земе (гл.) - дрво (имн.)

И што ќе ти ми рече: „Земи си ги нозете и бегај од куќава, додека не сум зел дрво да те избијам... и така натаму.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
РИСТАКИ:: Но не само тоа што немаш чест да седнеш, туку еве ти велам: земи си ги нозете и бегај додека не сум зел дрво да те истерам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Другпат сонува: фатиле големи студови; дрво и камен пука; да плукнеш, плунката ќе ти остане замрната на устата; силен ветер крева бранови од езерото и ја опсипува куќата, но брановите како што удираат на куќата, така се замрзнуваат; куќата се обложува од сите страни со мраз што свети како стакло и таа заличува како куќа од сказните; но кога почнува да ѝ студи во одајата, таа стрчнува да оди во тремот да земе дрва, но вратата е прекриена со мраз; кај има излез, кај има излез, господе, си вели и се тресе од студ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Човекот, - продолжи тој - што ги зеде дрвата, праша кој сум.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)