синилото на небото...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не знам кој отвори, тој или јас.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И јас не знам кој крај да го фатам, нагоре — високо, надолу — длабоко!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Не знам кој може да му го најде крајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш Рада по кој знае кој пат повторно ја распосла и отвори својата душа пред тетка ѝ Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако Долгиот знаеше кој ден се враќаат екскурзијантите, не го знаеше точно часот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сакам да знам кој се крие зад мистериозниот саканик на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Проклетство! Правила и морални норми! И не знам кој си даде за право некому да суди.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Првиот потег: повлечен е одамна, сеќавањето е мачна работа, та не знаеме кој тоа прв почна и што значи првиот потег; син ми вели: идејата за играта е првиот потез, согласјето, на секого одделно и на сите заедно; жена ми: рационална секојпат, заговара практична приказна со ќерка ми дека играта почнала во моментот кога сме седнале наднесени над шаховската табла и од моментот кога е вклучена клепсидрата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во нејзините очи изгрева сјај, ја мести примката за орелот што врти некаде горе над нас и нишани.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Но, таа моќ“, се замешав, „ќе зависи од тоа дали на крадецот му е познато дека ограбениот знае кој е крадец. Кој би се осмелил...“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Е, па тогаш“, се сврти Дипен накај мене, „имате сè што е потребно за да биде моќта целосна – на крадецот му е познато дека ограбениот знае кој е крадец.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
14 Од неодамна имам свој shrink. Секој Американец кој барем малку држи до себе не знае кој е. Затоа секој Американец има shrink.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И јас, иако сум странец, држам до себе. И не знам кој сум.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега ми се чини дека не ја пишував јас туку некоја возрасна Alice на која зборовите ѝ се расеале, која не знаела која е: ту ѝ се чинело дека е поголема од куќа, ту дека би можела да се удави во баричка од солзи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Не сум ни едното ни другото - велам - Не знам која сум...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега знам која е мојата муза. Тоа е моја пријателка, моја љубовница, моја соперница.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Немаше среќа со саканиот. Трагаше по кој знае што и не знам кој е крив за неуспехот на нивната врска.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Знам кој е сличен на мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се поохрабруваш пак, нешто те држи сепак ти го крепи духот, тие веќе некако ќе ти го одредат талентот, знаат тие, проклет да бидам, знаат, знаат кој колку пари чини.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Уште еднаш да го надитриш времето, за да не знае кој ден е денес...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Меѓу луѓето во ЗЕРО постоеше еден либерален став кои многумина го толкуваа како несериозност, со исклучок на Владимир Величковски, и Сузана Милевска, тогаш на почетокот на кариерата како критичар, така што во еден момент ни самите не знаевме кој сé е член во ЗЕРО зашто многу ни се приклучуваа неформално (Штур, Ема, Шилјо, Тања, Тони, Џенгис, Балов и др.).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Толку што не можевме да знаеме кој е внатре без, а кој со причина. 146 okno.mk Од фотографија Што значи да се биде при себе прашува светлото откако го продупчи прозорот и раскрили завесата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Во сабота попладне одиме на гости кај чичко ви Ѓорги на слава“ проговори татко Таки по повеќеминутна тишина, „ Ќе дојдат Ѓуше, Пандора и Тиро со фамилиите, но ќе има повеќе видни гости, грчкио конзул е најавен, некои битолски чауши, газди и стопани, ни јас не знам кој се ќе биди таму, ама, некој ќе е со фамилијата, а сигурно ќе има и некој ерген за женење.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тие што ги беше бранел, без да знае кои беа, и кои ќе бидат по војната, всушност му го спасија животот во времето на комунизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Клечи така и липа суво и не знае кој (неговиот утрешен призрак можеби) се исправа од грчот на преврелата снага што е и не е негова и оди и се враќа со стара стаклена ламба и ја крши од вратата и ја вади ронсоновата запалка од џеб.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„За медалите те прашав, ајдамаку. сакам да знам кој те искити со нив.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Внатре, во кафеаната на збрчкан и сонлив стопан од не знам кој крај, удира во ноздри недогорен јаглен, арбол и истурена комова, зад некакво жолто перде со дамки и брчки гори лој и месо, гостите се бунџави и темни.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не се знае кој и кога по нас ќе ја одгатне тајната на ковчегот, бездруго еден од оние што лежи заборавен на некој таван или во ќош на стар и напуштен дом.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Како пред него да беа сите оние порочни грозоморници од времето на некој негов кој знае кој и каков дедо што со браќата донесол од прекусвет, од некој град на Турција, проказа, порочни грозоморници: сипаничави измамници со преостри ноженца под антериите, грешни старци со мирис на лој во брадите и момчаци со навики по кои лудуваа тие старци, цицачи и голтачи на ашиш, просјаци што ноќе стануваат убијци за дупнат грош, играчи со зарчиња, продавачи на деца и крстени девојки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Не знам кој отвори, тој или јас.