Сите ги земаа со себе клучевите на своите куќи, во кои, беа сигурни, никогаш нема да се вратат.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
„Секогаш кога директорот има договори за потпишување ме зема со него. Јас сум му магарето“, рече.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Се собра народ. Зема со хебла да ги отвора вратите. Жив се усрав.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
„Ние ќерко се земавме со стројници. И то беше најарно што можеше да се напрај.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)