Ако Симан се однесувал како да не ја познава волјата на уметникот да побегне од системот на уметноста, тоа го сторил само за уште подобро да ја открие претпоставената вредност на делото на Бојс и поуспешно да ја вклопи, преку каталог, во серијата на “класици на ХХ век”.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Но, греши кога сугерира дека Бојс е сепак подобар политичар отколку уметник и греши исто така во својата последна книга (2) кога го зема здраво за готово прочуениот концепт на проширена уметност и прави од месијанската визија на уметникот свој непремостлив хоризонт.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Токму затоа Макс Рајтман е во право кога, во “Le Monde” (од 23 јуни 1994) сфаќа дека Симан повеќе го сака Бојс како уметник отколку како политичар.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Штом постоењето на субјективната свест се зема здраво за готово, тогаш не би требало да има ништо необично, чудесно или мистериозно во однос на нејзината иредуцибилност.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Во модерните градови се преферира да се земе здраво за готово дека јас сум внатре во мојата кожа и вон твојата, а ти си внатре во твојата кожа и вон мојата!
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
- Не смее секое нашепнување да се зема здраво за готово - ѝ реков.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- А за колкаво значење станува збор? - се вознемири таа.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
-А потоа, не мора на таквите приказни да им придава толкаво значење – реков кога ми ја донесе новоста за генералската ќерка.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Зашто, дури и обичните културни артефакти содржат огромни фигуративни можности, а машките геј- културни практики честопати подразбираат мобилизирање на фигуративниот потенцијал на навидум неупадливите предмети земени здраво за готово.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)