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Некој, не се знае кој од тие седиммина, и патилници и мечтатели, шетачи од далечно минато во претчувствувана иднина, воздивнува ово занес.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Си починуваат. Тешко се разговара долго а бездруго ни едниот ни другиот не знае кој кого ќе надживее, кој ќе е победник за делченце од времето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го прашав дали знае кој му го донел и од каде потекнува општо - која е таа Рубина, каде живеела и каква и била врската со овој град.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не знам кој ме вовлече во таа игра; беше ли тоа Нинослав, беше ли тоа Круме Волнаровски, беше ли тоа разработен план или само игра на случајот?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Патот до топлото одајче на тетка Асја имаше три скали, така таа го нарекуваше посредувањето со оние кои точно знаеја кои се тие три скали и, што беше особено важно, знаеја колкава е цената за да се минат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не знам, но во лавиринтот јас влегов како Ема Ендековска, со силна страст и енергија за успех.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не знам кој.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Јас имам осумнаесет години и сè уште не знам кој ми е татко. Таа курва ми продава чесност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Седна и продолжи да пишува: Јас не знам кој ти е татко, ниту можев да знам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Шефот веќе не можеше да знае кој сега работи во неа. И кој работи со неа, со групата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По кој знае кој пат таа вечер, Дарко воздивна.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Отсечно климна со главата. Знае кој живее на адресата на која одам.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Сѐ додека не го изговори, тој не знаеше кој збор ќе го каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги гледав контурите на луѓето и знаев кој кога доаѓа секое утро и кога си оди.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Гледајќи ги овие растенија, луѓето велеа: Боже, се измеша светот: дојде време да не се знае кој кого јаде: дали животните растенијата, или растенијата животните...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му го дава, но не знае кој му го дал и кој му рекол да го однесе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сигурно ќе сака да знае кој го зел.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Децата по цел ден јадат тиква, семки, и не се знае кој повеќе е обркан, крмнакот или тие. Туку нели им е слатка, ако се обркани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да знам што да му речам. – Кажи му само толку: дошле земскиот кмет од Мариово Димитрија Сталев и поповите што биле пред две недели кај него и си ги сакаат царските фермани што си им ги зел. Тој знае кои сме!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И Трајко писна и затажи. Го поведе татка си под рака и не знаеше кој повеќе е отепан од жалот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Затоа кадијата не сакаше да знае кои се другите дотерани, та не праша ни за брат и на Анѓа – Јована.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Суљо ги знае кои се – а кон Суљо: – Суљо-ага! Co овие двесте ’рслани сакам да го покориш Мариово и да ми ги доведеш водачите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Навикна на него како на батка си Јована и не знаеше кој ѝ е подраг. Не еднаш застануваше на Стојановата страна кога не се согласуваа за нешто.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не ми студи, велеше, јас како што знаеш не сум зимурлив, а ти убаво завиткај се, и притисни се во внучињата, диши во нив, имаш голема уста и голема снага, огнот од телото дувај го во нив оти лошо време се погоди есента си заминува и се знае кој ќе ја замени!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Петра не ни сака да знае кој што прави, Геле Колишев или Вангел Русјаков... За то са мже! ѝ поминува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Небото вели не знам кој шуми гранките или коренот.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
V Господи Од пепелва на моево царство Народи мажи и сиромаштија. Прилега ним да им принесеш барем камен Со него да се хранат и да израснат Високо високо До откај почнува да се симиња Царството твое надолу Од тамо да го здогледаат Своето кој знае кое колено Што им недостасува.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ќе ни мине животот во туѓина, велеше братот, а нема да знаеме кои сме, кои сме биле, од онаа страна на границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И кој знае кој сѐ не, од прилика до прилика, во улога на помагач на Добриот: господин Призрак. Margina #21 [1995] | okno.mk 87
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Главно, за тројцата главни (Даркер, Пајо и Дипигус) се испреплету­ваат секакви (против­речни) приказни; дури се смета (“во одредени кругови”, за разлика од некои квантни квадрати расфрлани по космосот) дека Даркер, Пајо (Ентропија) и Дипигус се само маски!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тука се уште и стаорците, свињите, патките, цветовите-месождери, конзервите, завртките, електричните пили, атицистите, егзибициони­стите, аристотелијанците, лилипутанците, коле­ри­ците и сангвиниците, господинот Џовек, механичките коњи од парковските вртелешки, снегулките, зрната град, крблите, толосите... и кој знае кој сè не, од прилика до прилика, наоѓајќи се во улогата на помошник на злиот: господин Сенка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не знам кои беа причините - политички, веројатно.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И уште ова: понекогаш господинот Призрак упаѓа во таква специфична состојба што не може да изусти ниту збор; при таквите случаи, кога состанокот на Силите на Доброто веќе е закажан или неопходен, господинот Призрак, во својот замок-музеј, наредбите ги пренесува или со помош на со сенки испишаните букви по ѕидовите, или уште понеобично: со помош на низови од слики (скоро како стрип!) кои доволно јасно (иако понекогаш потполно неја­сно, па доаѓа до хаос!) објаснуваат што всуш­ност (Бедмен, Мики Хаос и Јанус) треба да направат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можеше да знае која страна ќе ѝ биде лицето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го ставија на азното! Од таа Црвената помош се офајди не само Сврделот туку и тој Ѓунијата и што знам кој уште.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Божем близнаци кои не знаат кој кому му користи и особено кој кого го лаже.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој стаса и тука во Битола да се поврзе со еден од поштата, едне Јашарот го викаа, еден никаквец што им ги отвораше приватните писма на луѓето за да не најде пари во нив и едно женкариште до зла бога, кој секој ден со камионче патуваше до Струга и назад, ја носеше поштата меѓу „нашите“ две држави демек префрлаше преку граница од Бугарија во Италија или Албанија, кој ќе знае која држава беше таму и назад.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги хранел толку добро што одредот или тој Ѓунијата, кој знае кој, решил животот на Сврделот да не смее да биде изложен на опасност.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А имало веќе и луѓе туку пред продавницата. Точно се знае кои луѓе беа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите тие имаа прекари, партизански имиња, демек да не се знае кој е.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не само што неговата прикаска бараше дополнување туку на авторот му недостасуваше објаснување на подметот на прикаската – тој, благодарение на записите од „тефтерот“ знае кој е заедничкиот непријател на таткото и сонот Бранови, но тој податок сам за себе е недоволен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знае кој пукал во него. Тој дојде кај мене пијан.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Си го поставуваше прашањето по кој знае кој пат кога ќе се споменеше Цветан Горски, па кој ќе биде поважен: јас или тој – емигрантскиот белоруски „потомок”?!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ме прегрнуваа блиски роднини без да знам кои се, без некогаш да ме виделе.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се поздрави првин со него, па потем со другите, и без да знае кои се, гледајќи ги за прв пат во животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не знам кој ти даде тогаш ум, ама ти се реши да заминеш.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Знаеше добро, по кој знае кој пат во Партијата, ќе го прашуваа за намерите на кумот, за неговото класно потекло, за согласноста на родителите за името.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Демек... - присторе Србин. - Демек, тоа е да не знаеш кој кога те држи под око и зошто. - Аха, - рече Србин и реши нешто да запамети. - Убаво богами.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Не брзајте, луѓе. Уште не се знае кој ќе победи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Настанот од приказнава се случил пред пет векови. Во Илјада и не знам која година.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се расприкажал Хорацио, мрда со дебелите очи, а таксистот намерно во четврта, менува во втора: Доведен сум во голема заблуда, машко, и не знам кој пат да го фатам.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Со цигарче во уста, кое како да не се смалува, и до колена во езерото, Мики, упорниот рибар, со блинкер фаќа мренки и кркушки, запечени пастрмки.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зар не ја сфаќаат својата важност?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сигурен сум дека еснафлиите знаејќи кој од нив е до каде во занаетот, кој е вистинскиот мајстор, кој е кандидат за мајстор, кој е сè уште калфа, а кој од чираците има талент бргу да напредува.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тука едноставно не се знае кој е вистинскиот канаринец.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И тогаш? Пак Хорацио доаѓа на помош: како да ги употребам зборовите – и тие што откриваат, и тие што затскриваат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Не, не сум пиел. Не е тоа. Бев навален над бунарот, и одненадеж, како да ми се расцепи главата. Сега ми е малку подобро. Сега знам кој сум.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Не знам кој би можел да ти помогне? – реков. – Разборитоста не ми е подобрата страна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не бев забележал но сервирката веќе не знам кој пат стоеше пред мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Нели? - се засмеа по кој знае кој пат Дуда и го мувна својот Џорџ со левицата во испакнатото меше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И навистина не знам која беше причината што не успеав да ја престигнам мајка му на касапот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја немаше ниту пред дуќанот ниту во него.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога останавме сами Дуда ми се довери дека Џорџ бил многу љубоморен на нејзините гради.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Сметав на тебе – ме потсети на она на што требаше самиот да се сетам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вгледан во светлата што де се појавуваат де се губат како пот на вжарено чело, и го варакосуваат запрашеното џаде и шумата што брзо потонува во мракот, кој знае кој пат се забива, се вгнетува, се вгледува одново и одново во патот што го помина и се повеќе се вгнездува во него, зашто на него порасна и, иако е сакат, се храни со надеж дека, дури и дооден, ќе го дооди.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не се знае кој ќе ти падне да возиш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само една недела подоцна Коста и Јован се сретнаа во болницата во Елбасан. Коста како возач на Високиот, а Јован закован за креветот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Како обично, го испрати до над куќи и на разделување му повтори: - Побратиме знаеш кој пат ти е фатен?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Цело село знае кој ден доаѓаат печалбарите, - но и таков е адетот – никој од село надвор не излегува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мартин знаеше кој му го прави тоа и смислуваше од страшни пострашни планови да им одмазди, но и кон деда си не беше рамнодушен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Домашните кои малку знаеја кој е Луман, узнаа и повеќе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Како ќе ти отворам кога не те знам кој си!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам кој му ги доверил на татко ти тие ливчиња и со каква цел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Се смеев!“, велеше Рајна додека ѝ ги мачкав раните со онаа моја жолта маст.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Лудите глави знаеш кој ги води? Ѓаволот!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А татко ти слушнал кога некој поднапиен Козак, чиновник, се фалел дека има голема љубов во Новодеревјановское.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А гледам и две-три имиња допишани со неговата рака.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Си помислив: „По какви сѐ свиоци татко ти ќе ме поведе само за да ми нашепне што точно мисли за таа Пелагија што божем се изгубила на не знам која улица на Одеса“. Бидејќи, да се разбереме, Пелагија била убавица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш кој ни го замеси тој горчлив леб? Англичаните!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако го изоставиме пиењето, а во пиењето и не беше меѓу првите, и ако заборавиме на карањето, ама и тоа му беше на туѓ јазик, тогаш и не знам која би му била големата вина пред Господа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Веројатно некој кој најмногу нему му верувал. Повеќе одошто тој си веруваше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам кој ни ги спремаше овие приредби и со каква цел, и каде нѐ туркаше нашиот погром, но тоа беше грдо искуство.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и тие ништожества и силеџии размислувале како вас: дека еден таков настан не може да поттикне и да организира една обична глупава женска глава и дека зад таквиот настан морала да стои Партијата, а и вие, скоевците и уште не знам кој друг.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само да знам кои се тие што те честат!“, ќе свикав, и жи ми се, ќе го исплашев.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Смер-на см'р... стрм-на смр...  Сенка на нешто кое на фотографијата се гледа надвор од неа: сенка без човек човекот заѕидан сенката осакатена и заборавена доволно за да не престане да се враќа секогаш од кај слепиот агол!  По не знам кој пат!  Енигма Жолта пеперутка на црн ’рт.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Зуи внатре шармантниот шум на душата ја влече назад но таа по сѐ изгледа ќе стане од леглото и - по кој знае кој пат - ќе се врати во стварноста без лажна надеж.  За жал, добата на лесно самозаблудување за неа е далечно Минато.  Депресија: квечерина  Раз-сони се.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Кој ќе знае кој би ни бил крајот, ако не си простуваме еден на друг.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Помислувам да излезам, не знам кој пат да го фатам, не знам кај нè имаат опколено, кај не дебнат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
НАША МУЗИКА И ОВИЈА ПЕСМЕ НЕ СУ ЗА ОНИЈА ШТО НЕ ЗНАЕВ КОЈ Е ГЛАВЕН ГРАД НА ЈУГОСЛАВИЈУ ИЛИ КОЈА Е НАЈГОЛЕМА РЕКА У МАКЕДОНИЈУ.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Единствено сакам да одам дома, размислуваше. И да заборавам на сето ова.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Всушност беше токму тоа, но, во мистична смисла, бидејќи сега знам кој е старецот и знам дека тој е таткото на пророкот...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мозокот веќе не знае кои објекти егзистираат а кои се само латентни, кои се само просторни посибилитети.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Исто така, мислам дека настаните кои се одиграа во меѓувреме се импресивни, така што оптимизмот содржан во мојата забелешка - т.е. оптимизмот во поглед на можноста за менување на општеството - станува помалку... помалку забележителен на површината на моите чувства и беше заменет со некој вид молчење, така што, како што и самите забележавте - или не го забележавте тоа, но, тие дневници, “Како да се подобри светот”, продолжуваат... не знам кој е последниот датум во нив, но мислам дека има околу пет или шест години откако не сум ги пишувал.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ферментира стравот, срам и проклетство ме обземаат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас го изгубив сопственото „јас“, тебе ти го подарив сопственото срце, душа и име, не знам кој е ден ни месец, водам борба со себе и се презирам светот, како целиот свет да е крив.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да не знам која нога ми е удрена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Човек не знае кој стои во излогот, а кој пред него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
17. Еден ден, еден човек ќе ми рече: — Знаеш кој е тука, Небеска?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам кој го виде, кој го кажа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кога дојде генералот5 во Софија, вели, не знаевме кој побргу да се пријави за на Солун.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Како знаете која коска од кого е?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А народот се раштркал и се распрснал, не знае кој пат да го фати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пак не знам која си, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Филип Хаџиевски само шетка и потпевнува: ,Гледам на Исток, гледам на Запад, не знам која страна е на моја страна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште се кострешам кога ќе ми текне за детето, фрлено под воденичниот цивун, кај што удира водата на замаецот за да го исечат перките, да му го иструпат телото, да не се знае кој го носел дотогаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одам: лева нога, десна нога, не знам која нога ќе ме задоцни. Мислам: мивка, бришка сум станата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одиш заедно, а не знаеш кој е до тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега не знам кој ми е пријател, а кој непријател, вели и умира од смеење, не може да се запре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А можам ли да знам кој си и од каде си?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Го вртеше главичето не знаејќи која постапка е најдобра за да го оттргне од заблудата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Знам, рече попот, ама не може... Имавте еднаш еден Митре... Знаете кој... И доста е...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И никој никогаш нема да знае кој е под нив...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во секој случај големиот закон на нашето тогашно живеење беше добро да се знае кои се таткото и мајката и кои се синовите и ќерките.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Јас однапред знаев кој што ќе рече потоа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ве гледам, а не знам кои сте. Никого веќе не распознавам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сега точно се знае кој што прави, нема веќе култура, нема блефови, сѐ излезе на видело.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Еве ми го сега на спиење. Од кај знам кој е. Можеби убил., Можеби бега да не го убијат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Манастирот. Евто подготвува малтер. Михајло седи со врзани раце и очи.) ЕВТО: Како не знаеш кој те врзал? Кој те тераше да доаѓаш ваму?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Учам и јас па не знам. Тој не знае кој сум.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Бев во полицијата, велат не ги избројале уапсените, а камо ли да знаат кој е Андреевиќ.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Кој е повеќе за Русија, кој е повеќе за Америка? (Пауза) Да ве немаше вас, не знам тоа како ќе се одредуваше, мајката. Немаше да се знае кој е што. Немаше да има хи-фи. Вака има два.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Го нарекуваа уште и Бесмртниот, а оние кои не знаеја кој е, што е, и од каде доаѓа, го викаа уште и „Човекот од Планината“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бабо, јас сум, - ѝ одговорив, па се сетив дека таа не може да знае кој сум тоа - јас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не се знаеше кој кого удира, кој вика, кој писка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таксират тебе, ама таксират и мене ме трефи, не знам кој е поголем.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Чудно ми чудо”, се исклешти Тодора, „и кравана имаше теле, па што, да не се знае кој е волот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му ги кажуваше завјасана турските зборови што ги научи: му кажуваше за седумте ќерки на Турците, за кои не се знае која од кого е, зашто сите се слични како голи зрна грав.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Заоѓате, се заборавате – строго ја прекори.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не се знае кој кого прегрнува и кој кого бакнува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ви велам, мора да се знае кој е родител, а кој дете.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се тресев и плачев, не знаев која од нив да ја послушам, не бев сигурна што е најпаметно да направам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Знаев дека не се знае кој од нив двајцата на кого му мисли полошо.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- А од каде знаеш која му е мајка, - праша Малинка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)